* το παρακάτω κείμενο αποτελεί εισήγηση στην εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ) για τα 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που πραγματοποιήθηκε στις 16/11/2024 στον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου

Φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες,

Αύριο, πάρα τις έντονες προσπάθειες τρομοκράτησης από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και το σύστημα που εξυπηρετούν, χιλιάδες νεολαίας και λαού θα διαδηλώσουν στην Αμερικάνικη πρεσβεία και την Ισραηλινή. Αύριο, σε όλη τη χώρα εργαζόμενοι, νέοι και λαϊκοί άνθρωποι θα πλαισιώσουν τις συγκεντρώσεις για την επέτειο των 51 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Είναι από μόνο του ένα μεγάλο κέρδος. Μια τεράστια παρακαταθήκη που τιμάται και δεν ξεχνιέται, που παραμένει ζωντανή και δεν σβήνει, πάρα τις κακουχίες των καιρών και τις δυσμενείς ντόπιες και παγκόσμιες εξελίξεις. Είναι ένα αγκάθι για το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης στον τόπο μας, που δεν λέει να βγει. Γιατί είναι πρόκληση στα 50 χρόνια μεταπολίτευσης, στα 50 χρόνια ενός ιστορικού συμβιβασμού που οδήγησε τη χώρα και τον λαό να δεθούν στο άρμα της εξάρτησης από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, χιλιάδες κόσμου να διαδηλώνουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την εξάρτηση, τον πόλεμο. Είναι πρόκληση για τον εξαρτημένο καπιταλισμό κάθε χρόνο τέτοια μέρα να του υπενθυμίζεται ότι δεν μπορεί να πείσει. Ότι έχει την εξουσία, έχει το πολιτικό προσωπικό που εκλέγει, αλλά χιλιάδες κόσμου δεν τους νομιμοποιούν και είναι απέναντί τους. Οι σημερινές εξελίξεις καταδεικνύουν με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι η εξέγερση του Νοέμβρη χρειάζεται τη σημερινή της συνέχεια. Ότι οι στόχοι και οι κατευθύνσεις του κινήματος που ξέσπασε εκείνη την περίοδο πρέπει να ξαναβρούν τον δρόμο της πλατιάς, μαζικής, λαϊκής πάλης. Να ξεθαφτούν από την αστική κυριαρχία των τελευταίων δεκαετιών και να προσπεράσουν τις ρεφορμιστικές, συμβιβαστικές φωνές της αριστεράς της υποταγής και των εκλογικών αυταπατών.

Ζούμε στην εποχή του ιμπεριαλισμού, του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, ο οποίος μάλιστα βρίσκεται σε βαθιά και δομική κρίση, σε μια περίοδο που όλοι οι ανταγωνισμοί έχουν παροξυνθεί και το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης σύγκρουσης δεν είναι σενάριο δυστοπικής ταινίας φαντασίας, αλλά πολύ πιθανό ενδεχόμενο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο πόλεμος είναι προ των πυλών και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, που τον έχει στη φύση του τον πόλεμο. Ο πόλεμος είναι πέρα από σταθερή παράμετρος αυτού του συστήματος, οργανική διαδικασία, μέσω της οποίας (όχι μόνο αυτής αλλά και αυτής) το κεφάλαιο, στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, αναπαράγει την κυριαρχία του και επεκτείνει τις σφαίρες επιρροής του. Παράλληλα, η βασική πλευρά των σχέσεων στη σημερινή, ιμπεριαλιστική φάση του καπιταλισμού είναι ο ανταγωνισμός, ο ανταγωνισμός μιας χούφτας δυνάμεων, οι οποίες προσπαθούν να ηγεμονεύσουν η μία απέναντι στην άλλη και η καθεμιά ολοκληρωτικά και για τον εαυτό της. Αυτός ο ανταγωνισμός δεν επιτρέπει σε καμία από τις βασικές δυνάμεις σήμερα να υποχωρήσουν ή να αναδιπλωθούν από τον στόχο της παγκόσμιας ηγεμονίας. Γιατί η υποχώρηση του ενός θα σημάνει το προχώρημα-προβάδισμα του αντιπάλου. Το σημερινό κεντρικό και δεσπόζον επίκεντρο αυτού του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, το πεδίο στο οποίο παράγονται όλα τα ερωτήματα και οι απαιτήσεις του ανταγωνισμού αυτού, είναι ο άδικος πόλεμος στην Ουκρανία. Στο πολεμικό πεδίο της Ουκρανίας συμπυκνώνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στις δυο ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τις ΗΠΑ και τη Ρωσίας. Σε αυτό το πολεμικό πεδίο περιδινίζονται και οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές, στοιχίζονται οι υπόλοιπες περιφερειακές δυνάμεις και στήνονται ή εκβιάζονται στρατηγικές συμμαχίες. Αυτό καθεαυτό το πολεμικό πεδίο και συγκεντρώνει και παράγει την κλιμάκωση της έντασης και των ιμπεριαλιστικών τυχοδιωκτισμών.

Η πρόσφατη εκλογή Τράμπ στις ΗΠΑ, εκτός του ότι σηματοδοτεί μια πολύ αντιδραστική εξέλιξη για τον αμερικάνικο λαό και τους λαούς όλου του κόσμου, επιδιώκεται να υπηρετήσει τον στόχο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για παγκόσμια ηγεμονία-κυριαρχία και να απαντήσει τη σχετική αποδυνάμωση της προηγούμενης περιόδου. Είναι δεδομένο ότι το επόμενο διάστημα οι ΗΠΑ δεν μπορούν και δεν έχουν την πολυτέλεια να κινηθούν σε μια κατεύθυνση εσωστρέφειας. Θα πρέπει να κινηθούν σε πορεία διαχείρισης της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και απάντησης με αποφασιστικό τρόπο της πορείας ανάκαμψης της Κίνας. Ακόμα και η αντιμετώπιση των συμμάχων Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης σαν σύνολο θα συνεχίσει να γίνεται με εκβιασμούς και πιέσεις για περισσότερη ευθυγράμμιση στις στρατηγικές επιλογές τους.

