Απόφαση του Π.Γ. του ΚΚΕ(μ-λ): Για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές στις 8 Οκτώβρη 2023
Οι εκλογές για τη λεγόμενη «Τοπική Αυτοδιοίκηση» στις 8 του Οκτώβρη πραγματοποιούνται μέσα σε ένα ακόμα πιο αντιδραστικό και αντιλαϊκό πολιτικό σκηνικό, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές της 25ης του Ιούνη. Με τη νέα κυβέρνηση της ΝΔ να συνεχίζει ακόμα πιο αποφασιστικά την επίθεση για λογαριασμό των ξένων και ντόπιων αφεντικών. Με μια σειρά αυταπάτες και ψεύτικες για το λαό «διεξόδους» που καλλιεργήθηκαν το προηγούμενο διάστημα να έχουν ηττηθεί εκλογικά. Με τη λαϊκή οργή, απ’ την άλλη, να εξακολουθεί να συσσωρεύεται!
Παράλληλα με το ξετύλιγμα της επίθεσης του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, σε όλα τα μέτωπα της ζωής των εργαζόμενων και του λαού, η λεγόμενη «Τοπική Αυτοδιοίκηση» και η λειτουργία της, αποδεικνύουν την σχεδόν πλήρη υπαγωγή της στην κεντρική εξουσία του αστικού κράτους. Αποτελεί έναν ακόμα αστικό θεσμό που ξεκάθαρα πλέον δεν έχει καμία σχέση με αυτό που προβαλλόταν ψευδεπίγραφα πως είναι - ένας θεσμός, δηλαδή, δήθεν κοντά στο λαό και στις «τοπικές κοινωνίες», με όποιες αυταπάτες δημιουργούσε αυτό. Αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο στα χέρια του συστήματος για την επιβολή της αντιλαϊκής πολιτικής, σε έναν ακόμη «ιμάντα μεταβίβασής» της. Οι πολιτικές όλων των αστικών κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και άλλων κυβερνητικών κολαούζων) βάθυναν και προχώρησαν παραπέρα αυτή τη διαδικασία. Είτε μέσω νομοθετημάτων που επέβαλαν («Καποδίστριας» - 1997, «Καλλικράτης» - 2010, «Κλεισθένης» - 2018), είτε με νόμους σαν τον τελευταίο (4084/2021) του Βορίδη. Ένας νόμος που καθιστά ακόμα πιο δύσκολη τη συμμετοχή αριστερών, αγωνιστικών συλλογικοτήτων στις δημοτικές εκλογές, μέσα από την επιβολή ελάχιστου αριθμού υποψηφίων ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή, όρων οικονομικού και φορολογικού ελέγχου απ’ το αστικό κράτος, υπέρογκο κόστος συμμετοχής και όριο 3% για την εκλογή στα δημοτικά συμβούλια. Ταυτόχρονα, υποβιβάζει ακόμα περισσότερο το ρόλο των δημοτικών συμβουλίων, προς όφελος των επιλογών της κεντρικής εξουσίας.
Χαρακτηριστικός βέβαια είναι και ο ρόλος των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. στη λεγόμενη «Τοπική Αυτοδιοίκηση» του ελληνικού εξαρτημένου καπιταλισμού. Μέσα από μια διαδικασία που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, και που γνωρίζει συνεχώς νέα βήματα, και με εργαλείο τα λεγόμενα «ΕΣΠΑ» που χρηματοδοτούν τα «Περιφερειακά Επιχειρησιακά Προγράμματα», εκχωρούνται σε ιδιωτικές εταιρείες αρμοδιότητες που μέχρι πρότινος, άνηκαν στους Δήμους. Αρμοδιότητες που αφορούν τη «διαχείριση των αποβλήτων», την εκπόνηση «περιβαλλοντικών προγραμμάτων», λεγόμενη «διαχείριση της κλιματικής αλλαγής», την «αντιμετώπιση καταστροφών» και άλλους. Ενδεικτικά, το ΕΣΠΑ 2021-2027 έχει συνολικό προϋπολογισμό 26,2 δις ευρώ, απ΄ τα οποία τα 20,9 δις προέρχονται απ΄ την Ε.