Η απόφαση του Καθοδηγητικού Οργάνου για τη σύγκληση της 8ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ(μ-λ) πάρθηκε πριν από έναν χρόνο μέσα σε μία κρίσιμη πολιτική συγκυρία τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο διεθνές επίπεδο. Η σύγκληση αυτού του σώματος της οργάνωσής μας δεν αποτελεί μόνο μία καταστατική υποχρέωση αλλά έρχεται να καλύψει μία σημαντική ανάγκη, αυτή της ανταπόκρισης στα μεγάλα καθήκοντα της εποχής μας για μία κομμουνιστική οργάνωση που θέλει να κάνει αποφασιστικά βήματα στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Αποτελεί συνέχεια της 7ης Συνδιάσκεψης, το 2010, όπου προσπαθήσαμε να δώσουμε απαντήσεις τόσο για τα αίτια της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και κυρίως στην ΕΣΣΔ όσο και στα χαρακτηριστικά της Αριστεράς της εποχής μας κάτω από το βάρος της ήττας και της οπισθοχώρησης του κινήματος. Αποτελεί ταυτόχρονα συνέπεια της συμμετοχής μας στην ταξική πάλη της προηγούμενης περιόδου που ανέδειξε τη σημαντική καθυστέρηση που υπάρχει στην πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική συγκρότηση του εργατικού-λαϊκού παράγοντα και των κομμουνιστών σε σχέση με μία υπερώριμη επαναστατική κατάσταση που διαμορφώνει αντικειμενικά η οικονομική-πολιτική κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, η επίθεση στην εργατική τάξη και στους λαούς καθώς και η παρόξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Απέναντι σε ένα σύστημα που μοναδική του «διέξοδο» έχει τους πολέμους, την εξαθλίωση και την καταλήστευση, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να ορθωθούν ξανά οι δυνάμεις της κοινωνικής ανατροπής και απελευθέρωσης από τα καπιταλιστικά-ιμπεριαλιστικά δεσμά. Για να ξεφύγει η ανθρωπότητα από την προϊστορία της.
Η επεξεργασία προγραμματικών κατευθύνσεων και στόχων πάλης καθώς και η τοποθέτηση για την κατάσταση στον κόσμο και στη χώρα μπορούν να αποτελέσουν ένα σημαντικό πολιτικό φορτίο, ένα σώμα θέσεων που θα διευκολύνει τη σύνδεση με την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, από την πλευρά της επαναστατικής και κομμουνιστικής κατεύθυνσης. Ταυτόχρονα μπορεί να αποτελέσει σημείο συμφωνίας, συσπείρωσης και ένταξης αγωνιστών στις γραμμές της επαναστατικής κομμουνιστικής κατεύθυνσης.
Σημαντικό στοιχείο αποτελεί το γεγονός ότι η οργάνωσή μας όλη αυτή την περίοδο πριν από τη συνδιάσκεψη, παρά τα πολλά και σημαντικά ζητήματα που είχε να συζητήσει στο εσωτερικό της, ανταποκρίθηκε σε σημαντικό βαθμό σε πολλαπλά μέτωπα που έθετε τόσο η πολιτική συγκυρία όσο και η ταξική πάλη.
Και αυτό είναι ένα δείγμα ωρίμανσης και ανάληψης ευθύνης για μία υπόθεση που έρχεται από μακριά και πάει μακριά, για το σύνολο της οργάνωσής μας, και αποτελεί παρακαταθήκη για την επόμενη περίοδο με την ανάληψη σημαντικών και δύσκολων καθηκόντων.
