Λαμβάνοντας υπόψη την πλούσια συζήτηση που διεξήχθη στο πλαίσιο του ΚΟ που συνεδρίασε πρόσφατα (19-20/2/22) σχετικά με τα δραματικά γεγονότα στην Ουκρανία και τις εξελίξεις που αυτές παρήγαγαν διεθνώς αλλά και στη χώρα, καθώς και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτές, το ΠΓ του ΚΚΕ(μ-λ) κατέληξε στην παρακάτω απόφαση, που εμπλουτίστηκε από τις εκτιμήσεις μας για τα πολεμικά γεγονότα που έτρεξαν στο διάστημα που μεσολάβησε.
Καλούμε τα μέλη και τους συναγωνιστές της οργάνωσης, καθώς και κάθε δημοκράτη, αριστερό αγωνιστή, μπροστά στα κρίσιμα πολιτικά γεγονότα που η ταξική πάλη γεννάει, να μελετήσει αυτές τις εκτιμήσεις-αποφάσεις, καθώς και τα επιτακτικά καθήκοντα που απορρέουν από αυτές, ώστε να μπορέσει να οικοδομηθεί μια πλατιά κινηματική απάντηση απέναντι στους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους εκφραστές τους. Ένα μαζικό εργατικό-λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, που δεν θα παροπλιστεί σε λαθεμένες ατραπούς και θα παλέψει ενάντια στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών, αλλά και την επίθεση του κεφαλαίου, που, με πρόσχημα την πανδημία, εφορμά στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζόμενων και τους οδηγεί σε βαθύτερη φτωχοποίηση και στην πολεμική αγκαλιά των φονιάδων των λαών.
Α. ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
Ο κόσμος της βαρβαρότητας αναζητά διέξοδο στο μακέλεμα των λαών
1. Μέσα και πίσω από τις φωτιές που άναψε η ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία, αναδεικνύονται τα απειλητικά και εφιαλτικά για τους εργάτες και τους λαούς αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Εδώ και τριάντα χρόνια, το σύστημα που διακήρυξε πως «νίκησε και σταμάτησε την Ιστορία της ανθρωπότητας» και εμφάνισε τον εαυτό του ως το «παντοτινό μέλλον», επιβεβαιώνει τον πραγματικό εαυτό του. Εδώ και τριάντα χρόνια, μέσα από τα καθημερινά «μικρά» και μεγάλα εγκλήματα που το σύστημα διαπράττει σε βάρος της ζωής και των δικαιωμάτων του προλεταριάτου και των λαών, αυτό που καταφέρνει είναι να πολλαπλασιάζει και να βαθαίνει τα δικά του εγγενή αδιέξοδα, να περιπλέκει και να οξύνει τους όρους της ολόπλευρης κρίσης και των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ούτε οι όροι της σύγχρονης δουλείας που επιβλήθηκαν παγκόσμια στο προλεταριάτο, ούτε η καταλήστευση, το κομμάτιασμα και το αιματοκύλισμα λαών και χωρών δεν έδωσαν απαντήσεις σε αυτά τα αδιέξοδα. Δεν διαμόρφωσαν όρους μιας νέας και διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου, μιας νέας διάταξης και ιεραρχίας των ιμπεριαλιστών που θα ηγηθούν στον νέο κύκλο. Αντίθετα, όλα αυτά τα εγκλήματα και η βαρβαρότητα λειτούργησαν ως καύσιμα που φούντωσαν την κρίση και τους ανταγωνισμούς και έφεραν τον πλανήτη πιο κοντά στους μεγαλύτερους εφιάλτες.
2. Σήμερα και ενώ η πολεμική κρίση στην Ουκρανία είναι σε πλήρη εξέλιξη, πληθαίνουν οι φωνές των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που ζητούν, η κάθε μια για λογαριασμό της, έναν «άλλο κόσμο». Οι φωνές αυτές είναι ομολογία των αδιεξόδων του συστήματος, αλλά ταυτόχρονα και κυρίως είναι διακήρυξη και προετοιμασία σε κάθε επίπεδο νέων κύκλων αίματος των λαών, ακόμα και ενός νέου ευρωπαϊκού ή και παγκόσμιου μακελειού. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που έχουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να αλλάξουν «τη γεωμετρία των συσχετισμών», για να οικοδομήσουν τον «νέο» κόσμο τους. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που έχουν οι ΗΠΑ, για να εκκαθαρίσουν τις εκκρεμότητες που άφησε η ατελής νίκη τους του 1989-91, καθώς ήταν νίκη σε έναν ψυχρό πόλεμο. Ακόμα περισσότερο, αυτός είναι ο μόνος δρόμος των ΗΠΑ για να ανατρέψουν τις μεγάλες περιπλοκές που μπήκαν στις επιδιώξεις τους για παγκόσμια ηγεμονία, εξαιτίας της ανάδειξης όλα αυτά τα χρόνια στρατηγικών αντιπάλων και ανταγωνιστών (Ρωσία-Κίνα), αλλά και «απείθαρχων συμμάχων», όπως η Γαλλία και η Γερμανία, που η κάθε μια με τους δικούς της όρους στον σημερινό συσχετισμό, πιέζονται και ταλαντεύονται ανάμεσα στον αμερικανό-ρώσικο ανταγωνισμό και από την κλιμακούμενη ιμπεριαλιστική «εισβολή» της Κίνας στο παγκόσμιο ταμπλό. Αλλά αυτός είναι ο δρόμος και για τον ρώσικο ιμπεριαλισμό, που κάτω από την ασφυκτική πίεση της αμερικανοΝΑΤΟϊκής περικύκλωσης χρειάζεται τα όπλα για να κατοχυρώσει τις επιτυχίες του, να ελέγξει την περίμετρό του και την «αυλή» του και να εκδηλώσει-υποστηρίξει αποτελεσματικά τις επιδιώξεις του για τη συγκρότηση των δικών του σφαιρών επιρροής στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή, στην Αφρική.
Στη βάση αυτών των αναγκών του ρώσικου ιμπεριαλισμού, ο Πούτιν αποφάσισε την εισβολή στην Ουκρανία. Πρόκειται για μια ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας ενάντια στον ουκρανικό λαό, πρόκειται για έναν άδικο πόλεμο που προκαλεί και φέρνει ευρύτερες συνέπειες στην περιοχή, την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, καθώς ενεργοποιεί άμεσα και έμμεσα την εμπλοκή και την κινητοποίηση όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Συνεπώς, πρόκειται για μια εισβολή που είναι πολύ «πιο πάνω» από την επέμβαση στη Γεωργία το 2008 και όλες τις άλλες επεμβάσεις και «εξόδους» της Ρωσίας (Μ. Ανατολή, Αφρική, Καζακστάν) όλα τα τελευταία χρόνια. Είναι, λοιπόν, φανερό ότι η απόφαση Πούτιν για εισβολή στην Ουκρανία, δηλαδή στην Ευρώπη, εκθέτει γεωστρατηγικά τον ρώσικο ιμπεριαλισμό σε πολύ σοβαρά μέτωπα απέναντι στις ΗΠΑ και στη Δύσης σε όλη την ευρύτερη περιοχή, από την Βαλτική και τη Σκανδιναβία, ως την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια.
