Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Κάποιες (κοντινές) δεκαετίες πριν, οι ιθύνοντες του σάπιου αυτού συστήματος που ζούμε, του συστήματος της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, οι ίδιοι οι κυρίαρχοι στη χώρα και στον πλανήτη, κήρυτταν το «τέλος της ιστορίας». Το «τέλος της ταξικής πάλης». Το «τέλος του κομμουνισμού». (Μετά και τις καταρρεύσεις του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, του παλινορθωμένου καπιταλισμού). Κήρυτταν το «τέλος των επαναστάσεων». Το τέλος, δηλαδή, των ελπίδων των εργατών και των λαών για μια άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, φτώχεια, αδικία, πείνα, πολέμους, φασισμό. Μίλαγαν, μάλιστα, και για το «παγκόσμιο χωριό» και για την «παγκόσμια ευημερία», που θα έφερναν τα χρόνια που έρχονται. Χωρίς τις «αντιπαλότητες», χωρίς τις (λεγόμενες) «αγκυλώσεις» και τις «ιδεοληψίες» του παρελθόντος, όπως τις έλεγαν. Για την «ευτυχία των λαών», τον «εκσυγχρονισμό», το «τέλος των ολοκληρωτισμών», αξιοποιώντας το «θαύμα των νέων τεχνολογιών», προκρίνοντας το «ευρωπαϊκό όνειρο», τη «μεγάλη οικογένεια» στην οποία θα «χωράνε όλοι». Ιμπεριαλιστές και λαοί, πλούσιοι και φτωχοί, καπιταλιστές κι εργάτες. Κάποιοι άλλοι, μάλιστα, «καταργούσαν» και την ίδια την εργατική τάξη, που είτε «δεν υπάρχει πια», είτε είναι τόσο… «διευρυμένη» και «εκσυγχρονισμένη», ώστε δεν είναι πια …εργατική τάξη!
Σήμερα, το έτος 2024, απ΄ όπου και να το πιάσεις, αποδεικνύεται περίτρανα, αλλά και τραγικά, το πόσο ψεύτικα και πόσο απατηλά ήταν όλα αυτά. Όλα αυτά που τα χρειάζονταν, οι κυρίαρχοι, για να αφοπλίσουν, για ν’ αποσυγκροτήσουν παραπέρα, για να υποτάξουν τους αντιπάλους τους: Την εργατική τάξη και τους λαούς.
Σήμερα, 138 χρόνια μετά την Πρωτομαγιά του Σικάγου και 80 χρόνια μετά την ηρωική Πρωτομαγιά της Καισαριανής, δεν χρειάζεται να είναι κάποιος «ειδικός» της πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης, για να καταλάβει σε τι κόσμο ζούμε. Το ζει και το νιώθει, στο πετσί του, ο κάθε εργάτης και εργάτρια, ο εργαζόμενος, ο νέος άνθρωπος, που του στερούν το ίδιο του το μέλλον, ο άνεργος, ο πρόσφυγας κι ο μετανάστης, οι ίδιοι οι λαοί. Σ’ έναν κόσμο ολοένα και πιο «αφιλόξενο», πιο επικίνδυνο για τη ζωή του, για την επιβίωσή του, που καμιά σχέση δεν έχει με τα «όμορφα λόγια», τις υποσχέσεις και τους μύθους των κυρίαρχων και της προπαγάνδας τους.
Αυτός είναι ο κόσμος της φτώχειας και της εξαθλίωσης, των μεροκάματων και μισθών πείνας, της ακρίβειας, των εξώσεων φτωχών ανθρώπων απ΄ τα ίδια τους τα σπίτια, της καταρράκωσης των εργασιακών δικαιωμάτων και της κατεδάφισης κατακτήσεων δεκαετιών, για τις οποίες έδωσαν το αίμα τους, οι εργαζόμενοι κι ο λαός. Κι ενώ στην… ευημερούσα Ευρώπη, ο Μακρόν διακήρυξε προκλητικά προς τους λαούς, το «τέλος της …αφθονίας», στη χώρα μας, ο ένας αντεργατικός νόμος διαδέχονταν τον άλλο, (νόμοι σαν του Χατζηδάκη και του Γεωργιάδη, που «δεν μένουν στα χαρτιά»), ταυτόχρονα με τη σύγχρονη δουλεία, με τα ατελείωτα εξοντωτικά ωράρια, με τις 2 και 3 δουλειές, με το 6ήμερο, με την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας… Ενώ οι δολοφονίες που ακούν στο όνομα «εργατικά ατυχήματα», συνεχώς αυξάνονται!
