Η εργατική τάξη να ξαναχαράξει το δικό της επαναστατικό δρόμο
Για την κοινωνική απελευθέρωση και την κομμουνιστική προοπτική
Ως κίνδυνο «διατάραξης της οικονομικής δραστηριότητας» θεώρησε η κυβέρνηση την Εργατική Πρωτομαγιά και την μετέφερε για την Τρίτη του Πάσχα, για... «διακοπές διαρκείας»! Αυτοί που έχουν καταδικάσει τον λαό και την εργατική τάξη στη φτώχεια, αυτοί που μας σπρώχνουν να δουλεύουμε δυο και τρεις δουλειές για να ζήσουμε, αυτοί που επιβάλλουν το καθεστώς της 13ωρης και της 6ήμερης δουλειάς, τολμούν και μιλούν για διατάραξη της οικονομικής δραστηριότητας!
Αυτό που πραγματικά θέλουν είναι να υπονομεύσουν τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις για την Εργατική Πρωτομαγιά. «Τους έχουν πέσει πολλές» οι εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος. Από τις φοιτητικές και τις αγροτικές κινητοποιήσεις μέχρι τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, το αστικό παραμύθι για «ανάπτυξη» και «ευημερία» κινδυνεύει να «πάει περίπατο». Όμως, με την Εργατική Πρωτομαγιά υπάρχουν ακόμη περισσότεροι λόγοι.
Θέλουν στα αζήτητα την Εργατική Πρωτομαγιά. Θέλουν η εργατική τάξη να ξεχάσει τα οράματα και τα ιδεώδη που την οδήγησαν στην έφοδο στον ουρανό, στην αμφισβήτηση και στην ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Θέλουν να αποκόψουν την εργατική τάξη από τη μεγαλειώδη ιστορία της, για να υπονομεύσουν κάθε προσπάθειά της να ξαναχαράξει το δρόμο για την επαναστατική ανατροπή.
Θέλουν να αποδεχτεί τον καπιταλισμό ως μονόδρομο και τη βαρβαρότητα ως φυσιολογική πραγματικότητα. Να υποταχτεί στους νόμους τους κέρδους, στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Να θεωρήσει ως ουτοπία τον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση, τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και την κομμουνιστική προοπτική.
Θέλουν την εργατική τάξη ιδεολογικά αφοπλισμένη. Να ακουμπάει τις ελπίδες της στις κάθε λογής κάλπες και σε διάφορους «σωτήρες», και όχι στη δύναμη της δικής της οργανωμένης και συλλογικής πάλης.
Θέλουν να συμφιλιωθεί με την προοπτική της γενικευμένης πολεμικής σφαγής που απαιτούν οι λυσσαλέοι ανταγωνισμοί τους και οι αιματοβαμμένοι σχεδιασμοί τους. Να αποδεχτεί τη σφαγή του ηρωικού παλαιστινιακού λαού και τον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία. Να αποδεχτεί την άμεση εμπλοκή της χώρας στα αμερικανονατοϊκά σχέδια. Να αποδεχτεί τη μετατροπή όλης της χώρας σε ορμητήριο των ιμπεριαλιστών-φονιάδων. Αλλά και να στείλει πρόθυμα τα παιδιά της στα σφαγεία των ιμπεριαλιστών, όπως της προτείνουν οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας. Αυτοί δηλαδή που την καταδικάζουν καθημερινά στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.
Θέλουν να στρέψουν το λαό και την εργατική τάξη ενάντια στους γειτονικούς λαούς. Καλλιεργούν τον εθνικισμό και το σοβινισμό, ώστε να κατασκευάσουν ψεύτικους εχθρούς, απέναντι στους οποίους η εργατική τάξη «πρέπει» να στραφεί για το «εθνικό» συμφέρον, δηλαδή για το συμφέρον της ντόπιας άρχουσας τάξης. Καλλιεργούν το ρατσιστικό μίσος για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Θέλουν να διαιρέσουν την τάξη σε ξένους και ντόπιους εργάτες. Θέλουν να χτυπήσουν τα σπουδαία ιδεώδη της ταξικής αλληλεγγύης και του προλεταριακού διεθνισμού.
