του Βέρνον Γκονζάλβες *
Η ταραχώδης περίοδος της δεκαετίας του Εξήντα γέννησε εξεγέρσεις, κινήματα και οργανώσεις σε αρκετές χώρες που εξακολουθούν να έχουν επίδραση μέχρι σήμερα. Η πιο σημαντική ήταν η εξέγερση το Μάη του 1967 στο Ναξαλμπάρι της Δυτικής Βεγγάλης. Συμβόλιζε την αποφασιστική ιδεολογική ρήξη με τη ρεβιζιονιστική ηγεσία του Κ.Κ.Ινδίας και του Κ.Κ.Ινδίας-Μαρξιστικού και την στέρεα εφαρμογή της γραμμής του ένοπλου αγώνα για την ινδική επανάσταση. Η πανεθνική αναταραχή, την οποία προκάλεσε και το επαναστατικό ναξαλίτικο κίνημα και οι οργανώσεις που ακολούθησαν, συνεχίστηκε με πισωγυρίσματα και εξάρσεις όλα αυτά τα χρόνια, ενέπνευσε και ώθησε τις προοδευτικές πολιτικές της χώρας. Εξακολουθεί να αποτελεί την μεγαλύτερη ελπίδα για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της ινδικής κοινωνίας.
Η 50η επέτειος της εξέγερσης είναι μια κατάλληλη στιγμή για αναπόληση αλλά και για να δούμε μπροστά. Να μελετήσουμε τις εμπειρίες των πέντε δεκαετιών ώστε να βγάλουμε τα κατάλληλα συμπεράσματα για τα κινήματα του σήμερα. Να δούμε μπροστά ώστε να εκμεταλλευτούμε τις σημερινές νίκες και να προχωρήσουμε στα ανεκπλήρωτα καθήκοντα που τέθηκαν από τους επαναστάτες του χτες. Όμως πριν προχωρήσουμε σ΄ αυτά ας δούμε εν συντομία τα βασικά σημεία των αλλαγών και της συνέχειας από τη δεκαετία του Εξήντα ως τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα.
Το παγκόσμιο πλαίσιο
Ο κόσμος σήμερα δεν είναι ίδιος με το 1967 σε πολλά, παρά πολλά, σημεία. Όμως η πιο σημαντική διαφορά για τους επαναστάτες παντού στον κόσμο είναι η απουσία μιας σοσιαλιστικής βάσης όπου το προλεταριάτο έχει την εξουσία και θα μπορούσε, εκτός από φωτεινό παράδειγμα, να αποτελέσει ανάχωμα ενάντια στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό και την αντίδραση. Η Κίνα, που έπαιζε τότε έναν τέτοιο ρόλο, σήμερα συνεργάζεται στενά με τον ιμπεριαλισμό στην εκμετάλλευση των λαών του κόσμου. Η Κίνα τότε είχε χαιρετίσει την εξέγερση των αγροτών του Ναξαλμπάρι σαν την ισχυρή βροντή ενός ανοιξιάτικου κεραυνού πάνω από την Ινδία. Το ναξαλίτικο κίνημα σήμερα δεν περιμένει ούτε πολύ περισσότερο επιθυμεί έναν παρόμοιο έπαινο από το σημερινό ΚΚ Κίνας. Η ΜΠΠΕ που ήταν τότε στο απόγειό της αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη γέννηση και αναζωογόνηση κινημάτων παντού στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του Ναξαλμπάρι. Σήμερα πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει συγκρίσιμο επαναστατικό κίνημα.
Εν τω μεταξύ, το στρατόπεδο της παγκόσμιας αντίδρασης βρίσκεται μπλεγμένο σε αντιπαραθέσεις όπως και πριν πενήντα χρόνια. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης έφερε μια μικρή μόνον ανάπαυλα για την αμερικάνικη υπερδύναμη. Το σημερινό αμερικάνικο καθεστώς προχώρησε σχεδόν αμέσως σε μια επικίνδυνη πολεμοκαπηλεία. Η αδυνατισμένη υπερδύναμη αναγκάζεται να καλύψει το χαμένο έδαφος στη Μ. Ανατολή, την Κορέα και άλλα μέρη του κόσμου. Άλλες μεγάλες δυνάμεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα, μάλλον δεν θα υποχωρήσουν χωρίς αντίσταση.
