Η έκρηξη μαζικής οργής στους δρόμους των γαλλικών πόλεων -ιδιαίτερα από νέους μεταναστευτικής καταγωγής οι οποίοι στην μεγάλη πλειοψηφία τους ζούνε στο περιθώριο της ανεργίας, της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού- ύστερα από τη νέα αστυνομική δολοφονία νεαρού, είναι απόλυτα δίκαιη και αναμενόμενη.
Η αστυνομική βία, οι νομικές απαγορεύσεις και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επιβιώνει άτυπα καιρό τώρα μετά τη λήξη της πανδημίας στην Γαλλία (και όχι μόνο σε αυτήν) αποτελούν την προληπτική οχύρωση ενός κοινωνικού καθεστώτος που ξέρει καλά πως κάθεται πάνω σε ένα καζάνι που βράζει. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ενίσχυσης της κρατικής καταστολής που υλοποιούν χρόνια τώρα όλες οι γαλλικές κυβερνήσεις (δεξιές και δήθεν σοσιαλιστικές) ήταν η δολοφονία του 17χρονου Ναέλ από αστυνομικό στην Ναντέρ. Ο εν ψυχρώ πυροβολισμός σε βάρος του νεαρού είναι στην πραγματικότητα συνέπεια αυτών των πολιτικών αντιμετώπισης του λαού και της νεολαίας ως εχθρού, και όχι μια μεμονωμένη πράξη ενός αστυνομικού. Άλλωστε, από το 2005 μέχρι σήμερα η γαλλική αστυνομία βαρύνεται με πολλές ανάλογες δολοφονίες νέων στους δρόμους.
Η δολοφονία του νεαρού αλγερινής καταγωγής δεν αποτελεί μέρος μόνο μιας πολιτικής συστηματικής στόχευσης ενάντια στους απόκληρους νέους στα προάστια που κατοικούν μετανάστες και απόγονοι μεταναστών. Η λεγόμενη "εσωτερική αποικιοκρατική πολιτική" της γαλλικής αστικής τάξης και του κράτους της και ο αστυνομικός ρατσισμός είναι υπαρκτές καταστάσεις, αλλά δεν είναι η μοναδική εξήγηση για τις κρατικές δολοφονίες στους δρόμους. Το σιδερένιο ματωμένο χέρι του γαλλικού κράτους μπορεί μερικές φορές να κάνει μικροδιακρίσεις, αλλά είναι έτοιμο πάντα δίχως ενδοιασμό να χτυπήσει κάθε κοινωνική αντίσταση, αμφισβήτηση και αγώνα. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τις εργατικές διεκδικήσεις, το κίνημα των κίτρινων γιλέκων και πρόσφατα τις απεργίες ενάντια στο νόμο για τις συντάξεις είναι η απόδειξη. Εχθρός για την γαλλική αστική τάξη και το κράτος της είναι οι εργάτες, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι απόκληροι της μεσαίας τάξης, οι μετανάστες και οι λαοί στις αποικίες, ανεξάρτητα από καταγωγή, χρώμα, γλώσσα και θρησκεία!
Ο κύκλος της οργισμένης αντίδρασης, ακόμα και αν κλείσει κάτω από το βάρος της βίαιας καταστολής, αφήνοντας στους δρόμους αποκαΐδια, χιλιάδες συλλήψεις, κραυγές από τη γαλλική δεξιά και ακροδεξιά για περισσότερη κρατική βία και αντιμεταναστευτική πολιτική, δεν θα είναι το «τέλος». Η οργή και το μίσος θα συνεχίζει να αναπαράγεται στις λαϊκές γειτονιές.
Για μια ακόμη φορά, όπως και σε όλους τους σύγχρονους κοινωνικούς αγώνες που ξεσπούν, αυτό που λείπει εκκωφαντικά είναι η παρουσία και η ηγεσία μιας γνήσιας, επαναστατικής και στενά δεμένης με τους εξεγερμένους αριστεράς. Η οποία θα μπορεί να στρέψει το τυφλό ποτάμι της οργής στην κοίτη ενός συνειδητού κινήματος για την ανατροπή του καπιταλισμού και τη δημιουργία μιας νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας ισότητας και δικαιοσύνης.
Η διαπίστωση αυτή κάνει αναγκαία δύο τουλάχιστον πράγματα: την έκφραση όσο πιο έντονα της αλληλεγγύης μας στους νέους που εξεγείρονται οργισμένοι και την ένταση των προσπαθειών μας για να αναδειχτεί με ορατό τρόπο στην κοινωνία των απόκληρων μια πειστική πρόταση που να μετατρέπει το μίσος σε όραμα και συνειδητή μαζική προσπάθεια για κοινωνική αλλαγή.
Το ΚΚΕ(μ-λ) καλεί το λαό και τη νεολαία της χώρας μας να διαδηλώσουν μαζικά την αλληλεγγύη τους στη γαλλική νεολαία και το γαλλικό λαό και να στηρίξουν μαζικά τα αγωνιστικά καλέσματα της Δευτέρας 3/7 σε Αθήνα (7:30 μμ στη Γαλλική Πρεσβεία), στη Θεσσαλονίκη (7:00 μμ στο Γαλλικό Προξενείο) και στην Πάτρα (7:00 μ.μ. πλατεία Γεωργίου).
Κυριακή 2/7/2023
