Ο κάθε πολιτικός φορέας είναι αυτονόητο ότι λειτουργεί με κάποιους κανόνες, κάποιες πολιτικές αρχές, πολύ περισσότερο όταν αυτοορίζεται ως τέτοιος και μάλιστα πολιτικό κόμμα και πολύ περισσότερο κόμμα της εργατικής τάξης, κομμουνιστικό, επαναστατικό και προοριζόμενο σε βάθος χρόνου να καταργήσει θεσμούς, όπως το κόμμα και άλλους κοινωνικούς θεσμούς που λειτουργούν εξουσιαστικά και εμποδίζουν την πλήρη χειραφέτηση, την πλήρη ελευθερία και καλούνται να αναδείξουν την πλήρη ισότητα των μελών της κοινωνίας και να την καταστήσουν ως κομμουνιστική γιατί αυτός είναι ο προορισμός τους.
Όμως από την ιστορική εμπειρία που γνωρίσαμε μέχρι τα τώρα, ξεκινώντας από τις μεγάλες επαναστάσεις του 20ου αιώνα, δηλαδή από την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία και την Κινέζική Επανάσταση στη συνέχεια, γνωρίζουμε ότι τα κομμουνιστικά κόμματα αυτών των δύο χωρών, αλλά και όλα τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο, πέρασαν, περνούν και θα συνεχίσουν να περνούν από πολλές δυσκολίες και δοκιμασίες στη λειτουργία τους με τη δόλια «πολιτική λειτουργία» να πάσχει μονίμως από διάφορες ασθένειες, άλλοτε βαριές και άλλοτε λιγότερο νοσηρές, αλλά πάντα με ελλείψεις στη σωστή λειτουργία τους.
Οι λόγοι που προκύπτουν αυτά τα προβλήματα είναι ποικίλοι, όμως ένας από τους πιο βασικούς λόγους είναι οι αδυναμίες που έχει η εκάστοτε ηγεσία να ανταποκριθεί στα καλέσματα της ιστορικής στιγμής και να πορευτεί με τις σωστότερες επιλογές και σύμφωνα με ορθή πολιτική λειτουργία, πράγμα που είναι συνεχώς ένα ζητούμενο για το επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα της εργατικής τάξης και όχι μονάχα γι’ αυτό.
Μια σύντομη αναφορά στα δικά μας
Τον Ιούνη του 1982 κάναμε τη Συνδιάσκεψή μας για να δηλώσουμε ότι η επιδίωξή μας ήταν να συνεχίσουμε τον δρόμο που ξεκίνησε το ΚΚΕ (μ-λ) με το Συνέδριο του Νοέμβρη του 1976, τότε που η ΟΜΛΕ (Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας) οδηγήθηκε σε συνέδριο για να ιδρύσει το μαρξιστικό λενινιστικό κόμμα. Βέβαια, τότε προέκυψαν τα δύο Μ-Λ, αυτό είναι μία ιστορία που μας πονάει, αλλά δυστυχώς δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία ως εξέλιξη στα επαναστατικά κόμματα και οργανώσεις.
Η διάσπαση του 1976 οφείλεται κυρίως στα προβλήματα μη πολιτικής λειτουργίας, που υπήρχαν στην ηγεσία της οργάνωσης της ΟΜΛΕ. Υπήρχαν δύο κορυφαίοι παράγοντες που ξεκίνησαν την υπόθεση του μ-λ κινήματος της χώρας μας (Γιάννης Χοντζέας - Ισαάκ Ιορδανίδης) πού ήταν πάντα μαζί και ήταν πάντα χώρια. Βέβαια, για να μην τους αδικούμε, προσπάθησαν να συγκροτήσουν σωστά την οργάνωση και να οικοδομήσουν ένα πολιτικό ρεύμα με επαναστατικές αναφορές στις παραδόσεις του ΚΚΕ κι έχοντας έναν σταθερό αγωνιστικό προσανατολισμό, όμως ως πολιτική λειτουργία σε επίπεδο κορυφής ήμασταν στο μηδέν. Αυτό από μόνο του είναι ένα στοιχείο βαριάς ασθένειας και το φέραμε από το ξεκίνημα αυτής της υπόθεσης, πράγμα που έμελε να συνοδεύσει την πορεία του μ-λ κινήματος και να το σημαδέψει σε όλη του τη διαδρομή.