Τα εκρηκτικά βραχυκυκλώματα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού
3. Όλες οι ως τώρα εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων και μέχρι τις πρώτες μέρες της ρώσικης εισβολής στην Ουκρανία, δεν έπεσαν από τον ουρανό. Είναι εξελίξεις που πηγάζουν από τα δεδομένα που διαμορφώθηκαν στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό τις τρεις τελευταίες δεκαετίες και αναδεικνύουν τα βραχυκυκλώματά του και τις εκρηκτικές εκκρεμότητές του. Συνοπτικά -και επειδή για όλα αυτά έχουμε καταθέσει σειρά αποφάσεων και εκτιμήσεων όλα αυτά τα χρόνια- καταγράφουμε:
Η ρώσικη εισβολή άνοιξε την πόρτα σε εφιαλτικές εξελίξεις
4. Οι εξελίξεις στο καθαυτό πολεμικό πεδίο της Ουκρανίας έχουν την αυτονόητη κρισιμότητα και σημασία τους και ανάλογα με την τροπή τους θα επηρεάσουν τη συνέχεια των γενικότερων εξελίξεων.
Το ένα ενδεχόμενο είναι να συνεχιστεί η σχετικά απρόσκοπτη προέλαση των στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσίας και η υποχώρηση, παραίτηση, εξουδετέρωση των όποιων δυνάμεων και μηχανισμών διαθέτει το καθεστώς Ζελένσκι. Σε μια τέτοια και γρήγορη εκδοχή των εξελίξεων, η Ρωσία του Πούτιν θα έχει αυξημένες δυνατότητες να προωθήσει τις επιδιώξεις της για την Ουκρανία:
Αυτή είναι -σε πρώτη φάση- η «ουδέτερη» Ουκρανία που επιδιώκει ο Πούτιν, που η επιχείρησή του βασίζεται στο ότι το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να εμπλακεί στρατιωτικά στην Ουκρανία αλλά και στην ανάγκη των Ευρωπαίων να είναι αυτοί -εξ ονόματος της Δύσης αλλά χωρίς τους Αμερικάνους- που θα διαμορφώσουν με τη Ρωσία έναν συμβιβασμό.
Κρίσιμο πολιτικό στοιχείο και ερώτημα σε αυτό το πρώτο ενδεχόμενο αποτελεί η στάση των Ευρωπαίων. Αν δηλαδή θα δεχθούν πράγματι να συνυπογράψουν έναν συμβιβασμό με τη Ρωσία, που στην πραγματικότητα θα επικυρώνει, έστω προσωρινά και έστω σχετικά, τη στρατιωτική της επιτυχία στην Ουκρανία και με τις ΗΠΑ «έξω» από αυτό τον συμβιβασμό. Ή αν θα επιλέξουν να μην συνυπογράψουν το «κλείσιμο» της πολεμικής κρίσης, μένοντας απέναντι από τον Πούτιν και αφήνοντάς τον μόνο με το βάρος της διαχείρισης της στρατιωτικής του επιτυχίας. Στην πρώτη περίπτωση, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές εμφανίζονται με διακριτές και έως και ανταγωνιστικές αποστάσεις από τις ΗΠΑ σε ένα κρίσιμο μέτωπο. Στη δεύτερη περίπτωση, κρατούν σε ανοιχτή και ενεργή κατάσταση την πολεμική κρίση εντός της Ευρώπης και άρα και τη δυνατότητα της όξυνσής της, ενώ δεν έχουν τους όρους να αντιμετωπίσουν τους εκβιασμούς που στη βάση της όξυνσης του ανταγωνισμού ΗΠΑ-Ρωσίας τους ασκούνται κυρίως από τις πρώτες.
Το άλλο και αντίθετο ενδεχόμενο των εξελίξεων είναι η προέλαση των ρώσικων στρατιωτικών δυνάμεων να ανακοπεί και να παρουσιάσει στοιχεία βαλτώματος. Σε μια τέτοια εκδοχή, θα απαιτηθεί άλλης κλίμακας πολεμική βαρβαρότητα από τη Ρωσία, που θα πιέζεται από τον παράγοντα χρόνο, καθώς βρίσκεται σε εισβολή σε μια ευρωπαϊκή χώρα! Αλλά επιπλέον, σε μια τέτοια εκδοχή και η συνοχή και η ενεργοποίηση του ΝΑΤΟ και της Δύσης θα ανέβει από το επίπεδο των κυρώσεων και των καταγγελιών σε μια πιο πραγματική και ενεργητική συνοχή και αντιπαράθεση έναντι της Ρωσίας. Ο συμβιβασμός που σε μια τέτοια περίπτωση θα προκύπτει, θα είναι αρκετά έως πολύ μακριά από τις ρώσικες επιδιώξεις για εκκαθάριση του ουκρανικού πεδίου από την άμεση και ενεργή παρουσία των Αμερικάνων.
5. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι με την όποια από τις παραπάνω δύο ή τις ενδιάμεσες εκδοχές των εξελίξεων στην Ουκρανία, θα πυροδοτηθούν νέες επικίνδυνες εξελίξεις στην περιοχή, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Το γεγονός της ρώσικης εισβολής καθαυτό έχει ήδη επιδράσει στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς παγκόσμια και παράγει διεργασίες, προετοιμασίες και εκβιασμούς για στοιχίσεις και αποστοιχίσεις σε όλη την κλίμακα των δυνάμεων. Οι επαμφοτερίζουσες στάσεις -όπως π.χ. της Τουρκίας αλλά και σε μια σειρά χώρες των Βαλκανίων- θα δοκιμαστούν σκληρά, ενώ οι συνεπείς στην υποταγή τους, όπως η χώρα μας, θα κληθούν να γίνουν συνεπέστεροι και να αξιοποιηθούν ακόμα περισσότερο από τους προστάτες τους. Το κύριο ζήτημα, η «αφετηρία» όλων αυτών των νέων εξελίξεων που έρχονται, βρίσκεται και πάλι στις ΗΠΑ. Τα αμερικάνικα κέντρα είναι και πάλι μπροστά στην ανάγκη, όπως έκαναν το 2016, να αναζητήσουν και να διαμορφώσουν αναπροσαρμογές στις τακτικές τους, που θα υπηρετούν τον στόχο της παγκόσμιας ηγεμονίας, από τον οποίο δεν πρόκειται να παραιτηθούν. Πρόκειται για αναπροσαρμογές που προφανώς θα πάρουν υπόψη τους τη συγκεκριμένη έκβαση που θα διαμορφωθεί από τη ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία και που ωστόσο ήδη αναζητούνται και εκδηλώνονται με την πολυδιάσπαση των Ρεπουμπλικάνων, αλλά και με την πιθανολογούμενη ήττα των Δημοκρατικών στις ενδιάμεσες εκλογές του ερχόμενου Νοέμβρη. Ανάλογα και αντίστοιχα θα αναζητήσουν αναπροσαρμογές και οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και πριν από όλες η Ρωσία του Πούτιν, που ακόμα και με την καλύτερη για αυτήν έκβαση της εισβολής της, θα χρειαστεί περισσότερες δυνάμεις και τολμηρούς «συμμάχους» για να υπερασπιστεί την επιτυχία της. Ακόμα πιο πιεστικές είναι και θα είναι οι εξελίξεις για τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, με την «άοπλη» Γερμανία να αποτελεί ίσως την πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Οι εσπευσμένες ανακοινώσεις Σολτς για εξοπλιστικό πρόγραμμα «100 δις ευρώ» αποτελούν χαρακτηριστική εκδήλωση των ανησυχιών του γερμανικού ιμπεριαλισμού για το πώς θα σταθεί στον «νέο κόσμο» των πολύ πιο άγριων ακόμα και πολεμικών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που έφερε η ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία.
