Διαβάστε το χαιρετισμό του Κώστα Μπεκιάρη ή δείτε τη σε βίντεο εδώ:

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι

­Μιλώντας κανείς για έναν κομμουνιστή σαν τον σ. Αντρέα, αλλά και για όλους τους σπουδαίους σφους που φύγαν από κοντά μας έχοντας δώσει τη ζωή και το είναι τους στην υπόθεση της κομμουνιστικής οικοδόμησης, δεν μιλά για το παρελθόν. Μιλά -κυρίως- για το παρόν και το μέλλον. Διαβάζει το σήμερα, δρα σε αυτό και προετοιμάζει το αύριο.

Αυτή λοιπόν η εκδήλωση, θέλει να τιμήσει και να μνημονεύσει τον σύντροφο Αντρέα, πιάνοντας το κόκκινο νήμα μιας ζωής αφοσιωμένης στον αγώνα, για να το ξετυλίξει σήμερα, προς το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο.

Δεν πρόκειται για ένα σχήμα λόγου. Πρόκειται για ένα ουσιαστικό ζήτημα. Ένα ζήτημα που -πριν απ’ όλα- αναδεικνύει τη σημασία της σωστής ανάγνωσης και ανάλυσης της κατάστασης που επικρατεί στον κόσμο. Τη διάκριση και τη μελέτη των αντιθέσεων που εκδηλώνονται. Την ανάλυση των πλευρών που έρχονται αντιμέτωπες. Τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνονται αυτές οι αντιθέσεις. Τις επιπτώσεις που έχουν και την προοπτική που διαμορφώνουν.

Και όχι από μια οποιαδήποτε σκοπιά. Αλλά από τη σκοπιά της εργατικής τάξης. Της τάξης που παράγει τον πλούτο αυτής της κοινωνίας. Της τάξης που έχει τη δυνατότητα και το καθήκον να δείξει το δρόμο, και να ηγηθεί προς την ανατροπή της βαρβαρότητας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης της κοινωνικής πλειοψηφίας, για το αύριο που αξίζει στην ανθρωπότητα.

Ας δούμε λοιπόν το σήμερα, αυτά με τα οποία είμαστε αντιμέτωποι, αυτά με τα οποία καλούμαστε να αναμετρηθούμε:

Ένα σήμερα σκληρό και ζοφερό. Με το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, που καταδυναστεύει την ανθρωπότητα, να συνεχίζει να παραδέρνει μέσα στην ολόπλευρη κρίση του. Κρίση δομική, που αφορά τον συνολικό χαρακτήρα και τους νόμους κίνησης αυτού του συστήματος. Μια κρίση που δοκιμάζει τη δυνατότητα του συστήματος αυτού να αναπαράγεται, μια κρίση που δοκιμάζει όλες τις σχέσεις που το διέπουν, μια κρίση από την οποία δεν μπορεί να αποδράσει.

Στη βάση αυτής της κρίσης βρίσκεται ο ίδιος ο χαρακτήρας του καπιταλιστικού συστήματος: η αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνικοποίηση της παραγωγής, από τη μια, και την καπιταλιστική ιδιοποίησή της, από την άλλη. Μια αντίθεση που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και οι εκδηλώσεις της είναι δραματικές και σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό).

Η κρίση αυτή, που διαρκώς ανακυκλώνεται και αναβαθμίζεται, αποκαλύπτει σε ολοένα και πιο μεγάλες κλίμακες την αντιδραστική φύση του και τα επικίνδυνα χαρακτηριστικά του. Και παράλληλα αναδεικνύει τους κινδύνους που γεννά για τους λαούς και την εργατική τάξη. Γιατί τα αδιέξοδά του συμπλέκονται με την ακόρεστη δίψα του για κέρδος σε ένα εκρηκτικό και καταστροφικό μίγμα. Μίγμα που οδηγεί στην ένταση της επιθετικότητάς του και της στροφής του σε πιο αναβαθμισμένες πολεμικές αναμετρήσεις, από τη μια, και την όξυνση της επίθεσης στην εργατική τάξη και τους λαούς, από την άλλη.

Η πολεμική αναμέτρηση στην Ουκρανία (που συμπληρώνει έναν ολόκληρο χρόνο αιματοκυλίσματος και καταστροφής) αποτελεί την πιο ξεκάθαρη απόδειξη της ανεπίστρεπτης εισόδου σε μια νέα, τραγικά επικίνδυνη φάση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ο πόλεμος επιστρέφει στην καρδιά της Ευρώπης, η πολεμική ένταση κλιμακώνεται, ενώ διαρκώς δοκιμάζονται όρια και αντοχές. Το κυριότερο είναι ότι κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν μπορεί και δεν θέλει να κάνει πίσω.

Οι ΗΠΑ γιατί καθορίζονται από την ανάγκη να επαναεπιβεβαιώσουν την κυριαρχία τους, τη δυνατότητά τους να επιβληθούν, κόντρα στις απανωτές αποτυχίες της πολιτικής τους και τη σχετική αποδυνάμωσή τους που γεννά αμφισβητήσεις και αντισυσπειρώσεις.

Η Ρωσία γιατί έχει προκληθεί ανοιχτά. Γιατί απειλείται ο ζωτικός της χώρος και δοκιμάζεται η δυνατότητά της να σπάσει το κλίμα ασφυκτικής περικύκλωσης. Γιατί μια υποχώρησή της θα σημάνει ακόμη πιο μεγάλες και αναβαθμισμένες πιέσεις.

Και όσο κορυφώνεται η αντιπαράθεση ανάμεσα σε αυτό το δίπολο, όσο αγγίζονται τα νέα όρια,  τόσο αυξάνονται οι πιέσεις για τους υπόλοιπους ιμπεριαλιστές, και ακόμη περισσότερο για τις μικρότερες χώρες και ιδιαίτερα τις εξαρτημένες όπως η δική μας.

Το εφιαλτικό ενδεχόμενο ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου και μιας πυρηνικής αναμέτρησης, δεν αποτελεί σενάριο κάποιων περιθωριακών συνωμοσιολόγων, αλλά ορατό ενδεχόμενο, ομολογημένο από τα πιο επίσημα χείλη.

