ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ 9ης Συνδιάσκεψης
Παρασκευή 22/3/2019
Φίλες/φίλοι, συναγωνίστριες/συναγωνιστές, συντρόφισσες/σύντροφοι
Πριν από 4 χρόνια, ίδια περίπου εποχή, ανοίγαμε τις διαδικασίες της 8ης Συνδιάσκεψης, και αυτό που τότε μας απασχολούσε ήταν οι προκλήσεις και οι δυσκολίες που έμπαιναν μπροστά μας μετά την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ, τον Γενάρη του 2015.
Δυσκολίες, που στην ειδική τους έκφραση επικεντρώνονταν στη στάση που κρατάγαμε απέναντι στις τότε αυταπάτες που καλλιεργούσε η κυβέρνηση και στο κλίμα που προσπαθούσε να επιβάλλει όταν ζήταγε τη στήριξη του λαού για να πάει δήθεν κόντρα στις διαθέσεις των ιμπεριαλιστών και να ανατρέψει τα μνημόνια.
Όπως βέβαια έχουμε διαπιστώσει, διαχρονικά, εύκολες εποχές χωρίς απαιτήσεις και προκλήσεις δεν υπάρχουν, ειδικά για κομμουνιστικές οργανώσεις που εκ των πραγμάτων βαδίζουν κόντρα στο ρεύμα. Οι μορφές και οι εκφράσεις των δυσκολιών μπορεί να αλλάζουν, η ουσία τους όμως, όσο ζούμε στο έδαφος ενός άγριου καπιταλισμού που έχει περάσει ανεπίστρεπτα στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, παραμένει η ίδια.
Σήμερα λοιπόν, 4 χρόνια μετά, τίποτε δεν φαίνεται να έχει διαμορφωθεί ευνοϊκότερα για τον λαό, την εργατική τάξη, τη νεολαία, του εργαζόμενους, τους μετανάστες, τους άνεργους. Και πάλι μπροστά μας έχουμε το άμεσο καθήκον να παλέψουμε μέσα σε μια πολύ δυσμενή ατμόσφαιρα και να συμβάλλουμε όσο επιτρέπουν οι δυνάμεις μας στο να ανατρέψουμε ένα κλίμα απογοήτευσης, ασφυξίας, ηττοπάθειας το οποίο έχει καλλιεργηθεί μέσα από την συντριπτική κατάρρευση των αυταπατών και των ελπίδων που διαμορφώθηκαν από τη φάση της ανόδου και της επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ. Μια επικράτηση που συκοφάντησε και προβοκάρισε ακόμα περισσότερο τις αξίες και τα ιδανικά της Αριστεράς. Μια επικράτηση που, ακόμα χειρότερα, διόγκωσε ακόμη περισσότερο τη δυσφήμιση του κομμουνιστικού κινήματος και της σοσιαλιστικής διεξόδου, για να συμπληρώσει τις υπηρεσίες που πρόσφερε ο ρεβιζιονισμός εδώ και δεκαετίες στο σύστημα.
Μια ειδική αλλά πολύ προφανής έκφραση όλης αυτής της οργής και του θυμού που σωρεύεται στα λαϊκά στρώματα και δεν βρίσκει έκφραση και διέξοδο, είναι και η ιδιαίτερα ανησυχητική ενίσχυση ανοιχτών ή καλυμμένων φασιστικών και νεοφασιστικών αντιλήψεων, που σε εποχές, όπως είπαμε, μεγάλης δυσφήμησης του κομμουνιστικού κινήματος φαντάζουν σαν «αντισυστημικό καταφύγιο» για όσους πλήττονται από την καπιταλιστική επίθεση.
Να ‘ταν όμως μόνο αυτές οι αρνητικές συνέπειες από τον εκφυλισμό και την ενσωμάτωση της λεγόμενης Αριστεράς στο σύστημα…
Είναι πάρα πολλές και τις συναντάνε καθημερινά μπροστά τους όσοι επιμένουν στη σοσιαλιστική και την κομμουνιστική προοπτική.