Έναν δικό τους κόσμο, σοσιαλιστικό, δικαιούνται εργάτες και λαοί!
6. Οι εργάτες και οι λαοί αντιμέτωποι με αυτές τις εξελίξεις και ζώντας μέσα σε συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης, μαζικής εξαθλίωσης και όλο και πιο σκληρής καταπίεσης, είναι αυτοί που πραγματικά χρειάζονται έναν «άλλο κόσμο». Χρειάζονται και δικαιούνται έναν δικό τους κόσμο. Ένα κόσμο σοσιαλιστικό! Αυτή είναι η μόνη και πραγματική διέξοδος που καλούνται όλο και πιο επιτακτικά από την ίδια την πραγματικότητα να οικοδομήσουν. Να την οικοδομήσουν παλεύοντας μέσα στη φωτιά των πολεμικών κρίσεων και των μεγαλύτερων πολεμικών απειλών, μέσα στην καθημερινή κόλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας που βιώνουν.
Οι εργατικές αντιστάσεις που πληθαίνουν παγκόσμια από τις μητροπόλεις ως την περιφέρεια και τις εξαρτημένες χώρες, τα λαϊκά ξεσπάσματα και οι εξεγέρσεις σε μια σειρά χώρες και περιοχές, είναι οι μαρτυρίες της ανάγκης και της τάσης που γεννιέται μέσα στις μυριάδες των εργατών, των λαών, των καταπιεσμένων του πλανήτη. Αυτοί οι ξεσηκωμοί και οι αγώνες χρειάζεται να «πάρουν θέση» στο μέτωπο της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης, που είναι απολύτως αναγκαία για την ίδια τη ζωή των λαών, για τα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα εργατών, λαού και νεολαίας. Αλλά η συγκρότηση της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης των λαών είναι και άρρηκτα δεμένη με την υπόθεση της συγκρότησης της εργατικής τάξης, την υπόθεση της επαναστατικής συγκρότησης των δυνάμεων των λαών.
Αυτή η αναγκαία «Μεγάλη Πορεία» των εργατών και των λαών προς την επαναστατική σοσιαλιστική διέξοδο δεν θα διανυθεί «αντικειμενικά», με βάση μόνο τις σφοδρές απαιτήσεις της ταξικής πάλης, η οποία πάντα επικαθορίζεται από την πολιτική-ιδεολογική πάλη και μάλιστα σήμερα σε έναν οδυνηρά αρνητικό συσχετισμό. Γι’ αυτό η «Μεγάλη Πορεία» έχει απαράβατη προϋπόθεση τον «υποκειμενικό παράγοντα», τη συγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος που απαιτεί η σημερινή εποχή. Έχει απαράβατη προϋπόθεση την οργάνωση και την ιδεολογικοπολιτική αναβάθμιση των δυνάμεων που αναδεικνύει η ταξική πάλη κόντρα στο σκόρπισμα και στην παραίτηση στα οποία ωθεί και εκβιάζει ο σημερινός συσχετισμός. Η πάλη για τη συγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, των πρωτοπόρων επαναστατικών κομμουνιστικών οργανώσεων και δυνάμεων δεν είναι, συνεπώς, ένα ζήτημα του μέλλοντος, αλλά ένα ζήτημα της σημερινής ημερήσιας διάταξης. Η συγκρότηση των δυνάμεων αυτών είναι σε διαλεκτική σχέση με τη μαζική πάλη, τους αγώνες και το κίνημα. Αλλά ταυτόχρονα, οι δυνάμεις αυτές μπορούν να συγκροτούνται και να αναπτύσσονται «ανισόμετρα» από τα άμεσα αποτελέσματα της πάλης, στον βαθμό που πράγματι οι δυνάμεις αυτές είναι πρωτοπόρες, στον βαθμό που συγκροτούν απαντήσεις για την καπιταλιστική παλινόρθωση και για τους όρους που απαιτούνται για τη νέα έφοδο στον ουρανό, για τη νέα επαναστατική αναμέτρηση.
Β. ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ
Σε συνθήκες περιδίνησης μπαίνει η χώρα μας
1. Με ένα μίγμα αδιεξόδων που συσσωρεύεται σε όλα τα βασικά ζητήματα και απειλεί με εκρήξεις βρίσκεται αντιμέτωπη η άρχουσα τάξη της χώρας, η κυβέρνηση της ΝΔ και όλα τα αστικά κόμματα και οι δυνάμεις του συστήματος. Τα αδιέξοδα αυτά αφενός διαψεύδουν τις βασικές κυβερνητικές διακηρύξεις με τις οποίες αναδείχθηκε η ΝΔ στην κυβέρνηση το 2019. Αλλά ταυτόχρονα, τα αδιέξοδα αυτά αφορούν το σύνολο των αστικών δυνάμεων, αφού πηγάζουν από την ίδια τη φύση της εξαρτημένης αστικής τάξης, από τα όρια που έχει η αστική πολιτική στις δοσμένες συνθήκες της κρίσης και των ανταγωνισμών και μέσα στο πεδίο των περιπλοκών που έφερε η πανδημία. Σε αυτή τη βάση, τα αδιέξοδα δεν είναι αδιέξοδα της «πολιτικής της ΝΔ», αλλά αδιέξοδα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και η διαφαινόμενη ήδη εκδήλωσή τους θέτει και θα θέσει σε δοκιμασία το πολιτικό σύστημα, συνιστά τη βάση του πολιτικού προβλήματος, των όρων διακυβέρνησης, που ήδη έχει τεθεί ανοιχτά.