Οι χώρες θέλουν ανεξαρτησία, τα έθνη θέλουν απελευθέρωση, οι λαοί θέλουν επανάσταση
Η κύρια πρόκληση για την ιμπεριαλιστική τάξη συνεχίζει να προέρχεται από τα καταπιεζόμενα έθνη και τους λαούς του κόσμου. Οι επαναστατικές νίκες των Βιετναμέζων, των Καμποτζιανών και Λαοτινών καθόρισαν τις εξελίξεις στη δεκαετία του Εβδομήντα, ενώ η δεκαετία του Ογδόντα σημαδεύτηκε από το σημαντικό ρόλο της αφγανικής αντίστασης στην πτώση της σοβιετικής υπερδύναμης. Στις επόμενες δεκαετίες, ιδιαίτερα τη νέα χιλιετία, οι ΗΠΑ, ως η μόνη υπερδύναμη προσπάθησε να εγκαθιδρύσει την αυτοκρατορία της μέσω της στρατιωτικής κατοχής όμως εξαναγκάστηκε σε υποχώρηση. Τα καταπιεζόμενα έθνη και οι λαοί έδειξαν κατά καιρούς την άρνησή τους να επιστρέψουν στο παλιό στιλ αποικιακών καθεστώτων. Η ρήση, που πρώτη φορά εκφράστηκε στη δεκαετία του Εξήντα – “Οι χώρες θέλουν ανεξαρτησία, τα έθνη θέλουν απελευθέρωση, οι λαοί θέλουν επανάσταση” – συνεχίζει να ισχύει και στον 21ο αιώνα.
Παρ΄ όλο που ο ιμπεριαλισμός καταφέρνει να έχει το πάνω χέρι, ο κόσμος βρίσκεται σε μεγάλη αναταραχή. Οι προοπτικές για ένα νέο γύρο πολέμων δι΄ αντιπροσώπων ακόμη και για ένα παγκόσμιο πόλεμο είναι πραγματικές. Ένας πόλεμος μεγάλης κλίμακας – τοπικός ή γενικευμένος – θα αποδυναμώσει την παγκόσμια ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Θα δώσει έδαφος σε μεγάλα τμήματα των αρχουσών τάξεων των εξαρτημένων χωρών να επιδιώξουν την ανεξαρτησία τους, τα καταπιεζόμενα έθνη να αγωνιστούν για την απελευθέρωση τους και θα προωθήσει τις επαναστατικές εξεγέρσεις σ΄ όλον τον κόσμο.
Η Ινδία σήμερα
Η Ινδία, δηλαδή η άρχουσα τάξη της, είναι σήμερα σταθερός ακόλουθος του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου. Κατάφερε επιτυχημένα να αλλάξει στρατόπεδο και από την συμπαράταξή της με το σοβιετικό μπλοκ έγινε ακόλουθος των Αμερικάνων. Οι κύριοι επιχειρηματικοί όμιλοι συντάχτηκαν ανάλογα. Αυτό συνοδεύτηκε με τη στροφή προς το κόμμα Μπαρατίγια Τζανάτα που προτιμήθηκε από τη μεγάλη αστική τάξη της Ινδίας που μαζί με το RSS (ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα) ακολουθούν μια σταθερή φίλο-ιμπεριαλιστική γραμμή από την ίδρυση τους.