Θα μπορέσουν, άραγε, οι λαοί να δώσουν λύση; Θα μπορέσει το αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα να βάλει φραγμό σε αυτήν την ολέθρια πορεία; Θα προτιμούσαμε να θέσουμε το ερώτημα λίγο διαφορετικά. Όχι γιατί μας βολεύει ή γιατί ακούγεται λιγότερο δυσάρεστο, αλλά γιατί μόνο έτσι έχει για εμάς νόημα να τεθεί, ώστε να αποτελέσει οδηγό δράσης: Μπορεί κάποιος άλλος, πέρα από τους λαούς και το λαϊκό-εργατικό κίνημα να βάλει φραγμό σε αυτόν τον κατήφορο; Μπορούμε να ελπίζουμε στις ισορροπίες που θα διαμορφώσουν μεταξύ τους οι ιμπεριαλιστές; Η απάντηση και στα δυο τελευταία ερωτήματα είναι ένα σαφές και κατηγορηματικό ΟΧΙ. Και αυτό παράγει σαφή και άμεσα καθήκοντα:

- Την με κάθε τρόπο καταγγελία της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας στην Ουκρανία. Την καταγγελία των αμερικάνων και ρώσων ιμπεριαλιστών, αλλά και των κάθε λογής προθύμων που εμπλέκονται και συμβάλλουν στη συντήρηση του μακελειού.

- Τη συγκρότηση σε κάθε χώρα αντιπολεμικών αντιιμπεριαλιστικών κινήσεων και πρωτοβουλιών με την απαίτηση να φύγουν όλοι οι ιμπεριαλιστές από την Ουκρανία, αλλά και με την απαίτηση να σταματήσει η με κάθε τρόπο διευκόλυνσή τους.

- Την ανάδειξη της φιλίας των λαών και της διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Η πορεία του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου μέχρι αυτό το σημείο, είναι μία διαρκής ομολογία της ιστορικής του χρεοκοπίας. Οι τεράστιες ανισότητες διευρύνονται συνεχώς. Η συγκέντρωση αμύθητου πλούτου στα χέρια των λίγων και στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, είναι σε ευθεία αντίθεση με την απόλυτη φτώχεια στην οποία ζουν δισεκατομμύρια ανθρώπων. Η τεχνολογική ανάπτυξη και τα θηριώδη ποσά που ξοδεύονται γι’ αυτήν, προϋποθέτουν την καταστροφή και την ερημοποίηση τεράστιων εκτάσεων του πλανήτη, χωρών ολόκληρων. Φέρνουν την καταστροφή του περιβάλλοντος και την εξάντληση των φυσικών πόρων.

Πρόκειται για ένα σύστημα που αδιαφορεί πλήρως για την ανθρώπινη ζωή και το αποδεικνύει καθημερινά.

Μια τέτοια τρανή απόδειξη της παγερής του αδιαφορίας για την ανθρώπινη ζωή ήταν και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε την πανδημία. Τα εκατομμύρια των νεκρών, το ξετσίπωτο εμπορικό παιχνίδι με τα εμβόλια και τις πατέντες, η αποκάλυψη της ανυπαρξίας συστημάτων περίθαλψης, αλλά και το στοίβαγμα των εργαζομένων στα εργοστάσια προκειμένου να μην επιβραδύνει η καπιταλιστική παραγωγή, είναι ακόμη νωπά στις μνήμες όλων μας. Αυτό το δήθεν παντοδύναμο σύστημα δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε στοιχειωδώς τη ζωή στις πλατιές λαϊκές μάζες. Ακόμη και σε τέτοιες ακραίες συνθήκες παγκόσμιου συναγερμού, για τις οποίες ευθύνεται πλήρως αφού σπρώχνει λαούς ολόκληρους στην απόλυτη ένδεια, αποκαλύφθηκε ότι μόνο μέλημά του είναι η εξασφάλιση της απρόσκοπτης κερδοφορίας του, η συνέχιση της λειτουργίας του για την υπηρέτηση συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων.

Και για μια ακόμη φορά κρύφτηκε πίσω από τη θεωρία της «ατομικής ευθύνης» προκειμένου να απομακρύνει από πάνω του κάθε ίχνος ευθύνης για την γέννηση, τη διαχείριση και την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Αλλά και για να δοκιμάσει μεθόδους αντιμετώπισης των μαζών, που κάτω από κανονικές συνθήκες δεν θα μπορούσε να δοκιμάσει. Μεθόδους ακραίας και βίαιης περιστολής δικαιωμάτων, περιορισμών και ελέγχου κυκλοφορίας. Μεθόδους που ανεβάζουν τη φασιστικοποίηση σε ανώτερο επίπεδο.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες

Παντού στον κόσμο αυτή η ξέφρενη, καταστροφική πορεία του συστήματος γεννά αντιστάσεις, τροφοδοτεί αγώνες, βγάζει τις μάζες στο προσκήνιο. Από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις μέχρι την περιφέρεια, από την Ευρώπη μέχρι τη Λατινική Αμερική και την Ασία, οι λαοί ξεσηκώνονται, διαδηλώνουν, επιμένουν, διεκδικούν. Δεν αποδέχονται το μαύρο παρόν και το κατάμαυρο μέλλον.

Τα πρωτόγνωρα μεγέθη, η συχνότητα, η ένταση και η διάρκεια αυτών των αντιστάσεων μόνο ελπίδες μπορούν να γεννούν. Γιατί μέσα από τέτοιες διαδικασίες μπορούν οι μάζες να αποκτήσουν ξανά εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Γιατί μέσα από τέτοιες διαδικασίες θα συγκροτήσουν τα όργανα πάλης τους, θα καλλιεργήσουν τη συλλογικότητα και την αγωνιστική αλληλεγγύη. Μέσα από αυτούς τους δρόμους θα αναμετρηθούν με τους αληθινούς εχθρούς και τους ψεύτικους φίλους.

Θα αναμετρηθούν με την καταστολή αλλά και με τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού. Θα αναμετρηθούν με τη συστημική προπαγάνδα, αλλά και με τις κάθε λογής αυταπάτες διαχείρισης. Θα αναμετρηθούν με τις αστικές δυνάμεις, αλλά και με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του ρεφορμισμού. Δηλαδή με όλους αυτούς που δε χάνουν χρόνο να σπέρνουν, ακόμα και σήμερα, αυταπάτες για το χαρακτήρα του συστήματος, που επιδιώκουν να μετατρέψουν την κίνηση των μαζών σε διαχειρίσιμο πολιτικό μέγεθος.