Στις εισηγήσεις που δημοσιοποιήσαμε και δώσαμε στην οργάνωση για συζήτηση ενόψει της 9ης Συνδιάσκεψης, αναλύσαμε και προσπαθήσαμε να εμβαθύνουμε στα ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα στη χώρα μας, στην περιοχή και στον κόσμο. Ωστόσο, για μια κομμουνιστική οργάνωση, η ύπαρξή της, η αναγκαιότητά της δεν περιορίζεται μόνο στο να εντοπίζει τα πάσης φύσης εμπόδια που μπαίνουν μπροστά στην εργατική τάξη και το λαό, στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν αυτό το άδικο σύστημα. Μια κομμουνιστική οργάνωση θα κριθεί (και έχοντας βέβαια πλήρη επίγνωση των δεδομένων) από τις ικανότητές της να εντοπίσει μέσα σ’ αυτό το κλίμα διεξόδους, να ανακαλύψει δυνατότητες, να δράσει, να ενισχυθεί. Κυρίως να παίρνει ενεργό μέρος στην όλη προσπάθεια να βρει ο λαός τη δύναμη να παλέψει, να αντισταθεί, να διεκδικήσει, να οργανωθεί. Αυτή η επιμονή που μας διακρίνει διαχρονικά, να μην παραιτούμαστε σε καμιά φάση από τη δράση και την κίνηση, είναι ένα συστατικό της φυσιογνωμίας μας που πασχίζουμε να το εξελίξουμε και να το προσαρμόσουμε. Αυτό το χαρακτηριστικό της φυσιογνωμίας μας, το κατακτήσαμε παρά το ότι είμαστε μια μικρή οργάνωση.
Δεν υποκύψαμε στις σεχταριστικές πιέσεις να αυτοπεριοριστούμε στην ανάγκη να υπάρχουμε κοιτώντας απλώς προς τα «μέσα» μας. Δεν επιλέξαμε να κλειστούμε σε μια «επάρκεια» και να καλούμε αφ’ υψηλού τους αγωνιστές να πλαισιώσουν τη σέχτα μας. Σ’ όλη μας τη διαδρομή σ’ όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, και σε φάσεις που συσπειρώναμε χιλιάδες αγωνιστές, είτε δεκάδες, είτε εκατοντάδες, δεν σταματήσαμε να αναζητούμε στόχους, αιτήματα αιχμής, μορφές και τρόπους απεύθυνσης στο λαό, προκειμένου να αποκτήσουν οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι εμπιστοσύνη στη δύναμή τους, στους αγώνες τους, στην πάλη τους. Όχι από μικρομεγαλισμό ούτε από έλλειψη συναίσθησης τού ποιοι και πόσοι είμαστε, αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλο σχολείο απ’ αυτό της κίνησης των μαζών και της συμμετοχής στην ταξική πάλη προκειμένου και να ανδρωθούν οι κομμουνιστές, να ξεπηδήσουν οι πρωτοπόροι αγωνιστές και να διδαχτούν οι μάζες.
Φίλες/φίλοι, συναγωνίστριες/συναγωνιστές, συντρόφισσες/σύντροφοι
Και σ’ αυτή την προσυνδιασκεψιακή διαδικασία, επικεντρωθήκαμε, με βάση τις εισηγήσεις μας, σε θέματα που αφορούν το Μέτωπο, την κοινή δράση και γενικά την ενίσχυση της γραμμής και της κατεύθυνσης προκειμένου να συμβάλλουμε στους λαϊκούς αγώνες, στην ενίσχυση των εργατικών και νεολαιίστικων αντιστάσεων, στην προσπάθεια να συγκροτηθούν οι λαϊκές δυνάμεις.
Θέλουμε απ’ το βήμα της εισαγωγικής εκδήλωσής μας στην 9η Συνδιάσκεψη, να διευκρινίσουμε ορισμένα ζητήματα, όχι βέβαια για πρώτη φορά. Δεν είναι λίγοι οι αγωνιστές που παρακολουθώντας την οργάνωσή μας αναρωτιούνται καλόπιστα αν κάναμε σωστά που στη συνδιάσκεψή μας δίνουμε προτεραιότητα σε ζητήματα κινήματος, πάλης, στόχων, διεκδικήσεων, ενώ –κατ’ αυτούς- θα έπρεπε να κάνουμε άλλες ιεραρχήσεις. Πιθανόν να εννοούν ότι στη σημερινή φάση όπου το κίνημα είναι κατά βάση καθισμένο (παρά τα όποια επιμέρους αγωνιστικά σκιρτήματα) θα έπρεπε να στραφούμε στη συγκρότηση και συσπείρωση μιας κρίσιμης μάζας κομμουνιστών με ανάλογες πρωτοβουλίες και να μη διασπόμαστε σε κινήσεις που θα μας οδηγήσουν να φάμε τα μούτρα μας.
