Φίλες και φίλοι, σύντροφοι και συντρόφισσες.
Μόλις λίγες μέρες πριν τις εκλογές, όπου οι υποσχέσεις δίνουν και παίρνουν, Στουρνάρας και Παπαδόπουλος, ο νυν πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδας και ο πρώην υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, φρόντισαν να υπενθυμίσουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η οικονομία της χώρας. Ότι δεν υπάρχει «δημοσιονομικός χώρος» για να υλοποιηθούν οι προεκλογικές δεσμεύσεις και ότι δεν υπηρετεί το «δημόσιο συμφέρον» η προβολή μιας ρόδινης εικόνας για την κατάσταση των δημόσιων οικονομικών.
Νιώθουν την ανάγκη να υπενθυμίσουν σε αυτούς που διεκδικούν κυβερνητική εξουσία να μην «ξανοίγονται», να μην δημιουργούν προσδοκίες στο λαό και –κυρίως– να θυμούνται ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα.
Λίγες μέρες νωρίτερα, η κυβέρνηση κατέθεσε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή το Πρόγραμμα Σταθερότητας 2023-2026, όπου επιβεβαιώνεται η απαρέγκλιτη συνέχιση της ίδιας βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής και η υποταγή στις δεσμεύσεις που επιβάλλουν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Δεσμεύσεις στις οποίες ορκίζονται νυχθημερόν ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και όλο το αστικό πολιτικό προσωπικό. Δεσμεύσεις που επιβάλλει η πολυπόθητη «ευρωπαϊκή προοπτική» της χώρας, η προοπτική αυτού που βιώνουν στο πετσί τους οι λαοί της Ευρώπης που ξεσηκώνονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες, ξανά και ξανά.
Όλα αυτά είναι μερικές αποδείξεις για το τι θα ακολουθήσει μετά τις κάλπες για την εργατική τάξη, τον λαό και τη νεολαία. Μια υπενθύμιση της πολιτικής που θα υπηρετήσει η επόμενη κυβέρνηση, με όποια σύνθεση και αν προκύψει. Πολιτική της εξάρτησης, της λιτότητας και της ανεργίας, της λεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος, της ισοπέδωσης των λαϊκών δικαιωμάτων, της παραρτημοποίησης της χώρας και των ιδιωτικοποιήσεων, της παραχώρησης νέων πεδίων κερδοφορίας στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.
Βλέπετε, ο λεγόμενος «δημοσιονομικός χώρος» και το λεγόμενο «δημόσιο συμφέρον», η περιβόητη «σταθερότητα», έχουν συγκεκριμένο ταξικό πρόσημο. Βάζουν πριν απ’ όλα την κερδοφορία της μεγαλοαστικής τάξης, την εξυπηρέτηση της μεταφοράς πλούτου από κάτω προς τα πάνω και από μέσα προς τα έξω. Και για το λαό, ό,τι περισσέψει...
Και μαζί με αυτό έρχονται μερικά ακόμη στοιχεία που φροντίζουν να υπενθυμίζουν σε ποιο πλαίσιο θα είναι υποχρεωμένη να κινηθεί η επόμενη κυβέρνηση. Είναι η διαρκής επέκταση των αμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων στη χώρα. Η ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή στο σφαγείο που έστησαν οι ιμπεριαλιστές στην Ουκρανία. Οι αμερικανικές πιέσεις για διευθετήσεις στο Αιγαίο και τα ελληνοτουρκικά, τέτοιες που να υπηρετούν τα πολεμικά τους σχέδια στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και ευρύτερα. Και φυσικά, ο πακτωλός χρημάτων που θα συνεχίσει να ρέει προς τους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς ιμπεριαλιστές για εξοπλισμούς, πάντα κλεμμένος από τον κόπο του λαού και της εργατικής τάξης.
Η ανάγκη για «σταθερότητα», για την οποία κάνουν λόγο τα αστικά επιτελεία, είναι ακριβώς η ανάγκη τους να συνεχίσουν στην ίδια βάρβαρη αντιλαϊκή ρότα. Γιατί αυτό επιτάσσουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και αυτό δεσμεύεται να κάνει η ντόπια άρχουσα τάξη.
Σε αυτά ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ συμφωνούν. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Και γι’ αυτό επιλέγουν να τα κρύβουν, να τα αποσιωπούν. Να εστιάζουν στα επιμέρους, στα δευτερεύοντα. Και να σπέρνουν αυταπάτες περί διαφορετικών πολιτικών. Όμως, ακόμη και η ευκολία με την οποία μεταπηδούν στελέχη από το ένα κόμμα στο άλλο είναι αποκαλυπτική για το πόσο ίδια είναι η πολιτική που θα ακολουθήσουν. Φτάσαμε στο σημείο να τσακώνονται ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ για την υποτιθέμενη κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου και το ποιος την υπηρετεί καλύτερα!