Σε αυτή τη συνεχή διαπάλη, η μόνη κατεύθυνση που μπορεί να δώσει συνέχεια και προοπτική στις αγωνιστικές τάσεις των μαζών είναι η κομμουνιστική. Είναι η υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Είναι η ανάδειξη της ανειρήνευτης αντίθεσης της εργατικής τάξης με το κεφάλαιο. Είναι η οικοδόμηση πραγματικών κομμουνιστικών κομμάτων. Κομμάτων που θα εκπροσωπούν και θα εκφράζουν την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της. Κομμάτων που θα χαράζουν το δρόμο (σε ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο) προς την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Κομμάτων που θα υπηρετούν την επαναστατική θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού και την υπόθεση του προλεταριακού διεθνισμού.

Υπηρέτηση της κομμουνιστικής προοπτικής είναι η αξιοποίηση της συγκλονιστικής εμπειρίας των ανατροπών που συντελέστηκαν στον 19^ο και στον 20^ό αιώνα: της Παρισινής Κομμούνας, του Οκτώβρη, της Κινεζικής Επανάστασης και της ΜΠΠΕ, των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, των σπουδαίων εργατικών αγώνων. Στη χώρα μας, τη σπουδαία κληρονομιά του επαναστατικού ΚΚΕ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και του αντιδικτατορικού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και τόσων άλλων σπουδαίων στιγμών της ταξικής και λαϊκής πάλης.

Είναι η αξιοποίηση των συμπερασμάτων της πολιτικής αντιπαράθεσης που άνοιξε στο πλαίσιο του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, η αξιοποίηση της γραμμής και των αναλύσεων του μ-λ ρεύματος, ως κομμάτι του οποίου δημιουργήθηκε και η δική μας οργάνωση.

Είναι όμως και η αναγνώριση των λαθών και των αδυναμιών τής μέχρι τώρα πορείας του κομμουνιστικού κινήματος. Είναι η σωστή ερμηνεία των αντιδραστικών εξελίξεων, των αντεπαναστάσεων και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Αυτή που τόσο έχουν ανάγκη οι μάζες σήμερα, σε μια εποχή που ο καπιταλισμός προσπαθεί να κρύψει τη δική του ανεπάρκεια και το σαθρό του πρόσωπο πίσω από τη δυσφήμιση των επιτευγμάτων της εργατικής τάξης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, πίσω από τον αντικομμουνιστικό οχετό που προωθεί χωρίς σταματημό. Σε μια εποχή που οι δυνάμεις του συστήματος θέλουν να ξαναγράψουν την Ιστορία έτσι όπως τις βολεύει.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι

Η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και η ανακοπή της εφόδου της εργατικής τάξης και των λαών δεν είναι μια απλή υπόθεση. Δεν είναι κάτι που μπορεί να προσπεραστεί ή να υποτιμηθεί. Χρειάζεται σαφείς και ξεκάθαρες ερμηνείες. Από αυτούς που έχουν το ταξικό συμφέρον να τις δώσουν. Και όχι σαν αυτές που δίνουν οι καλοθελητές του συστήματος για να ακυρώσουν την πορεία, τις κατακτήσεις και, κυρίως, την προοπτική της εκ νέου συγκρότησης του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος.

Μόνο μέσα από τέτοιες, ξεκάθαρες, ταξικές, ερμηνείες και απαντήσεις μπορεί να εξοπλιστεί ξανά η εργατική τάξη. Μόνο μέσα από αυτές θα αντιληφθεί, όχι μόνο ότι πρέπει αλλά και ότι μπορεί να βαδίσει τον δικό της δρόμο.

Μόνο μέσα από αυτές θα αποκρούσει τη λυσσαλέα προπαγάνδα του συστήματος ενάντια σε οτιδήποτε θυμίζει τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και τα κομμουνιστικά ιδεώδη. Τη χυδαία, μεθοδευμένη δυσφήμιση που παρομοιάζει τον κομμουνισμό με το φασισμό (τη λεγόμενη «θεωρία των δύο άκρων»), που ταυτίζει τον κομμουνισμό με την καταπίεση και με στόχο να βγάλει στην παρανομία τα κομμουνιστικά σύμβολα, τις κομμουνιστικές ιδέες και τις κομμουνιστικές οργανώσεις, όπως ήδη συμβαίνει στην –κατά τα άλλα «δημοκρατική»– Ευρώπη.

Μόνο μέσα από τέτοιες απαντήσεις, η εργατική τάξη θα ξεδιαλύνει τις αυταπάτες και τις διαστρεβλώσεις που συνεχίζει να καλλιεργεί η ρεφορμιστική αριστερά για το τι είναι κομμουνιστική προοπτική, αλλά και για την ίδια την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, προκειμένου να κρύψει τις δικές της ιστορικές ευθύνες.

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Για εμάς, για το ΚΚΕ(μ-λ), οι ερμηνείες αυτές πρέπει να συμπληρωθούν με τα νέα στοιχεία που αναδεικνύει σήμερα η ταξική πάλη. Το νέο εργατικό επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα δεν θα είναι –δεν μπορεί να είναι– μία επανάληψη του χθες. Πρέπει να συγκροτήσει και τις δικές του απαντήσεις στο σήμερα. Είναι λαθεμένη και αντιδιαλεκτική η αντίληψη που θεωρεί ότι το εργατικό επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της εποχής μας θα οικοδομηθεί με τα υλικά του χθες, ότι αρκεί η μέχρι τώρα εμπειρία και θεωρία. Το εργατικό επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της εποχής μας θα συγκροτηθεί μέσα στις μάχες του σήμερα και πάνω στις απαιτήσεις της σημερινής εποχής και κατάστασης. Θα συγκροτηθεί μέσα στους σύγχρονους αγώνες και τις σύγχρονες προκλήσεις. Με την πολύτιμη βοήθεια της ιστορικής πολιτικής εμπειρίας, με οδηγό τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, αλλά απαντώντας στα σημερινά ερωτήματα και ζητήματα, γράφοντας τις νέες σελίδες της επαναστατικής θεωρίας και πράξης.