Την διαπίστωση ότι οι προσπάθειες να συγκροτηθούν αντιστάσεις και λαϊκές αντιδράσεις είναι, σ’ αυτή τη φάση, αδιέξοδες, προφανώς τη στηρίζουν σε μια εκτίμηση ότι στην περίοδο που μπαίνουμε, η άρχουσα τάξη, έχοντας τις βοήθειες από τους ξένους πάτρωνες, και βγάζοντας από πάνω της ένα μέρος των ασφυκτικών δεσμεύσεων, θα είναι πιο ενισχυμένη. Ίσως μάλιστα να πιστεύουν οι αγωνιστές αυτοί, ότι θα δοθεί μια δυνατότητα στην άρχουσα τάξη να πάρει πίσω ένα μέρος των αντιλαϊκών μέτρων και να αποπροσανατολίσει το λαό για μια ακόμη φορά. Οπότε καταλήγουν στην απαισιόδοξη εκτίμηση ότι αφού οι μάζες δεν αντέδρασαν όταν παίρνονταν τόσα και τόσα αντιλαϊκά μέτρα, θα αντιδράσουν τώρα που ίσως τα πράγματα χαλαρώσουν, ιδιαίτερα αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Εδώ βέβαια πρέπει να καταλήξουμε σε ορισμένα καθαρά συμπεράσματα, τα οποία για να εξαχθούν οφείλουμε να συζητήσουμε και να καταλήξουμε (όσο μπορούμε) στα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα που θα αντιμετωπίσουμε, με βάση τις διαθέσεις και τις επιλογές των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και των αστικών τάξεων στην ευρύτερη περιοχή.
Απ’ όσα συζητήσαμε και στα πλαίσια της 9ης Συνδιάσκεψης, χωρίς να θέλουμε να γίνουμε δυσάρεστοι, δεν προβλέπουμε να υπάρξει κανένα ουσιαστικό διάστημα «χαλάρωσης» της επίθεσης, ούτε βέβαια κάποιο διάστημα ανάπαυλας των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οπότε ο πολιτικός διαχειριστής που θα προκύψει τους επόμενους μήνες θα υποχρεωθεί να κινηθεί μέσα σε βαθιά και ασφυκτικά πλαίσια δεσμεύσεων και υποχρεώσεων που θα είναι σίγουρα αντιλαϊκά και ακόμα χειρότερα. Συνεπώς, σε λάθος βάση προβληματίζονται όσοι θεωρούν ότι με την πριμοδότηση του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΝΔ θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση ευνοϊκότερων όρων. Μάλιστα, ακούμε τελευταία την εκτίμηση από τμήματα λαού και νεολαίας ότι με τη ΝΔ στην κυβέρνηση τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Δηλαδή σωστά καταλήγουν ότι η ΝΔ σαν γνήσιος εκπρόσωπος των αντιλαϊκών και αντιδραστικών συμφερόντων της άρχουσας τάξης θα κινηθεί στα πλαίσια των απαιτήσεων του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως τι πιστεύουν; Ότι η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα σηκώσει ανάστημα και θα κινηθεί κόντρα στις υπαγορεύσεις; Δηλαδή θα κάνει σήμερα που έχει πάρει φανερά δεξιά στροφή, αυτό που δεν έκανε το 2015; Εμείς λέμε σε καμιά περίπτωση.
Γι’ αυτό πρέπει να προετοιμαστούμε ξανά για να αντιπαρατεθούμε απέναντι σε μια νέα επιχείρηση αποπροσανατολισμού, ότι δήθεν η Ευρώπη και η χώρα μπαίνουν σε περιόδους ανακούφισης και ανάκαμψης. Σε μια απόπειρα αποπροσανατολισμού, ότι με την ευθυγράμμισή μας με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η χώρα θα γνωρίσει μέρες ανάπτυξης και σταθερότητας αφού θα έχει δίπλα της τους ισχυρούς, έστω και αν κάνει απέναντί τους συμβιβασμούς.
Γιατί τίποτε άλλο δεν είναι η πολιτική συμμαχιών του Τσίπρα, που δήθεν λύνει εκκρεμότητες για το όφελος του λαού και της χώρας. Σε κάθε περίπτωση η άρχουσα τάξη όσο και αν θέλει να παρουσιάσει τις δικές της διαπραγματεύσεις με τους ισχυρούς, προκειμένου να διασφαλίσει ζωτικό χώρο και την εύνοιά τους, σαν κινήσεις που θα βοηθήσουν το λαό, η οδυνηρή πραγματικότητα είναι η αντίθετη. Ότι για να διαπραγματευτεί η άρχουσα τάξη (όσο της επιτρέπεται) πρέπει να θυσιάσει και άλλα συμφέροντα του λαού και της εργατικής τάξης.