2. Τα αδιέξοδα αυτά αφορούν και στα δύο βασικά και αλληλένδετα ζητήματα (οικονομικό-κοινωνικό και γεωπολιτικό), στα οποία η κυβέρνηση της ΝΔ φιλοδόξησε νέες διαχειρίσεις και απαντήσεις, που θα αποκαθιστούσαν κάποιες αναγκαίες για τη μεγαλοαστική τάξη πολιτικοκοινωνικές ισορροπίες και θα ικανοποιούσαν «πόθους» για ρόλους στην περιοχή έναντι της ανταγωνίστριας αστικής τάξης της Τουρκίας. Όμως:
α) H «ανάπτυξη» που θα διόρθωνε καταβυθίσεις μεσαίων στρωμάτων και θα συγκροτούσε καλύτερους κοινωνικοοικονομικούς όρους για τα μεγάλα τζάκια ούτε ήρθε, ούτε έρχεται. Αντί για αυτήν, μπροστά βρίσκεται ένας πολύ σκοτεινός ορίζοντας:
Επιπλέον, η πολεμική κρίση στην Ουκρανία θα οξύνει πολύ περισσότερο όλα αυτά τα ζητήματα και από την άλλη «ναρκοθετεί» τις προσδοκίες για την «τουριστική βιομηχανία» που θα αναπλήρωνε απώλειες.
β) Το αμερικάνικο «non paper» που επισημοποίησε την καταβύθιση του EastMed ανέδειξε πως ήταν αστική χίμαιρα, τυχοδιωκτισμός και μωροφιλοδοξίες μια πολιτική χρόνων που θα «πολλαπλασίαζε την Ελλάδα», θα την έκανε «ενεργειακό κόμβο» και θα απομόνωνε την Τουρκία. Η «νίκη» στον αντιδραστικό ανταγωνισμό δεν επιβεβαιώνεται, τα βήματα για την ανακήρυξη ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο μένουν μετέωρα, ενώ το «βόρειο μέτωπο» που είχε «κλείσει» με τη συμφωνία των Πρεσπών είναι πιο ανοιχτό από ποτέ, με την ανακήρυξη κοινής μεθοριακής ζώνης Αλβανίας-Κοσσόβου και με όλο το ιμπεριαλιστικό ανασκάλεμα των Βαλκανίων και θα ενταθεί πολύ περισσότερο από την πολεμική κρίση.
3. Βασικό ζήτημα σε όλα αυτά ήταν -και οξύνεται παραπέρα στη βάση της πολεμικής κρίσης- ο ανταγωνισμός με την Τουρκία. Η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ έχουν ακόμα περισσότερους λόγους να απαιτήσουν την πλήρη επαναφορά της στο αμερικανοΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο. Γι’ αυτό εκβιάζουν, απαιτούν και «προσφέρουν» και η Τουρκία του Ερντογάν προσπαθεί να παζαρέψει ως το «τέλος», ενώ σε αυτή τη βάση έχει φουντώσει και το ζήτημα της «αποστρατιωτικοποίησης» των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Η αστική τάξη και οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας αντιμετωπίζουν με διχασμούς το ζήτημα μιας συμφωνίας-συνεννόησης με την Τουρκία και όταν φτάνουν στα βασικά επίδικα (Αιγαίο, 12νμ) διαπιστώνουν όλοι, ξανά και ξανά, ότι θα μείνουν ανεκπλήρωτοι και «προδομένοι» οι «εθνικοί πόθοι». Επιπλέον, η απομάκρυνση από το ορατό μέλλον του ενδεχομένου ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ στενεύει περισσότερο τις τακτικές κινήσεις τους για τη διαχείριση του «διαλόγου»-ανταγωνισμού. Αυτό που μένει ως «επιλογή» είναι η ολοένα μεγαλύτερη πρόσδεση στις επιταγές του αμερικάνικου παράγοντα. Όμως και αυτή η «στροφή» που υπηρετήθηκε από όλες τις κυβερνήσεις των πολλών τελευταίων χρόνων και βαίνει κλιμακούμενη, παράγει παρενέργειες. Παρενέργειες που ταράζουν την ισορροπία της διπλής εξάρτησης από ΗΠΑ και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και μεγαλώνουν τα ερωτήματα και τα προβλήματα για τους όρους δανεισμού, για το ταμείο ανάκαμψης κοκ. Οι γκρίνιες του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή -που προκάλεσαν την ενεργοποίηση του Πάιατ- απηχούν αυτές τις ανησυχίες. Αλλά, βέβαια, παραμένουν γκρίνιες που εκφράζουν πολύ χαρακτηριστικά τα αδιέξοδα της εξάρτησης και της υποτέλειας. Που τελικά σπεύδει ξανά και ξανά να αναδειχτεί ο «πρώτος στρατιώτης» των αμερικανοΝΑΤΟϊκών, βάζοντας τη χώρα και τον λαό στην πρώτη γραμμή της πολεμικής κρίσης και ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές μυλόπετρες, στέλνοντας ακόμα και πολεμικό υλικό στην Ουκρανία και ελπίζοντας ότι σε αυτή τη βάση δεν θα την «παραμελήσουν» οι προστάτες της.
4. Τελικά αυτό που μένει ως πραγματικότητα από όλα τα σχέδια και τις διακηρύξεις της κυβέρνησης της ΝΔ και της πολιτικής του συστήματος είναι η άγρια και ολόπλευρη επίθεση στην εργατική τάξη, στον λαό και στη νεολαία! Μια επίθεση που είναι σε πλήρη εξέλιξη και θα ενταθεί, αφού αυτή είναι το μόνο πραγματικό έργο που έχει να επιδείξει η κυβέρνηση στα ντόπια κέντρα και στα ξένα αφεντικά. Ένα έργο με το οποίο μεταφέρει κλεμμένο πλούτο «από τους κάτω στους από πάνω και στους έξω», ένα έργο που αν και δεν κάνει -λόγω κρίσης και πολεμικών ανταγωνισμών- την Ελλάδα «ελκυστική για επενδύσεις», την κάνει κατάλληλη για βάσεις στρατευμάτων και φονικών όπλων, την κάνει ορμητήριο των ιμπεριαλιστικών εκστρατειών, χρήσιμο γεωπολιτικό πιόνι τους.
Το βέβαιο είναι ότι η ληστεία πλούτου και δικαιωμάτων δεν σταματά, ότι εργάτες, λαός και νεολαία βρίσκονται σε δεινή κατάσταση, φορτωμένοι με εκρηκτικά αδιέξοδα δουλειάς, επιβίωσης και προοπτικής για τη ζωή τους. Από τα βασικά ζητήματα που βρίσκονται σε εξέλιξη επισημαίνουμε:
Σε όλα αυτά και «πάνω» από όλα αυτά επικαθορίζοντάς τα, με τον χειρότερο για τον λαό τρόπο, προστέθηκε και επικάθεται το ζήτημα της πολεμικής κρίσης στην Ουκρανία, που πολλαπλασιάζει και απελευθερώνει τους κινδύνους που ενυπήρχαν στην πολιτική του συστήματος που έχει μετατρέψει τη χώρα σε ΑμερικανοΝΑΤΟϊκό προγεφύρωμα. Η χώρα εμπλέκεται άμεσα στον πόλεμο αυτό, η σχέση της με γειτονικές χώρες και λαούς (Τουρκία, Βαλκάνια) επικυριαρχείται από τα σχέδια και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και οι εξελίξεις της πολεμικής κρίσης στην Ουκρανία θα φέρουν σε κάθε περίπτωση πιο άσχημες για τον λαό καταστάσεις σε όλα τα ζητήματα της ζωής του.
