Τη συμπλήρωση δύο χρόνων από το εργοδοτικό έγκλημα στα διυλιστήρια των ΕΛΠΕ στον Ασπρόπυργο προσπάθησε να χρησιμοποιήσει η διοίκηση, σε συνεργασία με την πλειοψηφία του ΔΣ του επιχειρησιακού σωματείου, ώστε να εμπεδώσει ακόμα περισσότερο τη λογική των «κοινών συμφερόντων». Σε συνέχεια του κλίματος «εργασιακής ειρήνης» που διαμόρφωσε η υπογραφή τριετούς συλλογικής σύμβασης χωρίς την παραμικρή κινητοποίηση μερικούς μήνες νωρίτερα, η εργοδοσία έστησε μια παράσταση, που όχι μόνο δεν τίμησε τους τέσσερις αδικοχαμένους εργάτες, αλλά δίκαια προκάλεσε από ειρωνικά σχόλια μέχρι την οργή της μάνας ενός από τους νεκρούς, για την απουσία των ονομάτων τους από το «μνημείο» που στήθηκε.
Η συγκυρία θεωρήθηκε ευνοϊκή από τη διοίκηση, που δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Η αντίστοιχη μαύρη επέτειος πέρσι, με το περιστατικό πιο νωπό στους εργαζόμενους, συνέπεσε με τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Φέτος ήταν εργάσιμη μέρα (και για το ημερήσιο προσωπικό) αλλά, κυρίως, ήταν μετά την επανεκλογή του προεδρείου του σωματείου, την «εύκολη» υπογραφή σύμβασης, την υλοποίηση ορισμένων προσλήψεων (μηδαμινών σε σύγκριση με τις ανάγκες) και την προπαγάνδιση μιας δήθεν νέας προσέγγισης σχετικά με την ασφάλεια, που στα λόγια προωθεί η εταιρία.
Για την «επιτυχία» του σχεδιασμού της εργοδοσίας δούλεψε και το ΔΣ του σωματείου, αποφασίζοντας ομόφωνα 4ωρη στάση εργασίας για τη Δευτέρα 8 Μάη από τις 9:00 ως τη 13:00 (το ωράριο της πρωινής βάρδιας είναι 7:00 με 15:00), και αναλαμβάνοντας τη μετακίνηση των εργαζομένων από τις εγκαταστάσεις της Ελευσίνας στον Ασπρόπυργο και πίσω. Από τους «θεατές» εξαιρέθηκε βέβαια το προσωπικό ασφαλείας, ώστε να μη διαταραχτεί στο παραμικρό η παραγωγή σε όλες τις εγκαταστάσεις. Ο σκοπός ήταν να χρησιμοποιήσει την εύλογη ανάγκη των εργαζομένων στα ΕΛΠΕ να τιμήσουν τη μνήμη των συναδέλφων τους για να υπηρετήσει τη διαλυτική και επικίνδυνη λογική των «κοινών συμφερόντων» με την εργοδοσία. Η τελευταία αναγνώρισε κι επικρότησε αυτή τη μεθόδευση, αναφέροντας τη στάση εργασίας ως «πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης».
Παράλληλα, η διοίκηση έστησε από ένα «μνημείο» σε κάθε εγκατάσταση, υποτίθεται αφιερωμένο στη μνήμη όλων των εργατών που θυσιάστηκαν κατά καιρούς στα διυλιστήρια. Αυτή η τακτική γενίκευσης στην πραγματικότητα έχει στόχο να ξεχαστούν τα συγκεκριμένα θύματα του κάθε εγκλήματος και τα αντίστοιχα περιστατικά, ώστε σε βάθος χρόνου να καλλιεργηθεί μια γενική αίσθηση που ορίζει ως «φυσιολογικούς» τους θανάτους και τους τραυματισμούς των εργατών γιατί «έτσι είναι αυτή η δουλειά». Ταυτόχρονα, να κρυφτούν οι πραγματικές αιτίες και μαζί το γεγονός ότι η δουλειά με ασφάλεια, σε κάθε χώρο, είναι δικαίωμα των εργαζομένων, σε σύγκρουση με τα εργοδοτικά συμφέροντα. Ότι, επομένως, είναι ζήτημα δεμένο με το συσχετισμό εργαζομένων-εργοδοσίας, ζήτημα που απαιτεί συλλογικό αγώνα κόντρα στο πλαίσιο, τη λογική και τις πρακτικές της διοίκησης, για να κερδίζεται σε μεγαλύτερο βαθμό.
Αυτά τα στοιχεία συγκρότησης προσπάθησε να προβάλει από το προηγούμενο διάστημα η Πρωτοβουλία Αγώνα στα ΕΛΠΕ, τονίζοντας ότι ο αγώνας για δουλειά με ασφάλεια και αξιοπρέπεια είναι ο μόνος πραγματικός φόρος τιμής για τους εργάτες που ολοένα και πιο συχνά γίνονται θυσία για τα κέρδη του κεφαλαίου.