Αυτό σημαίνει ότι οι όροι που προετοιμάζουν έναν 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο θα ενταθούν και θα συνεχιστούν. Με επίκεντρο την Ευρώπη και την Ουκρανία, παράγονται ανησυχητικές εξελίξεις. Αναπροσαρμόζεται το πυρηνικό δόγμα της Ρωσίας για χρήση πυρηνικών, «τακτικών» πυραύλων στο έδαφος της Ουκρανίας και από την άλλη πλευρά, αυτή των ΗΠΑ, συζητιέται η χρήση πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς, που θα πλήξουν στόχους εντός της Ρωσίας. Δυστυχώς, από αυτή την ισορροπία του τρόμου, που όλο και πιο ανισόρροπη γίνεται, οι λαοί δεν έχουν να περιμένουν τίποτα. Αυτό γιατί απλά, όπως περιγράψαμε πριν, κανείς από τους δυο βασικούς παίχτες δεν μπορεί να παραιτηθεί, να υποχωρήσει ή να δεχτεί ότι θα χάσει. Γιατί πολύ απλά, η ενδεχόμενη υποχώρηση των ΗΠΑ θα σημάνει προχώρημα ή ακόμη και προβάδισμα της Ρωσίας και ταλάντευση των δυτικών συμμαχιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ στην καλύτερη περίπτωση. Όπως εύσχημα λέγεται και από τους ρώσικους παράγοντες, θα σημάνει μια νέα αρχιτεκτονική στην Ευρώπη, δηλαδή με απλά λόγια αποσυσπείρωση του ό,τι είχε καταφέρει να συσπειρώσει ο αμερικάνικος παράγοντας τις τελευταίες δεκαετίες. Αντίθετα, ενδεχόμενη ήττα του ρώσικου ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία θα δημιουργήσει εξελίξεις ντόμινο σε μια σειρά χώρες, όπως Γεωργία, Μολδαβία, Ουγγαρία, Σερβία, Βουλγαρία κ.ά. που οι αστικές τους τάξεις έχουν σοβαρές εσωτερικές αντιθέσεις, φίλο-αμερικάνικες και φιλο-ρώσικες. Ακόμα και η ίδια η στρατηγική συμμαχία Ρωσίας-Κίνας θα είναι σοβαρό ζητούμενο την επόμενη μιας τέτοιας ήττας.

Θέλουμε να επιμείνουμε στο ζήτημα του πολέμου της Ουκρανίας. Να υπογραμμίσουμε την εκτίμησή μας ότι κανένας από τους δυο βασικούς ανταγωνιστές ΗΠΑ-Ρωσία ούτε θέλει ούτε μπορεί να χάσει. Να τονίσουμε ότι οι πολύ σοβαρές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, η κλιμακούμενη γενοκτονία του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη, οι επιθέσεις σε στελέχη της Χαμάς και της Χεζμπολάχ στο Ιράν, τον Λίβανο και τη Συρία υπάγονται και οριοθετούνται από τις εξελίξεις στο μέτωπο της Ουκρανίας. Αυτό είναι το καθοριστικό εργαστήριο το οποίο θα καθορίσει το παγκόσμιο διακύβευμα. Με βάση αυτό το μέτωπο και τη συνολική αντιπαράθεση που εξελίσσεται, το φασιστικό δολοφονικό κράτος του Ισραήλ εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας άδικος πόλεμος. Είναι ένας άδικος πόλεμος από την πλευρά της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας, η οποία παραβίασε τα σύνορα της Ουκρανίας, γιατί τη θεωρεί ζωτικό της χώρο σαν ιμπεριαλιστική δύναμη που είναι και εισέβαλε σε αυτήν. Που χρηματοδότησε και έστησε παραστρατιωτικές φασιστικές ομάδες. Που έσπειρε τον σοβινισμό και τον μεγαλωρώσικο εθνικισμό σε μειονότητες για να τις χρησιμοποιήσει. Που έχει στοιχίσει στον ουκρανικό λαό εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Είναι επίσης άδικος πόλεμος από την πλευρά των Αμερικάνων και της Δύσης, που για χρόνια υποδαύλιζαν με ακροδεξιές ναζιστικές ομάδες τη σταθερότητα. Που θέλησαν να βάλουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και να της βάλουν πυρηνικά, που σε λίγα λεπτά θα έφταναν στη Μόσχα. Που έκαναν μαζικά εγκλήματα στο Ντονμπάς και στο σπίτι των συνδικάτων στην Οδησσό μέσω νεοναζιστικών ομάδων που στήριζαν. Από τη μία, λοιπόν, υπάρχει η ιμπεριαλιστική Ρωσία και από την άλλη το καθεστώς μαριονέτα των Δυτικών, αυτό του Ζελένσκι. Κάνεις από τους δυο αυτούς αντιπάλους δεν πολεμά για τον ουκρανικό λαό, την εργατική του τάξη και τα συμφέροντά της. Όποιος και από τους δύο και αν νικήσει, δεν θα ανοίξει τον δρόμο για την καλυτέρευση της ζωής του ουκρανικού λαού αλλά ούτε και την κατεύθυνση ανεξαρτησίας του. Αντίθετα, και οι δυο πολεμούν για να εξυπηρετήσουν τον συνολικότερο ανταγωνισμό μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας με φόρο αίματος που ξεπερνάει τους 500.000 νεκρούς. Και οι δύο είναι δυνάστες του ουκρανικού λαού και δεν θέλουν να τον προστατεύσουν, αλλά να τον εκμεταλλευτούν. Με αυτά τα δεδομένα, αυτό που πρέπει να πούμε είναι ότι ο ουκρανικός λαός, όπως και οι λαοί όλου του κόσμου, δεν έχουν ανάγκη από προστάτες. Δεν έχουν κανένα συμφέρον να μπλεχτούν στα αστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια. Αυτή είναι η μοναδική προοδευτική, επαναστατική θέση που μπορεί να έχουν οι εργάτες, οι νεολαίοι και οι λαϊκές μάζες, για να κατακτήσουν ζωή χωρίς πολέμους και εκμετάλλευση. Αυτή τη θέση πρέπει να εξυπηρετήσουν οι λαοί και οι εργαζόμενοι, κινητοποιούμενοι ενάντια στον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία και προσπαθώντας να δημιουργήσουν αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα σε κάθε χώρα, που θα βάζει εμπόδιο στα συμφέροντα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας αλλά και στον ίδιο τον πόλεμο. Μόνο με αυτή τη θέση και την κατεύθυνση της φιλίας και της αλληλεγγύης μπορούν να χτίσουν οι λαοί το αναγκαίο μέτωπο πάλης ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, που είναι βασικό ζητούμενο της περιόδου. Είναι αυτό που λείπει από την εξίσωση των ανταγωνισμών και των αντιθέσεων και θα μπορέσει να δώσει προοπτική στους λαούς και την ίδια τους τη ζωή.