Βραχμανικός Φασισμός
Η άνοδος του ινδουιστικού εθνικισμού ακολούθησε μια χρόνια δεξιά στροφή του κράτους καθώς και μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Η κατάληψη της εξουσίας στο Κέντρο από το κόμμα του σαφράν (αναφέρεται στο εθνικό χρώμα της Ινδίας, στμ), η σταθεροποίησή του και η εξάπλωση σε πολλά κρατίδια θα επιταχύνει τη διαδικασία αυτή και σε τομείς που ήταν σχετικά λιγότερο επιρρεπείς ως τώρα – εκπαίδευση, κινηματογράφος και λαϊκή κουλτούρα, ΜΜΕ, δικαιοσύνη, ΜΚΟ, κλπ. Μεγάλα τμήματα των αρχουσών τάξεων, πιο πολύ από ποτέ, στήριξαν έναν επιθετικό κεντρικό υπερ-εθνικισμό μέσα από το ινδουιστικό αφήγημα. Μόνο λίγες τοπικές αστικές τάξεις δεν έχουν στοιχηθεί πίσω του καθώς δεν έχουν να κερδίσουν όσα η πανινδική μπουρζουαζία από τον βραχμανικό φασισμό.
Ο Βραχμανικός φασισμός έχει κερδίσει την υποστήριξη μεγάλων τμημάτων των μεσοστρωμάτων των πόλεων αλλά και τμημάτων των εργαζόμενων μαζών. Είναι αυτοί που συμμετέχουν και στηρίζουν τις ομάδες “για την προστασία των γυναικών” ή των αγελάδων και λιντσαριστικές συμμορίες που όλο και περισσότερο εμφανίζονται στους δρόμους των πόλεων. Προβλέπεται πως στο κοντινό μέλλον θα πληθύνουν αυτές οι ομάδες “προστασίας”, θα οργανωθούν καλύτερα, θα μετατραπούν σε δολοφονικές ομάδες με νομική προστασία και θα ενσωματωθούν στην κρατική δομή, όπως τα SS και η Γκεστάπο. Τέτοιες ομάδες που ξεκίνησαν από ταραγμένες περιοχές, όπως οι Ικγουάν στο Κασμίρ απαρτιζόμενες από αγωνιστές που παραδόθηκαν και από Ειδικές Δυνάμεις της Αστυνομίας, όπως και η Τοπικές Ομάδες Εφέδρων της Τσατισγκάρ που απαρτίστηκαν από την παράνομη πια Σάλβα Τζουντούμ, προβλέπεται να πολλαπλασιαστούν σ΄ όλη τη χώρα.
Οι φασίστες προελαύνουν, η κατάσταση παντού στη χώρα πολώνεται και προβλέπεται να πολωθεί περισσότερο, καθώς ο μεσαίος χώρος εξαφανίζεται. Οι πρόσφατες εκλογές και η κυβερνητική επικράτηση του BJP ακόμα και σε πολιτείες όπου ως τώρα τους απόρριπταν έχει μειώσει σημαντικά τις προσδοκίες των δημοκρατικών μαζών για απόκρουση του φασισμού μέσω κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Παρ΄ όλο που η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση μιλά για μεγάλες συμμαχίες λίγοι περιμένουν να βγει κάτι. Η αντιπολίτευση περιορίζεται να δικαιολογεί την αποτυχία της στην εκλογική αλχημεία. Η αλήθεια είναι όμως πως αρκεί ένα 30% για να δώσει σε κάποιο κόμμα την απόλυτη εξουσία. Και όποιο κόμμα έχει την πλήρη στήριξη των αρχουσών τάξεων και των συστημικών Μέσων Ενημέρωσης μπορεί να ελπίζει σε άνοδο στην εξουσία. Όλα δείχνουν πως το 2019 θα έχουμε μια δεύτερη φασιστική θητεία, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε εξελίξεις που θα καταστήσουν άχρηστη τη φάρσα των κοινοβουλευτικών εκλογών.
Μη κοινοβουλευτικοί αγώνες
Οι πιο αποτελεσματικές μάχες απέναντι στους φασίστες ήταν οι μη κοινοβουλευτικές. Όπως ο φασισμός έχει τη δική του μαζική βάση έτσι και η αντίσταση γίνεται μαζική. Όταν οι βραχμανικές δυνάμεις προσπάθησαν να απομονώσουν τους φοιτητές Νταλίτ στο Πανεπιστήμιο του Χαϊντεραμπάντ αντιμετωπίστηκαν από την εξέγερση του 2016 με επικεφαλής τον φοιτητή Ροχίθ Βεμούλα. Αυτή εξαπλώθηκε σ΄ όλη τη χώρα συσπειρώνοντας όχι μόνο σπουδαστές αλλά και όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις που αντιτάσσονται στις διακρίσεις των καστών και επιθυμούν την κατάργηση τους.