Δεν υποτιμούμε την προσπάθεια που οι δύο κατέβαλαν, τους σκληρούς αγώνες που έδωσαν και τις δοκιμασίες που αντιμετώπισαν στον κακοτράχαλο δρόμο που διαβήκανε. Όμως, χρειάζονταν και κάτι παραπάνω και αυτό το κάτι παραπάνω δεν υπήρχε και έτσι είχαμε αυτά που είχαμε, όχι βέβαια μόνο στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο ολόκληρο. Γι’ αυτό, λοιπόν, στη Συνδιάσκεψη του 1982, στη Συνδιάσκεψη της ανασυγκρότησης και μάλιστα στο κίτρινο βιβλιαράκι, σχεδόν σε όλα τα γραπτά κείμενα γίνεται αναφορά στην αναγκαιότητα της πολιτικής λειτουργίας.
Το ξεκίνημα το 1982 είχε νέα προβλήματα, εκτός των άλλων, π.χ. η απόσταση Θεσσαλονίκης - Αθήνας. Δεν νοείται μία σωστή πολιτική λειτουργία ενός ανώτατου οργάνου όταν δεν υπάρχει έδρα. Παρόλα αυτά τα καταφέραμε αρκετά καλά και βρέθηκαν ικανοποιητικές λύσεις, μέχρις ότου αποκτήσει έδρα το ανώτατο όργανο και να λυθεί τελικά με τη μεταφορά του στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη. Αντίθετα, παρότι είχαμε στην Αθήνα τον κυρίαρχο κορμό της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ(μ-λ) σε όλο το εξάχρονο (1976-1982), τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά, όχι γιατί τα μέλη αυτού του οργάνου δεν γνώριζαν καλά την αναγκαιότητα της ορθής πολιτικής λειτουργίας ενός ανώτατου οργάνου, αλλά γιατί άλλα προβλήματα είχαν μπροστά τους και το κυρίαρχο, που μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο, ήταν η απογοήτευση που νιώσανε όταν κατανόησαν καλά τα κενά που είχε αφήσει η ηγεσία από την αρχή του εγχειρήματος.
Εάν η περίοδος η αρχική, από την έκδοση της Αναγέννησης και τη δημιουργία των Ιστορικών Εκδόσεων, μπορεί να δικαιολογηθεί ως αρχική και να δικαιολογηθεί με τις αυτονόητες δυσκολίες, ωστόσο η προετοιμασία για τον κίνδυνο φασιστικής δικτατορίας που καταγγέλλονταν και από τα έντυπά μας, δεν είχε την πρέπουσα προετοιμασία και έτσι ο Ισαάκ συλλαμβάνεται αμέσως, ενώ ο Γιάννης Χοντζέας περνάει στην παρανομία και στα δύο χρόνια που δραστηριοποιείται δημιουργεί την ΟΜΛΕ, εκδίδει την παράνομη «Προλεταριακή Σημαία» και άλλα έντυπα και συντάσσει ουσιαστικά ένα μεστό πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό κείμενο, το «Γράμμα από την Ελλάδα» προς τους Έλληνες του εξωτερικού, και τυπώνεται στο «Σάλπισμα».
Το κείμενο αυτό βοήθησε πολύ τη δουλειά της οργάνωσης στο εξωτερικό, αλλά οι συλλήψεις που έγιναν το 1969 δυσκόλεψαν σοβαρά την ανάπτυξη της οργάνωσης για αρκετό καιρό και έπεσε αναγκαστικά το βάρος της καθοδήγησης της δουλειάς και για τον ελλαδικό χώρο στα στελέχη του εξωτερικού. Ο σ. Τάκης Τασόπουλος ήταν ένας άξιος σύντροφος και ανέλαβε την καθοδηγητική δουλειά της ΟΜΛΕ, βοηθώντας το σύνολο της δουλειάς της οργάνωσης έξω και μέσα στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια της χούντας γίνανε ικανοποιητικά βήματα της οργάνωσης και στο εσωτερικό της χώρας, όμως μια σχετική ατολμία διέκρινε την οργάνωση και αυτό οφείλονταν στο ότι υπήρχε έντονος ερασιτεχνισμός στην όλη δουλειά που αναπτύσσονταν και αυτός ο ερασιτεχνισμός ήταν πολύ πιο έντονος και στις άλλες οργανώσεις στην περίοδο της δικτατορίας, που πολλές φορές δημιουργούσαν όρους αρνητικούς στην ανάπτυξη της πολιτικής δραστηριότητας. Ακόμα και στο Πολυτεχνείο, που ήταν ένα σχετικά ώριμο γεγονός και συμμετείχαν αγωνιστές που είχαν αποκτήσει μια σχετική πείρα, φάνηκε ο ερασιτεχνισμός και κυριάρχησε ευτυχώς η τόλμη και η αποφασιστικότητα, καθώς και η αλληλεγγύη του λαού για να μην θρηνήσουμε εκατόμβες.