Οπότε έχουμε κάθε λόγο να προετοιμαζόμαστε σαν οργάνωση, σαν πλατιά σχήματα, σαν ΛΑ-ΑΑΣ για μια ολόκληρη παρέμβαση στο λαό σε αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική βάση. Έχουμε κάθε λόγο να μην υποκύπτουμε στην κυρίαρχη ηττοπάθεια ότι ο λαός δεν πρόκειται να αντισταθεί και να παλέψει ή ότι οι συνθήκες θα είναι βελτιωμένες και δεν θα ευνοούν αντιστάσεις. Υπάρχει βέβαια ένα ακόμη εμπόδιο, το προεκλογικό κλίμα, που ως γνωστό θα είναι κομμένο-ραμμένο στο πνεύμα των κυρίαρχων αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων.
Όλα αυτά μήπως σημαίνουν ότι παραιτούμαστε από το καθήκον της ισχυροποίησης των οργανωμένων δυνάμεών μας και της ενίσχυσης της επιρροής μέσα στον κόσμο; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.
Εμείς βλέπουμε την ενίσχυσή μας μέσα από αυτή την οπτική. Και για να την υπηρετήσουμε θέλουμε και επιδιώκουμε να συνεργαστούμε και να συντονιστούμε με όλους όσους είναι διατεθειμένοι να κινηθούν ανάλογα.
Φίλες/φίλοι, συναγωνίστριες/συναγωνιστές, συντρόφισσες/σύντροφοι
Αισίως συμπληρώνονται 37 χρόνια από το 1982, όταν το δυναμικό από το προηγούμενο ΚΚΕ(μ-λ) αποφάσιζε να συνεχίσει και να εξελίξει την ιστορική προσπάθεια που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’50, και άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά ξεκόβοντας οριστικά με το ρεβιζιονιστικό ΚΚΕ στα μέσα της δεκαετίας του ’60.
Δεν είναι μικρό και αμελητέο πράγμα να μπορεί ένα ιδεολογικό-πολιτικό κίνημα για ένα διάστημα πάνω από 60 χρόνια, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, τα εμπόδια, τις διασπάσεις, τις αποχωρήσεις που συνάντησε στη διαδρομή του, να παραμένει ζωντανό, ενεργό, να εξελίσσεται, να δυναμώνει, να έχει φιλοδοξίες και επιμονή να συμβάλει στην ανασυγκρότηση-ανασύνθεση του κομμουνιστικού κινήματος.
Δεν είναι καθόλου προσπεράσιμο το αναμφισβήτητο γεγονός ότι το κίνημα αυτό που έκφρασαν οι κομμουνιστές στην εξορία και στις ανατολικές χώρες κόντρα στη ρεβιζιονιστική στροφή, κάτω από την καθοριστική συμβολή του τότε ΚΚ Κίνας και του ΚΕ Αλβανίας συνεχίζει τον μακρύ δρόμο του και ας μη βρίσκεται εν ζωή κανένας σύντροφος από τους τότε πρωτεργάτες.
Το ότι συνεχίζει αυτό το ρεύμα και ας μη ζουν οι τότε φυσικοί φορείς, ο Πολύδωρος Δανιηλίδης και εκατοντάδες πολιτικοί πρόσφυγες, είναι μια σαφής απόδειξη ότι οι ρίζες αυτού του κινήματος είναι βαθιές, ότι οι αξίες και τα ιδανικά που εκφράζει και υπηρετεί πηγάζουν μέσα από την ανάγκη των λαών και της εργατικής τάξης να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και να βαδίσουν στο δρόμο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.
Μόνο αισιοδοξία και δύναμη μας δίνει το γεγονός ότι το κίνημά μας συνεχίζει να εμπνέει και να συσπειρώνει νέα στελέχη και αγωνιστές και ας μετριούνται πλέον στα δάκτυλα του ενός χεριού οι σύντροφοι που ξεκίνησαν τη διαδρομή τους τα προδικτατορικά χρόνια και μέσα στη δικτατορία.