Και από δίπλα, ένα λεφούσι δήθεν αντισυστημικών, πολιτικών καιροσκόπων, δεξιών, ακροδεξιών και φασιστών, οι οποίοι «είδαν φως και μπήκαν». Οι οποίοι θέλουν να εκμεταλλευτούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και την αποπολιτικοποίηση, μπας και διαπραγματευτούν κι αυτοί μία θέση ως δεκανίκια στην πολιτική της εκμετάλλευσης.
Αυτή είναι η προοπτική που τάζουν στον λαό: μια ξαναζεσταμένη και κακόγουστη σούπα. Μια γνήσια αντιλαϊκή συνταγή. Είτε τη βαφτίζουν «ανάπτυξη» είτε τη βαφτίζουν «προοδευτική διακυβέρνηση», το βέβαιο είναι ότι θα κινείται στην ίδια και χειρότερη ρότα. Θα κινείται όλο και πιο δεξιά, όλο και πιο αντιλαϊκά.
Γι’ αυτό και όλη η αντιπαράθεση γύρω από το κόμμα Κασιδιάρη είναι από την αρχή της υποκριτική. Γιατί είναι η πολιτική των κυρίαρχων που τροφοδοτεί το φασιστικό φαινόμενο.
Είναι η στάση όλων αυτών που από κυβερνητικά πόστα φλέρταραν με το σενάριο μιας «σοβαρής» Χρυσής Αυγής. Ήταν ο Λοβέρδος του ΠΑΣΟΚ που χαρακτήριζε τους ναζί ως «αυθεντικό ακτιβίστικο κίνημα». Ναι, του ΠΑΣΟΚ με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει να κάνει «προοδευτική διακυβέρνηση»!
Και δεν μας προξενεί καμία έκπληξη που –για μια ακόμη φορά– η συζήτηση για τους φασίστες καταλήγει στη στοχοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων, ανάμεσα σε αυτά και το ΚΚΕ(μ-λ).
Ακόμη λοιπόν και όσοι θεωρούν ότι μπορεί να υπάρξει ψήφος στα αστικά κόμματα στη βάση του μικρότερου κακού, ας το ξανασκεφτούν. Και φέρουν σοβαρή ευθύνη οι δυνάμεις της αριστεράς που, μέσα από συνθήματα του τύπου «Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη», «Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων» ή όποιες παραλλαγές τους, έσπειραν τη σύγχυση στις λαϊκές συνειδήσεις και καλλιέργησαν την αντίληψη του μικρότερου κακού. Και μάλιστα σε μια περίοδο που ο λαός όλο και πιο συχνά αναζητά τη διέξοδο στον αγώνα και κερδίζει έδαφος η αμφισβήτηση όλων των κυρίαρχων αστικών κομμάτων.
Εμείς λέμε ότι όποια κυβέρνηση και αν προκύψει από τις κάλπες θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη και θα κληθεί να εφαρμόσει ακόμη πιο αντιλαϊκές πολιτικές.
Καμία διέξοδος για τον λαό δεν μπορεί να έρθει μέσα από τις κάλπες. Η πραγματική διέξοδος για τον λαό βρίσκεται στην αντίσταση και στον αγώνα. Στην οργάνωση της πάλης του, στο δυνάμωμα του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Στο ξεπέρασμα της ηττοπάθειας και της ανημπόριας. Στην απόρριψη των αστικών ιδεολογημάτων και στην ανάδειξη της πραγματικής ταξικής προοπτικής για τις εργατικές και λαϊκές μάζες.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι.
Αν έτσι είναι τα πράγματα, τότε γιατί επικρατεί τέτοια ταραχή στο ντόπιο αστικό πολιτικό σύστημα; Γιατί έχουν αναγκαστεί να αναβάλουν τις εκλογές όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις φορές;
Η απάντηση βρίσκεται στα αδιέξοδα της ντόπιας άρχουσας τάξης. Που, από τη μια, καλείται να ισορροπήσει στη φουρτούνα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ξένα αφεντικά της, των αντιθέσεων ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ. Ανταγωνισμοί που γίνονται ακόμη πιο έντονοι μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία και την προσπάθεια των ΗΠΑ να σύρουν πίσω τους τούς Ευρωπαίους και να επιβληθούν εκ νέου στην περιοχή της Ευρώπης. Ανταγωνισμοί που στο εσωτερικό της χώρας εκφράζονται με διάφορους τρόπους, ένας από τους οποίους είναι και η υπόθεση των υποκλοπών. Ανταγωνισμοί που θα συνεχιστούν, θα οξυνθούν και θα συσσωρεύουν ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα για την άρχουσα τάξη, αλλά και μεγαλύτερους κινδύνους για τον λαό.