Οι πολεμικές εξελίξεις στην Ουκρανία και από την Ουκρανία, οι δονήσεις ή/και περιδινήσεις που μπορεί να φέρουν στη γειτονιά και στη χώρα, θα επιδράσουν αναμφίβολα έως και καθοριστικά στα πολιτικά ζητήματα που ήταν έτσι κι αλλιώς ανοιχτά. Το ζήτημα της διάταξης των πολιτικών δυνάμεων σε συνάρτηση με τη φανερή φθορά της ΝΔ και την ταυτόχρονη αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να την εισπράξει, η επιχείρηση ανάδειξης «νέων» στυλοβατών του συστήματος (ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ), τα ερωτήματα για το «ποια και πόση» ακροδεξιά μπορεί να μπει στο κεντρικό σκηνικό, το ερώτημα μιας «έκτακτης» κυβερνητικής αλλαγής, το ερώτημα του χρόνου και της κατεύθυνσης των εκλογών, όλα αυτά που τελούσαν υπό απάντηση-διαμόρφωση μέσα από αντιπαραθέσεις των ντόπιων και κυρίως των ξένων κέντρων, βρίσκονται τώρα σε επανεξέταση κάτω από το πρίσμα των πολεμικών εξελίξεων.
Μια και μόνη βεβαιότητα μπορεί να υπάρχει σε σχέση με όλα αυτά. Οι εξελίξεις που φέρνει η πολεμική κρίση θα ενισχύσουν ακόμα περισσότερο την αντιδραστική κατεύθυνση και ρότα του πολιτικού συστήματος και θα απαιτήσουν ακόμα πιο αντιλαϊκές και αντεργατικές στοιχίσεις και επιλογές.
Τα κόμματα του συστήματος, αν κάτι «εύχονται και επιθυμούν», είναι να τελειώσει γρήγορα και χωρίς μεγάλες αναταράξεις η πολεμική κρίση. Ωστόσο, η «ευχή» αυτή δεν έχει καμιά αξία! Δεν ορίζουν τίποτε όχι μόνο στο καθαυτό πεδίο της Ουκρανίας, αλλά ούτε βέβαια και σε όλα τα κύματα που αυτή παράγει διεθνώς. Δεν μπορούν ούτε να επιδράσουν, ούτε καν να ξέρουν τις αναπροσαρμογές που θα επιλέξει ο αμερικάνικος παράγοντας, το αν οι εξελίξεις θα φέρουν πλησίασμα ή μεγαλύτερη απόσταση στις δύο βάρκες της ιμπεριαλιστικής τους εξάρτησης (ΗΠΑ και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές), το ποιες κατευθύνσεις θα διαμορφώσουν οι πάτρωνές τους σε κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις. Αυτές τις αγωνίες τους αντανακλούν οι κλισέ φράσεις που ακούγονται όλο και πιο συχνά: «να είναι ενιαία και ενεργητική η στάση της ΕΕ», «να δράσουν από κοινού ΗΠΑ και ΕΕ». Ταυτόχρονα με αυτές τις ευχές απαιτούν από τον λαό να είναι υπάκουος και έτοιμος να θυσιαστεί για τη Δύση… όπως και αν μεταφραστεί τελικά αυτό από τις αντιθέσεις και τις διαμάχες των αφεντικών τους. Επιπλέον και μέσα σε όλη την απεραντοσύνη της υποτέλειάς τους, δεν χάνουν τον τυχοδιωκτισμό τους. Αναζητούν μέσα στο σκηνικό του αίματος των λαών που στήνεται στην περιοχή μήπως βρουν «ευκαιρία» να «βγουν κερδισμένοι» στον ανταγωνισμό τους με την Τουρκία -ό,τι και αν αυτό απαιτήσει και όποιες δραματικές και τραγικές συνέπειες φέρει στους δύο λαούς και στην περιοχή.
Από την άλλη και όσον αφορά την ηγεσία του ΚΚΕ, είναι βέβαιο ότι οι εξελίξεις αυτές τη δυσκολεύουν πολύ. Πριν από όλα, τη βγάζουν εκτός του προεκλογικού της προγράμματος, στο οποίο είχε επιδοθεί με όλες της τις δυνάμεις και στη βάση μιας δεξιάς στην ουσία της γραμμής. Μιας γραμμής που στόχευε να μαζέψει στην κάλπη τη δυσαρέσκεια με μια σοσιαλδημοκρατική αντιπολιτευτική ρητορεία, που μένει μακριά και ενάντια από τις απαιτήσεις που έχει η ταξική πάλη για τους εργάτες και τον λαό. Ακόμα και τον αγώνα των εργατών στα Πετρέλαια της Καβάλας για το δικαίωμα στη δουλειά θέλησε και επιδίωξε να τον υπαγάγει και πολιτικά να τον «πνίξει» μέσα στην «πρόταση του ΚΚΕ για την ενέργεια στην Ελλάδα». Ταυτόχρονα, στον αγώνα των αγροτών που απειλούνται με οριστικό ξεκλήρισμα, ο ίδιος ο Κουτσούμπας υπέδειξε έμπρακτα πως η «κορύφωσή» του και η «ολοκλήρωσή» του είναι η συνάντηση αντιπροσωπείας τους με τον πρωθυπουργό! Με αυτή τη γραμμή συμμόρφωσης και υποταγής στο σύστημα έκανε η ηγεσία του ΚΚΕ την παρατεταμένη προεκλογική της εκστρατεία και σε όλα τα άλλα κρίσιμα ζητήματα (νόμος Χατζηδάκη, παιδεία-νεολαία, υγεία, ακρίβεια), ξορκίζοντας τους αγώνες και στήνοντας προεκλογικές περιοδείες και δραστηριότητες. Ακόμα και τα 70 χρόνια από την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ τα «θυμήθηκε» την επομένη της επετείου -και ενώ η κρίση στην Ουκρανία είχε ήδη εκδηλωθεί- και λογάριαζε να τα «αντιμετωπίσει» με προεκλογική καμπάνια των δυνάμεων της ΚΝΕ.