Με στόχο την υπηρέτηση της κομμουνιστικής κατεύθυνσης στο κίνημα, κόντρα και ενάντια σε ψευδαισθήσεις επάρκειας, το ΚΚΕ(μ-λ) ξεδιπλώνει εδώ και χρόνια την προσπάθειά του να δώσει απαντήσεις σε ζητήματα κρίσιμα που ανέδειξε η ταξική πάλη, στη χώρα μας και διεθνώς, και που απασχολούν ή πρέπει να απασχολούν τον κόσμο του αγώνα, κάθε εργάτη, λαϊκό άνθρωπο και νεολαίο που αναζητά απαντήσεις στη συλλογική πάλη.

Πριν απ’ όλα, για να φωτίσει το σκοτάδι και να αποκαταστήσει τις διαστρεβλώσεις που έχουν επιφέρει οι συνθήκες που ακολούθησαν την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος. Για να αποκαλύψει το ρόλο του ρεφορμισμού και τη διαβρωτική του επίδραση στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης. Για να αντιπαρατεθεί στην εμφάνιση και πριμοδότηση θεωριών και σχηματισμών με τα πιο αντικομμουνιστικά χαρακτηριστικά. Για να προβάλει τη γραμμή της ανειρήνευτης ταξικής πάλης και της επαναστατικής προοπτικής, κόντρα στην υποταγή και τον συμβιβασμό.

Κι ακόμα, για να αναδείξει πτυχές της Ιστορίας που καθόρισαν το σημερινό πλαίσιο στο οποίο ζει και κινείται ο λαός μας. Για την πορεία της συγκρότησης του ελληνικού κράτους και για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη μικρασιατική καταστροφή, για να γίνει κατανοητός ο χαρακτήρας της ντόπιας άρχουσας τάξης και ο ρόλος του ξένου παράγοντα στην περιοχή.

Σε αυτό στοχεύει η εκδοτική προσπάθεια της οργάνωσής μας που διαρκώς εμπλουτίζεται. Σε αυτό συμβάλλουν τα θεματικά «σχολεία» της νεολαίας μας. Σε αυτό στοχεύει η έκδοση του ιδεολογικού και θεωρητικού περιοδικού μας «Αντίθεση». Αλλά –κυρίως– σε αυτό θέλουμε να στοχεύει η συμμετοχή μας στην καθημερινή ταξική πάλη.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι

Είχαμε πάντα την άποψη ότι η μελέτη του κόσμου στον οποίο ζούμε, κάθε ανάλυση που κάνουμε, κάθε διαπίστωση στην οποία καταλήγουμε, πρέπει -πριν απ’ όλα- να αποτελεί οδηγό για δράση στο πλαίσιο του κινήματος στην ίδια μας τη χώρα.

Εδώ που ο λαός μας διαπιστώνει τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και τις συνέπειές τους πολλαπλασιασμένες, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, με ακόμη πιο δραματικούς τόνους.

Εδώ που η εξαρτημένη ντόπια άρχουσα τάξη επιβεβαιώνει καθημερινά την υποταγή της στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της. Που έχει υποθηκεύσει τις ζωές και των μέλλον του λαού της για δεκαετίες. Που έχει μετατρέψει τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη σε φθηνό πεδίο βολής για τα αμερικανονατοϊκά σχέδια, σε μια τεράστια βάση εξόρμησης.

Εδώ που οι φλυαρίες περί «ανάπτυξης» και «επενδύσεων» είναι συνυφασμένη με τη φτωχοποίηση του λαού και της εργατικής τάξης. Που η πρωτογενής και η δευτερογενής παραγωγή συρρικνώνονται. Που η χώρα μετατρέπεται σε χώρα-υπηρέτη, πεδίο παροχής φθηνών υπηρεσιών, σε χώρα-πελάτη, αγορά για τα προϊόντα των ιμπεριαλιστικών κολοσσών.

Εδώ που οι εθνικιστικές κορόνες, οι παλικαρισμοί και οι τυχοδιωκτισμοί της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της, εναλλάσσονται με την υποτέλεια και την πλήρη ευθυγράμμιση, και  μεταφράζονται σε επικερδείς μπίζνες για τους ιμπεριαλιστές «προστάτες».

Σε αυτή τη χώρα, οι πολιτικές αναταράξεις στο αστικό πολιτικό μπλοκ μαρτυρούν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τη φύση και τα χαρακτηριστικά του. Μαρτυρούν την ταραχή που προκαλεί η όξυνση της κόντρας μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ και η δοκιμασία της ισορροπίας ανάμεσα στις «δύο βάρκες» της εξάρτησης, του συμβολαίου του ’74.

Σε αυτό το ταραγμένο διεθνές σκηνικό και σε μια περιοχή που κρίνονται κορυφαία γεωστρατηγικά επίδικα, κάθε πλευρά (οι ΗΠΑ από τη μια και η ΕΕ από την άλλη, αλλά και με προσπάθειες ιδιαίτερων διεμβολίσεων από τη Ρωσία, ακόμη και την Κίνα) χρησιμοποιεί κάθε μέσο πίεσης και ελέγχου, εκβιασμών και απειλών απέναντι σε μια άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, που βασίζουν την ύπαρξη και την εξουσία τους σε βάρος του λαού, πάνω στη στήριξη των ιμπεριαλιστών.

Χρήσιμη η υπενθύμιση αυτών των χαρακτηριστικών της άρχουσας τάξης με αφορμή το θάνατο του λαομίσητου Γλύξμπουργκ και το φρεσκάρισμα στη μνήμη πολλών του ρόλου που έπαιξε η βασιλεία στην επιβολή των συμφερόντων του ξένου παράγοντα.

Στο ίδιο μήκος κύματος και οι αποκαλύψεις στην υπόθεση των υποκλοπών, που αναδεικνύουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι όλο το αστικό προσωπικό (πολιτικό, δικαστικό και στρατιωτικό), αυτού του βαθιά εξαρτημένου συστήματος, ελέγχεται σε καθημερινή βάση, λειτουργεί σε καθεστώς καθημερινής επιτήρησης και διαρκών εκβιασμών.