Αυτός είναι ο κόσμος που φέρνει – ξανά – τον εφιάλτη ενός νέου παγκόσμιου πολέμου – ενός νέου παγκόσμιου μακελειού - πολύ πιο κοντά στους λαούς. Με πληγές πολέμου, ξανά, μέσα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, στην Ανατολική Μεσόγειο, για να μείνουμε μόνο στα …της περιοχής μας.
Αυτός είναι ο κόσμος που φέρνει στρατιωτικές προετοιμασίες (ακόμα και για στρατιωτικοποίηση των οικονομιών, μιλάνε), νέες στρατιωτικές βάσεις, στα σημεία περικύκλωσης της ανταγωνίστριας Ρωσίας, στην Ευρώπη, απειλές για χρήση πυρηνικών.
Ο κόσμος που μας έταζαν γέμισε ξεριζωμένους, κατατρεγμένους, δυστυχισμένους λαούς, πρόσφυγες και μετανάστες. Που είτε πνίγονται στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο, κατά εκατοντάδες, είτε δολοφονούνται στα σύνορα, απελαύνονται ή φυλακίζονται σε κάτεργα. Που εργαλειοποιούνται και γίνονται «μπαλάκι» στο πλαίσιο της αντιδραστικής ελληνο-τουρκικής αντιπαράθεσης. Είτε, πάλι, γίνονται αντικείμενο άγριας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, για να πλουτίζουν οι ντόπιοι και ξένοι κηφήνες. Μαζί με τη ρατσιστική βία, την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία, την περιθωριοποίηση. Γιατί, εκτός των άλλων, εκτός απ’ τις προσπάθειες των εξαρτημένων ντόπιων εκμεταλλευτών και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών τους, να «διαχειριστούν», σε βάρος των θυμάτων, το πρόβλημα που γέννησαν, με τους πολέμους, την εξαθλίωση και τη φασιστική καταπίεση, τα ίδια τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά, επιδιώκουν και να διασπάσουν την εργατική τάξη, σε έλληνες και ξένους. Και να της κρύψουν τους πραγματικούς υπεύθυνους της δυστυχίας τους, το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, δηλαδή, «δαιμονοποιώντας» τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Που δεν αποτελούν παρά αναπόσπαστο τμήμα της εργατικής τάξης της χώρας μας.
Αυτός είναι ο κόσμος που δίνει αέρα στα πανιά στο φασιστικό, νέο-ναζιστικό τέρας – σε ότι πιο μελανό έχει γεννήσει το σάπιο αυτό σύστημα - που ξανασηκώνει κεφάλι. Τόσο στις ιμπεριαλιστικές χώρες της… «δημοκρατικής» Ε.Ε., (όπου εκφράζει τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών αστικών τάξεων, όχι μόνο απέναντι στην εργατική τάξη και τους λαούς, αλλά και απέναντι στις ανταγωνίστριες αστικές τάξεις των άλλων χωρών), όσο και στις εξαρτημένες. Δίπλα στην φασιστικοποίηση της κυρίαρχης πολιτικής, στην ένταση της κρατικής βίας και καταστολής, στα αντικομμουνιστικά «μνημόνια», στους λεγόμενους «αντιτρομοκρατικούς νόμους». Φτάνοντας να ποινικοποιεί ακόμα και την ίδια την παλαιστινιακή σημαία ή να διαλύει συνέδρια, όπως έγινε στη Γερμανία.