Παρομοίως η συντονισμένη επίθεση των φασιστών ενάντια στους “αντεθνικούς” φοιτητές στο πανεπιστήμιο Νεχρού το Φλεβάρη του 2016 και στο πανεπιστήμιο του Δελχί το Φλεβάρη του 2017 αντιμετωπίστηκε με τη μαζική φοιτητική αντίσταση και τους ανάγκασε σε υποχώρηση. Και πάλι το κίνημα απλώθηκε στη χώρα και βοήθησε στο ξεσκέπασμα της κενότητας του εθνικιστικού αφηγήματος των φασιστών μπροστά σε πολλούς φοιτητές σε αρκετά πανεπιστήμια.
Η εξέγερση των μαζών Νταλίτ στο Γκουτζαράτ ενάντια στις βαρβαρότητες στην Ούνα το 2014 είναι άλλο ένα παράδειγμα πως η μαζική αντίσταση μπορεί να αποκρούσει αποτελεσματικά τις επιθέσεις των φασιστικών συμμοριών. Κινητοποίησε επίσης αντι-καστικές οργανώσεις σ΄ όλη τη χώρα. Το τελευταίο διάστημα ξεπήδησαν γυναικείες οργανώσεις που αντιτάσσονται στους βραχμανικούς περιορισμούς προς τις γυναίκες, ιδιαίτερα στα πανεπιστήμια.
Ένοπλη Αντίσταση
Η πιο ισχυρή και σημαντική μάχη των καιρών μας είναι η εξέγερση των κατοίκων του Κασμίρ για αυτοδιάθεση. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης να καθυποτάξει το κίνημα με τη στρατιωτική βία έχει ενώσει όλον τον πληθυσμό που έχει ξεσηκωθεί σε μαζική αντίσταση. Η ένταση του αγώνα αυξάνεται συνεχώς – ο πετροπόλεμος συνεχίζεται παρά τους φόνους και τις μαζικές τυφλώσεις από τις πλαστικές σφαίρες. Υπάρχει μαζική υποστήριξη των αγωνιστών όταν συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής. Το μποϊκοτάζ των εκλογών ήταν σχεδόν πλήρες. Η κυριαρχία του ινδικού κράτους στο Κασμίρ έχει στην πραγματικότητα μειωθεί από τότε που κυβερνά το BJP. Δεν υπάρχει επίσης αλλαγή κατάστασης στα Βόρειο-ανατολικά.
Εν τω μεταξύ, παρά την αύξηση της αποστολής δυνάμεων ασφαλείας και την άγρια καταστολή, η ένοπλη πάλη, με την καθοδήγηση των μαοϊκών, στην Τσατισγκάρ και άλλα κρατίδια συνεχίζεται αμείωτη και σε ορισμένες περιοχές έχει ενταθεί. Οι μάζες των Αντιβάσι συμμετέχουν μαζικά στις αντάρτικες επιχειρήσεις μετατρέποντας τες σε πραγματικό λαϊκό πόλεμο. Οι προβλέψεις του πρωθυπουργού της Τσατισγκάρ πως σε τέσσερις μήνες θα συντριβόταν το κίνημα, καθώς και οι ανάλογες προβλέψεις για συντριβή του εντός δυο ετών από τον Υπουργό Εσωτερικών διαψεύστηκαν παταγωδώς. Παρά τις τεράστιες δυσκολίες το κίνημα κατάφερε το τελευταίο διάστημα να ανοίξει καινούργιο μέτωπο στην περιοχή των Δυτικών Γκατς.