Ε. και τα 5,3 δις από το κράτος. Με τον τρόπο αυτό, αφενός επιβάλλονται ακόμα πιο αντεργατικές εργασιακές σχέσεις και συνθήκες στους δημοτικούς υπαλλήλους, αφ’ εταίρου «καταργείται» ακόμα κι αυτή η επίφαση των «δημοτικών υποχρεώσεων προς τους πολίτες» (η λογική και η πρακτική αποκόμισης του μεγίστου κέρδους είναι απόλυτη), απαλλάσσοντας ταυτόχρονα τους Δήμους, τις Περιφέρειες και το αστικό κράτος απ’ τα… «βαρίδια» αυτών των αρμοδιοτήτων. Βαθαίνοντας ταυτόχρονα την - οικονομική και πολιτική - εξάρτηση απ΄ το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Οι Δήμοι, βέβαια, κάθε άλλο παρά βρίσκονται «στον αντίποδα» της λειτουργίας αυτής, του κεφαλαίου. Αντίθετα συνδράμουν σ’ αυτήν, αναλαμβάνοντας ρόλο «μάνατζερ». Βασικός στόχος της ΕΕ αποτελεί η παραπέρα συγκεντροποίηση των διοικητικών δομών της «Τοπικής Αυτοδιοίκησης». Η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση (που όχι «τυχαία» πριμοδοτεί τους λεγόμενους «Μητροπολιτικούς Δήμους», κύρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, και τις Περιφέρειες) εντάσσεται σ΄ αυτόν το στόχο. Σύμφωνα μάλιστα με τα νέα προγράμματα ΕΣΠΑ 2021-2027, προβλέπεται η υλοποίηση μιας σειράς πολιτικών επιδιώξεων της ΕΕ, όσον αφορά την «Τοπική Αυτοδιοίκηση», σχετικών με την «ενίσχυση της επιχειρηματικότητας», με τη λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη», με τη «διαχείριση των αποβλήτων», με τις μεταφορές, με την «δια-ευρωπαϊκή διασύνδεση». Διανθισμένα βέβαια και με μπόλικη υποκρισία για «κοινωνική ευαισθησία» και «προσαρμογή στις τοπικές συνθήκες». Επιδιώξεις οι οποίες θα χρηματοδοτηθούν ανάλογα. Η πολιτική αυτή, έτσι, αποτελεί υλοποίηση κεντρικών επιλογών των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και της ντόπιας άρχουσας τάξης και όχι «απόφαση» των «τοπικών κοινωνιών» (!) και έκφραση… «αποκέντρωσης» (!!!), όπως ψευδεπίγραφα αναφέρουν.
Τα τελευταία χρόνια έγινε ακόμα πιο φανερός ο ρόλος των Δήμων ως ιμάντες μεταβίβασης και εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής. Ταυτόχρονα, συνεχίζουν να λειτουργούν ως «κυματοθραύστης» της λαϊκής οργής, ως μηχανισμός απορρόφησης και αποπροσανατολισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας. Και βέβαια αποτελούν πεδίο εφαρμογής των πιο αντιδραστικών πτυχών της αντιλαϊκής πολιτικής:
• Υιοθέτηση μεσαιωνικών σχέσεων εργασίας (των λεγόμενων «ευέλικτων»). • Προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων μέσω των λεγόμενων ΣΔΙΤ. • Χαράτσωμα των δημοτών με κάθε είδους δημοτικά τέλη (ή λεγόμενα «ανταποδοτικά»), και φόρους, που εγκρίνουν, οι δημοτικοί προϋπολογισμοί που καταρτίζονται, περικόπτοντας ταυτόχρονα, χρήματα που προορίζονται για τη μισθοδοσία των εργαζομένων (μόνιμων ή συμβασιούχων) στους δήμους. • Καταστροφή των ελευθέρων χώρων (πλατειών, χώρων πρασίνου) και της φύσης (πυρκαγιές, χωροθέτηση ανεμογεννητριών / ΑΠΕ, παραλίες). Ειδικά στο δήμο της Αθήνας και συνολικότερα στο Λεκανοπέδιο γινόμαστε μάρτυρες μιας σειράς λεγόμενων «αναπλάσεων» που στην πραγματικότητα αποτελούν καταστροφή, όχι μόνο ελευθέρων χώρων, αλλά ολόκληρων γειτονιών και περιοχών, με στόχο την εξυπηρέτηση της κερδοφορίας του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, αλλά και για την εξυπηρέτηση κάθε είδους «αρπαχτής» του μεταπρατικού κεφαλαίου που ροκανίζει εκατομμύρια σε βάρος του λαού. Την καταστροφή αυτή συμπληρώνει η επιδίωξη εγκατάστασης χωματερών μέσα σε κατοικημένες περιοχές. • Περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού, ως απαραίτητο στοιχείο για την επιβολή της πολιτικής του συστήματος, όπως πρόσφατα είδαμε με την επιβολή προστίμων για αφισοκόλληση και μοίρασμα προκηρύξεων, στην Οργάνωσή μας και σε άλλες δυνάμεις και κόμματα (αύριο και σε σωματεία, συνδικάτα και συλλόγους) ή με το κατέβασμα πανό κατά τη διάρκεια της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου.