Στη χώρα μας, πέρα απ’ την ποινικοποίηση του δικαιώματος στη διαδήλωση και στην απεργία, με τα αντίστοιχα νομοθετήματα, πέρα απ’ την παρουσία των ΜΑΤ σχεδόν σε κάθε διαδήλωση, την καταστολή με χημικά, τις συλλήψεις αγωνιζόμενων φοιτητών, τσαλαπατώντας το Άσυλο, την τρομοκράτηση των μαθητών, τις δολοφονίες Ρομά από αστυνομικούς, τις απελάσεις προσφύγων, τα πρόστιμα για αφισοκόλληση, τις ήδη υπάρχουσες πολιτικές διώξεις, για συμμετοχή σε κινητοποιήσεις, την περίοδο των απαγορεύσεων της πανδημίας, βρισκόμαστε μπροστά και σε μια νέα επιχείρηση τρομοκράτησης. Τη «βιομηχανία διώξεων» - συνδικαλιστικών και πολιτικών διώξεων - ενάντια σε δεκάδες αγωνιστές εκπαιδευτικούς και σε άλλους εργαζόμενους, για συμμετοχή τους σε αγώνες και απεργίες, ακόμα και μόνο για το γεγονός πως τόλμησαν να εκφράσουν, να υποστηρίξουν και να διαδώσουν την άποψή τους η οποία είναι αντίθετη με την κυρίαρχη κυβερνητική και συστημική. Με ανακρίσεις, ΕΔΕ, πειθαρχικά, απειλές, συκοφαντίες και απολύσεις… Διώξεων που στοχεύουν, όχι μόνο στην τρομοκράτηση όσων διώκονται, αλλά και στο να στείλουν ένα σαφές μήνυμα σε όσους «τολμήσουν» να σηκώσουν κεφάλι, να εκφράσουν άποψη και να κρατήσουν στάση αντίστασης σε μια πολιτική που διαλύει δικαιώματα και κατακτήσεις και στρέφεται ενάντια στη νεολαία και το λαό. Κι ακόμα περισσότερο όταν αυτή η αγωνιστική στάση παραδειγματίζει τους μαθητές και τη νεολαία. Μια στάση που κρίνεται επικίνδυνη απ΄ την κυβέρνηση και την κυρίαρχη πολιτική! Πρωτοβουλίες, διαδηλώσεις, εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις έχουν ήδη ξεκινήσει και αναπτύσσονται, με στόχο να μην περάσουν, να ανακληθούν οι διώξεις αυτές! Και που θα ενταθούν και θα αναβαθμιστούν περισσότερο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ο πόλεμος, η φτώχεια, η εκμετάλλευση, η φασιστικοποίηση, το μελανό παρόν και το μέλλον που μας επιφυλάσσουν, είναι η μία πλευρά της «εικόνας». Γιατί υπάρχει και η άλλη. Αυτή της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων και των λαών. Των ξεσπασμάτων τους, των εξεγέρσεων, των κινητοποιήσεων, των μεγάλων απεργιών και διαδηλώσεων, των αγώνων τους. Υπάρχει και η - ας την πούμε - «αναζήτηση δρόμου» των «από κάτω», που δε βολεύονται, που δε μπορούν πλέον να ζήσουν, στην κατάσταση που επιβάλουν οι «από πάνω». Και δεν είναι μόνο οι πρόσφατες μεγάλες διαδηλώσεις, τα μπλόκα και οι κινητοποιήσεις των αγροτών της Ευρώπης. Ούτε οι τεράστιες διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, σε μια σειρά πόλεις του πλανήτη. Ούτε, μόνο, οι εξεγέρσεις των μεταναστών των γαλλικών προαστίων. Αλλά και οι μεγάλες απεργίες των εργατών, των εκπαιδευτικών και άλλων εργαζομένων στη Γαλλία, ενάντια στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, το κύμα απεργιών των εργατών και εργαζομένων στην αυτοκινητοβιομηχανία Tesla στη Σουηδία για τις συλλογικές συμβάσεις, όλη η «απεργιακή πανδημία» - όπως αναφέρεται - σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης: Στην Ιταλία, στην Ισπανία, στο Βέλγιο, στη Βόρεια Ιρλανδία, στη Γερμανία. ‘Η η τεράστια απεργία εκατομμυρίων εργαζόμενων, για συλλογικές συμβάσεις, στην Amazon, σε πάνω από 30 χώρες του πλανήτη. Κι ας «φόρεσαν» ο Μπάιντεν κι ο Τράμπ την «εργατική στολή» και το’ παιζαν «συμπαραστάτες» των απεργών. Σημάδι κι αυτό του μεγάλου ζητήματος της (ανα)συγκρότησης σε αγωνιστική – ταξική – επαναστατική βάση, που έχει ν’ αντιμετωπίσει και ν’ απαντήσει το εργατικό κίνημα, της εποχής μας. Ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν έλειψαν ακόμα και εξεγέρσεις σε μια σειρά σημεία του κόσμου, από τις ίδιες τις ΗΠΑ, μέχρι τις απεργίες εκατομμυρίων στην Ινδία. Ξεσπάσματα και κινητοποιήσεις λαών, που αναζητούν τη… συγκρότησή τους. Την πολιτική, την ιδεολογική, την ταξική, την οργανωτική συγκρότησή τους, στην εποχή μας. Εκείνη τη συγκρότηση της σημερινής εποχής που μπορεί να τις δικαιώσει, να τις οδηγήσει στη μοναδική γιαυτούς προοπτική, στην επαναστατική ανατροπή του συστήματος της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος στον κόσμο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Στη χώρα μας, για πάνω από 3 μήνες, γνωρίσαμε ένα νέο μεγάλο αγωνιστικό σκίρτημα της φοιτητικής νεολαίας, μετά από χρόνια. Με γενικές συνελεύσεις χιλιάδων φοιτητών, με μαζικές διαδηλώσεις, καταλήψεις, αλλά και με καταστολή, με τηλε-καταστολή (με τηλε-εξετάσεις, δηλαδή), με συκοφαντίες και απειλές. Ήταν ακριβώς η επίθεση της κυβέρνησης για μια ακόμα πιο σκληρά ταξική εκπαίδευση και για τη δημιουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων, η αιτία που οδήγησε χιλιάδες νέους να «ανακαλύψουν» το δρόμο του συλλογικού αγώνα. Ήταν αυτός ο «υποκινητής» κι ας έλλειπαν οι συγκροτημένοι πολιτικοί «κινητήρες». Ένας αγώνας που τρόμαξε την κυβέρνηση, κι ακόμα περισσότερο, μπροστά στο φόβο να επεκταθεί και στους μαθητές. Ένας αγώνας που ανέδειξε δυναμική, αλλά και την ανάγκη να κυριαρχήσει, (όπως και στους άλλους αγώνες), η κατεύθυνση της σύγκρουσης με την πολιτική του συστήματος, της αγωνιστικής αδιαλλαξίας, της πάλης απ’ τη σκοπιά των συμφερόντων και του δίκιου αυτών που ξεσηκώνονται και αγωνίζονται. Κόντρα σε λογικές και πρακτικές «μαζέματός» των αγώνων και τελικά κλεισίματος. Με προεξάρχοντα σ’ αυτό, τον ρόλο της ΚΝΕ. Είδαμε ξανά να βγαίνουν στους δρόμους οι αγρότες, φτωχά ή και μεσαία στρώματα, όπου πλάι στην επίθεση επιβίωσης, που δέχονται, από τη μεγαλοαστική τάξη και τους καπιταλιστές της ΕΕ, ήρθαν να προστεθούν και οι συνέπειες των πυρκαγιών ή της λεγόμενης «θεομηνίας» των πλημμυρών, στη Θεσσαλία. Οι συνέπειες δηλαδή απ΄ το πώς έχει μετατραπεί η χώρα απ΄ την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την επιδίωξη της επίτευξης του μέγιστου κέρδους. Είδαμε ξανά και εργατικούς αγώνες σε μια σειρά χώρους. Τη μεγάλη απεργία στη Μαλαματίνα, τους αγώνες των εργατών της ΛΑΡΚΟ, της COSCO, στα Λιπάσματα της Καβάλας, των εργαζόμενων στην E-Food και μέχρι τους απεργούς της Teleperformance. Είδαμε κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση και τη διεκδίκηση του δικαιώματος του λαού στην Περίθαλψη, μαζικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις ενάντια στη βία απέναντι στις γυναίκες, στις δολοφονίες και στην κακοποίηση λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Όπως και το μεγάλο ξέσπασμα λαού και νεολαίας, πέρυσι, για την καταγγελία της μαζικής δολοφονίας νέων ανθρώπων στα Τέμπη, αυτού του νέου συστημικού – κρατικού εγκλήματος.