Τώρα οι εξελίξεις που πηγάζουν από την πολεμική κρίση -που προφανώς αιφνιδίασαν την ηγεσία του ΚΚΕ- αναδεικνύουν στην πρώτη γραμμή «άλλα» ζητήματα. Ζητήματα που είναι δύσκολο να χωρέσουν σε σοσιαλδημοκρατικές προσεγγίσεις και σε «αναλύσεις» που έχουν διαγράψει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας και «ερμηνεύουν» τον κόσμο με βάση «τον ανταγωνισμό των επιχειρηματικών ομίλων». Αλλά κυρίως και τελικά, η μαζική λαϊκή αντιπολεμική και αντιιμπεριαλιστική πάλη που απαιτείται απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις αφενός υπερβαίνει τα πλαίσια της πολιτικής νομιμότητας που βάζει το σύστημα και αφετέρου δεν μπορεί να «διασκεδαστεί» από κομματικές κινητοποιήσεις
Γ. ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
- Σε αυτήν την επικίνδυνη και απαιτητική κατάσταση, είναι σαφές ότι ο μεγάλος απών, αυτός που θα μπορούσε να δώσει μία άλλη τροπή στα πράγματα και πραγματική διέξοδο στις λαϊκές και εργαζόμενες μάζες είναι το σε ταξική βάση οργανωμένο λαϊκό και εργατικό κίνημα. Και -ακόμη περισσότερο- το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα. Όσο περισσότερο εντείνεται η αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική, όσο βαραίνουν στις πλάτες των λαϊκών και εργαζόμενων μαζών τα αδιέξοδα του ντόπιου συστήματος της εξάρτησης, τόσο πιο έντονα αναδεικνύεται η απουσία αυτή. Και μπορεί στις λαϊκές συνειδήσεις η απουσία αυτή να μην είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένη, να μην προκύπτει αυτόματα η αναγκαιότητα να καλυφθεί αυτό το τεράστιο κενό, όμως κάθε φορά που ξεσπάει ένας αγώνας, κάθε φορά που εκδηλώνονται συλλογικές αντιστάσεις απέναντι σε πτυχές αυτής της βάρβαρης πολιτικής, η συνειδητοποίηση αυτού του κενού γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Και το ζητούμενο είναι η συνειδητοποίηση αυτή να οδηγήσει στις απαραίτητες διαδικασίες συγκρότησης για την κάλυψη αυτού του κενού και όχι στην απογοήτευση, την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι σοβαρές εργατικές αντιστάσεις που εκδηλώνονται αυτήν την περίοδο αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Από τη μια, εκφράζουν τη συσσωρευμένη οργή για μια πολιτική που ισοπεδώνει δικαιώματα και ξεριζώνει κατακτήσεις, για μια πολιτική που φέρνει φτώχεια, ανεργία, εργασιακή και κοινωνική ανασφάλεια. Μια κατάσταση που αγγίζει τα πλατιά λαϊκά στρώματα, μια κατάσταση που χρωματίζει την καθημερινότητά τους. Από την άλλη, αυτές οι εργατικές αντιστάσεις προβάλλουν -στον βαθμό που μπορούν- τη συλλογική πάλη, την έννοια του κοινού ταξικού συμφέροντος, κόντρα στις λογικές της συναίνεσης και της ταξικής υποταγής.
Ο αγώνας των εργαζομένων στα Πετρέλαια Καβάλας, στη ΛΑΡΚΟ, στην COSCO, στην ΒΦΛ, ο αγώνας των εκπαιδευτικών, ο αγώνας στην efood, παρά τις διαφορές τους, είναι τέτοιοι αγώνες και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Είναι αποδείξεις των διεργασιών που γίνονται στις εργατικές συνειδήσεις, και όχι μόνο στη χώρα μας.
Αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκουν την κατανόηση, την υποστήριξη και την αλληλεγγύη του λαού και της νεολαίας. Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» δεν λειτουργεί ή -θα μπορούσαμε να πούμε- έχει αλλάξει πρόσημο και εκδηλώνεται υπέρ των αγώνων. Παράλληλα, τα αγωνιστικά ξεσπάσματα στην εκπαίδευση από εκπαιδευτικούς, φοιτητές, αλλά και μαθητές δείχνουν το εύρος αυτής της διάθεσης για αντίσταση.
- Ωστόσο, δεν ισχύει το ίδιο για τις δυνάμεις που έχουν αναφορά και παρεμβαίνουν στο εργατικό και λαϊκό κίνημα ή για τις δυνάμεις της Αριστεράς. Την ώρα που η αντιλαϊκή-αντεργατική επίθεση παροξύνεται, την ώρα που το κύμα ακρίβειας σαρώνει, την ώρα που ο νόμος 4808/21 σφίγγει τον κλοιό γύρω από τα σωματεία, την ώρα που -όπως αναφέραμε- εκδηλώνονται σημαντικές εργατικές αντιστάσεις, αλλά και την ώρα που το πολεμικό μέτωπο στην Ουκρανία ξεδιπλώνει νέες, επικίνδυνες πτυχές για τους λαούς, οι δυνάμεις που παρεμβαίνουν στο εργατικό και λαϊκό κίνημα αποδεικνύουν τα δικά τους τραγικά πολιτικά αδιέξοδα. Και μέσα σε αυτά τα αδιέξοδα επιχειρούν να σύρουν και κάθε εκδήλωση εργατικής ή κοινωνικής αντίστασης.
Είναι παραπάνω από φανερή η απροθυμία τους να στηρίξουν μία ουσιαστική γραμμή σύγκρουσης με τη βάρβαρη πολιτική, η «αναχώρησή» τους από την αναγκαιότητα συγκρότησης αγώνων. Δεν πρόκειται καν για «μία από τα ίδια», πρόκειται για μια σαφέστατη υποχώρηση. Ακόμη και η «εθιμοτυπική» απεργία για τον προϋπολογισμό φαγώθηκε. Η πάλη για διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων και αυξήσεων στους μισθούς είναι μία απλή αναφορά, παρόλο που η ακρίβεια τσακίζει το λαϊκό εισόδημα. Πόσο μάλλον το «πανεργατικό μέτωπο» για τον νόμο 4808/21, το οποίο πηγαίνει από αναβολή σε αναβολή.
