Εργαζόμενοι- ες, άνεργοι, νέοι και νέες,
Συνεχίζουμε να βιώνουμε τις συνέπειες δύο «μνημονίων» που το ένα συμπληρώνει και ενισχύει το άλλο.
Το ένα είναι το «γεωπολιτικό μνημόνιο» μετατροπής της χώρας σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟϊκή βάση. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για λογαριασμό της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών της, βαθαίνει την εμπλοκή της χώρας στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία, στα Βαλκάνια, στην σιωνιστική σφαγή του αδούλωτου λαού της Παλαιστίνης. Ταυτόχρονα παρά την ιμπεριαλιστική απαίτηση για πάγωμα των διαφορών ώστε να υπηρετηθούν αυτοί οι σχεδιασμοί, παραμένει ενεργός ο αντιδραστικός της ανταγωνισμός με την αστική τάξη της Τουρκίας. Αυτή η πολιτική, που έχει την ουσιαστική συμφωνία της λεγόμενης αντιπολίτευσης και των ακροδεξιών μορφωμάτων, όχι μόνο δεν προσφέρει ασφάλεια όπως ψευδεπίγραφα προπαγανδίζουν τα κόμματα του συστήματος και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης τους, αλλά πολλαπλασιάζει τους κινδύνους για τον λαό μας.
Το άλλο είναι το «οικονομικό μνημόνιο» αφαίμαξης των εργαζομένων και κατάργησης των δικαιωμάτων τους. Η χώρα μετατρέπεται σε μια μεγάλη «ειδική οικονομική ζώνη» ανελέητης εκμετάλλευσης των εργαζομένων ώστε να συσσωρεύεται πλούτος για τα μεγαλοαστικά τζάκια της χώρας και τους ξένους ιμπεριαλιστές «δανειστές»- ληστές της ΕΕ και των ΗΠΑ. Κλιμακώνεται έτσι η αντιλαϊκή επίθεση μέσω της πολιτικής της ακρίβειας, των εξαντλητικών ωραρίων, της εξαήμερης εργασίας. Επιπλέον κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία, μετατρέπουν τα δικαιώματα σε εκπαίδευση και περίθαλψη σε προνόμιο για όσους αντέχει η τσέπη τους. Αυτές οι πολιτικές βυθίζουν στην φτώχεια ολοένα και πιο πολλά τμήματα του λαού μας και γκρεμίζουν κοινωνικές καταχτήσεις. Τα δάση, το νερό αλλά και κρίσιμες υποδομές της χώρας (π.χ. σιδηρόδρομοι, νοσοκομεία) αφήνονται στην τύχη τους, ρημάζονται ή ξεπουλιούνται στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Η εγκατάλειψη και η αποδιάρθρωση δομών και υπηρεσιών, αφήνουν τον λαό μας έρμαιο των φυσικών φαινομένων (πυρκαγιές, πλημμύρες) και μεγαλώνουν τον κατάλογο των αδικοχαμένων ζωών. Αυτά που ζούμε δεν είναι λοιπόν αποτέλεσμα της «ανικανότητας» τους αλλά αποτέλεσμα ταξικών επιλογών και προτεραιοτήτων που έχει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Η νεολαία δέχεται ένα σημαντικό τμήμα αυτών των αντιδραστικών πολιτικών στην ζωή της. Την αποκλείουν από τις σπουδές με την ΕΒΕ, το σφαγείο των Πανελλαδικών, τους ταξικούς φραγμούς που ορθώνονται μπροστά της. «Λιώνει» στα δωδεκάωρα και βάλε της σεζόν, πληρώνει βαρύ φόρο αίματος στην άσφαλτο (ντελίβερι), είναι «πρωτοπόρα» στην ελαστική και μαύρη εργασία, τμήματά της παραδέρνουν στην ανεργία , την μισοδουλειά- μισοζωή. Ταυτόχρονα την ποτίζουν με το δηλητήριο του εθνικισμού και του ρατσισμού, πριμοδοτούν τον οπαδισμό και την λογική της συμμορίας χρησιμοποιώντας την οργή της και τις ανάγκες της, θέλουν να την μετατρέψουν σε άβουλη μάζα- κρέας για τα κανόνια των άδικων πολέμων τους.
Απαραίτητο συμπλήρωμα όλων των προηγούμενων είναι το δυνάμωμα της καταστολής και της κρατικής τρομοκρατίας, των διώξεων και του «γύψου» που επιχειρείται να μπει στην διαδήλωση, στο σωματείο, στην απεργία. Αλλά και στην επαναχρησιμοποίηση κάθε είδους ακροδεξιών και φασιστικών/ναζιστικών μορφωμάτων για την κατάπνιξη κάθε αντίστασης στην αντιδραστική επέλαση.
Δεν στενοχωριόμαστε φυσικά που το πολιτικό σύστημα δεν έχει βρει ακόμα τρόπους για να καλύψει την φθορά της ΝΔ. Η καταγέλαστη συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να είναι η διέξοδος για τον λαό. Ούτε οι διάφοροι ακροδεξιοί τσαρλατάνοι που θέλουν να εμφανιστούν ως αντισυστημικοί Μεσσίες εκμεταλλευόμενοι την απόγνωση των λαϊκών στρωμάτων ενώ στην ουσία είναι οι πιο συστημικοί υπηρέτες.
Μοναδική διέξοδος για την εργατική τάξη, τη νεολαία και τον λαό είναι η μαζική λαϊκή πάλη και η συγκρότηση του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ για την ανατροπή της επίθεσης και την αποτροπή του πολέμου. Μέσα από αυτή την πάλη η εργατική τάξη μπορεί να συγκροτηθεί σαν τάξη με συνείδηση του ρόλου της, μέσα από αυτή την πάλη μπορούν να συγκροτούνται εκ νέου οι σύλλογοι και τα σωματεία νεολαίας και εργαζομένων σε αγωνιστική, ταξική βάση. Ώστε να μετατραπούν από κυβερνητικά φερέφωνα ή σφραγίδες έκδοσης ψηφισμάτων, σε μαζικές οργανώσεις αντίστασης και διεκδίκησης. Αυτόν τον δρόμο ανιχνεύουν οι περσινοί μεγάλοι αγώνες των φοιτητών ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, οι αγώνες των εργαζομένων την προηγούμενη περίοδο ( COSCO, e-food, Μαλαματίνα, Καβάλα Όιλ, εκπαιδευτικοί).
Προοπτική και ελπίδα μπορεί να υπάρχει μόνο στην πάλη για να γίνει ο λαός μας αφέντης στον τόπο του και στον κόπο του, για ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία.