Και από την άλλη, η ντόπια άρχουσα τάξη καλείται να διαχειριστεί τη λαϊκή οργή. Που συσσωρεύεται και αναζητά διέξοδο. Που κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας για το έγκλημα τα Τέμπη. Που κινητοποίησε τους καλλιτέχνες, τους φοιτητές, τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς, τους ντελιβεράδες. Που έδωσε μαζικότατες και σημαντικές απεργιακές κινητοποιήσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, παρά την υπονομευτική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Αυτή η εφόρμηση του λαού στο προσκήνιο –που κινείται παράλληλα, τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από τις μεγάλες λαϊκές και εργατικές κινητοποιήσεις στις χώρες της λεγόμενης πολιτισμένης Δύσης (στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Βρετανία ακόμη και τις ΗΠΑ)– είναι που έχει τρομάξει το ντόπιο αστικό πολιτικό προσωπικό, το οποίο προσπαθεί να βρει τρόπους πολιτικής διαχείρισής της.
Ελπίζουν ότι μέσα από τις εκλογές θα μπορέσουν να διαχειριστούν και να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή. Ότι θα ξεγελάσουν τις λαϊκές μάζες και θα κερδίσουν χρόνο ώστε να συνεχίσουν την πολιτική τους. Μόνο που είναι η ίδια η πολιτική τους που θα συνεχίσει να τροφοδοτεί τη λαϊκή οργή και τις αντιστάσεις.
Και εκεί βρίσκεται ο ρόλος της αριστεράς, εκεί θέλει να παρέμβει και να συμβάλει το ΚΚΕ(μ-λ) και αυτό θέλει να θέσει και σε αυτές τις εκλογές.
Γιατί το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα το σύστημα της εκμετάλλευσης. Το πραγματικό δίλημμα είναι: με την αντίσταση και την οργάνωση για την πραγματική προοπτική ή με τις αυταπάτες και την υποταγή;
Οι δύο σύντροφοι που μίλησαν νωρίτερα παρέθεσαν μια σειρά στοιχεία από την πλούσια δράση του ΚΚΕ(μ-λ) στα δύσκολα χρόνια που προηγήθηκαν. Και υπάρχουν και πολλά ακόμη που δεν έχουν αναφερθεί. Και μάλιστα δυσανάλογα πολλά σε σχέση με τα μεγέθη μας. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των στοιχείων είναι η εμπιστοσύνη μας στην εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες, είναι η πίστη μας στην προοπτική της αναμέτρησης με το καπιταλιστικό σύστημα και της ανατροπής του. Στον αγεφύρωτο χαρακτήρα των ταξικών αντιθέσεων που θα γεννούν όλο και περισσότερο τους όρους που θα φέρουν πιο κοντά αυτήν την προοπτική.
Γνωρίζουμε ότι αυτός ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, όμως γνωρίζουμε επίσης ότι είναι μονόδρομος. Δεν επιχειρούμε να τον παρακάμψουμε, ούτε θέλουμε να ωραιοποιήσουμε την κατάσταση και να διασκεδάσουμε τις δυσκολίες.
Δεν σαλπίζουμε αντεπιθέσεις, ενώ οι ήττες διαδέχονται η μία την άλλη, όπως κάνουν οι ρεφορμιστές του ΚΚΕ. Που βγάζουν ταξικές κορόνες, αλλά σέρνονται πίσω από τις επιλογές του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Που σε κρίσιμες στιγμές του λαϊκού και εργατικού κινήματος ή ήταν απόντες και εναντίον ή έπαιξαν ανοιχτά υπονομευτικό ρόλο. «Αγώνας να γίνει η λαϊκή οργή» φωνάζει το ΚΚΕ(μ-λ), «η λαϊκή οργή να γίνει ψήφος» φωνάζουν οι ρεφορμιστές του ΚΚΕ, αναδεικνύοντας και τη βαθύτερη ουσία της πολιτικής τους, που ήταν και είναι η εκλογική καταγραφή, η εξαργύρωση των αγώνων στην κάλπη.
Τα δεκάδες σχέδια νόμου που εκπονούν με ζήλο δεν είναι παρά αναπαραγωγή των κοινοβουλευτικών αυταπατών και υπόκλιση στις δυνάμεις και τις πιέσεις του συστήματος. Και παράλληλα αποτελούν διαπιστευτήρια υπευθυνότητας προς το σύστημα, για ενδεχόμενη μελλοντική χρήση! Το ότι προεκλογικά το ΚΚΕ κρύβεται πίσω από την κοινή βάση ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να διαγράψει τις ευθύνες του για τη στάση ανοχής, συμπόρευσης ή και ενεργητικής στήριξης στην αντιδραστική πολιτική, δεν μπορεί να διαγράψει τις ευθύνες του για την κατάντια του εργατικού κινήματος, αλλά και για τη δυσφήμιση και την υπονόμευση της κομμουνιστικής προοπτικής.
