Σοκαρισμένοι και με βαθιά θλίψη πληροφορηθήκαμε από τους συντρόφους του ΝΑΡ – νΚΑ, το χαμό του Σπύρου Χαϊκάλη. Μια τόσο άδικη και πρόωρη απώλεια ενός νέου και αγαπημένου συντρόφου.
Από τα πρώτα φοιτητικά χρόνια αμέσως ξεχώρισε για το ανήσυχο πνεύμα του, την ντομπροσύνη, την ανιδιοτέλεια και τόσα άλλα, που σε συνδυασμό με την αγάπη του για τους λαϊκούς ανθρώπους και τους ανθρώπους του μόχθου, του δώσανε τις στέρεες βάσεις για να εξελιχθεί σε έναν σταθερό αγωνιστή που γινόταν σημείο αναφοράς για τους ανθρώπους γύρω του.
Ποτέ δεν περίμενε από άλλους να κάνουν πρώτοι την αρχή. Αυτή η ανάληψη ευθύνης - πάρα το νεαρό της ηλικίας - ήταν μάθημα πρωτοπόρας στάσης προς τους γύρω του. Στο Πανεπιστήμιο αλλά και έπειτα, σε χώρους δουλειάς και ευρύτερα. Μέσα στα κινήματα, (ιδιαίτερα του ’06-’07, του ’08, του ’10 -’12) έχτιζε σταθερές συντροφικές σχέσεις με την στάση του και με τον κόσμο της αριστεράς.
Για όσους είχαμε την τύχη να τον ζήσουμε από κοντά θυμόμαστε την απλότητά του, την αγάπη του για το νησί του, για τη θάλασσα, το πάθος του για κάθε όμορφο συναίσθημα. Θα είναι πάντα στο μυαλό μας το χαμόγελο και το σπινθηροβόλο βλέμμα του που αντανακλούσε την ζωντάνια του νέου κόσμου για τον οποίο πάλευε.
Η σκέψη μας και τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του και τους συντρόφους του.
Αντίο σύντροφε Σπύρο.