Αυτή τη βασική κατεύθυνση θέλουμε να εξυπηρετήσουμε και εμείς, το ΚΚΕ(μ-λ), σαν τη μόνη ικανή και αναγκαία κατεύθυνση που θα μπορέσει να κινητοποιήσει τις πλατιές λαϊκές μάζες, που θα μπορούν με την πάλη τους να βάλουν φρένο στα πολεμικά σχέδια των ισχυρών. Αυτή, όμως, η κατεύθυνση όχι μόνο δεν εξυπηρετείται αλλά υπονομεύεται από το σύνολο σχεδόν της Αριστεράς. Το ΚΚΕ ούτε παίρνει ουσιαστικές πρωτοβουλίες για να αναδείξει το ζήτημα του πολέμου, αλλά ούτε και θέτει στο προσκήνιο για τον λαό μας την πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Εξάλλου οι πιο πρόσφατες αναθεωρήσεις του υποταγμένου αυτού μορφώματός αποφάνθηκαν: Στην Ελλάδα η χούντα δεν ήταν αμερικανοκίνητη, αλλά προέκυψε από τις ενδοαστικές αντιθέσεις, ή όπως γράφεται από «την ανάγκη αναμόρφωσης δομών και μηχανισμών του αστικού κράτους κυρίως στη σχέση παλατιού-κυβέρνησης αναφορικά με τον έλεγχο του στρατού». Όλες αυτές οι ακροβασίες έρχονται από τη μεριά του ΚΚΕ να εξυπηρετήσουν μια βασική κατεύθυνση. Την αναχώρηση από την αντιιμπεριαλιστική πάλη και την πάλη ενάντια στην εξάρτηση. Για αυτό και οι σχεδόν μηδαμινές πρωτοβουλίες για το ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία. Γι’ αυτό και η σκόπιμη συσκότιση στο ζήτημα της συγκρότησης της εργατικής τάξης. Να εξηγηθούμε. Το αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, αν θέλει να έχει προοπτική, πρέπει να αντιμετωπίσει το ζήτημα της συγκρότησης της εργατικής τάξης. Τη συγκρότηση, δηλαδή, του βασικού υποκειμένου αυτού του μετώπου, η οποία θα καθορίζει την πάλη αυτή και θα φροντίζει να μην υποχωρεί και να μην ενσωματώνεται στις μικροαστικές αντιλήψεις, στον σοβινισμό, τον εθνικισμό και τον αστισμό. Αν κάποιος, λοιπόν, θεωρεί ότι η εργατική τάξη σήμερα είναι συγκροτημένη και έχει συγκροτήσει και το κόμμα της (βλέπε ΚΚΕ), πόσο μάλλον ότι η Ελλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική δύναμη, προσπερνάει τα αναγκαία βήματα που πρέπει να γίνουν σε αυτή την κατεύθυνση και δεν θέλει και δεν μπορεί να συγκροτήσει αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική πάλη. Επιπλέον και αναφορικά με το ζήτημα της πάλης του Παλαιστινιακού λαού, είναι εμφανές ότι ο συμβιβασμός και η ταξική υποταγή δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν την αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική πάλη. Να εξηγηθούμε και εδώ. Η υποταγή στις αστικές αντιλήψεις και στον κυρίαρχο συσχετισμό δύναμης είναι το βασικό πρόβλημα των αριστερών δυνάμεων σήμερα. Η άρνηση και η μη προσπάθεια απάντησης στην ήττα του κομμουνιστικού, εργατικού κινήματος έχει δημιουργήσει αντίληψη ταξικής συνεργασίας σε αρκετές δυνάμεις. Ο δίκαιος αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, για κράτος ενιαίο που θα εκτείνεται στα όρια της ιστορικής Παλαιστίνης, από τον Ιορδάνη ποταμό μέχρι τη Μεσόγειο θάλασσα και σε αυτό θα ζουν ειρηνικά και αρμονικά Άραβες, Εβραίοι και Χριστιανοί, αλλά και η άρνηση του φυτευτού από τις ΗΠΑ κράτους του Ισραήλ, που επεκτάθηκε μέσω γενοκτονίας και εποικισμών, είναι για εμάς βασικό διεκδικητικό αίτημα. Δεν είναι, όμως, αίτημα της πλειοψηφίας της υπόλοιπης αριστεράς. Δεν είναι, πολύ απλά γιατί η αριστερά είναι ενδοτική και συμβιβασμένη στις αποφάσεις ιμπεριαλιστικών μηχανισμών όπως ο ΟΗΕ, του οποίου οι αποφάσεις για τα σύνορα του Ισραήλ και της Παλαιστίνης στα όρια που διαμορφωθήκαν το 1967, με τον πόλεμο των 6 ημερών, απ’ ότι φαίνεται για αυτές τις δυνάμεις λειτουργούν σαν «ευαγγέλιο». Με βάση αυτή τη συμβιβαστική και υποταγμένη στάση, αναγνωρίζουν ένα κράτος δολοφόνο και αποδέχονται την ύπαρξή του, παραβλέποντας ότι όρος ύπαρξης για τους Σιωνιστές φονιάδες και το κράτος τους είναι να μην υπάρχει παλαιστινιακό κράτος, όπως επίσης, όσο περνάει από το χέρι τους και των Αμερικάνων συμμάχων τους, ούτε και Παλαιστινιακός λαός. Τι άλλο πέρα από σύγχυση και υποταγή μπορεί να δημιουργεί στο λαϊκό κίνημα η αντίληψη που θέτει αρμόδιο για το ζήτημα της σφαγής στη Μέση Ανατολή τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές που υποκίνησαν και δημιούργησαν τους όρους για να υπάρχει σήμερα η γενοκτονία των Παλαιστινίων; Είναι ή δεν είναι παραδοχή από όλες αυτές τις δυνάμεις που έχουν αυτό το αίτημα ότι η υπόθεση του παλαιστινιακού λαού είναι κατά βάση υπόθεση που θα λύσουν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι λαοί είναι αναρμόδιοι να παλέψουν και να διεκδικήσουν έξω από τα όρια που ορίζουν οι ιμπεριαλιστές; Αυτή η βαθιά λαθεμένη αντίληψη, όχι μόνο δεν βοηθάει, αλλά βρίσκεται στον αντίποδα κάθε λαϊκής κινητοποίησης η οποία επιλέγει να κινείται ανεξάρτητα από το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά και απέναντί του. Είναι αντίληψη ξεπουλήματος του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.