Και αυτό το πλέγμα ελέγχου, πιέσεων και εκβιασμών δεν είναι ένα. Και δεν αφορά κάποιο ιμπεριαλιστή αποκλειστικά. Κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο εξυφαίνει εδώ και δεκαετίες το δικό του πλέγμα, το οποίο εκμεταλλεύεται για τα δικά του συμφέροντα και τους δικούς του σκοπούς. Αποτελεί σκόπιμη συγκάλυψη και φτηνό προεκλογικό τρικ η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να χρεώσει αυτό το πλέγμα αποκλειστικά στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αποτελεί στάχτη στα μάτια του λαού και ευθεία βολή στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες, η επιχείρηση νομιμοποίησης της δράσης των μυστικών υπηρεσιών και το ξέπλυμα του βρόμικου ρόλου τους στο διάβα της σύγχρονης ιστορίας αυτού εδώ του τόπου.

Όλα αυτά (και πολλά περισσότερα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε) είναι στοιχεία που αναδεικνύουν το καθεστώς της εξάρτησης της χώρας και απέναντι στο οποίο καλούνται να παλέψουν ο λαός και η εργατική τάξη αυτής τη χώρας.

Της εξάρτησης από τον αμερικανονατοϊκό δυνάστη που επιβάλλει την ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή στο ματοκύλισμα της Ουκρανίας. Της εξάρτησης από την «πολιτισμένη» Ευρώπη της ΕΕ, το «ασφαλές λιμάνι». Που μετά τα εξοντωτικά μνημόνια, συνεχίζει με την ασφυκτική οικονομική και δημοσιονομική επιτήρηση, με τη μεθοδευμένη διάλυση της ντόπιας παραγωγικής βάσης, με τον διαρκή οικονομικό εκβιασμό στη βάση του χρέους.

Της εξάρτησης που το αστικό πολιτικό προσωπικό θέλει να την παρουσιάζει και ως δήθεν επιλογή του, ως την επιλογή της σωστής δήθεν πλευράς της Ιστορίας. Της πλευράς που αιματοκυλάει λαούς και καταστρέφει χώρες. Της πλευράς που, ανάμεσα στις ματωμένες «επιτυχίες» της, έχει να επιδείξει τις επιδρομές στο Ιράκ, τους βομβαρδισμούς και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, τα εκατομμύρια νεκρών και ξεριζωμένων στη Μέση Ανατολή.

Σε τούτη εδώ λοιπόν τη χώρα, που το αστικό μπλοκ είναι υποταγμένο στις διαταγές των ιμπεριαλιστικών κέντρων και που τα εκλιπαρεί για ένα δείγμα στήριξης, όπως η πολυπόθητη αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας ή κάποιο οπλικό σύστημα (από αυτά που υποτίθεται ότι αναβαθμίζουν την αμυντική ικανότητα της χώρας), καμαρώνει η κυβέρνηση της ΝΔ ότι είναι στο πλευρό των «νικητών». Όπως καμάρωνε και ο Τσίπρας μετά τη συνάντησή του με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, τον «συνεχιστή» των «κοινών αξιών» της ελευθερίας και της δημοκρατίας» όπως τον είχε χαρακτηρίσει.

Μόνο που η πλευρά των «νικητών» δεν έχει απέναντί της μόνο τον «κακό Πούτιν». Έχει απέναντί της, και μονίμως στο στόχαστρο, τους λαούς. Τους λαούς που παλεύουν ενάντια στο στραγγαλισμό και στο ξεζούμισμα των χωρών τους. Τους λαούς που καλούνται να πληρώσουν βαρύ φόρο για τα αδιέξοδα του ιμπεριαλισμού. Τους λαούς που κάτω από την επίδραση των επαναστατικών κομμουνιστικών ιδεών έδωσαν σκληρά μαθήματα στους δυτικούς ιμπεριαλιστές, παλεύοντας για ελευθερία και ανεξαρτησία.

Και παρεμπιπτόντως, αυτή η πλευρά, η δήθεν σωστή, είναι αυτή που μεθόδευε για χρόνια τη σφαγή στην οποία σύρθηκε τελικά ο Ουκρανικός λαός και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.

Επομένως, η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι –παράλληλα και αξεδιάλυτα– πάλη και ενάντια στην ντόπια άρχουσα τάξη. Δεν αποτελεί συχωροχάρτι γι’ αυτήν. Και η πάλη ενάντια στην ντόπια άρχουσα τάξη και το ντόπιο κεφάλαιο, είναι πάλη που -αργά ή γρήγορα- θα βρει απέναντί της τον ιμπεριαλιστικό παράγοντα.

Δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης σε ισχυρές βάσεις, αν δεν ξεκαθαρίζεται στις γραμμές του αυτό το ζήτημα. Χρειάζεται να αποκαλυφθεί και να καταγγελθεί η στάση του ΣΥΡΙΖΑ που σπέρνει αυταπάτες για τον χαρακτήρα και τις δυνατότητες της ΕΕ. Που εκθειάζει τους θεσμούς της. Που αποκρύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα των λεγόμενων «πακέτων στήριξης», τα οποία αυτός μπορεί δήθεν να διαχειριστεί αποδοτικά. Χρειάζεται να καταγγελθεί η υπογραφή του, που μπήκε φαρδιά πλατιά για την επέκταση των αμερικανονατοϊκών βάσεων.

Αλλά οφείλουν να απαντηθούν και απόψεις που βλέπουν ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά στην ντόπια άρχουσα τάξη, και σπέρνουν σύγχυση για το χαρακτήρα και τις δυνατότητές της. Και είναι σίγουρα χαρακτηριστική η παραδοχή του Συρίγου της ΝΔ, ότι στρατιωτικοί εξοπλισμοί από τις ΗΠΑ σημαίνει έλεγχος από τις ΗΠΑ.

Με αυτήν την έννοια, ο αντιδραστικός ανταγωνισμός ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας, δεν μπορεί παρά να ιδωθεί μέσα στα πλαίσια αυτής της ιμπεριαλιστικής επιβολής. Ο «πατριωτικός άνεμος» που πνέει και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, οι υπερφίαλες τοποθετήσεις και οι απειλές, δεν είναι παρά αναζήτηση ρόλου στον νέο γεωστρατηγικό χάρτη που θέλουν να χαράξουν οι ιμπεριαλιστές στην πολυτάραχη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική μέχρι τα Βαλκάνια.