Η σχέση του Ναξαλμπάρι και των ναξαλιτών
Η κατάσταση πενήντα χρόνια μετά το Ναξαλμπάρι δείχνει πως η ακραία αντιδραστική άρχουσα τάξη προσπαθεί να εφαρμόσει τη Βραχμανική φασιστική της ατζέντα στις ινδικές μάζες. Παρ΄ όλο που έχει καταφέρει να εξασφαλίσει τη στήριξη τμημάτων των μεσοστρωμάτων και των εργαζομένων εντούτοις αντιμετωπίζει πληθώρα αντιστάσεων από διάφορες δημοκρατικές δυνάμεις σε πολλές περιοχές της χώρας. Σ΄ αυτό το πλαίσιο εξετάζουμε τη σχέση και τη σημασία της ιδεολογίας του Ναξαλμπάρι και της οργάνωσης των ναξαλιτών.
Οι ναξαλίτες και ο ένοπλος αγώνας
Το πρώτο και σημαντικότερο σημείο του ναξαλίτικου κινήματος σήμερα είναι η ύπαρξη, αντοχή και ανάπτυξη της ένοπλης πάλης. Υπάρχουν πολλοί που υποβαθμίζουν ή ακόμη καταδικάζουν αυτήν την πλευρά του Ναξαλμπάρι. Όμως δεν μπορούν να αρνηθούν ότι η ιδέα του Ναξαλμπάρι ήταν στην ουσία η ιδέα του ένοπλου αγώνα για την κατάληψη της κρατικής εξουσίας. Αυτό είναι κεντρικής σημασίας ακόμη και σήμερα.
Η ύπαρξη και η ανάπτυξη του ένοπλου αγώνα και του Λαϊκού Στρατού, που να μπορεί να αντιπαρατίθεται στην ένοπλη ισχύ του κράτους, είναι σπουδαία πηγή έμπνευσης για τις μάζες οι οποίες είναι υποχρεωμένες να αντιμετωπίζουν τη βία των φασιστικών συμμοριών και της κρατικής μηχανής. Αυτή η δύναμη είναι που οδήγησε το κράτος να αναγορεύσει τον ναξαλίτικο κίνημα στον μεγαλύτερο εσωτερικό εχθρό. Με την άνοδο του φασισμού και των βίαιων επιθέσεων η ικανότητα να διατηρείται και να δυναμώνει η ένοπλη πάλη θα γίνεται όλο και πιο κρίσιμο ζήτημα.
Η άνοδος του φασισμού θα οξύνει και θα εντείνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Αυτό με τη σειρά του θα οδηγήσει την επαναστατική κατάσταση σε επαναστατική κρίση. Σε τέτοιες στιγμές οι πολιτικά συνειδητοποιημένοι ένοπλοι σχηματισμοί θα βρεθούν στην πλεονεκτική θέση να παίξουν το ρόλο εμπνευστή στις μάζες ώστε αυτές να ξεσηκωθούν κατά εκατομμύρια και να αλλάξουν τους συσχετισμούς δύναμης. Οι ναξαλίτες και τα ναξαλίτικα ένοπλα σχήματα μπορούν να παίξουν έναν τέτοιο ρόλο με την προϋπόθεση πως θα κατανοήσουν και θα προετοιμαστούν για τις αλλαγές στο πολιτικό κλίμα και θα έχουν την πρωτοβουλία και την ευλυγισία να δράσουν ανάλογα.
Οι ναξαλίτες και η μαζική πολιτική πάλη
Άτομα, ομάδες, οργανώσεις, κινήματα και άλλα στοιχεία που εμπνέονται από το Ναξαλμπάρι παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στους μαζικούς αγώνες που διεξάγονται σε διάφορους τομείς στη χώρα. Αυτή η ναξαλίτικη παρουσία είναι ωστόσο συνήθως κρυφή γιατί οι επαναστατικές δυνάμεις πρέπει να προφυλαχθούν από τους δρακόντειους νόμους που έχει ψηφίσει το κράτος.