Με αυτή κατά βάση την άποψη-θέση, της αναρμοδιότητας και ανικανότητας του λαϊκού παράγοντα να μπορεί να έχει τη δική του αυτόνομη προοπτική και να λύνει αυτός με την πάλη του τα προβλήματα που δημιουργεί ο ιμπεριαλισμός, πορεύονται δυνάμεις και στο ζήτημα του πολέμου της Ουκρανίας. Αν, λοιπόν, οι ισχυροί της γης θα λύσουν το ζήτημα της Παλαιστίνης, είναι και οι καθ' ύλην αρμόδιοι για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Υπάρχουν, λοιπόν, και κυκλοφορούν στην αριστερά και στο κίνημα οι υπερασπιστές της Ρωσίας. Φαντασιώνονται και παρουσιάζουν μια Ρωσία που δεν είναι ιμπεριαλιστική δύναμη, μια Ρωσία που διεξάγει αντιφασιστικό αγώνα και υπερασπίζει τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς, μια Ρωσία που αν νικήσει στον πόλεμο, τότε θα ηττηθεί το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ και θα έχουν ειρήνη οι λαοί. Αρνούνται οι υποστηρικτές αυτών των αντιλήψεων να δουν την ίδια την πραγματικότητα και να κατανοήσουν τους όρους κίνησής της. Αρνούνται να αντιληφθούν ότι οι λαοί δεν έχουν κανένα συμφέρον να παλεύουν κάτω από ξένες σημαίες. Άραγε οι λεγόμενες κόκκινες πολιτοφυλακές του Ντονμπάς γιατί στήθηκαν από τοπικούς και όχι μόνο πολέμαρχους που στήριξε η ιμπεριαλιστική Ρωσία; Γιατί ενσωματώθηκαν όλοι αυτοί στον ρώσικο στρατό; Γιατί η Ρωσία, που διεξάγει κατά αυτούς έναν αμυντικό πόλεμο, διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσει στην Αφρική και τη ζώνη του Σαχέλ, προωθεί την αποσταθεροποίηση σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης και των Βαλκανίων και παρεμβαίνει στα εσωτερικά τους; Είναι μήπως και αυτό μαζί με όλα τα άλλα στο πλαίσιο του αντιφασιστικού αγώνα; Αντιιμπεριαλιστική πάλη δεν σημαίνει αντίθεση σε έναν μόνο ιμπεριαλιστή. Αντιιμπεριαλιστική πάλη στη σημερινή φάση υποχώρησης του κινήματος και που δεν υπάρχει πια σοσιαλιστικό στρατόπεδο και σοσιαλιστικές χώρες, δεν είναι η υποτίθεται τακτική στράτευση με αστικές δυνάμεις. Γιατί με αυτό το επιχείρημα προσπαθούν διάφοροι να βρουν αποκούμπια. Είτε στην ιμπεριαλιστική Ρωσία, είτε στην ιμπεριαλιστική Κίνα, την Κούβα ακόμα και στο Ιράν και τους Χούθι και άλλες αστικές δυνάμεις της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες αποτελούν κάτι σαν τη σύγχρονη εκδοχή του κινήματος των Αδεσμεύτων, σε πολύ πιο δεξιά και συστημική κατεύθυνση θα λέγαμε εμείς. Αυτές οι πολιτικά επικίνδυνες αντιλήψεις έχουν δυστυχώς και την αντανάκλασή τους στο κίνημα σήμερα. Με βάση αυτές τις λογικές δεν έχει γίνει κατορθωτό τα τελευταία δύο χρόνια που εξελίσσεται αυτή η αιματηρή διαμάχη στην Ουκρανία να γίνουν πάνω από 2-3 πορείες και συγκεντρώσεις στην Αθήνα και πανελλαδικά. Με βάση αυτές τις πολιτικά επικίνδυνες λογικές χρησιμοποιείται και εργαλειοποιείται το δράμα του Παλαιστινιακού λαού για να υπεκφύγουν οι περισσότερες δυνάμεις της αριστεράς την κοινή δράση και τις δεκάδες προτάσεις μας για συσκέψεις και συγκρότηση πρωτοβουλιών ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Είναι η εύκολη απάντηση, ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει και θετικές πλευρές, άρα η όποια αντιπολεμική κίνηση θα έχει σαν μόνο επίκεντρο τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Με αυτά έχουμε να παλέψουμε, με αυτές τις απόψεις έχουμε να ξεκαθαρίσουμε σήμερα, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε και να ενισχύσουμε τους όρους συγκρότησης μέσα στον λαό, μιας κατεύθυνσης και προοπτικής ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ από τις διάφορες αντιδραστικές λύσεις.

