Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται ο νέος γύρος επίθεσης στο λαό και τους εργαζόμενους από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Έχοντας εξασφαλίσει την ανανέωση της θητείας της, με τη Νέα Δημοκρατία σε σύγχυση και με τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές να δίνουν τα εύσημά τους στον Τσίπρα, η κυβέρνηση προχωρά ταχύτατα στην υλοποίηση των βάρβαρων μέτρων που επιτάσσει το τρίτο μνημόνιο. Αλλά όχι μόνο αυτά, καθώς παραμένει ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο τα μέτρα αυτά να συνοδευτούν από άλλα, ακόμη σκληρότερα.
Οι προγραμματικές δηλώσεις Τσίπρα, η δρομολόγηση της ψήφισης των 49 (!) προαπαιτούμενων σε ένα νόμο και το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2016 δείχνουν ξεκάθαρα το δρόμο που θα βαδίσει τούτη εδώ η κυβέρνηση, φανερά πλέον ταγμένη στην υπηρέτηση των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας άρχουσας τάξης. Μέτρα που μπορεί να παρουσιάζονται ως συνταγή εξόδου από την ύφεση, αλλά στην ουσία αποτελούν λαιμητόμο για το λαό και τους εργαζόμενους, είναι μέτρα που οδηγούν στη ραγδαία επέκταση της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης.
Αρκεί μια απλή σύγκριση των τωρινών προγραμματικών δηλώσεων Τσίπρα με αυτές του Φλεβάρη του 2015 για να αντιληφθεί κανείς το εύρος και το βάθος της ευθυγράμμισής του με τις εντολές των ξένων και ντόπιων κέντρων, την ταχεία μετατροπή του σε πρόθυμο φορέα προώθησης των πιο αντιδραστικών αστικών και ιμπεριαλιστικών επιλογών.
Όπως αρκούν τρεις λέξεις, το «Good job, Alexis», και η σπουδή με την οποία προβλήθηκε από τα κυβερνητικά επιτελεία, για να αντιληφθούμε το μέγεθος των κινδύνων που εγκυμονεί για το λαό μας η «στήριξη» και ο «θερμός» εναγκαλισμός των αμερικάνων ιμπεριαλιστών προς τη νέα κυβέρνηση. Κίνηση καθόλου τυχαία, άμεσα συνδεδεμένη με την ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ειδικότερα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Ένταση που κλιμακώνεται επικίνδυνα, καθώς στην επιθετικότητα των δυτικών προστίθεται και η ανοιχτή παρέμβαση του ρώσικου ιμπεριαλισμού, με βομβαρδισμούς στο πλευρό του Άσαντ, και πάντα με το πρόσχημα την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας». Ένταση που τροφοδοτεί ασταμάτητα τα προσφυγικά καραβάνια του δύσμοιρου Συριακού λαού που συρρέει προς τις «πύλες της Δύσης» αναζητώντας ένα καταφύγιο, μια αχτίδα ελπίδας.
Είναι αυτά τα καραβάνια που (μαζί με τα δεινά του ουκρανικού λαού) υπενθυμίζουν στο λαό μας τι πραγματικά σημαίνει ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, ποιο είναι το μέλλον που ετοιμάζει για τους λαούς ο ιμπεριαλισμός. Και είναι αυτά που υπενθυμίζουν πόσο επιτακτική είναι σήμερα η συγκρότηση ενός πλατιού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου των λαών.
Περασμένα, ξεχασμένα! Κάπως έτσι θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς τη σχέση των πρόσφατων προγραμματικών δηλώσεων με αυτές του Φλεβάρη του 2015. Τότε, παρά την ήδη φανερή ρότα προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ, οι προγραμματικές δηλώσεις, προσπαθώντας να ισορροπήσουν τις αυξημένες λαϊκές προσδοκίες, είχαν έστω μια αναφορά (με μπόλικη ασάφεια βέβαια) σε κάποια μέτρα και πρωτοβουλίες σχετικά με αιτήματα που είχε θέσει το λαϊκό και εργατικό κίνημα.