Και αυτό δεν είναι κάτι που μας καθησυχάζει, αλλά το ακριβώς αντίθετο, μας ανησυχεί. Διότι μέσα στον τυχοδιωκτισμό τους, οι δυο αυτές άρχουσες τάξεις, είναι διατεθειμένες μέχρι και τους λαούς τους να θυσιάσουν. Διότι η «υψηλή εποπτεία» των αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστών, όχι μόνο δεν μπορεί να αποκλείσει ένα θερμό επεισόδιο ανάμεσα στις δύο χώρες, αλλά μπορεί ακόμη και να το προκαλέσει –για τους δικούς τους λόγους και όταν το συμφέρον τους το απαιτεί– ώστε μετά να εμφανιστούν επιδιαιτητές και ισορροπιστές, σφίγγοντας παραπέρα τα δεσμά της εξάρτησης και αφού οι δύο λαοί έχουν πληρώσει το τίμημα.

Είναι πραγματικά τεράστιο το έλλειμμα του λαϊκού παράγοντα σε αυτήν την αντιδραστική διαμάχη. Είναι μεγάλο πρόβλημα το ότι δεν αντηχεί το σύνθημα της αλληλεγγύης και της φιλίας των δύο λαών, ενάντια στα αντιδραστικά, τυχοδιωκτικά σχέδια των δύο αστικών τάξεων. Ότι βρίσκουν έδαφος η εθνικιστική προπαγάνδα και ο σοβινισμός. Και σε αυτό συμβάλλει σε σημαντικότατο βαθμό η στάση της ρεφορμιστικής αριστεράς, η οποία όχι μόνο δεν διαχωρίζει τη θέση της από την αστική προπαγάνδα, αλλά την σιγοντάρει κιόλας. Ας θυμηθούμε μόνο τα περί «ασύμμετρης απειλής στον Έβρο» που ξεστόμισε ο γραμματέας του ΚΚΕ, παπαγαλίζοντας και νομιμοποιώντας όλο το αστικό παραμύθι.

Θεωρούμε τιμή μας ως οργάνωση την παρουσία εδώ σήμερα των συντρόφων από το αδελφό μας κόμμα, το TKP/ML, το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας / Μαρξιστικό Λενινιστικό. Όμως αυτή η παρουσία αποτελεί και υπενθύμιση της υποχρέωσης, του καθήκοντος που έχουμε ως οργάνωση να αντιπαλέψουμε την αστική εθνικιστική προπαγάνδα. Να καταγγελθούν τα φιλοπόλεμα σχέδια και η καταστροφική πολιτική των δύο αστικών τάξεων. Να πάρουμε πρωτοβουλίες ώστε να εκφραστεί και να δυναμώσει η φιλία και η αλληλεγγύη των δύο λαών.

Μήπως όμως να περιμένουμε; Μήπως να δούμε τι θα βγάλουν οι κάλπες που έρχονται; Μια «προοδευτική διακυβέρνηση», ίσως, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως να ασχοληθούμε με το πώς θα αλλάξει ο συσχετισμός μέσα από τις εκλογές που ετοιμάζει το αστικό πολιτικό μπλοκ, όπως προτείνει το ΚΚΕ; Μήπως να μελετήσουμε κάποια «εναλλακτική» και να ενταχθούμε σε κάποιο «ενωτικό» σχέδιο από αυτά που εκπονούνται από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (που συγκολλιέται για να διαλυθεί και να επανασυγκολληθεί) και πάντα λίγο πριν τις εκλογές; Θα επιλέξουμε να μην το κάνουμε. Όχι γιατί υποτιμούμε τις εκλογές ως πολιτική μάχη, αλλά γιατί δεν θέλουμε να τις υπερτιμήσουμε. Δεν θα περιμένουμε, γιατί δεν θέλουμε να νομιμοποιήσουμε την αναχώρηση από τους αγώνες και το εκκωφαντικό σιωπητήριο που επιβλήθηκε στο κίνημα εδώ και μήνες. Δεν θα περιμένουμε διότι οι συσχετισμοί δεν αλλάζουν στις κάλπες, αλλά πριν από αυτές. Στους δρόμους. Μέσα από τους αγώνες και τις αντιστάσεις του λαού και της εργατικής τάξης. Αυτούς τους αγώνες που υπονόμευσαν όλοι όσοι σήμερα εμφανίζονται λαλίστατοι για το τι πρέπει να ψηφίσουμε. Όλοι αυτοί που εκθείαζαν τη μαζική συμμετοχή στην απεργία της 9^ης Νοέμβρη, αλλά δεν έκαναν τίποτε για τη συνέχειά της. Όλοι αυτοί που μνημόνευσαν τις αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά δεν έκαναν ούτε μισή κινητοποίηση για το συνεχιζόμενο μακελειό στην Ουκρανία και τον κίνδυνο γενίκευσης του πολέμου.

Όπως, λοιπόν, δεν περιμέναμε μέχρι σήμερα, έτσι και δεν θα περιμένουμε τώρα. Και θα επιμένουμε να αναδεικνύουμε την ανάγκη της μαζικής, λαϊκής και εργατικής κινητοποίησης, για τα πραγματικά μέτωπα που αναδεικνύει η σφοδρή επίθεση του συστήματος. Όπως το μέτωπο του πολέμου στην Ουκρανία και της βαθιάς εμπλοκής της χώρας μας, τα οποία θέλει να καταγγείλει και η πρωτοβουλία της οργάνωσής μας για αντιπολεμικές αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου σφαγής στην Ουκρανία αλλά και τον ερχομό στη χώρα μας του Μπλίνκεν, του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι

Κρίσιμο στοιχείο στην εξέλιξη της ταξικής πάλης διεθνώς και στη χώρα μας είναι η στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση στην εργατική τάξη. Είναι επίθεση ολομέτωπη, σε ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο. Το σύστημα γνωρίζει πολύ καλά ποιον πρέπει να φοβάται, από ποιον κινδυνεύει πραγματικά.

Θέλει να εκμεταλλευτεί και να βαθύνει τον συσχετισμό δύναμης που έχει κατακτήσει σε βάρος της εργατικής τάξης.