Η πάλη, λοιπόν, ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό πρέπει να είναι υπόθεση των εργατικών-λαϊκών μαζών. Αυτό είναι ένα βασικό συμπέρασμα. Αυτό το συμπέρασμα βγάζουμε από την ιστορική πορεία της ταξικής πάλης και της πάλης των λαών. Αυτό το συμπέρασμα βγάζουμε εμείς από την πάλη του λαού μας στην εξέγερση του Πολυτεχνείου Συμπέρασμα αφετηριακό. που πρέπει να είναι αντίληψη για τους αριστερούς, τους αγωνιστές και τους κομμουνιστές της σημερινής εποχής.

Φίλες και φίλοι, σύντροφοι και συντρόφισσες,

Επιτρέψτε μου να παραθέσω ένα απόσπασμα από την ανακοίνωση της ΟΜΛΕ με τίτλο: Θάνατος στο Φασισμό, Ζήτω η Λαϊκή Αντίσταση, η οποία δημοσιεύτηκε στο τότε περιοδικό του Λαϊκού Δρόμου, την επόμενη της εισβολής και του σπασίματος της κατάληψης στο Πολυτεχνείο από τη Χούντα στις 18 του Νοέμβρη του 1973:

«Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τίποτα δεν έχει κριθεί. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στα όργανα του φασισμού, με τα τανκς, τα πολυβόλα και τα μυδράλια, και στον ακατάβλητο λαό μας συνεχίζονται στο κέντρο της Αθήνας. Οι λαϊκές μάζες δεν υποχωρούν μπρος στην κινητοποίηση ολόκληρου του καταπιεστικού μηχανισμού των φασιστών. Ανασυντάσσονται σε διάφορα σημεία και εφορμούν κατά κύματα. Ο Παπαδόπουλος κάνει εκκλήσεις στην αστική αντιπολίτευση να ταχθεί μαζί του και εκτοξεύει απειλές για να καλύψει τον πανικό που κυριαρχεί στο στρατόπεδο του φασισμού.»…

«… απέναντι στην Αμερικάνικης έμπνευσης “νομιμότητα” και “κοινοβουλευτική ευπρέπεια” του φασισμού και την υποκριτική, τυπική απόρριψη αλλά ουσιαστική αποδοχή της από την αντιπολίτευση, απέναντι στην “ομαλή και αδιατάραχτή πορεία των εξελίξεων”, ο λαός και η νεολαία αντιτάσσουν και επιβάλουν έναν άλλο δρόμο. Αντιπαραθέτουν θαρραλέα τον δρόμο της εξέγερσης, των μαζικών διαδηλώσεων και συγκρούσεων με την αστυνομία, τους πραιτοριανούς, τα τανκς, τα μυδράλια, και τα πολυβόλα του φασισμού, τα οδοφράγματα, τις καταλήψεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και τις εφόδους στα δημόσια χτίρια και υπηρεσίες. Με το δρόμο αυτό ο επαναστατημένος λαός μεταφέρει και θέτει συνολικά και συμπυκνωμένα το πρόβλημα της χώρας μέσα στους δρόμους. Κι ο δρόμος αυτός του λαού αντιστοιχεί σε μια τοποθέτηση διαμετρικά αντίθετη απ’ αυτήν (που είναι κοινή στο βαθύτερο περιεχόμενό της) του φασισμού και της αντιπολίτευσης. Ο δρόμος αυτός υπογραμμίζει ότι το κύριο πρόβλημα της χώρας είναι αυτό της εξάρτησης από τους ξένους, κύρια από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Και ότι αυτό δεν μπορεί να λυθεί μ’ αυτές (που επιδιώκει ο φασισμός) ή μ’ εκείνες (που επιδιώκει η αντιπολίτευση) τις αλλαγές στη μορφή άσκησης της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, αλλά με την οριστική απαλλαγή απ’ αυτήν, με την οριστική συντριβή της αμερικανοκρατίας και όλης της ξενοκρατίας στη χώρα μας.»

Το ιστορικό αντίστοιχο της ταξικής συμφιλίωσης και των αυταπατών για μια καλύτερη διαχείριση τιθόταν από τότε και λειτουργούσε αποπροσανατολιστικά και σαν τροχοπέδη στη λαϊκή πάλη. Δημιουργούσε αυταπάτες για μια άλλη καλή ιμπεριαλιστική επικυριαρχία. Αυτές τις αυταπάτες αναπαρήγαγαν και τα δύο ΚΚΕ, σε αυτές πάτησαν «τα Καραμανλής ή Τανκς» και ο χαρακτηρισμός σαν αριστερίστικα των συνθημάτων «Λαοκρατία» και «έξω το ΝΑΤΟ» από την ΚΟΜΕΠ νο11 το 1976.

Και καταλήγει η ανακοίνωση.

«…Η σημερινή σκληρή πάλη των λαϊκών μαζών, η άνιση αναμέτρησή τους με την πάνοπλη αμερικανοκρατία, παρά τις μεγάλες θυσίες που συνεπάγεται και ανεξάρτητα από τα άμεσα αποτελέσματα που θα έχει αυτή η πάλη, επιταχύνει τις διαδικασίες ανάπτυξης και ισχυροποίησης του υποκειμενικού παράγοντα. Δημιουργεί τις πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις για την όλο και περισσότερο ορθά προσανατολισμένη δράση των μαζών, για την όλο και πιο σωστή οργανωτική έκφραση αυτής της δράσης. Ανοίγει τις πιο αισιόδοξες προοπτικές για τη χρεοκοπία όλων των “λύσεων” και “διεξόδων”, για την ανατροπή των σχεδίων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη χώρα μας. Ανοίγει γοργά τον δρόμο για την οριστική συντριβή της αμερικανοκρατίας και της υποτέλειας, για την πραγματική ανεξαρτησία και λευτεριά του λαού και της Ελλάδας, για τη ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ και παραπέρα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.»