Σήμερα, όλα αυτά έχουν παρέλθει χωρίς επιστροφή. Οι στόχοι που βάζουν οι πρόσφατες προγραμματικές δηλώσεις αφορούν αποκλειστικά και μόνο τον «οδικό άξονα» που θέτει ο ιμπεριαλισμός και η απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου: πρώτον, μέσα στο Νοέμβρη να έχει λήξει η πρώτη αξιολόγηση και, δεύτερον, μέχρι το τέλος της χρονιάς να έχει ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ουσιαστικά, δηλαδή, η κυβέρνηση επιδιώκει να εξασφαλίσει στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο τους όρους που θα επιτρέπουν την απρόσκοπτη ροή κερδών σε βάρος του λαού και της εργατικής τάξης, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι θα τα καταφέρει. Γιατί γνωρίζουν ότι στο περιβάλλον της εξελισσόμενης κρίσης του συστήματος καμία εξασφάλιση δεν είναι εφικτή. Αυτό όμως που είναι εφικτό είναι να πετσοκοφτούν κι άλλο τα δικαιώματα που έχουν απομείνει στο λαό, να λεηλατηθεί ακόμη περισσότερο το λαϊκό εισόδημα, να παραχωρηθούν στο ιδιωτικό κεφάλαιο οι υποδομές και ο φυσικός πλούτος της χώρας. Γι’ αυτό και μέσα στους στόχους του εικοσαμήνου είναι η «προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων». Και δεν είναι η συγκρότηση του «Ειδικού Φορέα Προσέλκυσης Επενδύσεων» αυτό που περιμένουν να κάνει τη διαφορά, αλλά η εξασφάλιση που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι διατεθειμένος να προωθήσει την επίθεση, από τη μια, και να κρατήσει το λαό στη γωνία, από την άλλη.
Βέβαια, όπως ανέδειξαν και οι εκλογές-εξπρές, κρίσιμο στοιχείο είναι η «καλή δουλειά» («good job») να γίνει και γρήγορα. Γι’ αυτό και τα 49 προαπαιτούμενα θα κατατεθούν σε ένα νόμο, με μια ακόμη διαδικασία-εξπρές που θα ακολουθηθεί από μια ακόμη παρόμοια διαδικασία στα τέλη του Οκτώβρη. Προφανώς, οι γκρίνιες του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση για τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, είναι προ πολλού ξεχασμένες. Η «νομοτέλεια» της υποταγής στα μνημόνια απαιτεί γρήγορες κινήσεις ισοπέδωσης των λαϊκών δικαιωμάτων: στο ασφαλιστικό, στο φορολογικό, στο μισθολογικό, στο εργασιακό, στην περίθαλψη, στην εκπαίδευση και… παντού!
Φυσικά, μέσα από τους στόχους δεν μπορούσε να λείπει και η «απομείωση του χρέους», ο νέος «εθνικός στόχος» που μας φορτώθηκε τα τελευταία χρόνια. Στόχος που προφανώς δεν αφορά το λαό ο οποίος διαπίστωσε τα οδυνηρά αποτελέσματα του προηγούμενου «κουρέματος». Στόχος που θέλει να εκφράσει τις επιδιώξεις της στριμωγμένης ντόπιας άρχουσας τάξης, αλλά και να εκμεταλλευτεί (τρομάρα τους!) την αντιπαράθεση μεταξύ αμερικάνικου και γερμανικού ιμπεριαλισμού στο ζήτημα αυτό.
• Κάπως έτσι, λοιπόν, στοχεύει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην «ανάπτυξη». Ωστόσο, το τι είδους «ανάπτυξη» είναι και για ποιον, μια ιδέα μπορεί να πάρει κανείς και από το προσχέδιο προϋπολογισμού που κατατέθηκε για το 2016. Μέτρα ύψους 4,3 δισ. ευρώ στην πλάτη λαού και εργαζομένων, από μια κυβέρνηση η οποία υποτίθεται ότι δίνει μάχη ενάντια στις πολιτικές λιτότητας:
- Πετσόκομμα μισθών και επιδομάτων κατά 21,2 εκατ. ευρώ.