Θέλει να διευρύνει την αποσυγκρότησή της.

Πριν απ’ όλα, θέλει να την κάνει να πιστέψει ότι δεν υπάρχει άλλη προοπτική για την ανθρωπότητα, πέρα από αυτήν που ορίζει ο καπιταλισμός.

Να αποδεχτεί μοιρολατρικά και ως αντικειμενική την κοινωνία του κέρδους και της εκμετάλλευσης.

Πασχίζουν οι δυνάμεις του συστήματος, του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης, να κάνουν την εργατική τάξη να απαξιώσει, να διαστρεβλώσει και να διαγράψει από τη μνήμη της τα τεράστια ιστορικά βήματα που έκανε, αναζητώντας και διεκδικώντας τον δικό της δρόμο, το δρόμο προς την απελευθέρωση του ανθρώπου, το δρόμο προς την ισότητα, το δρόμο προς την πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας.

Θέλουν να χάσει κάθε προσδοκία, να παραιτηθεί από κάθε απαίτηση, να μην διανοείται καν να αμφισβητήσει την κυριαρχία των λίγων πάνω στους πολλούς.

Και πάνω απ’ όλα, να μην μπορεί να αναγνωρίσει τον ιστορικό της ρόλο, το ιστορικό της καθήκον να συντρίψει τις δυνάμεις της πλουτοκρατίας, του κεφάλαιου, του ιμπεριαλισμού.

Την λοιδόρησαν και την χλεύασαν ως «βολεμένη». Μέχρι που την εξαφάνισαν κιόλας! Υποκατέστησαν δήθεν τη θέση της στην παραγωγή με ρομπότ και μηχανές.

Μόνο που η εργατική τάξη είναι ακόμη εδώ! Συνεχίζει να παράγει ό,τι παράγεται, να χτίζει ό,τι χτίζεται. Συνεχίζει να στενάζει κάτω από τα δεσμά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Να βλέπει τον κόπο, τον ιδρώτα και τη ζωή της να κατακλέβονται. Και σε λίγο θα δει τον εαυτό της να καλείται να θυσιαστεί για τα ιμπεριαλιστικά κανόνια.

Το ΚΚΕ(μ-λ) γνωρίζει πολύ καλά τα μεγέθη του. Γνωρίζει πολύ καλά τις λειψές σχέσεις που έχει με την εργατική τάξη και τις δυσκολίες που έχει η προσέγγισή της. Όμως γνωρίζει πολύ καλά και ότι η προσέγγιση της εργατικής τάξης είναι κορυφαίο ζήτημα για μια πολιτική δύναμη που θέλει να χαρακτηρίζεται κομμουνιστική.

Το ΚΚΕ(μ-λ) δεν ξεγελιέται από τα χαρακτηριστικά του και τον περίγυρό του. Δεν κρύβεται πίσω από την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης, για να αποφύγει το σπουδαίο και δύσκολο καθήκον της προσέγγισής της. Δεν ξεχειλώνει την έννοια της εργατικής τάξης, μπερδεύοντάς την με άλλα στρώματα εργαζομένων, όπως κάνουν άλλες πολιτικές δυνάμεις, ακυρώνοντας τελικά την ιδιαίτερη θέση της στην κοινωνία και τον επαναστατικό, πρωτοπόρο ρόλο που πρέπει να κατακτήσει. Αντίθετα, θέλει να δρομολογήσει με καλύτερους όρους την προσέγγιση της εργατικής τάξης. Να δώσει και να πάρει από αυτήν. Να οξύνει την ταξική του ματιά και να διδαχτεί. Να δοκιμάσει τη γραμμή του, και να την διορθώσει ή να την εμπλουτίσει.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι

Μέσα σε αυτήν την κρίσιμη και ζοφερή συγκυρία, με τους πολεμικούς κινδύνους να κλιμακώνονται, με το φάσμα της φτώχειας και της εξαθλίωσης να εξαπλώνεται, και την κρατική καταστολή να ξεδιπλώνεται ενάντια σε κάθε μικρό ή μεγάλο εργατικό και λαϊκό αγώνα, οι μόνοι που μπορούν να δώσουν απάντηση είναι οι εργαζόμενες και λαϊκές μάζες.

Είναι οι εργαζόμενοι που βλέπουν το εισόδημά τους να εξανεμίζεται και το μισθό τους να μην μπορεί να καλύψει ούτε τα βασικά. Που βλέπουν τους όρους δουλειάς τους να χειροτερεύουν. Που ζουν καθημερινά στην εντατικοποίηση και στην τρομοκρατία. Που μετρούν ολοένα και περισσότερα θύματα στα εργασιακά κάτεργα.

Είναι οι άνεργοι που αντιμετωπίζουν την προκλητική απαίτηση να αποδείξουν ότι δεν είναι άνεργοι λόγω... χόμπι ή τεμπελιάς(!), ότι δεν είναι «χαραμοφάηδες». Που η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν δικαιούται ούτε καν το επίδομα-κοροϊδία.

Είναι η νεολαία που πρέπει να μάθει να ζει χωρίς προσδοκίες. Που είτε αποκλείεται σωρηδόν από την εκπαιδευτική διαδικασία, είτε αναγκάζεται να κυνηγά τη μια πιστοποίηση πίσω από την άλλη για να βρει μια κακοπληρωμένη θέση στη λεγόμενη «αγορά εργασίας». Που δηλητηριάζεται με τα πιο αντιδραστικά πρότυπα και τις πιο οπισθοδρομικές ιδέες. Που στοχοποιείται συστηματικά προκειμένου να αποκοπεί από κάθε προοπτική διεκδίκησης και συλλογικής πάλης. Που προετοιμάζεται με χίλιους δυο τρόπους ώστε να αποτελέσει πρόθυμη «πρώτη ύλη» για τα κανόνια και τις πολεμικές επιχειρήσεις των ιμπεριαλιστών.

Είναι συνολικά ο λαός που βλέπει το εισόδημα και τα δικαιώματά του να λεηλατούνται, τη ζωή και το μέλλον του να υποθηκεύονται.