Ο λεγόμενος Β΄ Βαθμός Αυτοδιοίκησης, οι Περιφέρειες (πρώην Νομαρχίες), αποτελεί έναν ακόμα πιο απομακρυσμένο απ’ το λαό, εχθρικό προς αυτόν και αντιδραστικό κρατικό θεσμό. Ο αντιδραστικός και αντιλαϊκός χαρακτήρας και ρόλος των Περιφερειών φάνηκε πολύ έντονα και χαρακτηριστικά όλα τα τελευταία χρόνια, με την εγκληματική τους στάση στις μεγάλες πυρκαγιές και πλημμύρες. Λειτούργησαν ως μέσο και συμπλήρωμα της κυβερνητικής πολιτικής, τόσο επί ΣΥΡΙΖΑ όσο και επί ΝΔ. Μάλιστα, στις πρόσφατες πυρκαγιές εφάρμοσαν κατά γράμμα την κυβερνητική γραμμή της «εγκατάλειψης» προς όφελος της «καμένης Γης»...
Για τα αστικά κόμματα, οι Δήμοι (κι ακόμα περισσότερο οι Περιφέρειες), πέρα απ’ το πέρασμα της πολιτικής του συστήματος, χρησιμοποιούνται και για τη διαμόρφωση συσχετισμών στη μεταξύ τους κόντρα. Όλοι οι διαχειριστές (παλιότεροι, τωρινοί και επίδοξοι) κινούνται με βάση την εξυπηρέτηση των επιλογών και των συμφερόντων της ντόπιας άρχουσας τάξης και των ξένων αφεντικών της, καθώς και των δικών τους, ιδιαίτερων συμφερόντων ως κόμματα-φορείς του συστήματος. Ενάντια στις λαϊκές ανάγκες και τα λαϊκά συμφέροντα. Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται και διάφοροι δήθεν «ανεξάρτητοι», «ακομμάτιστοι» και «αντάρτες» υποψήφιοι. Η ΝΔ ελέγχει την πλειοψηφία των Δήμων και το ίδιο επιδιώκει στις εκλογές του Οκτώβρη. Στόχος της η επιβολή, με κάθε τρόπο, της σκληρής αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Το ΠΑΣΟΚ, παρ’ όλη την υποβαθμισμένη θέση του στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, εξακολουθεί να έχει σημαντικές προσβάσεις στην «Τοπική Αυτοδιοίκηση», τις οποίες επιδιώκει να διευρύνει, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από μεγάλη αδυναμία στο επίπεδο αυτό (κάτι που επιδίωξε να απαντήσει -χωρίς επιτυχία- με τον «Κλεισθένη» και την απλή αναλογική, το 2018). Και για το ΠΑΣΟΚ και για τον ΣΥΡΙΖΑ η επιδίωξη για το «κέρδισμα πόντων» στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές αποτελεί έναν από τους όρους που θα τους ευνοήσουν στο να παίξουν μελλοντικά έναν πιο αναβαθμισμένο ρόλο στο κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό, καθώς τα συστημικά κέντρα αναζητούν το λεγόμενο «δεύτερο πυλώνα».
Το ΚΚΕ, δέσμιο της δεξιάς-ρεφορμιστικής του λογικής και μιας λογικής που βλέπει παντού κάλπες, αντί να προκρίνει την κατεύθυνση της λαϊκής πάλης, στους δρόμους, της πραγματικής λαϊκής αντίστασης και διεκδίκησης (ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες αγριέματος της επίθεσης του συστήματος), εν μέσω των... πανηγυρισμών του για το αποτέλεσμά του στις βουλευτικές εκλογές, αναγόρευσε τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Οκτώβρη ως την επόμενη «μεγάλη μάχη». Μιλά για... «απεξάρτηση» (!!!) της Τοπικής Αυτοδιοίκησης απ’ τα δεσμά της κεντρικής εξουσίας και της ΕΕ, προτείνει χρηματοδοτήσεις και «κεντρικούς σχεδιασμούς», ενώ οι όποιες κινητοποιήσεις προβάλλει «πρέπει» να εξυπηρετούν την κοινοβουλευτική του παρουσία, τις πρωτοβουλίες και τις προτάσεις, που βαφτίζονται «λαϊκή αντιπολίτευση».