Αυτή την παρακαταθήκη θέλουμε και εμείς να υπηρετήσουμε. Αυτή την ακόμα και σήμερα αναγκαία κατεύθυνση. Της πάλης ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της υποτέλειας, που μπορεί να εκσυγχρονίστηκε, αλλά παραμένει αντιδραστικό και επικίνδυνο. Αυτοί οι ανεκπλήρωτοι στόχοι των αγώνων του λαού μας τότε χρειάζεται να ξαναζωντανέψουν με βάση τα σημερινά σοβαρά επίδικα. Και γνωρίζουμε καλά πως τα πραγματικά βήματα του κινήματος, όσο μικρά και αν φαίνονται, είναι αυτά που αφήνουν τις μεγαλύτερες παρακαταθήκες, άσχετα αν τα άμεσα αποτελέσματα δεν είναι εμφανή πάντα. Με βάση αυτά τα στέρεα βήματα του λαού σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση κληροδοτήθηκε το αντιιμπεριαλιστικό και πολιτικά αντιαμερικανικό αίσθημα του λαού και της νεολαίας μας, το οποίο τροφοδότησε το κίνημα. Χρειάστηκε χρόνια προπαγάνδας, υποχώρησης και δουλείας και από το σύστημα αλλά και από τις δυνάμεις της υποταγής για να γίνουν βήματα αποσυγκρότησης και διάλυσης αυτού του αισθήματος. Με βάση αυτή την υποχώρηση και συντεταγμένη ιδεολογική και πολιτική πολεμική, κατάφερε σήμερα το σύστημα στη χώρα μας να έχει σαν δεδομένο ότι οι διαδηλώσεις για τη σφαγή στην Παλαιστίνη θα υπολείπονται και θα βρίσκονται πιο πίσω από τις απαιτήσεις της περιόδου αλλά και του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης. Έχουν δυστυχώς προσωρινά καταφέρει με βάση την ήττα και την υποταγή της μεγάλης πλειοψηφίας της αριστεράς να μην υπάρχει ουσιαστική ανάδειξη του ζητήματος του πολέμου στην Ουκρανία. Είναι αναγκαίο, λοιπόν, σήμερα να κάνουμε στέρεα βήματα. Γιατί για να γίνουν αυτά τα βήματα, χρειάζεται να συσπειρωθεί μαζικά δυναμικό, το οποίο θα προσπεράσει και θα απαντήσει όλη τη σκουριά που έχει συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια. Σκουριά που έκανε τους αγωνιστές του κινήματος να αμφισβητούν ή ακόμα και να προβληματίζονται σε τι κόσμο ζούμε. Εμείς λέμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο που κυριαρχούν όπως είπαμε οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί, που ο ιμπεριαλισμός επελαύνει και με τον πιο βάρβαρο τρόπο χρησιμοποιεί σαν κρέας για τα κανόνια του τους λαούς και τη νεολαία. Ζούμε, λοιπόν, σε αυτόν τον κόσμο; Ή μήπως να πιστέψουμε κομμάτι της αριστεράς που δεν μπορεί να δει και να αναλύσει την πραγματικότητα, άρα ούτε να βάλει και ουσιαστικούς στόχους πάλης και καθήκοντα στο κίνημα που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της σημερινής περιόδου; Σαν την αριστερά του ΚΚΕ, που σε επίπεδο αναλύσεων απορρίπτει την εξάρτηση και τη διείσδυση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη χώρα, για να εξυπηρετήσει το αστικό αφήγημα και να αποπροσανατολίσει την πάλη των εργαζομένων. Σαν την αριστερά της ΛΑΕ και της ΑΡΑΣ, που ελπίζουν στον ΟΗΕ για να παρέμβει για τη σφαγή στην Παλαιστίνη και κλείνουν τα μάτια στον πόλεμο στην Ουκρανία, όπως και κλείνουν το ένα μάτι προς την ιμπεριαλιστική Ρωσία. Επενδύουν, έτσι, στις πιο αντιδραστικές και δολοφονικές δυνάμεις για να λύσουν τα προβλήματα που οι ίδιες προκάλεσαν. Σαν την αριστερά των διάφορων τροτσκιστικών οργανώσεων, που απέρριψαν εδώ και χρόνια την ύπαρξη του ιμπεριαλισμού και ανέλαβαν για το σύστημα να λανσάρουν τη θεωρία της παγκοσμιοποίησης, που λίγο πολύ έλεγε ότι οι καπιταλιστές και το κεφάλαιο θα αυτο-αναιρεθούν και θα διαλυθούν και άρα οι επαναστάσεις είναι κάτι παρωχημένο και η ταξική πάλη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Από κοντά και οι διάφορες παραλλαγές της ΚΟΕ ή του ΝΑΡ για ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και ολοκληρωτικούς καπιταλισμούς αντίστοιχα. Που κατά βάση αποδέχτηκαν το αστικό αφήγημα για κοινή και χωρίς αντιθέσεις πολιτική του κεφαλαίου, το οποίο έχει την τάση να ενοποιείται και όχι να αντιπαρατίθεται και να κάνει πολέμους. Αλήθεια, τελικά κάποιοι μάλλον δεν έμαθαν τίποτα από δυο παγκόσμιους αιματοβαμμένους πολέμους και την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος.