- Πετσόκομμα συντάξεων και ασφαλιστικών παροχών κατά 1,27 δισ. ευρώ.
- Πετσόκομμα κοινωνικών επιδομάτων κατά 105 εκατ. ευρώ.
- Πετσόκομμα νοσοκομειακής περίθαλψης κατά 22 εκατ. ευρώ τα οποία θα προέλθουν από την επαναφορά του εισιτηρίου των 5 ευρώ στα νοσοκομεία ή άλλο ισοδύναμο μέτρο.
- Αύξηση της φοροληστείας κατά 2,5 δισ. ευρώ!
Επιπλέον, στο προσχέδιο του προϋπολογισμού προβλέπεται αύξηση της ανεργίας στο 25,8% (από 25,4% που είναι φέτος) και του πληθωρισμού στο 1,1% (από -0,7% που είναι φέτος).
Αυτός, λοιπόν, ο αντιλαϊκός προϋπολογισμός, σύμφωνα με κυβερνητικά στελέχη, «αποτυπώνει τις κυβερνητικές προτεραιότητες για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοσιονομική υπευθυνότητα» (!), ενώ ο τελικός προϋπολογισμός, που θα κατατεθεί κατά το Νοέμβρη, θα περιέχει κι άλλα επώδυνα μέτρα.
• Κι αν αυτή είναι η μία πλευρά της αγριότητας που καλείται να αντιμετωπίσει ο λαός, υπάρχει και η άλλη πλευρά, ακόμη πιο άγρια και επικίνδυνη. Είναι αυτή που διαμορφώνει η ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και η όξυνση της αντιπαράθεσης γύρω από τη Συρία.
Η άμεση εμπλοκή της Ρωσίας στο ζήτημα ξεκινώντας βομβαρδισμούς, τροποποιεί δραματικά τους όρους της αντιπαράθεσης, ενώ -παρά τις κατηγορηματικές αρνήσεις του Πούτιν- το ενδεχόμενο να στείλει και χερσαίες δυνάμεις στο πλευρό του Άσαντ (όπως τον κατηγορούν οι ΗΠΑ ότι έχει ήδη κάνει) δεν είναι και τόσο απίθανο. Το βέβαιο είναι ότι και μόνο οι βομβαρδισμοί αποτελούν σημαντική ποιοτική μεταβολή της εμπλοκής της Ρωσίας και δημιουργούν σοβαρές ανησυχίες, αλλά και τριγμούς στο δυτικό στρατόπεδο.
Οι ΗΠΑ έσπευσαν (και δια στόματος Ομπάμα) να προειδοποιήσουν τη Ρωσία για τις συνέπειες που θα έχει η κίνησή της αυτή. Μάλιστα, με αφορμή την εκτόξευση 26 ρωσικών πυραύλων Κρουζ από πλοία στην Κασπία, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Άστον Κάρτερ, ανέφερε ότι «στις επόμενες ημέρες η Ρωσία θα αρχίσει να έχει (ανθρώπινες) απώλειες»!
Είναι σαφές ότι η Ρωσία επιδιώκει την αναβάθμιση της παρουσίας της στο παγκόσμιο γεωστρατηγικό συσχετισμό. Μετά τη σοβαρή πίεση που δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται από τις εξελίξεις στην Ουκρανία, βάζει «σφήνα» στη Συρία, αξιοποιώντας τις σχέσεις της με το καθεστώς Άσαντ και την αδυναμία των Δυτικών να προωθήσουν μέχρι σήμερα τις δικές τους επιλογές. Επιλογές οι οποίες, ας σημειωθεί, οδήγησαν και στη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους.
Επιπλέον, η Ρωσία αξιοποιεί την ίδια την ιδεολογική βάση πάνω στην οποία στήθηκε η επέμβαση των ιμπεριαλιστών, τη μάχη ενάντια στην τρομοκρατία και το Ισλαμικό Κράτος.