Αλλά και οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς κινούνται με μία λογική όπου, από τη μια, το «κυνήγι» των εδρών στα δημοτικά συμβούλια (και της υπερπήδησης του ορίου του 3% που θέτει ο νόμος Βορίδη) αποτελεί το κύριο μέλημα, ενώ από την άλλη, προβάλλουν κάθε είδους προτάσεις (υποτίθεται «αντικαπιταλιστικές»), όπως αυτές για τους προϋπολογισμούς των δήμων, για την αναβάθμιση των δημοτικών συμβουλίων, για την αλλαγή θεσμών (ακόμα και του τρόπου εκλογής του δημάρχου), Προτάσεις που μπαίνουν και ως στόχοι πάλης προς υλοποίηση, ενισχύοντας τις αυταπάτες και τον αποπροσανατολισμό για τον χαρακτήρα αυτού του θεσμού.
Η δική μας πρόταση για το λαό – Τα μέτωπα πάλης.
Η δική μας πρόταση δεν «τάζει» στο λαό «μια άλλη Τοπική Αυτοδιοίκηση» στο έδαφος αυτής της κοινωνίας, του συστήματος της εξάρτησης, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Δεν τάζει παραδείσους μέσα στην κόλαση. Αλλά προβάλλει την ανάγκη και τη δυνατότητα δημιουργίας εστιών αντίστασης και πάλης απέναντι σε όλα τα μέτωπα της ζωής του λαού σε πόλεις και σε γειτονιές.
• Τα μέτωπα αυτά είναι πολλά και απαιτητικά! Από την καθημερινή του επιβίωση (την ακρίβεια, την ανεργία, το μεροκάματο, το μισθό και τη σύνταξη) μέχρι την παιδεία και την περίθαλψη, αλλά και το μεγάλο μέτωπο του πολέμου και της μετατροπής της χώρας σε ορμητήριο των επιδιώξεων των ιμπεριαλιστικών αφεντικών. Από την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων μέχρι την εναντίωση στην καταστροφή των ελεύθερων χώρων. Με τη λογική αυτή επιδιώκουν να συνεχίσουν να κινούνται και να συγκροτούν τη δουλειά και την παρέμβασή τους αγωνιστικά σχήματα γειτονιάς, όπως οι Δρόμοι Αντίστασης Αγίων Αναργύρων-Καματερού, οι Δρόμοι Αντίστασης Δάφνης-Υμηττού, η Λαϊκή Αντίσταση Πειραιά. Ήδη οι συλλογικότητες αυτές έχουν αναπτύξει όλο το προηγούμενο διάστημα πλούσια δράση στις περιοχές που παρεμβαίνουν, έχουν αναλάβει πρωτοβουλίες και επιδιώκουν να τις αναβαθμίσουν! Επιδίωξή μας είναι τόσο η ενίσχυση και μαζικοποίηση των σχημάτων αυτών, όσο και η δημιουργία νέων αγωνιστικών σχημάτων εκεί που δεν υπάρχουν. Επίσης, η δημιουργία στεκιών σε πόλεις και σε γειτονιές - χώροι όπου κάτοικοι, εργαζόμενοι και νεολαία θα μπορούν να συναντιούνται, να συζητούν, να πραγματοποιούν πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, να προγραμματίζουν τη δράση τους.