Αυτή η αριστερά δεν είναι χρήσιμη για τον λαό, αλλά βοηθάει και εξυπηρετεί την υποχώρηση, τη διάλυση και την αποσυγκρότηση του λαϊκού παράγοντα. Με αυτά τα ιδεολογήματα πρέπει σήμερα να αντιπαρατεθούμε και να τα προσπεράσουμε. Για να κάνουμε αυτά τα στέρεα βήματα στο κίνημα, τα όποια είναι τα μόνα ικανά και αναγκαία βήματα που μπορούν να βάλουν φραγμό στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι αριστερά των αγώνων, της οργάνωσης, της αντίστασης και της διεκδίκησης, που δεν θα εξαργυρώνει τους δίκαιους πόθους και τις ανησυχίες των εργαζομένων στα αστικά κοινοβούλια και τις κάλπες, δημιουργώντας αυταπάτες για το αν μπορεί αυτό το σύστημα να διορθωθεί και να γίνει καλύτερο, λιγότερο δολοφονικό, λιγότερο εκμεταλλευτικό. Όχι, σε αυτό το ζήτημα όσο μας αφορά είμαστε κάθετοι, δεν μπορεί ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός να αυτοαναιρεθεί και να εξυπηρετήσει τις λαϊκές μάζες. Οι λαοί και οι εργάτες του κόσμου δεν έχουν κανένα συμφέρον να τα ακουμπήσουν στη μια ή την άλλη εκδοχή του κεφαλαίου, για να πάρουν μια ανάσα. Γιατί σε αυτό το σύστημα, όποια αστική εκδοχή και αν κυριαρχήσει, οι λαοί θα συνεχίσουν να ασφυκτιούν κάτω από την μπόχα και τη δυσωδία της εκμετάλλευσης και του πολέμου. Όπως συνεχίζουν να ασφυκτιούν αυτοί που επένδυσαν στον ΣΥΡΙΖΑ της υποτιθέμενης κατάργησης των μνημονίων και της ρήξης, όπως ασφυκτιούν όσοι επένδυσαν στα διάφορα σοσιαλδημοκρατικά εγχειρήματα στη Λατινική Αμερική όπως το καθεστώς Τσάβες και Μαδούρο στη Βενεζουέλα, του Μοράλες στη Βολιβία ή και του Μπόριτς στη Χιλή και τώρα βλέπουν και εκεί τις ελπίδες τους να καταρρέουν. Οι «λύσεις» αυτές δεν ήταν ποτέ ουσιαστικές. Ήταν προτάσεις που επένδυαν στα παλιά κοινωνικά συμβόλαια της μεγαλοαστικής τάξης με τα διάφορα μικρά και μεσαία στρώματα. Σήμερα, με βάση την όξυνση της κρίσης και των ανταγωνισμών, αυτά τα κοινωνικά συμβόλαια είναι ανέφικτα. Γιατί η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε περίοδο ολοκληρωτικής κρίσης, οξύνει παράλληλα και τις υπόλοιπες αντιθέσεις στο έπακρο. Οξύνεται η αντίθεση ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και αυτές της εργασίας, με το κεφάλαιο να προσπαθεί να πάρει με τον πιο βάρβαρο τρόπο την ιστορική ρεβάνς του απέναντι στην εργατική τάξη. Όπως επίσης οξύνεται και η αντίθεση ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τους λαούς. Αυτή η αντίθεση επιβάλει στον ιμπεριαλισμό το ακόμα πιο αχόρταγο ξεζούμισμα των λαών των ανεπτυγμένων αλλά και των εξαρτημένων χωρών.

Ναι, λοιπόν, όσο μας αφορά, δεν διαλέγουμε την μια ή την άλλη εκδοχή του συστήματος, γιατί όποια και να διαλέξουμε και παρά τις όποιες διαφορές μπορεί να έχουν, παραμένουν συστημικές και αντιδραστικές εναλλακτικές. Δεν διαλέγουμε τυράννους. Διεκδικούμε τον κόσμο που μας ανήκει. Διεκδικούμε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και πολέμους, που οι εργαζόμενοι θα βρίσκονται στο προσκήνιο και θα έχουν τα ηνία της κοινωνίας. Που επίκεντρο της κοινωνίας θα είναι οι κοινωνικές ανάγκες και όχι οι ανάγκες μιας χούφτας παράσιτων κεφαλαιοκρατών. Δεν διαλέγουμε προστάτες και δεν ελπίζουμε σε κανέναν ιμπεριαλιστή ή αστό να μας λύσει τα προβλήματα. Δεν έχουμε αυταπάτες για μια αστική εναλλαγή, η οποία θα διώξει τον «κακό» Μητσοτάκη και θα φέρει έναν άλλο αριστερό ή κεντρώο σωτήρα, που θα λύσει τα λαϊκά προβλήματα. Προβάλλουμε την πλατιά και οργανωμένη λαϊκή πάλη με επίκεντρο την εργατική τάξη, η οποία είναι η μόνη ικανή να διαγράψει αντιστροφή πορεία από αυτή την πορεία ολοκληρωτικού πολέμου και πυρηνικού ολέθρου που ετοιμάζουν το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός. Η αστική κυριαρχία δεν είναι νομοτέλεια, δεν είναι ακλόνητη. Ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός όχι μόνο αποδεικνύει καθημερινά την αδυναμία του να δώσει διέξοδο στους λαούς και στην εργατική τάξη, αλλά δημιουργεί νέα, πιο αναβαθμισμένα αδιέξοδα. Και παρότι χωρίς αντίπαλο, ο καπιταλισμός δεν κατάφερε να βρει διέξοδο από την κρίση του.

Αυτή η κατεύθυνση δεν είναι μια γενική πολιτική έκκληση-τοποθέτηση, η οποία δεν έχει αντικείμενο. Αντίθετα, είναι η κατεύθυνση την οποία καλείται να υπηρετήσει και το δικό μας κίνημα και ο δικός μας λαός. Είναι, δηλαδή, το άμεσο καθήκον της δημιουργίας κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας Ενός κινήματος που θα αντιλαμβάνεται στην πορεία οικοδόμησης και κίνησής του ότι στη χώρα μας κύρια αντίθεση είναι η αντίθεση ιμπεριαλισμός-λαός και αυτή η κύρια αντίθεση διαπνέει τη ζωή και τη λειτουργία όλου του συστήματος. Είναι αυτή η αντίθεση η οποία έχει οδηγήσει την άρχουσα τάξη της χώρας να μην έχει καμία ταλάντευση και να σέρνει λαό και νεολαία στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Δύσης. Είναι αυτή η αντίθεση που οδηγεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας να δηλώνει με ξετσιπωσιά ότι ανήκουμε στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Με βάση αυτή την αντίθεση και τη σχέση εξάρτησης της αστικής τάξης από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ, όλα τα αστικά κόμματα στηρίζουν τον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία, στηρίζουν το Ισραήλ που σφάζει αμάχους, γυναίκες και παιδιά και ισοπεδώνει νοσοκομεία στη Δυτική όχθη και τη Γάζα. Με βάση αυτά βλέπει και τη δική της ανάπτυξη, στα όρια που της επιτρέπουν προφανώς και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της και μέσα από αυτό το πρίσμα οι όποιοι μαξιμαλισμοί στο Αιγαίο και στα ελληνοτουρκικά έχουν σαν αποδέκτη πρώτα και κύρια το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οι οποίοι θα διευθετήσουν το ζήτημα. Αυτή η γραμμή, της ανοιχτής υποταγής στα κελεύσματα των ισχυρών, οδηγεί την κυβέρνηση να δέχεται στη Βουλή τον αχυράνθρωπο τον Αμερικάνων στην Ουκρανία Ζελένσκι, μαζί με τα ναζιστικά τάγματα Αζόφ και να ποινικοποιεί την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό.