Αγώνες υπάρχουν, θα υπάρχουν και θα ξεσπούν! Τους γεννά η ίδια η πραγματικότητα του συστήματος της εξάρτησης, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Τους γεννούν οι πολιτικές των κυβερνήσεων που το διαχειρίζονται και το υπηρετούν. Και σ’ αυτούς τους αγώνες θα παρεμβαίνουν πολλές δυνάμεις, πολλές λογικές, πολλές κατευθύνσεις, που θα βρίσκονται, μάλιστα και σε αντιπαράθεση, ταυτόχρονα με τη συνεργασία ή την όποια κοινή δράση κατορθώνεται. Ούτε η ταξική πάλη «καταργείται», ούτε οι ανάγκες και η διεκδίκηση του λαού και της νεολαίας, για την ίδια τους τη ζωή. Για δικαιώματα και ελευθερίες.
Το ζήτημα για μια κομμουνιστική Οργάνωση, είναι βαθύτερο και απαιτητικότερο. Γιατί αποτελεί μια συγκρότηση που θέλει να πάει τα πράγματα πιο πέρα, να απαντήσει στη «ρίζα του κακού», ν’ ανοίξει δρόμους που πραγματικά θ’ αποτελούν λύση και διέξοδο. Στόχος της λοιπόν είναι, βρισκόμενη πάντα μέσα στους αγώνες, να συγκροτείται, να μαζικοποιείται, να αναπτύσσεται (ποσοτικά και ποιοτικά), εκείνη η κατεύθυνση, που αφενός θα υπηρετεί τα πραγματικά επίμαχα των αγώνων αυτών, προκρίνοντας στόχους και αιτήματα Αντίστασης και Διεκδίκησης, (και όχι «πλάνες»), και που αφετέρου, θα τους συνδέει με τη μοναδική για την εργατική τάξη και για το λαό, διέξοδο και προοπτική. Αυτή του δικού της δρόμου, του δρόμου της επαναστατικής ανατροπής, του δρόμου της Ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού. Το «σποράκι» του αύριο μπορεί να υπάρξει μέσα στις αντιστάσεις και στους αγώνες του σήμερα. Και σ΄ αυτή την πορεία ο στόχος του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης, και της ανατροπής των αρνητικών συσχετισμών κατέχει σημαντικό ρόλο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Μπορούμε και πρέπει να συμβάλλουμε – μέσα από μια μεγάλη, θα λέγαμε, πορεία - για να ξαναβρεί η εργατική τάξη τον ιστορικό της ρόλο. Να καταλάβει ξανά τη θέση της στην κοινωνία αυτή, τα χαρακτηριστικά και τις δυνατότητες που της δίνει η θέση αυτή, στην υπόθεση της ανατροπής του σάπιου, αυτού, εκμεταλλευτικού συστήματος, τη λειτουργία της σαν τάξη, την ανειρήνευτη αντιπαλότητά της με την κυρίαρχη ντόπια αστική τάξη, αλλά και με τα ξένα ιμπεριαλιστικά αφεντικά, τη σχέση και τις συμμαχίες της με άλλες τάξεις και στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Κόντρα στη «σκουριά» δεκαετιών, που έχει συνειδητά κληροδοτήσει, στις συνειδήσεις, το ίδιο το σύστημα, ο ρεφορμισμός και η ψεύτικη «Αριστερά».
Μπορούμε και πρέπει να στοχεύσουμε στη συγκρότηση ορατής, σαφούς, διακριτής και - γιατί όχι - και μαζικής, επαναστατικής κομμουνιστικής κατεύθυνσης μέσα στο λαό, στο κίνημα, στους αγώνες. Μιας κατεύθυνσης που όχι μόνο δεν θα νοθεύει, δεν θα θολώνει και δεν θα αποπροσανατολίζει την εργατική και τη λαϊκή πάλη, αλλά θα την μπολιάζει, στο σήμερα με την προοπτική της επαναστατικής ανατροπής.