Μόνο εμπιστοσύνη στη δύναμη των μαζών και στην προοπτική τους μας δίνει το γεγονός ότι μπαίνουν οι βάσεις για την αναβάθμιση και συνέχιση της όλης μας προσπάθειας, ενώ στο δυναμικό της οι σύντροφοι που διαπαιδαγωγήθηκαν στις αρχές της μεταπολίτευσης (γενιά του Πολυτεχνείου), φτάνουν δε φτάνουν τα δάκτυλα των δύο χεριών. (Συγχωρέστε τις όποιες αριθμητικές ανακρίβειες).
Είναι τιμή όσων σήμερα βρίσκονται στο ΚΚΕ(μ-λ) να έχουν σαν αναφορές της πάλης τους σπουδαίους κομμουνιστές και προσωπικότητες που αφιέρωσαν και συνεχίζουν να αφιερώνουν τη ζωή τους στον αγώνα και με την όλη τους πρακτική και θεωρητική δράση αντέδρασαν στην ήττα και υποχώρηση του κινήματος και αποτέλεσαν τους σκαπανείς στη χάραξη του επαναστατικού δρόμου στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν. Σπουδαίοι κομμουνιστές και προσωπικότητες όπως ο Πολύδωρος (ο παππούς), ο Γιάννης Χοντζέας, ο Ισαάκ Ιορδανίδης, ο Ηλίας Καμαρέτσος, ο Γρηγόρης Κωνσταντόπουλος, ο Βασίλης Γεμιστός και ο Στέφανος Καραμήτρος που μας έφυγαν, ο Βασίλης Σαμαράς και ο Στέλιος Αγκούτογλου, που συνεχίζουν από τις γραμμές του ΚΚΕ(μ-λ), διαμόρφωσαν ένα ολόκληρο πλαίσιο χειραφέτησης και συνέχισης των προσπαθειών μέσα από καινούριες φουρνιές αγωνιστών.
Το ιδεολογικό και πολιτικό κίνημα που συνεχίζει να υπηρετεί το ΚΚΕ(μ-λ) και που προετοιμάζει τους όρους για να συνεχίσει να το κάνει, διαμόρφωσε μέσα στις δεκαετίες κόντρα στη ρεβιζιονιστική σκουριά και κόντρα στις πιο καταστροφικές λειτουργίες, νοοτροπίες και πρακτικές του κομμουνιστικού κινήματος διαχρονικά, μια σωστή σχέση καθοδήγησης και οργάνωσης.
Αυτοί οι σύντροφοι κομμουνιστές μπορεί να μην απέφυγαν λάθη, μπορεί να μην κατόρθωσαν να είναι τόσο επαρκείς όσο απαιτούσαν οι δυσκολίες και τα εμπόδια. Ωστόσο διδάχτηκαν μέσα από τα λάθη, που δεν αποτελούν σε καμιά περίπτωση την κύρια πλευρά της συμβολής τους. Και αυτό που τους διακρίνει είναι ότι διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις ώστε το κίνημα της εργατικής τάξης, το κομμουνιστικό κίνημα, να μπορεί να συνεχίσει τη δράση του, με τη σκυτάλη να μεταφέρεται από γερά χέρια σε χέρια το ίδιο στιβαρά για τη συνέχεια. Είναι προς τιμήν τους που συνέβαλαν στο να διαμορφώνεται το πλαίσιο της συνέχισης της προσπάθειας, χωρίς η εναλλαγή της σκυτάλης να υπονομεύει ή να ακυρώνει την προσπάθεια.
Σύντροφοι,
Η σύντομη αυτή αναφορά στη μακριά διαδρομή του κινήματός μας έχει και την άλλη της πλευρά που δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Αυτή που αναδεικνύει ότι παρά τις μεγαλειώδεις συνεχείς προσπάθειες εκατοντάδων και χιλιάδων αγωνιστών, παρά την πρωτοπόρα δράση και συμβολή σπουδαίων προσωπικοτήτων που δεν έσκυψαν το κεφάλι, δεν έχει γίνει κατορθωτό να προσεγγιστούν ακόμα με πειστικό τρόπο, οι μεγάλες προκλήσεις για το σύγχρονο κομμουνιστικό κίνημα. Δεν έχουν ακόμα διαμορφωθεί μέσα από την ταξική πάλη οι απαντήσεις για τα σοβαρά ερωτήματα που μας κληροδοτήθηκαν από την επικράτηση του ρεβιζιονισμού, από την ιστορική ρεβάνς που παίρνει ο καπιταλισμός, από την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος.