Πιο στριμωγμένη απ’ όλους εμφανίζεται η Γερμανία, η οποία διαπιστώνει για μια ακόμη φορά την αδυναμία της να παρέμβει στο κρίσιμο γεωστρατηγικό πεδίο με όρους αντίστοιχους με αυτούς που παρεμβαίνουν οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές. Ένα πρόβλημα σοβαρό, που εκφράστηκε πρώτη φορά στην περίπτωση της Λιβύης και το οποίο επανέρχεται διαρκώς. Πρόβλημα που, εκτός των άλλων, δίνει την ευκαιρία στο γαλλικό ιμπεριαλισμό να παίξει με πιο αναβαθμισμένους όρους στο πλαίσιο της ΕΕ. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο Ολάντ (προφανώς εκμεταλλευόμενος τις πιέσεις που δέχεται η Γερμανία) θέτει ξανά το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, αμφισβητώντας και στο οικονομικό πεδίο την πολιτική της Γερμανίας.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, στις πιέσεις που δέχεται ο γερμανικός ιμπεριαλισμός από τους υπόλοιπους «συμμάχους» του προστέθηκε και η υπόθεση Φολκσβάγκεν. Υπόθεση που έχει πολλές πτυχές και θέτει σοβαρά ζητήματα: αμφισβήτηση της γερμανικής τεχνολογικής υπεροχής, σοβαρό οικονομικό πλήγμα που αγγίζει και το γερμανικό τραπεζικό σύστημα, ανακίνηση του ενεργειακού ζητήματος και της εξαρτημένης ενεργειακά γερμανικής οικονομίας.
Ουσιαστικά, αυτό που αναδεικνύεται είναι η άβολη (σχεδόν ασφυκτική) θέση στην οποία βρίσκεται ο γερμανικός ιμπεριαλισμός. Θέση που επιδεινώνεται όσο οξύνεται η αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας. Θέση που οδηγεί μερίδες του γερμανικού κεφάλαιου να θέτουν ξανά και ξανά το ζήτημα του «απογαλακτισμού» από τις ΗΠΑ και τη χάραξη μιας διαφοροποιημένης πολιτικής. Το είδαμε να εκφράζεται με τη στάση Σόιμπλε στην αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ γύρω από το ελληνικό ζήτημα. Το είδαμε να εκφράζεται νωρίτερα γύρω από την επιβολή δεύτερου γύρου κυρώσεων στη Ρωσία με αφορμή το ουκρανικό. Το βλέπουμε να εκφράζεται και σήμερα: με τις δηλώσεις Γκάμπριελ, του γερμανού αντικαγκελάριου, που αμφισβήτησε τη «χρησιμότητα» των συνεχιζόμενων κυρώσεων ενάντια στη Ρωσία (ανεξάρτητα από το εάν ανασκεύασε μία μέρα μετά), αλλά -κυρίως- με τη στάση της Γερμανίας γύρω από το συριακό, όπου (σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και την Αγγλία που τάσσονται ανοιχτά ενάντια στο καθεστώς Άσαντ) θεωρεί το καθεστώς Άσαντ ως απαραίτητο συνομιλητή για την επίτευξη πολιτικής λύσης. Και με αυτήν την έννοια ευνοεί και την ενεργότερη εμπλοκή της Ρωσίας στο ζήτημα, δυσαρεστώντας την αμερικάνικη πλευρά.
• Σε αυτό το επικίνδυνο κουβάρι της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μπλέκεται όλο και πιο σφιχτά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Περιχαρής από την «αναγνώριση» του «έργου» του από τον Ομπάμα, ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του προσδένονται όλο και περισσότερο στον αμερικάνικο παράγοντα, ευελπιστώντας σε μια συνολική βελτίωση της θέσης της ντόπιας άρχουσας.
Ωστόσο, τα πράγματα είναι πολύ πιο επικίνδυνα. Γιατί το μέγεθος του τιμήματος που θα κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός θα είναι πολύ μεγάλο. Και αυτό δεν αφορά μόνο την ακατάσχετη ροή προσφύγων που συνεχίζει να δέχεται η χώρα. Αφορά -πρώτα και κύρια- τη μεγαλύτερη και αμεσότερη εμπλοκή της χώρας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία. Στην παραχώρηση περισσότερων διευκολύνσεων στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές προκειμένου να εφορμούν και να βομβαρδίζουν. Στην ενεργότερη συμμετοχή της σε κοινούς σχεδιασμούς με το Ισραήλ.