Κόντρα σε λογικές, σε προτάσεις και σε συνθήματα που θα αναπαράγουν την πλάνη στην εργατική τάξη και το λαό. Την πλάνη πως αυτό το σάπιο σύστημα, τα χαρακτηριστικά του, πλευρές του, οι θεσμοί του, οι πολιτικές του, μπορούν να γίνουν κάτι άλλο. Και άρα - στην τελική - δεν χρειάζεται καμία ανατροπή! Πως η τάδε ή η δείνα πρόταση στο πλαίσιό του, στο έδαφός του, μπορεί να δώσει λύσεις στο λαό, να είναι «φιλολαϊκή», «φιλεργατική», να είναι πρόταση
«εκδημοκρατισμού», «εξυγίανσης» «δίκαιης διαχείρισης» Αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό, (έως και αντίθετο), από την πάλη και τις διεκδικήσεις για κατακτήσεις δικαιωμάτων και ελευθεριών. Του δικαιώματος στη δουλειά, στην περίθαλψη, στην ασφάλιση, στη σύνταξη, στην παιδεία, για δημοκρατικά δικαιώματα. ‘Η ακόμα κι απ΄ τη ανάσχεση της άγριας επίθεσης. Αυτά αποτελούν «επιμέρους μάχες», στον «πόλεμο». Οξύνουν την αντιπαράθεση με το σύστημα, συμβάλουν στην κατανόηση του πραγματικού χαρακτήρα του συστήματος, του κράτους του, των θεσμών και των κομμάτων του, των ξένων αφεντικών του. Αλλά και του ρόλου της εργατικής τάξης, του συλλογικού αγώνα, της οργάνωσης. Είναι άλλη η λογική του να παλεύεις για καλύτερο μισθό, για αυξήσεις, απ’ τη λογική του να προκρίνεις «κρατικοποίηση» ή «εκδημοκρατισμό», για παράδειγμα. Τέτοιες λογικές, σαν τις τελευταίες, είτε αναιρούν ή συσκοτίζουν την επαναστατική προοπτική, μέσα από ανύπαρκτα, στην πραγματικότητα, «μεταβατικά προγράμματα», και μ’ αυτή την πολιτική εξουσία, είτε ανοιχτά προκρίνουν την ταξική συνεργασία με τους κυρίαρχους, τη «συν-διοίκηση» με τους διοικούντες, ή ακόμα, και την κυβερνητική αλλαγή. Προκρίνουν την ανάθεση (σε ποιους, άραγε, πλέον;) ή την αλλαγή ενός κράτους, που από τη φύση του αποτελεί όργανο, εργαλείο, ταξικής κυριαρχίας, του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού. Αντί για τη συντριβή του, ως προϋπόθεση για την εργατο-λαϊκή εξουσία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Μπορούμε και πρέπει να στοχεύσουμε σ’ αυτή τη συγκρότηση, παρά και ενάντια στο προβοκάρισμα και στη συκοφάντηση της Αριστεράς και της κομμουνιστικής αναφοράς. Είτε απ’ τη σημερινή κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ολοένα και πιο δεξιά πορεία του, σαν κυβέρνηση και σαν αντιπολίτευση. Είτε από συστημικά ψευτο-αριστερά απομεινάρια τύπου «Νέας Αριστεράς». Είτε, βέβαια, απ΄ όσους καπηλεύονται την κομμουνιστική αναφορά και ιστορία, όπως το ΚΚΕ. Που, καθόλα σεβόμενο την αστική νομιμότητα, έφτασε να προτείνει σχεδόν… κυβερνητικό πρόγραμμα. Ένα κόμμα του οποίου τα συνθήματα για… «αντεπίθεση» εκφράστηκαν με το κλείσιμο των φοιτητικών αγώνων ή με την αποτροπή συνάντησης των αγώνων αυτών με τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων (απεργία, 28 Φλεβάρη) ή με τις κινητοποιήσεις των αγροτών. Για να πούμε μόνο ένα, πρόσφατο, παράδειγμα. Μια «αντεπίθεση», που εξαντλείται στη …μάχη για την ευρωκάλπη ή στην υποστολή αγώνων ενάντια σε νόμους που… «θα μείνουν στα χαρτιά». Και με τις ρεφορμιστικές του ακροβασίες να φτάνουν μέχρι και να αρνούνται τον αμερικανοκίνητο χαρακτήρα της χούντας του ’67…