Το εύρος στόχων των σχημάτων γειτονιάς είναι πολύ μεγάλο:
• Από την καταγγελία των μελανών εργασιακών σχέσεων που επιβάλλονται στους δήμους, απέναντι σε δημοτικούς υπαλλήλους και συμβασιούχους, αλλά και σε μια σειρά εργασιακών χώρων της περιοχής (εργοστάσια, εταιρείες, καταστήματα), μέχρι την έμπρακτη αλληλεγγύη σε εργατικούς αγώνες που ξεσπούν, τη στήριξη αγώνων ενάντια σε απολύσεις, σε εργατικά «ατυχήματα» κ.ά. • Σε μια περίοδο όπου η ακρίβεια «τσακίζει κόκαλα», την ίδια στιγμή που καταρρακώνονται μεροκάματα, μισθοί και συντάξεις, οι πρωτοβουλίες ενάντια στην ακρίβεια που συγκροτήθηκαν το προηγούμενο διάστημα μαζί με ανένταχτους αγωνιστές και άλλες συλλογικότητες, πρέπει να κάνουν απολογισμό της δράσης τους και να αναζητήσουν δυνατότητες συνέχειας, μαζικοποίησης και δράσης. • Οι αγώνες και οι κινηματικές πρωτοβουλίες ενάντια σε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών, με στόχο, όχι μόνο την πλατειά καταγγελία τους, αλλά και την αποτροπή των εξώσεων λαϊκών ανθρώπων απ’ τα σπίτια τους! • Η εναντίωση στην επιβολή προστίμων για πολιτική δράση και διακίνηση των ιδεών, η πάλη για την ακύρωση αυτών που έχουν επιβληθεί, η πάλη ενάντια στην επιδίωξη οικονομικού, φορολογικού και πολιτικού ελέγχου των λαϊκών αγωνιστικών συγκροτήσεων από το κράτος. Η εναντίωση στην αστυνομοκρατία στις γειτονιές. Η εναντίωση στη συνολικότερη φασιστικοποίηση της κυρίαρχης πολιτικής. • Η υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων, των πλατειών, των χώρων πρασίνου και των δασών. Η υπεράσπιση της ελεύθερης πρόσβασης του λαού στις παραλίες. Η διεκδίκηση πραγματικών αποζημιώσεων των πληγέντων από τις πυρκαγιές και από τις πλημμύρες. Η διεκδίκηση πραγματικών μέσων προστασίας από τέτοιες καταστροφές. Η πάλη ενάντια στην δημιουργία σκουπιδότοπων και χωματερών σε κατοικημένες περιοχές, ενάντια στα «εργοστάσια καύσης σκουπιδιών», ενάντια σε κάθε δραστηριότητα -κρατική ή ιδιωτική- που μολύνει και καταστρέφει τη ζωή του λαού και το περιβάλλον. • Η διεκδίκηση λαϊκών δικαιωμάτων, όπως οι φθηνές και ασφαλείς συγκοινωνίες (πλούσια ήταν η αγωνιστική εμπειρία της Πρωτοβουλίας που συγκροτήθηκε στη Θεσσαλονίκη), οι δωρεάν και χωρίς περιορισμούς βρεφονηπιακοί σταθμοί, η δωρεάν περίθαλψη. • Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των αγώνων των μαθητών και της νεολαίας, συνολικότερα - στο σχολείο, στις σπουδές, στη δουλειά, στις ελευθερίες, στον πολιτισμό. Η προβολή μιας άλλης προοπτικής για τη νεολαία, ενάντια σε «συστημικά πρότυπα», σε νεοναζιστικά και εθνικιστικά κηρύγματα, σε «ομαδοποίησή» της κάτω από «ξένες» γι’ αυτήν (αθλητικές ή άλλες) σημαίες. • Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων και της ζωής των προσφύγων και των μεταναστών, ενάντια στην περιθωριοποίηση, την εξαθλίωση, την κρατική και παρακρατική βία και τρομοκρατία κάθε είδους. Ενάντια στην καταστολή και την εκδίωξή τους από γειτονιές και πόλεις, στο στοίβαγμά τους σε άθλια κολαστήρια. • Ιδιαίτερη πλευρά αποτελεί η καταγγελία και απομόνωση των νεοναζιστικών μορφωμάτων, που τροφοδοτούνται από την κυρίαρχη πολιτική του συστήματος και τη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Είναι η κυρίαρχη πολιτική που προκλητικά δίνει «αέρα στα πανιά» μορφωμάτων τύπου Κασιδιάρη, αλλά και σε πιο «νομότυπες» εκφράσεις που μπορούν να αξιοποιηθούν στο μέλλον, στο κυρίαρχο αστικό πολιτικό σκηνικό. • Η εναντίωση στη συνολική αντιλαϊκή πολιτική του συστήματος της εξάρτησης που μετατρέπει τη χώρα σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟϊκή βάση και πολεμικό ορμητήριο, ενταγμένο στα