***
Τρέμουν στην ιδέα ότι οι «ξυπόλυτοι» της γης θα εμπνευστούν ξανά από τον αγώνα για το 8ωρο, στο Σικάγο, 138 χρόνια πριν. Από τη μεγαλειώδη απεργία των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη το Μάη του 1936. Από την ηρωική αυτοθυσία των 200 εκτελεσμένων κομμουνιστών στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944.
Τρέμουν στη σκέψη ότι οι ταξικοί αγώνες που φουντώνουν σε όλο τον πλανήτη θα φωτίσουν ξανά το δρόμο προς την επαναστατική ανατροπή, θα οδηγήσουν στην ανασυγκρότηση της εργατικής ταξικής συνείδησης, στην ανασυγκρότηση της εργατικής ταξικής οργάνωσης και του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.
Τρέμουν στην σκέψη ο αγώνας του ηρωικού παλαιστινιακού λαού να γίνει παράδειγμα για όλους τους λαούς και να παλέψουν από κοινού ενάντια στα δολοφονικά ιμπεριαλιστικά σχέδια.
***
Το φόβο τους ενάντια στη δύναμη της οργανωμένης εργατικής τάξης αποδεικνύουν οι αντεργατικοί νόμοι του Χατζηδάκη και του Γεωργιάδη, οι δεκάδες συνδικαλιστικές διώξεις, η ποινικοποίηση της απεργίας και των αγώνων, ο ασφυκτικός έλεγχος των σωματείων.
Ο φόβος τους γεννά την ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής, το λυσσασμένο χτύπημα των αγώνων, των απεργιών, των διαδηλώσεων, των καταλήψεων
Ο φόβος τους γεννά το μίσος τους προς τη νεολαία και τους αγώνες της. Είναι τεράστιος ο κίνδυνος για το σινάφι της πλουτοκρατίας να συναντηθεί η ορμή της νιότης με την ορμή των ιδεών της 1ης Μάη, των ιδεών της επανάστασης και της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Γι’ αυτό και κάνουν καθετί για να την σπρώξουν αλλού και να την έχουν του χεριού τους: στον φασισμό, στον οπαδισμό, στα ναρκωτικά.
***
Η 1η του Μάη δεν είναι αργία, είναι απεργία! Και έτσι πρέπει να την τιμήσουμε και φέτος. Καλώντας τους εργαζόμενους να απεργήσουν και να διαδηλώσουν μαζικά. Παρά τις δυσκολίες.
Παρά την υπονομευτική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ομοσπονδίες, που αποτελούν το μακρύ χέρι του συστήματος μέσα στα σωματεία. Που κρατούν τους εργαζόμενους στο περιθώριο, τρομάζουν από τις μαζικές αγωνιστικές τους εκφράσεις και θέλουν να τις βάλουν στα όρια που απαιτεί η πολιτική του κεφάλαιου.
Παρά την επίσης υπονομευτική στάση του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Που σπέρνουν τη σύγχυση στους εργαζόμενους σχετικά με το τι σημαίνει κίνημα, τι σημαίνει αγώνας, τι σημαίνει ταξική σύγκρουση. Που προβάλλουν ως μοναδική προοπτική των αγώνων την εκλογική τους ενίσχυση - ακόμη και στο ευρωκοινοβούλιο, το θεσμό-γλάστρα που έστησαν οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ για να φανούν «δημοκράτες».
Αλλά και παρά την εργοδοτική τρομοκρατία που οργιάζει ήδη στους χώρους δουλειάς και θα οργιάσει ακόμη περισσότερο μπροστά στην απεργία της 1ης Μάη. Γι’ αυτό και οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουν για να αναδείξουν το απεργιακό κάλεσμα για την Εργατική Πρωτομαγιά. Και με αποφασιστικότητα να προβάλουν την ευρύτερη αξία της απεργιακής μάχης για την 1η Μάη.
Μάχη ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.
Μάχη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Για να φύγουν οι βάσεις του θανάτου από τη χώρα. Για να φύγει η χώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ
Μάχη για να κατακτήσει η εργατική τάξη ξανά τον πρωτοπόρο ρόλο της στην προοπτική της επαναστατικής ανατροπής, για Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό.