Όξυνση των αντιθέσεων-ανταγωνισμών στον κόσμο
Κύριο χαρακτηριστικό της περιόδου παραμένει και οξύνεται με επικίνδυνες διαστάσεις για τους λαούς ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Στον ανταγωνισμό αυτό πρωτοστατούν οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ της ΕΕ και της Ρωσίας, με τη συμμετοχή και άλλων επίδοξων κυρίαρχων όπως η Κίνα και η Ιαπωνία, ενώ στο κουβάρι των αντιθέσεων εμπλέκονται και μία σειρά περιφερειακών «παικτών» όπως η Ινδία, το Ιράν, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ, η Βραζιλία κ.ά. Το εύρος των δυνάμεων που συμμετέχουν, η ένταση και το βάθος των ανταγωνισμών στο πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό επίπεδο, από τη μια φανερώνουν τα αδιέξοδα του συστήματος και από την άλλη στέλνουν μήνυμα στους λαούς ότι χωρίς τη δική τους αποφασιστική παρέμβαση για την ανατροπή αυτής της σύγχρονης βαρβαρότητας, η ανθρωπότητα θα ζήσει ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές από τους «ιδιοκτήτες του πλανήτη». Τους ανταγωνισμούς κινεί η ίδια η φύση του ιμπεριαλιστικού συστήματος που αναζητεί διέξοδο στο βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, την οποία συστηματικά οδηγεί κάτω από τα όρια αναπαραγωγής της, στην απόλυτη εξαθλίωση. Η επιδίωξη της απόλυτης κυριαρχίας, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, του κεφαλαίου πάνω στους εργάτες έτσι ώστε να μην ξανασηκώσει κεφάλι η εργατική τάξη και βάλει σε κίνδυνο το εκμεταλλευτικό σύστημα, έχει στρατηγικό χαρακτήρα. Η εξόρμηση των ιμπεριαλιστών για την επανακατάκτηση χωρών και την καταλήστευσή τους συνδυάζεται με τον γεωστρατηγικό έλεγχο της ροής του πλούτου από «κάτω» προς τα «πάνω» και από «μέσα» προς τα «έξω» σε παγκόσμιο επίπεδο. Παρά τους προσωρινούς συμβιβασμούς και τις εκεχειρίες μεταξύ των αντιτιθέμενων πλευρών (συμφωνία Μινσκ, πυρηνικό πρόγραμμα Ιράν κ.ά.) όχι μόνο δεν αλλάζουν τα βασικά χαρακτηριστικά των ανταγωνισμών, αλλά αποτελούν και τα εφαλτήρια για ακόμα μεγαλύτερη όξυνσή τους καθώς οι προσωρινοί αυτοί συμβιβασμοί δεν αποτελούν «λύσεις», που δεν μπορούν να υπάρξουν, αλλά προσωρινές ανάπαυλες για την ανασυγκρότηση των δυνάμεων της κάθε πλευράς. Με αυτή την έννοια, ενώ οι δυνάμεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος μπορούν να συνεννοηθούν στην εξαπόλυση της επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη και στους λαούς και να βρίσκουν κοινό βηματισμό, σε αυτή την κατεύθυνση, σε όλον τον πλανήτη, αντίθετα δεν έχουν καμία διάθεση συνεννόησης για το μοίρασμα της λείας τους και στρατηγική τους επιδίωξη αποτελεί η νίκη πάνω στους αντιπάλους τους και το οριστικό «ξεδόντιασμά» τους, έτσι ώστε να σταματήσει να αποτελεί απειλή για τα συμφέροντά τους. Και φυσικά μέσα σε αυτή την παρόξυνση του ανταγωνισμού, οι ιμπεριαλιστές ούτε θέλουν αλλά και δεν μπορούν να «γυρίσουν πίσω» και να προχωρήσουν σε ένα παγκόσμιο «new deal» για την οικονομική ανάπτυξη και την άμβλυνση των ανισοτήτων, όπως ονειρεύονται διάφοροι, μεταξύ αυτών και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ατέλειωτος ο κατάλογος από τα βαμμένα, με το αίμα των λαών, μέτωπα της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης. Με το μέτωπο της Ουκρανίας να αποτελεί σήμερα αυτό με τον πιο κεντρικό χαρακτήρα καθώς εκεί συγκρούονται, στο κέντρο της Ευρώπης, οι πιο επιθετικές δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και η πορεία αυτής της σύγκρουσης θα καθορίσει, εν πολλοίς, τις εξελίξεις και στα υπόλοιπα μέτωπα.
Για τους λαούς οι εξελίξεις αυτές θέτουν το καθήκον της σύμπτυξης ενός αντιιμπεριαλιστικού μετώπου πάλης, του μόνου αντιπάλου δέους που μπορεί να διαμορφωθεί, συγκεντρώνοντας τις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις στη δική τους προοπτική έξω και ενάντια από την επιρροή και την κυριαρχία ιμπεριαλιστών «προστατών» και αντιδραστικών-σκοταδιστικών δυνάμεων. Για να υψώσουν οι λαοί τις δικές τους σημαίες της απελευθερωτικής πάλης και να σταματήσουν να βρίσκονται κάτω από ξένες σημαίες.