Δεν καλλιεργούμε αυταπάτες για «μεταβατικά» κυβερνητικά προγράμματα, όπως κάνουν μια σειρά δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όπως δεν θαμπωθήκαμε από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικές θέσεις. Το εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν έχει ανάγκη από προτάσεις προς το σύστημα, έχει ανάγκη τη συγκρότησή του πάνω στα δικά του αιτήματα, σε αυτά που δικαιούται.
Έχουμε επίγνωση των αρνητικών συσχετισμών για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, έχουμε συνείδηση των συνεπειών της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, τόσο στον λαό όσο και στις οργανωμένες δυνάμεις.
Τίποτε από αυτά όμως δεν μας εμπόδισε να πάρουμε πρωτοβουλίες κοινής δράσης για όλα τα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τον λαό και τη νεολαία. Δεν περνάμε τη σκιά μας για μπόι, όμως η ανάλυση που κάνουμε για τη δύσκολη και επικίνδυνη κατάσταση που αντιμετωπίζει ο λαός μας και οι λαοί όλου του κόσμου, μας βάζει ένα ξεκάθαρο καθήκον: να επιμείνουμε αποφασιστικά στην κατεύθυνση της οικοδόμησης αντιστάσεων, στην κατεύθυνση της ευρύτερης συσπείρωσης δυνάμεων, ώστε να μπει φραγμός στη βάρβαρη επίθεση του συστήματος.
Αναγνωρίζουμε τις πολιτικές διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς και θα συνεχίσουμε να ασκούμε κριτική στις απόψεις που θεωρούμε λαθεμένες. Δεν θα τσιμπήσουμε στο εμπόριο ενότητας, που υποτιμάει το μέγεθος και την ουσία των παραπάνω διαφορών. Όμως αυτά δεν θα μας εμποδίσουν να συνεχίσουμε να παλεύουμε –όσο και όπου μπορούμε– για την από κοινού δράση με άλλες αριστερές δυνάμεις, μέσα στο λαό και την εργατική τάξη.
Η παρέμβαση του ΚΚΕ(μ-λ) στις εκλογές της 21ης Μάη θέλει να αναδείξει αυτή την αντίληψη για το κίνημα. Θέλει να υπηρετήσει τη γραμμή της ενίσχυσης του λαϊκού-εργατικού κινήματος, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος.
Παρά τους δύσκολους και άνισους όρους με τους οποίους γίνονται και αυτές οι εκλογές, το ΚΚΕ(μ-λ) θεωρεί ότι έχει υποχρέωση να καλέσει το λαό να απορρίψει τα εκβιαστικά διλήμματα των κυρίαρχων, να πει όχι στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, που ποντάρουν στην πολιτική και οργανωτική υποχώρηση του λαϊκού παράγοντα, για να την κάνουν ακόμη μεγαλύτερη.
Οι θεωρίες που χαρακτηρίζουν την ψήφο στα μικρά κόμματα ως «χαμένη» ή «χαλαρή» εκπορεύονται κατευθείαν από τα κυρίαρχα συστημικά κόμματα και ανασύρονται πάντοτε όταν νιώθουν ότι αμφισβητούνται πλατιά και κινδυνεύουν να χάσουν τον έλεγχο των μαζών.
Τίποτε δεν έχει να κερδίσει ο λαός από μία «σταθερή» αστική κυβέρνηση. Γιατί το μόνο που σημαίνει γι’ αυτόν είναι νομιμοποίηση των πιο σκληρών αντιλαϊκών πολιτικών.
Συμμετέχουμε στις εκλογές χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Και όχι γιατί τα ποσοστά μας είναι μικρά, αλλά γιατί αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο που παίζει το αστικό κοινοβούλιο και τον ρόλο των εκλογών στην αστική δημοκρατία.
Ζητάμε την ψήφο και τη στήριξη του λαού και της νεολαίας ως ενίσχυση των αγώνων που θα καλεστούμε να δώσουμε από την επόμενη κιόλας μέρα των εκλογών. Ως ενίσχυση των πρωτοβουλιών μας στο λαϊκό και εργατικό κίνημα. Ως ενίσχυση της «Πρότασης Συντονισμού Οργανώσεων και Συλλογικοτήτων».
Για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε!
Στηρίζουμε Ψηφίζουμε ΚΚΕ(μ-λ)