Πιο χαρακτηριστική απ’ όλες είναι η περίπτωση του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ αντιλαμβάνεται πολύ καλά το μέγεθος της ευθύνης που κουβαλάει. Όχι απέναντι στο λαό, αλλά απέναντι στο σύστημα. Και αυτό του έχει υπενθυμιστεί αρκετές φορές, άμεσα ή έμμεσα, από τα συστημικά επιτελεία. Κι επειδή θέλει να συνεχίσει να έχει τον ρόλο που έχει στο αστικό πολιτικό σκηνικό, φροντίζει να κινείται σε ακίνδυνα για το σύστημα μονοπάτια: προεκλογικού χαρακτήρα κινήσεις για «ανατροπή των συσχετισμών» στις επόμενες κάλπες, υποτίμηση της σημασίας του νόμου 4808/21 και στρώσιμο του δρόμου για την αποδοχή του, καμία ουσιαστική κίνηση για τη διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων και αυξήσεων στους μισθούς. Ακόμη και οι λαθροχειρίες του να παρουσιαστεί ως η μόνη δύναμη που αντιστέκεται και κινητοποιείται, ως η κινητήρια δύναμη πίσω από τους εργατικούς αγώνες που έχουν ξεσπάσει, έχουν πολύ κοντά ποδάρια. Γιατί η σχετική του υπεροχή στη δυνατότητα κινητοποίησης κόσμου, αλλά και στα σωματεία, δεν αρκεί για να κρύψει την απροθυμία του να συγκρουστεί με την πολιτική του συστήματος. Το αντίθετο: την κάνει πιο κραυγαλέα. Και αυτό είναι κάτι που οι δυνάμεις του συστήματος το γνωρίζουν, ενώ και το ίδιο το ΚΚΕ φροντίζει να τους το υπενθυμίζει τακτικά, βάζοντας φρένο και συγκεκριμένα όρια στις κινηματικές αντιστάσεις που εκδηλώνονται.
Ένα επιπλέον πρόβλημα είναι ότι τα συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά του ΚΚΕ και της κίνησής του, τα όρια και οι δεσμεύσεις του, δεν γίνονται αντιληπτά από τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Και όχι μόνο αυτό, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν (αν όχι να κυριαρχούν) αυταπάτες για τις δυνατότητές του. Το κυριότερο για τη συντήρηση αυτών των αυταπατών (που καλλιεργούνται και στον κόσμο του κινήματος) δεν είναι ο συσχετισμός στον δρόμο και στα σωματεία (που παίζει κι αυτός τον ρόλο του), αλλά η πολιτική ταύτιση -στην ανάλυση και τις θέσεις- δυνάμεων του εξωκοινοβουλίου με τους ρεφορμιστές του ΚΚΕ. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου έχουν λειτουργήσει πάμπολλες φορές ως «ουρά» του ΚΚΕ. Κάτι που, φυσικά, το ΚΚΕ το αντιλαμβάνεται και φροντίζει να το συντηρεί, όπου και όσο το βολεύει.
Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι απέναντι στον νόμο Χατζηδάκη η κυρίαρχη γραμμή στο εξωκοινοβούλιο είναι η γραμμή του ΚΚΕ «ο νόμος να μείνει στα χαρτιά», δηλαδή η σιωπηρή αποδοχή του. Δεν είναι τυχαίο ότι τις περισσότερες φορές (ειδικά σε ό,τι αφορά το εργατικό κίνημα) τα βέλη της κριτικής δυνάμεων του εξωκοινοβουλίου δεν περιλαμβάνουν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ.
- Μέσα στην πολιτική τους παραζάλη, αλλά και μπροστά στο ενδεχόμενο εκλογών, οι δυνάμεις αυτές επαναφέρουν το προσφιλές τους σύνθημα «Κάτω η κυβέρνηση». Σε μια περίοδο όπου το αστικό πολιτικό σκηνικό έχει πάει δεξιότερα από ποτέ, σε μια περίοδο όπου -ιδιαίτερα με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία- αναμένεται ακόμη μεγαλύτερη στοίχιση των βασικών πολιτικών δυνάμεων με τη γραμμή των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ-ΕΕ (όσο κοινή βέβαια μπορεί να είναι αυτή) και ακόμα μεγαλύτερο βάθεμα της εξάρτησης της χώρας από τον ιμπεριαλισμό, οι δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου ανασύρουν ένα σύνθημα που οδηγεί σε νέες, χειρότερες αυταπάτες.
Αλλά και σε ό,τι αφορά το πολεμικό μέτωπο αυτό καθαυτό, τα αδιέξοδα δυνάμεων του εξωκοινοβουλίου αναδεικνύονται με τραγικό τρόπο στηρίζοντας -ανοιχτά ή πιο συγκαλυμμένα- τη ρωσική επέμβαση. Η ανάδειξη συνθημάτων και αιτημάτων όπως «αυτοδιάθεση του Ντονμπάς» και «αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ», πέρα από σύγχυση σχετικά με το πάνω σε ποια βάση μπορεί να συγκροτηθεί ένα λαϊκό κράτος, νομιμοποιεί τη ρωσική εισβολή και αποδίδει στον ιμπεριαλισμό (τον ρωσικό στην προκειμένη περίπτωση) χαρακτηριστικά που ούτε έχει ούτε πρόκειται να αποκτήσει, ότι μπορεί δηλαδή να εγγυηθεί την υπόσταση και την ανεξαρτησία ενός κράτους και μάλιστα λαϊκού!
Αυτά τα αδιέξοδα έχουν αναδειχτεί με χαρακτηριστικό τρόπο και στις προσπάθειες συγκρότησης πρωτοβουλιών ενάντια στον πόλεμο στην Ουκρανία και στη ρωσική εισβολή. Είναι αδιέξοδα συνολικότερης αντίληψης γύρω από το εάν και πώς μπορεί να συγκροτηθεί ο λαϊκός παράγοντας, το λαϊκό και εργατικό κίνημα, σε μια πραγματικά αυτόνομη, ανεξάρτητη από το κράτος και τις δυνάμεις του συστήματος βάση.
Αυτά τα αδιέξοδα χαρακτηρίζουν και τον χώρο της αναρχίας, προστίθενται στις αδιέξοδες αντιλήψεις του χώρου αυτού για την πανδημία, αντιλήψεις περίπου συνωμοσιολογικές, που, πίσω από την υπερεστίαση στα κατασταλτικά μέτρα, αποθέωναν τις δυνατότητες του συστήματος, αδυνατούσαν να δουν τα πραγματικά του όρια και αδιέξοδα και οδηγούσαν σε «μάχη χαρακωμάτων» και παραίτηση.
- Αυτή η αντιφατική κατάσταση, της πραγματικής ανάγκης των μαζών να κινηθούν για την υπεράσπιση της ζωής και των δικαιωμάτων τους, από τη μια, και της αδυναμίας να αναδειχτεί μία αγωνιστική, ταξική κατεύθυνση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα και οι πολιτικές δυνάμεις που θα την υπηρετούν με συνέπεια, από την άλλη, ένας τρόπος υπάρχει να ξεπεραστεί: να μπουν στην υπόθεση της πάλης ολοένα και μεγαλύτερες μάζες λαού και εργαζομένων. Να μπλεχτούν στις γραμμές του αγώνα, να ενισχύσουν ή να συγκροτήσουν τα όργανά πάλης τους με βάση τα δικά τους ταξικά συμφέροντα, να χαράξουν εκείνες τις κατευθύνσεις που θα οδηγούν στην αναμέτρηση με τις δυνάμεις του συστήματος και όχι σε αυταπάτες περί συναίνεσης ή εκλογικής διεξόδου.