Η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας
Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ στην κυβερνητική διαχείριση της χώρας αποτελεί σημαντική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού της χώρας που όμως δεν καταργεί ούτε μεταβάλλει το γενικότερο πλαίσιο μέσα από το οποίο προήλθε και αυτή η εξέλιξη. Και το γενικότερο πλαίσιο της επίθεσης στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα και της έντασης των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, κάτω από το βάρος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στο πεδίο της χώρας μας, διαμόρφωσαν τόσο τα πολιτικά αδιέξοδα για τους μέχρι πρόσφατα αστικούς «πυλώνες» και φορείς της επίθεσης αλλά ταυτόχρονα ανέδειξαν και την εναλλακτική λύση ΣΥΡΙΖΑ, έστω και σαν ανορθογραφία στη μέχρι τις 25 του Γενάρη ασκούμενη πολιτική.
«Πρώτη φορά αριστερά» στην κυβερνητική διαχείριση μέσα σε ένα κλίμα κινηματικής άπνοιας, παρά τις κάποιες σποραδικές και σύντομες εξάρσεις του λαϊκού παράγοντα, αποτέλεσε ακόμα έναν όρο-κρίκο στην αλυσίδα του πλαισίου που καθορίζει τις εξελίξεις στη χώρα μας. Το «δεν είμαστε επικίνδυνοι» και το «ανήκουμε στη Δύση» αποτελούν το περίγραμμα που καθορίζει την πορεία των πραγμάτων προς την υποταγή στις απαιτήσεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού και τη μετατροπή ενός κόμματος του μικροαστικού ρεφορμισμού από δύναμη κυβερνητικής διαχείρισης του συστήματος σε φορέα επίθεσης στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.
Οι «μέρες και τα έργα» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στο σύντομο, αλλά πυκνό από εξελίξεις, διάστημα από την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τη συμφωνία-υποταγή της 20ης Φλεβάρη μέχρι την «επταμερή», τη συνάντηση Τσίπρα-Μέρκελ και τη σημερινή «σκληρή διαπραγμάτευση» κάνει ολοφάνερα δύο στοιχεία. Οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ μέσα και από τη χρηματοδοτική ασφυξία έχουν τη δυνατότητα να βάλουν στις ράγες της προσαρμογής-υποταγής τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς αυτός διαπραγματεύεται για λογαριασμό της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας τον ρόλο και τη θέση της μέσα στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Η εργατική τάξη και ο λαός μπορούν να βαδίσουν τον δικό τους δρόμο
Παρά τους δυσμενείς πολιτικούς-ταξικούς συσχετισμούς, οι όροι της ανασυγκρότησης του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος υπάρχουν μόνο μέσα από την πάλη ενάντια στην επίθεση του συστήματος, μέσα από την αναγνώριση των πραγματικών εχθρών, μέσα από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού, σε πλήρη αντίθεση με τις λογικές της ταξικής συνθηκολόγησης-υποταγής και της αναχώρησης. Στην προοπτική της ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ και του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ οι εργαζόμενοι και η νεολαία είναι αναγκαίο να βαδίσουν τον δικό τους δρόμο συγκροτώντας τις δυνάμεις τους στο επίπεδο που απαιτεί η εποχή μας. Τα καθήκοντα που προκύπτουν από μία τέτοια προοπτική είναι σύνθετα και δύσκολα και η συμβολή των κομμουνιστών σε αυτή την υπόθεση είναι καθοριστική. Αυτό σημαίνει ότι η πλευρά της επαναστατικής κομμουνιστικής κατεύθυνσης πρέπει να αποκτήσει ισχυρή θέση στο πλαίσιο του εργατικού-λαϊκού κινήματος να αποτελέσει φορέα ικανού να συνδέσει την πάλη του σήμερα με την προοπτική της κοινωνικής ανατροπής, ξεπερνώντας την κυριαρχία των δυνάμεων της συνθηκολόγησης και της ήττας που καθηλώνουν τις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις στον μονόδρομο του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος.
Η ενίσχυση των δυνάμεων της αναμέτρησης με τον ιμπεριαλισμό, την ντόπια και ξένη κεφαλαιοκρατία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, μέσα στην ελληνική κοινωνία, έχει σαν απαραίτητο όρο τη συγκρότηση της εργατικής τάξης σαν τάξης για τον εαυτό της, έτσι ώστε να αποκτήσει τη δυνατότητα να ηγηθεί αυτής της αντιπαράθεσης, απελευθερωμένη από την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία των μεσοστρωμάτων.
Το ΚΚΕ(μ-λ) διατυπώνει τη θέση ότι «η εργατική τάξη θα συγκροτηθεί κυρίως στην αναμέτρησή της με το κεφάλαιο, ενώ θα αποκτήσει την απαραίτητη ηγεμονία, στη χώρα μας, στην αναμέτρησή της κυρίως με τον ιμπεριαλισμό» προσδιορίζοντας έτσι με έναν συγκεκριμένο τρόπο τόσο την πολιτική κατεύθυνση όσο και τους στόχους πάλης που θα την υπηρετήσουν. Αυτή η κατεύθυνση ταυτόχρονα αποτελεί και μία σημαντική δέσμευση της οργάνωσής μας για τις προσπάθειες που πρέπει να κάνει για να συνδεθεί με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα μέσα από πάλη και για την πάλη. Η σύνδεση αυτή αποτελεί ταυτόχρονα τον «ελεγκτή» και τον «εγγυητή» της ορθότητας της πολιτικής κατεύθυνσής μας τόσο προοπτικά όσο και στο σήμερα. Καθώς «δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να χαράξουμε κατευθύνσεις φαντασιωνόμενοι ότι η εργατική τάξη στη χώρα μας έχει άλλα χαρακτηριστικά, συνείδηση, όρια, από αυτά που πραγματικά έχει διαμορφώσει και χωρίς να αγνοούμε τις επιπτώσεις της ήττας του κομμουνιστικού ταξικού εργατικού κινήματος. Δεν μπορούμε να λύνουμε τα σοβαρά προβλήματα τακτικής, συμμαχιών, στόχων, λέγοντας κοινοτοπίες ότι έχουμε καπιταλισμό και άρα τα προβλήματα λύθηκαν. Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να περιμένουμε τους εργάτες και τους εργαζομένους να μας πάρουν στα σοβαρά και να συνδεθούμε μαζί τους όταν κάνουμε ότι δεν βλέπουμε το ρόλο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και παρουσιαζόμαστε ότι η Ελλάδα είναι μία τυπική ιμπεριαλιστική χώρα πλέον (έστω δεύτερης ταχύτητας)». (Από τις Θέσεις για την 8η Συνδιάσκεψη)
Για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη διπλή εξάρτηση της χώρας από Αμερικανούς και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές είναι οργανικά συνδεμένη με την πάλη ενάντια στην ντόπια κεφαλαιοκρατία η οποία αντλεί τη δύναμή της και τους όρους κυριαρχίας της πάνω στον λαό, στα οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά δεσμά που έχουν δέσει τη χώρα και τους εργαζομένους στο άρμα των ιμπεριαλιστών.
Κάτω από το βάρος αυτής της εκτίμησης η οποία προκύπτει και από τα πραγματικά δεδομένα της χώρας μας η οργάνωσή μας επιμένει στην αναγκαιότητα συγκρότησης του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ από κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να συμβάλουν πραγματικά σε εκείνο το επίπεδο συγκρότησης των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων για να αντιμετωπίσει νικηφόρα τους πραγματικούς τους αντιπάλους. Και στο ζήτημα αυτό κρίνονται οι θέσεις και οι πρακτικές κάθε δύναμης που θέλει να αναφέρεται στην εργατική τάξη και στην αριστερά, πολύ περισσότερο στην επανάσταση και στον κομμουνισμό. Ιδιαίτερα τη σημερινή περίοδο, που οι ιμπεριαλιστές απειλούν, εκβιάζουν, απαιτούν νέα ακόμα πιο βάρβαρα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ η ανάγκη συγκρότησης ενός ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΑΛΗΣ του λαού και της νεολαίας σαν του μοναδικού πραγματικού αντιπάλου της ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής επέλασης έχει επείγοντα και ζωτικό χαρακτήρα για τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα.
Προχωρώντας προς τη διεξαγωγή της 8ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ(μ-λ) στις 24-25-26 Απρίλη, καλούμε κάθε αγωνιστή του εργατικού-λαϊκού κινήματος να μελετήσει και να συζητήσουμε τόσο τις θέσεις όσο και τις αποφάσεις της με στόχο να τις αξιοποιήσουμε για:
• Να συνδέσουμε τις αντιστάσεις με τη διεκδίκηση
• Να αλλάξουμε τους συσχετισμούς μέσα από τους αγώνες
• Να αποσαφηνίσουμε τον στόχο του αριστερού μετώπου αντίστασης, διεκδίκησης, αναμέτρησης
• Να κάνουμε στέρεη τη σχέση της προσπάθειάς μας στο κίνημα, με το χτίσιμο του ταξικού-κομμουνιστικού εργατικού κινήματος.