Τέτοιες επαναστατικές δυνάμεις δρουν στους αγώνες εργατών, αγροτών, φοιτητών, γυναικών και άλλων τμημάτων της κοινωνίας. Βρίσκονται στην πρωτοπορία διαφόρων αντι-καστικών και αντιφασιστικών κινημάτων. Είναι συχνά η ραχοκοκαλιά της αντίστασης ενάντια στις καταστροφές που προκαλούν τα “αναπτυξιακά” έργα των εταιριών. Η παρουσία ναξαλιτών επαναστατών προσδίδει αγωνιστικότητα και επαναστατική προοπτική σε αρκετούς απ΄ αυτούς τους αγώνες.
Αυτή η διάχυτη ναξαλίτικη παρουσία οδηγεί τις κρατικές υπηρεσίες να βαφτίζουν κάθε δυναμική λαϊκή πάλη σαν μαοϊκά καθοδηγούμενη. Εκατοντάδες οργανώσεις αγωνιστών σε πολλές πολιτείες χαρακτηρίζονται αυθαίρετα , από την ασφάλεια και τις αντι-ναξαλίτικες αστυνομικές υπηρεσίες ως “μετωπικές” οργανώσεις του Κ.Κ.Ινδίας (Μαοϊκού). Το ζήτημα όμως είναι τελείως διαφορετικό και πιο σύνθετο.
Λόγω του σχεδόν πλήρους αποδεκατισμού των οργανώσεων του ΚΚΙ (Μαοϊκού) στα αστικά κέντρα, πολύ λίγα άτομα εκτός των αντάρτικων ζωνών έχουν κάποια άμεση οργανωτική σχέση με το κόμμα. Από την άλλη η επιρροή και η επίδραση της πολιτικής και ιδεολογικής γραμμής και δράσης του Ναξαλμπάρι είναι πλατιά και παίρνει ποικίλες μορφές. Πολλές ανεξάρτητες ομάδες και άτομα δρουν σύμφωνα με αυτό που αντιλαμβάνονται σαν τον ναξαλίτικο δρόμο. Το κάνουν με την προοπτική να ενωθούν κάποτε με το κυρίως ρεύμα της επανάστασης.
Έτσι, ενώ είναι αλήθεια πως η αστυνομία βαφτίζει αυθαίρετα πολύ κόσμο ως μέλη των μετωπικών οργανώσεων των Μαοικών, είναι επίσης αλήθεια πως αυτές οι δυνάμεις είναι συχνά συνειδητοί πολεμιστές της ναξαλίτικης Νέας Δημοκρατικής Επανάστασης. Το καθήκον όμως της σύνδεσης και συνένωσης σε ένα πολιτικό κανάλι όλης αυτής της τεράστιας δύναμης, παραμένει.
Οι ναξαλίτες και η ιδεολογική πάλη
Η μάχη των ιδεών είναι πάντοτε βασικό στοιχείο της επανάστασης. Αυτή η πάλη έχει πάρει σημαντικές διαστάσεις σ΄ αυτή τη φάση της ινδικής πολιτικής κατάστασης. Ειδικά για τους ναξαλίτες η ιδεολογική πάλη έχει πλευρές που πρέπει να απαντηθούν.
Ο αγώνας ενάντια στον βραχμανικό φασισμό είναι κρίσιμο ζήτημα. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της πάλης θα γίνει σε συγκρούσεις στους δρόμους με φυσική αντιπαράθεση, για την οποία οι ναξαλίτες θα πρέπει, όπου αυτό είναι εφικτό και αποδεκτό, να παίρνουν την ευθύνη. Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να διεξάγονται και αγώνες ενάντια στην ιδεολογία του ινδουιστικού εθνικισμού ώστε να κερδηθούν οι ταξικοί φίλοι της επανάστασης που μετακινήθηκαν στο στρατόπεδο του φασισμού. Το ναξαλίτικο κίνημα αγωνίστηκε από τα πρώτα του χρόνια ενάντια στις εθνικιστικές οργανώσεις. Θα πρέπει να πάρει σήμερα την πρωτοβουλία στη μαζική ιδεολογική πάλη.