Δ. ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ
Οι κρίσιμες εξελίξεις στην Ουκρανία που φέρνουν πιο κοντά ακόμα και το ενδεχόμενο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου και ο ρόλος της χώρας μας στη βάση της διπλής ιμπεριαλιστικής της εξάρτησης, βάζουν στην πρώτη γραμμή των καθηκόντων μας την προώθηση στο κίνημα της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Η πάλη αυτή είναι πριν από όλα επιτακτικά αναγκαία ως η μόνη πραγματική δυνατότητα του λαού μας και των λαών της περιοχής, της Ευρώπης και όλου του κόσμου για να αντισταθούν απέναντι στους κινδύνους μακελέματος που τους απειλούν.
Η πάλη αυτή είναι προφανές ότι στη χώρα μας στρέφεται ενάντια στην πολιτική που την μετατρέπει σε προγεφύρωμα-ορμητήριο των αμερικανοΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών, ενάντια στην οποιαδήποτε εμπλοκή και υπηρεσία που παρέχει η χώρα μας στις επιδιώξεις της Δύσης στην πολεμική κρίση στην Ουκρανία. Στρέφεται ενάντια στην αποστολή στρατιωτικού υλικού και στην πιο κύρια υπηρεσία της, στη λειτουργία των αμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων και των εξορμήσεων που ο ιμπεριαλισμός κάνει από αυτές. Είναι η πάλη που απαιτεί και διαδηλώνει ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ - ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ - ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ.
Είναι η πάλη που παίρνει ανοιχτά τη θέση των λαών στο ζήτημα του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, στο ζήτημα των εντάσεων και διχασμών που εξαιτίας και ενόψει των εξελίξεων της πολεμικής κρίσης στην Ουκρανία πυρακτώνονται ξανά από τους ιμπεριαλιστές και τους υποτακτικούς τους, στα Βαλκάνια και στην Αν. Μεσόγειο: ΕΧΘΡΟΙ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΛΑΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ - ΕΛΛΑΔΑ ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ - ΛΑΟΙ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ - ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΟΡΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ.
Αυτοί οι στόχοι πάλης εκφράζουν τη διεθνιστική αλληλεγγύη που οφείλει ο λαός μας και δημιουργούν τη βάση συναδέλφωσης και φιλίας του με τον δοκιμαζόμενο ουκρανικό λαό και όλους τους λαούς της περιοχής. Αλλά προφανώς αυτοί οι στόχοι συγκροτούν την πάλη που στρέφεται συνολικά ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας, ενάντια στα βάθρα στήριξης του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Στη βάση των παραπάνω προσδιορίζεται και το υποκείμενο αυτής της πάλης, που δεν είναι άλλο από την εργατική τάξη, τον λαό και τη νεολαία της χώρας μας.
Γιατί οι στόχοι της πάλης αυτής, από τη μια, εκφράζουν ζωτικές ανάγκες και συμφέροντα όλων των από κάτω και, από την άλλη, είναι σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική, τις ανάγκες και τα συμφέροντα της εξαρτημένης αστικής τάξης.
Γιατί η συγκρότηση και η ανάπτυξη αυτής της πάλης είναι συγκρότηση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων και της νεολαίας και χειραφέτησή τους από τους πιο βασικούς εκβιασμούς του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Γιατί η προοπτική αυτής της πάλης είναι άρρηκτα δεμένη με την επαναστατική προοπτική της εργατικής τάξης και του λαού.
Γιατί σε αυτήν την πάλη και με αυτήν την πάλη, η εργατική τάξη της χώρας καλείται και να διαμορφώσει την επαναστατική της ηγεμονία στη συμμαχία της με τα λαϊκά στρώματα στη χώρα, αλλά και να συγκροτήσει την -αναγκαία για την επαναστατική της προοπτική- συμμαχία με την εργατική τάξη και τους λαούς των χωρών της περιοχής.
Με αυτή τη γραμμή της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε γειτονιές, σε σχολές και σχολεία, επιδιώκουμε συζητήσεις, εκδηλώσεις, συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις.
Ιδιαίτερα σημαντικός και κρίσιμος ο ρόλος της νεολαίας, ο μαζικός ξεσηκωμός της που μπορεί να παίξει τον ρόλο του πυροδότη ευρύτερα για τον εργαζόμενο λαό.
Όλη αυτή η προσπάθεια είναι άμεση ανάγκη στη βάση της κρισιμότητας των εξελίξεων, αλλά δεν είναι μια «έκτακτη» κατάσταση. Με βάση τη συνολική και γενικότερη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα, στην περιοχή και τον κόσμο, είναι φανερό ότι η αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, η κατεύθυνση της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας, είναι κατευθύνσεις που πρέπει να κατακτηθούν και να ριζώσουν μέσα στον λαό, στη νεολαία και στο κίνημα. Σε αυτή τη βάση, οι προσπάθειες για κοινή δράση στο ζήτημα αυτό πρέπει να ενταθούν στην Αθήνα, σε όλες τις πόλεις και στις περιοχές, στις γειτονιές, σε χώρους δουλειάς και σε Σχολές. Προσπάθειες που πρέπει να συνοδεύονται σταθερά από την αναγκαία κριτική και αντιπαράθεση στις λαθεμένες αντιλήψεις, στις υποτιμήσεις, αρνήσεις και διαστρεβλώσεις της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Κριτική και αντιπαράθεση που είναι αναγκαίες, όχι για «μικροκομματικούς» λόγους, αλλά για να υποστηριχθεί αποφασιστικά η ανάγκη της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης, κόντρα στις λαθεμένες αντιλήψεις, θέσεις και πρακτικές που περισσεύουν -είναι αλήθεια- στο κίνημα και στις δυνάμεις που αναφέρονται σε αυτό.
Ταυτόχρονα, η αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική πάλη κάθε άλλο παρά είναι μια πάλη «άσχετη» με τα ζητήματα που αφορούν στα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας. Από τη μια, η κλιμάκωση των πολεμικών κινδύνων και της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας στη χώρα και στην περιοχή είναι ήδη φανερό ότι με όλους τους τρόπους επιδρά καθοριστικά και αποφασιστικά στην επιδείνωση όλων αυτών των ζητημάτων. Από την άλλη, η αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική γραμμή και πάλη είναι γραμμή πολιτικοποίησης, αγωνιστικής και ταξικής συγκρότησης των εργατών, του λαού και της νεολαίας. Η προώθησή της ευνοεί και υποστηρίζει τη συγκρότηση των εργατικών-λαϊκών-νεολαιίστικων αγώνων, για την αντίσταση και τη διεκδίκηση που απαιτείται στα μέτωπα της επίθεσης που εξελίσσεται και όπως τα έχουμε προσδιορίσει στην τελευταία συνεδρίαση του Καθοδηγητικού Οργάνου στις 19-20 Φλεβάρη:
