Τα παραδείγματα βοηθούν. Ο Λέανδρος Μπόλαρης με άρθρο του στην ιστοσελίδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (https://antarsya.gr/node/6348) επιχειρηματολογεί για αυτό που βρίσκεται στον πυρήνα αυτού που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποκαλεί «αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα». Δηλαδή προβάλλει όχι μόνο την ανάγκη αλλά και τη «δυνατότητα» να επιβληθεί «εδώ και τώρα» (όπως ο ίδιος λέει) εργατικός έλεγχος ως αναγκαίο συνοδευτικό των κρατικοποιήσεων που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους σιδηροδρόμους, την υγεία κλπ.
Για να υποστηρίξει λοιπόν ο αρθρογράφος πως «εδώ και τώρα ανοίγει το ζήτημα της κρατικοποίησης χωρίς αποζημίωση για τα αφεντικά και με εργατικό έλεγχο» παραθέτει ένα συγκεκριμένο παράδειγμα.
Γράφει ο Λ. Μπόλαρης:
«Το εργατικό κίνημα έχει εμπειρία από τέτοιες μάχες αλλά και από νίκες. Το 1990-93 η κυβέρνηση του Μητσοτάκη πατρός αποπειράθηκε μια κατά μέτωπο σύγκρουση με την εργατική τάξη με σημαία τις ιδιωτικοποιήσεις και έσπασε τα μούτρα της στη ναυαρχίδα αυτής της προσπάθειας, την «αποκρατικοποίηση» της ΕΑΣ, των μπλε λεωφορείων της Αθήνας. Η κυβέρνηση έπεσε, και οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ επέβαλαν στην επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την επανακρατικοποίηση των λεωφορείων.»
Νομίζουμε πως το παράδειγμα είναι πράγματι πολύ σαφές για το σε τι (σε ποια κυβέρνηση που «μπορεί να κάνει κρατικοποιήσεις») πρέπει να «προσβλέπουν» σήμερα οι εργαζόμενοι ενόψει των εκλογών της 21/5. Και είναι ακόμα πιο σαφές για το με ποιες πολιτικές προϋποθέσεις «ανοίγει ο δρόμος» για να εφαρμοστεί αυτό που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ονομάζει «αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα».
Ευχαριστούμε Λέανδρε!
ΥΓ. ίσως η μόνη παράλειψη του παραδείγματος είναι ότι δεν μας λέει αν μετά την επανακρατικοποίηση των λεωφορείων που έκανε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχαμε και (για κάποιο έστω διάστημα) «εργατικό έλεγχο» στα λεωφορεία. Αλλά μπορεί τότε να μην είχε διαμορφωθεί το «ολοκληρωμένο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα» που σήμερα υπάρχει…