Με βάση αυτά πρέπει να δούμε και το πολύ σημαντικό ζήτημα της Απεργίας την ερχομένη Τετάρτη, στις 20 του μήνα. Η ενίσχυση αυτής της πολύ σημαντικής ταξικής μάχης λειτουργεί ενισχυτικά στην κατεύθυνση της συγκρότησης της εργατικής τάξης. Η μάχη της απεργίας, όταν δίνεται από τους εργαζόμενους, μόνο ενισχυτική μπορεί να είναι. Συμβάλλει στη συγκρότηση των εργαζομένων και την κατανόηση της ταξικής διάστασης της κοινωνίας. Η συγκρότηση της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της είναι αναγκαία προϋπόθεση για το προχώρημα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Άλλωστε, για να καταφέρει το αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα να γίνει επικίνδυνο απέναντι στους αντιπάλους του, πρέπει να ηγείται σε αυτό η εργατική τάξη. Επιπλέον, είναι σημερινό σοβαρό ζήτημα η σχέση της πάλης ενάντια στη βάρβαρη ταξική επίθεση και τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση. Η προοπτική της ηγεμονίας της εργατικής τάξης και της επαναστατικής ανατροπής της κοινωνίας είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος για τις λαϊκές μάζες. Υπ’ αυτό το πρίσμα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι ταξικές μάχες των εργαζομένων πρέπει να εμπεριέχουν την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση, γιατί οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα των πολεμικών συγκρούσεων είτε οικονομικά είτε με βαρύ φόρο αίματος, αλλά και το αντίστροφο. Η πάλη ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό δεν μπορεί πάρα να στηρίζεται και να έχει βασικό συντελεστή την εργατική τάξη. Με αλλά λόγια, η απεργία στις 20 δεν έχει μόνο στόχο τις αυξήσεις στους μισθούς και τις συλλογικές συμβάσεις, που από μόνα τους είναι πολύ σπουδαία και σοβαρά ζητήματα. Εμπεριέχει την αντίθεση και την πάλη ενάντια στην πολεμική βαρβαρότητα και την εξαρτημένη φύση του κεφαλαίου. Όπως και η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό πρέπει να έχει στο επίκεντρό της την εργατική τάξη.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την ήττα του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, αλλά παραμένει ταυτόχρονα η εποχή του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων! Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα παράγει κατά δεκάδες εκατομμύρια τους νεκροθάφτες του σε όλο τον πλανήτη. Να παλέψουμε, λοιπόν. Να αγωνιστούμε για το δικό μας αυτόνομο κίνημα ενάντια σε πόλεμο και ιμπεριαλισμό.

Να οικοδομήσουμε το Μέτωπο πάλης των λαών της περιοχής ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο.

Να χτίσουμε ένα αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, το οποίο θα εναντιώνεται συνολικά στον ιμπεριαλισμό, δεν θα εναντιώνεται σε έναν μόνο ιμπεριαλισμό και δεν θα έχει αυταπάτες ότι οι λαοί έχουν ανάγκη από προστάτες και δυνάστες.

Να συμβάλλουμε με όλες τις δυνάμεις στην ανασυγκρότηση των λαϊκών και εργατικών αγώνων για τα ίδια τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα.

Να βαλουμε μπροστά το Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης ως αναγκαίο βήμα για να προχωρήσει παραπέρα η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα υπόλοιπα λαϊκά και νεολαιίστικα στρώματα.

Να παλέψουμε μέσα στο κίνημα και με τον λαό, για να φύγουν οι βάσεις του θανάτου από τον τόπο μας, για να μη εμπλέκεται η χώρα μας και ο λαός μας στον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία, στη σφαγή στην Παλαιστίνη και σε καμία πολεμική επιχείρηση που επιβάλουν οι ιμπεριαλιστές.

Για φιλία και αλληλεγγύη των λαών ενάντια στον φασισμό, τον εθνικισμό και τον σοβινισμό.

Να απαιτήσουμε να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και να φύγουν από την Ουκρανία οι δολοφόνοι των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της Ρωσίας.

Να παλέψουμε για το δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού να έχει δικό του ανεξάρτητο κράτος στα όρια της ιστορικής Παλαιστίνης και να στηρίξουμε τη δίκαιη Παλαιστινιακή αντίσταση.

Να δώσουμε με ορούς μαζικούς και αγωνιστικούς τη μάχη της απεργίας στις 20 του μήνα και να τη δούμε σαν σημαντικό κομμάτι της συνολικότερης πάλης των εργαζομένων και του λαού.

Να απεργήσουμε την Τετάρτη και να μαζικοποιήσουμε τη συγκέντρωση στις 11:00 στα Χαυτεία.

Με βάση αυτά, σας καλούμε αύριο να διαδηλώσουμε μαζικά και αγωνιστικά στην πορεία του Πολυτεχνείου, αλλά και να αναλάβουμε από κοινού αυτές τις κρίσιμες για τον λαό μας και το κίνημά μας, πρωτοβουλίες, που θα συγκροτήσουν και θα προχωρήσουν παραπέρα τη λαϊκή-εργατική και νεολαιίστικη υπόθεση.