Οι ναξαλίτες, στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών, ήταν οι πιο μαχητικοί αγωνιστές ενάντια στις διακρίσεις των καστών και τις θηριωδίες. Επίσης, όπου είχαν δύναμη, κινητοποίησαν μαζικές γυναικείες οργανώσεις ενάντια στην πατριαρχία και υπέρ της επανάστασης. Αντιβάσι, Νταλίτ και γυναίκες αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των ναξαλίτικων οργανώσεων.
Παρ΄ όλα αυτά το κίνημα υστέρησε της ανάγκης για την παρουσίαση ενός συγκεκριμένου προγράμματος για την εξάλειψη των καστών και τον τερματισμό της γυναικείας καταπίεσης. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η κατάσταση είναι ώριμη για πολιτιστικές επαναστάσεις εξάλειψης των καστών και γυναικείας απελευθέρωσης. Δεν μπορεί να ειπωθεί ποιες ακριβώς μορφές και σχήματα θα έχουν αυτές οι πολιτιστικές επαναστάσεις, όμως η ιδεολογική πάλη ενάντια στις κάστες και την πατριαρχία πρέπει να ενταθεί ώστε το έδαφος να ετοιμαστεί. Οι ναξαλίτες βρίσκονται στην κατάλληλη θέση για να γίνουν η ηγετική δύναμη αυτών των πολιτιστικών επαναστάσεων. Πρέπει να κάνουν τα αναγκαία ιδεολογικά βήματα σ΄ αυτήν την κατεύθυνση.
Οι ναξαλίτες και το ενιαίο μέτωπο
Η κατάσταση στην 50η επέτειο του Ναξαλμπάρι είναι γεμάτη κινδύνους αλλά και ευκαιρίες. Από τη μια υπάρχει το φάντασμα του φασισμού που, αν αφεθεί να σταθεροποιηθεί, προοιωνίζεται σκοτεινούς καιρούς που θα μπορούσαν να διαρκέσουν για δεκαετίες. Από την άλλη υπάρχουν οι δυνάμεις της αντίστασης που έχουν τη δυνατότητα να νικήσουν το φασισμό και να βαδίσουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Αυτή η προοπτική όμως στηρίζεται πρώτιστα στην ικανότητα των επαναστατικών δυνάμεων να συμπήξουν μια συμμαχία διαφορετικών στοιχείων που αντιστέκονται ή είναι έτοιμες να αντισταθούν στον Βραχμανικό φασισμό.
Μέχρι σήμερα η αποφασιστική αντίσταση στους φασίστες περιορίζεται σε συγκεκριμένες περιοχές, στο Κασμίρ, κάποιες περιοχές στα Βόρειο-ανατολικά και στις αντάρτικες ζώνες που ελέγχονται από τους μαοϊκούς. Στην υπόλοιπη χώρα η αντίσταση στο φασισμό είναι αποσπασματική και σχετικά αντιφατική. Το κίνημα του Ροχίθ Βεμούλα και οι φοιτητικοί αγώνες στα πανεπιστήμια του Δελχί ενέπνευσαν κι άλλους να συμμετάσχουν στην ισχυρή αντιπαράθεση με τις κυρίαρχες δυνάμεις. Όμως, μετά την αρχική έκρηξη που ένωσε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, ακολούθησε η άμπωτις που επέφερε διασπάσεις και αποδιοργάνωση. Το κίνημα της Ούνα προχώρησε πεισματικά μπροστά όμως δεν υπήρξε ανάλογο ξέσπασμα εκτός του Γκουτζαράτ. Τα γυναικεία κινήματα δεν μπόρεσαν επίσης να εξαπλωθούν.
Πάντως κάθε περίοδος ξεσπάσματος και κάθε νέο κύμα συνένωσε όλο και πιο πλατιές δυνάμεις ενάντια στο φασισμό. Μέλη των κόμματων Ambedkarite και Lohia, φεμινιστικές ομάδες και ισλαμικές οργανώσεις, μαρξιστές και Γκαντιστές, πολιτικά μέτωπα και ΜΚΟ, συμμετείχαν ολόψυχα ενάντια στην φασιστική επίθεση του σημερινού αντιδραστικού καθεστώτος. Σχεδόν όλες οι γνήσιες λαϊκές δυνάμεις κατανοούν την ανάγκη να αγωνιστούν ενωμένοι. Όμως, λαμβάνοντας υπ΄ όψη τις διαφορετικές και μερικές φορές ανταγωνιστικές ιδεολογικές τους θέσεις, η οικοδόμηση ενός κοινού σχήματος δεν είναι άμεσα ορατή.