δολοφονικά σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ για την Ουκρανία, τα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η εναντίωση στην πολιτική της υποτέλειας και του εθνικισμού απέναντι στους γείτονες λαούς. Πόσο, άραγε, «αυτοδιοικητικές» είναι οι προκλητικές αποφάσεις της κυβέρνησης και των ξένων ιμπεριαλιστικών αφεντικών, να επιβληθεί στους δημότες της Σκύρου ή της Λήμνου η εγκατάσταση μιας νέας αμερικανοΝΑΤΟϊκής βάσης, ή να μετατραπεί η Περιφέρεια Θεσσαλίας σε πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ με βάσεις σε Λάρισα, Βόλο και Στεφανοβίκειο;
Η δική μας παρέμβαση στις εκλογές της 8 του Οκτώβρη
Ενώ η κοινή δράση με άλλες δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα είναι απαραίτητη για τη δημιουργία κινηματικών καταστάσεων και γεγονότων (και θα συνεχίσουμε να την επιδιώκουμε και να απευθύνουμε προτάσεις κοινής δράσης) δεν εκτιμούμε πως στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές υπάρχουν οι όροι για κοινό κατέβασμα με ψηφοδέλτιο με άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Οι λόγοι βρίσκονται τόσο στο λαθεμένο προσανατολισμό που αναφέραμε παραπάνω, αλλά και σ’ έναν ακόμα σημαντικό λόγο: στη μεγάλη αναντιστοιχία που υπάρχει ανάμεσα στην ανάληψη/επίτευξη πρωτοβουλιών κοινής δράσης (με μαζικότητα, αποφασιστικότητα, συνέπεια και συνέχεια) στα βασικά μέτωπα πάλης, και στην κίνηση με στόχο τα κοινά εκλογικά κατεβάσματα. Στην ανυπαρξία μιας αξιοσημείωτης αγωνιστικής κοινής δράσης το προηγούμενο διάστημα, που θα μπορούσε να εκφραστεί και εκλογικά.
Ταυτόχρονα, οι απαγορευτικοί όροι που θέτει το αστικό κράτος (ελάχιστο όριο υποψηφίων, δυσβάσταχτοι οικονομικοί όροι) δεν επιτρέπουν την αυτόνομη κάθοδο σχημάτων που δρουν στις γειτονιές, εκεί όπου θα υπήρχε δυνατότητα να πραγματοποιηθεί. Και επιμένουμε -σε κάθε περίπτωση- να αρνούμαστε και να αντιπαλεύουμε και κάθε επιδίωξη κρατικού ελέγχου. Γι’ αυτούς τους λόγους καλούμε στη θέση του Άκυρου - Λευκού στις κάλπες των δημοτικών εκλογών, ενώ στις κάλπες των εκλογών της Περιφέρειας, καλούμε στη θέση του Άκυρου, αρνούμενοι να δώσουμε επίφαση χαρακτηριστικών «αυτοδιοίκησης» σ’ έναν απόλυτα κρατικό διαχειριστικό θεσμό όπως οι περιφέρειες.
Προβάλλοντας τις θέσεις αυτές, στις εκλογές της «Τοπικής Αυτοδιοίκησης» του Οκτώβρη, η Οργάνωσή μας θα παρέμβει εντατικά και αποφασιστικά, με καμπάνια που θα πραγματοποιήσει, συνδέοντάς τες με την εναντίωση στη νέα κλιμάκωση της επίθεσης του συστήματος. Με το νομοσχέδιο καταρράκωσης του 8ωρου και θεσμοθέτησης του 16ωρου, με την παραπέρα επίθεση στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα μέσω της εισαγωγής της εργασίας των συνταξιούχων, με την νέα επίθεση στα δικαιώματα στην περίθαλψη και στην παιδεία. Όταν μάλιστα, η κυβέρνηση και τα κόμματα του συστήματος χρησιμοποιούν και αξιοποιούν της δημοτικές και περιφερειακές εκλογές της για να υπηρετήσουν και να ενισχύσουν την επίθεση αυτή.
Θα συνεχίσει να προβάλλει την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων με στόχο την οικοδόμηση κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης, σε πόλεις και σε γειτονιές. Ενός κινήματος που, με τοπικές συνελεύσεις, συζητήσεις, εκδηλώσεις, μορφές πάλης που θα αποφασίζουν οι κάτοικοι και ο λαός, και με λογική λαϊκής αυτό-οργάνωσης, θα αντιπαλεύει την ολοένα και κλιμακούμενη επίθεση του συστήματος. Είτε μέσα από ανάληψη πρωτοβουλιών κοινής δράσης με άλλες δυνάμεις και συλλογικότητες, όπου αυτό είναι εφικτό, είτε όχι. Στην κατεύθυνση αυτή επιδιώκουμε να κινηθούν και τα αγωνιστικά σχήματα στις γειτονιές.