Η νέα κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου συνεχίζει στον ίδιο επικίνδυνο καμβά της προηγούμενης. Γι’ αυτό εξάλλου και στα κρίσιμα υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών, παρέμειναν Καμένος και Κοτζιάς. Αυτή η αντιδραστική «συνέχεια» εκφράστηκε και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού Τσίπρα στις ΗΠΑ αλλά και μετά από αυτό. Έτσι, στην προσφορά της Καρπάθου ως χώρου για την εγκατάσταση νέας αμερικανονατοϊκής βάσης προστίθεται και η αποδοχή του αμερικάνικου αιτήματος για τη στάθμευση μη επανδρωμένων πολεμικών αεροσκαφών των ΗΠΑ στο Καστέλι της Κρήτης. Πρόκειται για τα αεροσκάφη -γνωστά ως ντρόουνς (drones)- που χρησιμοποιούν όλο και πιο συχνά οι ΗΠΑ για την υλοποίηση φονικών χτυπημάτων χωρίς το φόβο δικών τους ανθρώπινων απωλειών. Και αυτή είναι η πρώτη από μια σειρά δεσμεύσεων που είναι βέβαιο ότι θα απαιτήσουν οι ΗΠΑ ως τίμημα για τη «στήριξή» τους.
• Περισσεύει, λοιπόν, η κυβερνητική υποκρισία γύρω από το προσφυγικό ζήτημα. Τα «δάκρυα» και η «ευαισθησία» της για τους πολύπαθους ξεριζωμένους είναι τόσο κάλπικα όσο και των ιμπεριαλιστών. Και η μετάθεση του προβλήματος στην ΕΕ δεν είναι παρά μία προσπάθεια αποποίησης των δικών της ευθυνών για τη συνέχιση της πολιτικής της εξάρτησης από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και της υποταγής στα αιματοβαμμένα σχέδιά τους.
Ακόμη και η δήθεν φιλομεταναστευτική πολιτική της δεν είναι παρά μία προσωρινή διαχείριση του προβλήματος, βασισμένη στα κονδύλια που έσταξαν οι ιμπεριαλιστές προκειμένου να ψιλομπαλώσουν το ζήτημα, αλλά και κρυμμένη πίσω από τις εκφράσεις αλληλεγγύης του ελληνικού λαού. Εκφράσεις συγκινητικές και διευρυμένες, οι οποίες όμως δεν αρκούν από μόνες τους για να απαντήσουν την ουσία του προβλήματος: τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την εμπλοκή της χώρας σε αυτές. Αυτή μπορεί να απαντηθεί μόνο μέσα από τη συγκρότηση ενός ισχυρού αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού μετώπου των λαών. Και οι κινήσεις αλληλεγγύης αυτό οφείλουν να έχουν στην προμετωπίδα τους.
• Στα μέτωπα, λοιπόν, που ανοίγονται μπροστά μας, μόνο η μαζική λαϊκή αγωνιστική κινητοποίηση μπορεί να δώσει απαντήσεις. Τώρα που οι αυταπάτες για μια εναλλακτική, δήθεν φιλολαϊκή διακυβέρνηση από το ΣΥΡΙΖΑ έχουν ξεθωριάσει, τώρα που ο λαός και οι εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά στο νέο γύρο της μνημονιακής βαρβαρότητας και της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, η υπόθεση πρέπει να περάσει στα δικά τους χέρια. Για να μην περάσουν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα και ο αντιλαϊκός προϋπολογισμός, για να καταγγελθεί η πολιτική στήριξης των νέων ιμπεριαλιστικών πολεμικών σχεδίων Για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους, για να διεκδικήσουν αξιοπρεπείς όρους δουλειάς και ζωής, για να αποτρέψουν τα χειρότερα που προοιωνίζονται οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών.