Η αρχή της μεταπολίτευσης ήταν μία από τις σπουδαιότερες φάσεις της ανάπτυξης της οργάνωσής μας. Με εξαίρεση την ηγεσία, δηλαδή τα υψηλόβαθμα στελέχη τα οποία αντί να συστρατευτούν και να λειτουργήσουν από κοινού σε αυτή τη γοργή ανάπτυξη που γνώριζε η οργάνωση, περί άλλων τυρβάζανε και υπήρχε ένα κενό και μία ακέφαλη οργάνωση που οδηγούνταν σε μία μακρόσυρτη προσυνεδριακή διαδικασία, όπου ο καθένας ύψωνε τη δική του σημαία και δημιουργούσε τη δική του ομάδα.
Ουσιαστικά ήταν η πλευρά των υποστηρικτών του Ισαάκ Ιορδανίδη, υποστηρίζοντας τη θεωρία των τριών κόσμων, υποστηρίζοντας την πολιτική της Κίνας και όλα τα ανοίγματα που έκανε με τις ΗΠΑ (ταξίδι του Νίξον στο Πεκίνο) και άλλα που ακολουθούν και όταν πια ανοίγει ο …ασκός του Αιόλου και των διαφωνιών προκύπτουν οι διασπάσεις.
Η άλλη πλευρά, όλα τα στελέχη δηλαδή που διαμορφώθηκαν από το ξεκίνημα της Αναγέννησης ήταν αυτά που εναντιώνονταν στον Ιορδανίδη αλλά δεν υποστηρίζονταν ανοιχτά από το Γιάννη Χοντζέα, ο οποίος δεν συμμετείχε σε κανένα όργανο και απαιτούσε να συγκληθεί μια Ολομέλεια και να πάρει αποφάσεις για την αποκατάστασή του, γιατί κάποιοι στο παρελθόν τον κατηγόρησαν αδίκως (και πράγματι έτσι ήταν) για ευθύνες που είχε για το χτύπημα της οργάνωσης του 1969 από τη χούντα και τις αρνητικές συνέπειες στην ανάπτυξή της.
Στον ενάμιση χρόνο περίπου που διήρκησε η προσυνεδριακή διαδικασία, γραμματέας της ΟΜΛΕ έγινε, εκ των πραγμάτων, ο Βαγγέλης Πισσίας, γιατί όλοι αυτοί που θα έπρεπε και θα μπορούσαν να γίνουν αρνούνταν. Το ιδρυτικό συνέδριο διήρκησε περίπου μία εβδομάδα, έγινε στην Αθήνα και συμμετείχε αντιπροσωπεία συντρόφων προσφύγων με επικεφαλής των Πολύδωρο Δανιηλίδη και οι εργασίες του περαιώθηκαν παρά την απουσία του Ισαάκ Ιορδανίδη, ο οποίος από την επόμενη μέρα αποχώρησε του συνεδρίου διαφωνώντας, ενώ όλοι οι υποστηρικτές του συμμετείχαν μέχρι το τέλος των διαδικασιών του συνεδρίου.
Μπορούμε να καταλάβουμε έτσι ότι η πολιτική λειτουργία δεν είναι, δεν ήταν και δεν θα είναι κάτι προς υποτίμηση. Πρέπει να σκύβει επάνω της με σεβασμό κάθε όργανο που θέλει να σέβεται τον εαυτό του, που θέλει να βαδίσει ένα δρόμο νικηφόρο και επαναστατικό. Και παραδείγματα υπάρχουν πολλά από τα κομμουνιστικά κόμματα όλου του κόσμου, αρχής γενομένης από το μπολσεβίκικο και το κινέζικο κομμουνιστικό κόμμα. Και όταν λέμε πολιτική λειτουργία εννοούμε τη συλλογικότητα που πρέπει να κυριαρχεί σε κάθε επαναστατικό οργανισμό και αυτή η συλλογικότητα μπορεί να αποτελέσει το ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας, το οποίο πολλαπλασιάζεται και μας δίνει μία κοινωνία σοσιαλιστική, πορευόμενη σταθερά προς τον κομμουνισμό και το «εγώ» να περάσει ιστορικά πλέον στο «εμείς», κατακτώντας την πραγματική ελευθερία των ανθρώπων.
Στέλιος Αγκούτογλου
Οργάνωση Θεσσαλονίκης