Η διέξοδος θα πρέπει να είναι η οικοδόμηση μιας σειράς διαφορετικών μετώπων – ανάλογα με την περιοχή, τον τομέα, τις θεματικές απόψεις – που θα μπορούσαν στο μέλλον να συνενωθούν σε πλατύτερες αντιφασιστικές πλατφόρμες. Οι ναξαλίτικες δυνάμεις, που είναι ενεργές στις περισσότερες αντιφασιστικές δράσεις, θα μπορούσαν να παίξουν ένα ρόλο πρωτοβουλιακό και καθοριστικό στη συνένωση των μαζικών αντιφασιστικών αγωνιστικών δυνάμεων. Μια τέτοια ενότητα θα ήταν ένα βήμα μπρος στην οικοδόμηση ενός ενιαίου μετώπου των δημοκρατικών επαναστατικών δυνάμεων.
Όμως το καθήκον της οικοδόμησης ενός ενωμένου μετώπου δεν πρέπει να ξεπεράσει μόνον τις διαφορές μεταξύ των συμμάχων. Πρέπει να επιβιώσει και από τις προσπάθειες του κράτους να καταστρέψει αυτήν την ενότητα. Έχουν γίνει προσπάθειες από μεριάς των μαοϊκών να οικοδομηθούν συμμαχίες με τα εθνικά κινήματα. Όμως η επαγρύπνηση του κράτους στο να αποτρέψει τέτοιες συμμαχίες και τα μέτρα καταστολής εμπόδισαν τη δημιουργία τέτοιων συμμαχιών. Στη διάρκεια του αγώνα στο Λαλγκάρ (2008, στμ) το Ενιαίο Μέτωπο πήρε νέες μορφές και ανέβηκε επίπεδα όμως τελικά συντρίφτηκε και πολλά από τα ηγετικά του στελέχη ρίχτηκαν στις φυλακές.
Η ιστορία πάντως αποδεικνύει πως η καταπίεση φέρνει μόνο προσωρινή υποχώρηση για μια ιδέα που είναι πλέον ώριμη. Το ίδιο το Ναξαλμπάρι κτυπήθηκε άγρια πολλές φορές για να αναγεννηθεί όμως σαν τον φοίνικα. Αμέσως μετά την αρχική εξέγερση του Ναξαλμπάρι ο ηγέτης του, σύντροφός Τσάρου Μαζουμντάρ, έγραψε: “Εκατοντάδες ναξαλίτες γεννιούνται στην Ινδία…το Ναξαλμπάρι δεν πέθανε και δεν θα πεθάνει ποτέ”. Σε πολλούς τότε, ιδιαίτερα από την άρχουσα τάξη, αυτή η δήλωση του συντρόφου Τσάρου φάνταζε ανόητη φαντασίωση. Όμως καθώς το Ναξαλμπάρι εξακολουθεί πενήντα χρόνια μετά να είναι ο εφιάλτης της άρχουσας τάξης, η ιστορία τον δικαίωσε!
*Ο Vernon Gonsalves πρώην καθηγητής στην διοίκηση επιχειρήσεων σε κολέγιο του Μουμπάι, ήταν έξι χρόνια πολιτικός κρατούμενος με την κατηγορία πώς υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΙ(Μαοϊκού) στην πολιτεία της Μαχαράστρα, σύμφωνα με τις διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου. Το άρθρο με ημερομηνία 3 Ιουνίου 2017 δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική τοποθεσία toanewdawn.blogspot.gr. Την μετάφραση για λογαριασμό της “Προλεταριακής Σημαίας” έκανε ο Α.Λ.