Σ΄ αυτή τη στόχευση, της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και κόμματος, στην οικοδόμηση όρων ανατροπής, μπορεί και θέλει να συμβάλει και η Οργάνωση μας, το ΚΚΕ(μ-λ), και με την 10Η Συνδιάσκεψή της, που θα πραγματοποιηθεί το επόμενο διάστημα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σε λιγότερο από δύο μήνες στήνονται οι ευρωκάλπες. Οι εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο. Ένα όργανο – «βιτρίνα», το οποίο επιδιώκει να «νομιμοποιήσει» τις, ήδη ειλημμένες, αποφάσεις των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων των ισχυρών της Ευρώπης. Ένα όργανο του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού της Ε.Ε., μιας ψευδεπίγραφης «Ένωσης», η οποία μάλιστα βρίσκεται και σε έντονη οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση. Πρωτοστατεί στην επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς, φέρνει φτώχεια, ανεργία, ένταση της εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα έχει βάψει τα χέρια της με το αίμα των λαών. Την ίδια στιγμή, όλα τα κόμματα του συστήματος και του ρεφορμισμού διαγκωνίζονται, αξιοποιώντας τις ευρωκάλπες, για να κερδίσουν πόντους που θα αξιοποιηθούν στην αυριανή διαχείριση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Με κοινό παρανομαστή την ένταση της επίθεσης στο λαό. Αρνούμαστε τη νομιμοποίηση του ιμπεριαλιστικού αυτού συνασπισμού, εναντιωνόμαστε στην εξάρτηση της χώρας από ΗΠΑ και ΕΕ! Καλούμε το λαό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε μαζική και ενεργητική ΑΠΟΧΗ από τις ευρωεκλογές, στην πάλη για έξοδο της χώρας μας απ΄ την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, στη μαζική και ενεργητική συμμετοχή στους αγώνες, στις διεκδικήσεις, στις συνελεύσεις, στις εκδηλώσεις, στις απεργίες, στις διαδηλώσεις!
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η εργατική Πρωτομαγιά είναι μέρα απεργίας του παγκόσμιου προλεταριάτου! Τόσο τιμώντας, σ’ ολόκληρο τον κόσμο, όλους εκείνους που μάτωσαν για το 8ωρο και για τα εργατικά δικαιώματα, όσο και για τις σημερινές, ζωτικές και αναγκαίες διεκδικήσεις και για την αντίσταση απέναντι σε μια επίθεση που «τσακίζει κόκκαλα» και δε γνωρίζει σταματημό. Η εργατική Πρωτομαγιά δεν «μεταφέρεται», για να μην «διαταραχθεί η εύρυθμη λειτουργία της αγοράς», όπως έκανε η κυβέρνηση. Δεν παζαρεύεται. Δεν «αντισταθμίζεται» από άλλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Δεν είναι αργία. Είναι ΑΠΕΡΓΊΑ. Το πνεύμα της είναι πέρα και ενάντια στους εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, στους ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ. Καλούμε λοιπόν σε μαζική συμμετοχή στην απεργία αυτή, την Τετάρτη 1η Μάη, στις 10.30 πμ στα Προπύλαια.
Τιμούμε την εργατική πρωτομαγιά με νέους αγώνες, για ζωή με δικαιώματα και κατακτήσεις, για το ξετύλιγμα της τόσο αναγκαίας Αντίστασης στην κλιμακούμενη επίθεση, για διεκδικήσεις όσων μας πήραν πίσω, για την προοπτική της επανάστασης, της Ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού!
Τιμούμε την εργατική πρωτομαγιά προβάλλοντας τη φιλία και τη διεθνιστική αλληλεγγύη, με τους γείτονες λαούς, με τον τούρκικο λαό, συνδιοργανώνοντας σήμερα την εκδήλωση αυτή με το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκιάς / Μαρξιστικό Λενινιστικό, το ΤKP/ML. Ενάντια στον αντιδραστικό ανταγωνισμό των δύο εξαρτημένων αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, τον φασισμό, τον εθνικισμό.
Τιμούμε τους αγώνες του προλεταριάτου και των λαών όλου του κόσμου, για να απαλλαγούν απ΄ τα δεσμά της σύγχρονης σκλαβιάς. Απ΄ την Κομμούνα του Παρισιού και την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, μέχρι την ΜΠΠΕ στην Κίνα. Τιμούμε τους αγώνες του λαού μας, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, αποτίοντας φόρο τιμής και στους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής. ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