Η πλευρά αυτή δεν πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει, γιατί αν δεν αναμετρηθούμε μ’ αυτήν δεν θα καταφέρουμε τίποτα. Η συγκάλυψή της, η προσπάθεια να ωραιοποιηθεί, ακόμα και αν στεφθεί από προσωρινές επιτυχίες, θα οδηγήσει σε νέο ξεφούσκωμα, σε νέες απογοητεύσεις. Θεωρήματα για υποτιθέμενη υπερεπάρκεια, θεωρήματα ότι αρκεί η συνένωση ορισμένων εκατοντάδων αγωνιστών κάτω από την ίδια οργανωτική στέγη για να ανοίξει ο δρόμος, έχουν αποδειχθεί ότι δεν δίνουν καμία απάντηση.
Η πλευρά αυτή που επισημαίνουμε, μας υπογραμμίζει ότι ο δρόμος μπορεί να μην είναι ευθύγραμμος, αλλά θα είναι μακρύς. Με πολλές απαιτήσεις στο πρακτικό, στο οργανωτικό, στο πολιτικό και στο θεωρητικό επίπεδο.
Όποιος αναζητάει εύκολες και γρήγορες απαντήσεις, όποιος απλώς ασφυκτιά στις δύσκολες συνθήκες χωρίς να βρίσκει έστω μικρές διεξόδους πάλης και συλλογικής δράσης, αργά ή γρήγορα θα υποχρεωθεί –με άμεσο ή έμμεσο τρόπο– να υποκλιθεί στην υποτιθέμενη παντοδυναμία του συστήματος. Εμείς από την πλευρά μας πιστεύουμε βαθιά ότι η εικόνα της παντοδυναμίας του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι προσωρινή. Όπως έχουμε ξαναπεί, αν ήταν τόσο «σίγουρο» και «ασφαλές», δε θα συνέχιζε να κραυγάζει με κάθε ευκαιρία ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα και τους πρωτοπόρους ηγέτες του. Αν θεωούσε τους κομμουνιστές απλώς γραφικούς και απολιθώματα του παρελθόντος, που δεν αποτελούν σοβαρό αντίπαλο για τον καπιταλισμό, τότε γιατί ακατάπαυστα προβοκάρει με τις πιο χυδαίες αντικομμουνιστικές εκφράσεις ένα κίνημα που υποτίθεται ότι έχει ξεδοντιάσει;
Για όλους εμάς που συνεχίζουμε να επιμένουμε στο δρόμο της επανάστασης, αυτή η διαπίστωση, μαζί με πολλές ακόμη, μας πείθει ότι βρισκόμαστε στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Τελειώνοντας, θέλω να μας ευχηθώ καθαρό μυαλό και ευθυκρισία, έτσι ώστε να διευκρινίσουμε και να αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμπεράσματα και τις κατευθύνσεις που προκρίνουμε μέσα από μια μακριά και ουσιαστική προσυνδιασκεψιακή διαδικασία.
Επίσης, απευθυνόμενος στους εκπροσώπους των ντόπιων οργανώσεων που μας τίμησαν με τους χαιρετισμούς τους, τους καλούμε να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν, χωρίς να θυσιάζουν τις ιδιαίτερες απόψεις και θέσεις τους, για να βρίσκονται κάθε φορά τα σημεία συνάντησης και συνεργασίας ανάμεσά μας, χωρίς προαπαιτούμενα, μικροηγεμονισμούς και σεχταρισμούς.
Οι μεγάλες απαιτήσεις που βρίσκονται μπροστά μας, επιβάλλουν ώστε μέσα από την κοινή δράση και τη συνεργασία να συγκεντρώνεται στον κάθε φορά στόχο το ευρύτερο δυνατό δυναμικό.
Από βάθους καρδιάς, επίσης, ευχόμαστε στους συντρόφους του αδελφού κόμματος TKP/ML να συνεχίσουν από καλύτερους όρους να συνδέονται με την εργατική τάξη και το λαό της γειτονικής μας χώρας. Όσο το TKP/ML θα δυναμώνει και θα παίρνει μέρος στην ταξική πάλη από καλύτερες θέσεις, τόσο θα διευρύνονται οι βάσεις ώστε οι δυο λαοί μας να βαδίσουν αλληλέγγυοι και δίπλα-δίπλα για την εκπλήρωση των μεγάλων στόχων τους. Για να μπουν οι βάσεις ώστε οι δύο λαοί, μαζί με τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής να συμπήξουν ένα σταθερό ΜΕΤΩΠΟ ενάντια στον ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΦΙΛΟΠΟΛΕΜΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ.