Είναι όλοι αυτοί που ολοένα και πιο συχνά ανακαλύπτουν τη διέξοδο του μαζικού αγώνα. Παρά τις δυσκολίες και τις τρικλοποδιές που βάζουν εχθροί και δήθεν φίλοι.

Είναι όλοι αυτοί που σκόπιμα μένουν στο περιθώριο, μην τυχόν και διαταραχτεί η αστική πολιτική και οι νόρμες της, μην τυχόν και αμφισβητηθούν οι εκλογικές αυταπάτες που καλλιεργούνται ξεδιάντροπα.

Η Πρόταση Συντονισμού Οργανώσεων και Συλλογικοτήτων που έχει καταθέσει το ΚΚΕ(μ-λ) έχει στόχο να διαμορφωθούν οι όροι ώστε όλοι αυτοί να βγουν μαζικά στο προσκήνιο. Να αντισταθούν και να διεκδικήσουν. Να δουν πέρα από τα όρια που βάζει η αστική και ρεφορμιστική αντίληψη.

Γι’ αυτό και είναι μια πρόταση κόντρα σε όλο αυτό το κλίμα που θέλει να πείσει ότι η μόνη ορατή προοπτική των μαζών βρίσκεται  στις κάλπες. Δεν είναι μία πρόταση εκλογικής συγκόλλησης, αλλά μια πρόταση αγωνιστικής συμπόρευσης, ως αναγκαιότητας για πριν και μετά τις εκλογές. Δεν είναι ένα κόλπο ή μια φαεινή, αλλά αποτέλεσμα της εκτίμησης των ραγδαίων αρνητικών εξελίξεων και της σοβαρότητας της κατάστασης.

Δεν παραβλέπει τις δυσκολίες και δεν προσπερνά τις διαφωνίες που υπάρχουν ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς στις οποίες απευθύνεται. Γνωρίζει πολύ καλά τους υποκειμενισμούς και τους μικρομεγαλισμούς χαρακτηρίζουν δυνάμεις της αριστεράς, όπως γνωρίζει και τα κάθε λογής προεκλογικά σχέδια που εκπονούνται από σήμερα μέχρι και τον... Οκτώβρη. Και δεν υποτιμάει τίποτε απ’ όλα αυτά.

Όμως, οφείλει και θέλει να παλέψει, να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα, για την ευρύτερη δυνατή κοινή δράση στα κρίσιμα μέτωπα της περιόδου. Στο μέτωπο της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης και προβάλλοντας την ανάγκη καταγγελίας του συνεχιζόμενου αιματοκυλίσματος στην Ουκρανία. Στο μέτωπο της φτωχοποίησης του λαού και προβάλλοντας τον αγώνα για αυξήσεις στους μισθούς που να καλύπτουν το κόστος της ζωής. Στο μέτωπο της κρατικής καταστολής, ενάντια στη φασιστικοποίηση και υπερασπίζοντας τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Με αυτήν την αντίληψη, της κοινής δράσης και της συγκέντρωσης δυνάμεων ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, κινήθηκε, κινείται και θα συνεχίσει να κινείται η οργάνωσή μας, το ΚΚΕ(μ-λ). Με αυτήν την αντίληψη θα συνεχίσουν αν κινούνται τα μετωπικά σχήματα στα οποία συμμετέχει και στηρίζει στους εργαζόμενους και στη νεολαία.

Με αυτήν την αντίληψη πρωτοστάτησε για να σπάσει το κλίμα φόβου και σιωπής που επιβλήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, το κλίμα υποταγής στις εντολές του συστήματος για συμμόρφωση. Ήταν τότε που δώσαμε τη μάχη για να μπορέσει ο λαός να σπάσει το γύψο που θέλησε να επιβάλει το σύστημα, προκειμένου να συνεχίσει ανενόχλητο το καταστροφικό του έργο. Επιλέξαμε να λογαριαστούμε εκείνη τη στιγμή και όχι αργότερα, γιατί εκτιμήσαμε σωστά –με καθοριστική τη συμβολή του σ. Αντρέα– ότι ακόμη και σε εκείνες τις συνθήκες το σύστημα θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να πάει ακόμη παραπέρα την υπόθεση της καθυπόταξης των λαϊκών και εργαζόμενων μαζών.

Με αυτήν την αντίληψη πήραμε πρωτοβουλίες και αναδείξαμε την υπόθεση της αντίστασης στο νόμο Χατζηδάκη και τις ολέθριες συνέπειές του στα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Κόντρα και ενάντια στη συμβιβασμένη γραμμή του αστικού και ρεφορμιστικού συνδικαλισμού, όπως αυτή εκδηλώθηκε πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά την ψήφιση αυτού του αντεργατικού τερατουργήματος.

Μα αυτήν την αντίληψη στηρίξαμε και στηρίζουμε τους αγώνες που δίνει η εργατική τάξη. Τον αγώνα των εργατών της Cosco. Τον αγώνα των εργατών στα Πετρέλαια Καβάλας. Τον ηρωικό αγώνα των εργατών της Μαλαματίνας.

Με την ίδια ακριβώς αντίληψη μπήκαμε στους αγώνες της νεολαίας ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση που δέχεται από το σύστημα και την κυβέρνησή του. Η νεολαία που χτυπήθηκε στις πλατείες, η νεολαία που βρέθηκε απέναντι στην πανεπιστημιακή αστυνομία. Η νεολαία για την οποία είχε πάντα ιδιαίτερο νοιάξιμο ο σ. Αντρέας.

Με την ίδια αντίληψη, και παλεύοντας να δημιουργήσουμε καλύτερους όρους, θα συνεχίσουμε να παλεύουμε. Με στόχο να δυναμώσουμε τη φωνή και τα στηρίγματά μας στην κοινωνία και το κίνημα. Για να συμβάλουμε στο να δυναμώσουν οι εργατικοί-λαϊκοί αγώνες και να μετράνε ολοένα και περισσότερες νίκες. Για να απαλλαγεί ο λαός από τους ιμπεριαλιστές-δυνάστες του. Για να υπηρετήσουμε με συνέπεια την υπόθεση της επαναστατικής κομμουνιστικής προοπτικής. Για να βαδίσουμε το δρόμο προς την Ανεξαρτησία και τον Σοσιαλισμό. Για να τιμήσουμε την προσφορά και τη μνήμη του συντρόφου μας Αντρέα.