Είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος και ρεύματος που δημιουργήθηκε παγκοσμίως τη δεκαετία του ’70 και που στη χώρα μας αντιτάχθηκε σχεδόν από την αρχή στον ρεβιζιονισμό και την παλινόρθωση του καπιταλιστικού συστήματος. Έχουμε τοποθετηθεί σ’ αυτό το ζήτημα επανειλημμένα, για τις προσπάθειες που έκαναν οι έλληνες κομμουνιστές στην Ελλάδα, και κυρίως στις ανατολικές χώρες, όπου βρέθηκε το μεγαλύτερο μέρος του Δημοκρατικού Στρατού μετά την οπισθοχώρηση του 1949. Για τις προσπάθειες αντίστασης και αγώνα ενάντια στον ρεβιζιονισμό, που συνεχίστηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του ’67, μέχρι και τη μεταπολίτευση. Για τη δημιουργία και δράση της ΟΜΛΕ σε Ελλάδα και εξωτερικό και τη δημιουργία του ΑΜΕΕ (Αντιδικτατορικό Μέτωπο Ελλήνων Εξωτερικού), που πάλεψε ενάντια στο αμερικανόπνευστο δικτατορικό καθεστώς μέχρι το 1975.
Μια επισήμανση εδώ ως προς το τελευταίο. Η δημιουργία και δράση του ΑΜΕΕ όλη την περίοδο του ’67-’75 δεν έχει γίνει κτήμα της οργάνωσης, ειδικά στα νεότερα μέλη. Η μελέτη της δράσης αυτής της περιόδου θεωρώ πως είναι αναγκαία και χρήσιμη για να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα για τη δράση μας ακόμη και σήμερα σε μαζικούς χώρους όπου ζουν και εργάζονται φοιτητές και εργάτες.
Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα στην Ελλάδα έδωσε τις μάχες που μπορούσε να δώσει, με βάση τα δεδομένα εκείνης της περιόδου, αλλά ταυτόχρονα κουβαλούσε και το βάρος της όλης υποχώρησης και ήττας του εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος. Και όταν λέμε ήττα, εννοούμε τη διάλυσή του, την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης σαν τάξη για τον εαυτό της, την πολιτική και οργανωτική του υπόσταση και την ανάγκη δημιουργίας από την αρχή όλων αυτών.
Η δημιουργία του νέου ΚΚΕ(μ-λ) το 1982 ήταν αναγκαία και υποχρεωτική για τη συνέχειά του, άσχετα από όποια μορφή μπορούσε να πάρει. Είμαστε, λοιπόν, περήφανοι σαν οργάνωση για την 40χρονη και πλέον πορεία μας, γιατί μπορέσαμε να κρατήσουμε ανοιχτό τον δρόμο την κομμουνιστικής υπόθεσης στη χώρα μας, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των οργανώσεων άλλων χωρών, όπου εξαφανίστηκαν τελείως τα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα και κάθε ίχνος άλλης κομμουνιστικής οργάνωσης.
Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν και τα μεγάλα αναπάντητα ερωτήματα: Το γιατί, ενώ διατηρήσαμε και αναπτύξαμε μια σωστή πολιτική στάση, μια τοποθέτηση και εκτίμηση της πολιτικής κατάστασης με σωστές γενικά αναλύσεις, δεν μπορέσαμε να αναπτυχθούμε και ανάλογα. Η αναντιστοιχία δηλαδή που υπήρχε, και υπάρχει ακόμη και σήμερα, μεταξύ δράσης και αποτελέσματος.
Η τοποθέτησή μας είναι πως η ανάληψη πρωτοβουλίας σύγκλησης της τότε συνδιάσκεψης από τους συντρόφους, για την ανασύσταση του ΚΚΕ(μ-λ), ήταν σωστή και αναγκαία. Όμως το ότι καθυστέρησε να αποφασιστεί και να πραγματοποιηθεί, έφερε αρνητικά αποτελέσματα ως προς την απώλεια συντρόφων που μέσα σε όλο το κομφούζιο είχαν ξεκοπεί ήδη από τους πυρήνες και την οργάνωση. Αυτός ήταν ένας από τους αρνητικούς λόγους, δεν ήταν όμως ο μοναδικός. Τα αδικαιολόγητα στεγανά που υπήρχαν μεταξύ ηγεσίας και βάσης σε πολλά ζητήματα που αφορούσαν το σύνολο της οργάνωσης, η απόκρυψη γεγονότων και η στάση προσώπων την προηγούμενη περίοδο που δεν αντιμετωπίστηκαν εγκαίρως, η απόσταση που υπήρχε μεταξύ ηγεσίας και βάσης, η μη σωστή λειτουργία των οργάνων της οργάνωσης ήταν επιπλέον στοιχεία που συντέλεσαν στο να μπερδέψουν το μεγαλύτερο μέρος των μελών της οργάνωσης. Η «θεοποίηση» επίσης των ιστορικών στελεχών Χοντζέα και Ιορδανίδη, η μεταξύ τους δηλωμένη αντιπαλότητα και ανταγωνισμός, μπορεί να δώσουν μια σφαιρική εικόνα της περιόδου, χωρίς να αφαιρούμε όμως και τα θετικά στοιχεία από αυτούς.
Παρόλα αυτά, η νέα οργάνωση του ΚΚΕ(μ-λ), αν και ολιγάριθμη και γεωγραφικά ανισομερής, οικοδομεί τη φυσιογνωμία της, όχι μηδενίζοντας το παρελθόν, ούτε διακηρύσσοντας τον αγνωστικισμό. Αλλά μελετώντας τις νέες εξελίξεις στο επαναστατικό κίνημα για τη συνέχιση της κομμουνιστικής υπόθεσης, συνδέοντας τη διαλεκτική σχέση που υπάρχει μεταξύ μελέτης της συγκεκριμένης κατάστασης και την αναγκαία δράση. Όχι πρώτα το ένα, δηλαδή την επαρκή μελέτη και έπειτα τη δράση της στα γεγονότα, που έτσι κι αλλιώς δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν στην πολιτική σκηνή της χώρας. Οι όποιες αδυναμίες παρουσιάστηκαν προς την κατεύθυνση αυτή από τη μεριά μας δεν αναιρούν τις θετικές προσπάθειες που έγιναν και τη συνολική θετική μας εκτίμηση στο ότι πράγματι μια μικρή οργάνωση κλήθηκε να αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα της ολομέτωπης επίθεσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού μας. Το ΚΚΕ(μ-λ) υπήρξε πάντα συνεπές σε αυτά που υποστήριζε και πρότεινε, με αυτά που πάλευε και αγωνιζόταν. Σε όλα τα μέτωπα που η πάλη και η ζωή άνοιγε ήταν παρών και προσπαθούσε να βάλει το στίγμα του σε αυτά. Και πράγματι, τα μέτωπα αυτά ήταν πάρα πολλά. Όλη η ιστορική του διαδρομή χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια να δημιουργηθούν εστίες αντίστασης του λαού, ενάντια σε κάθε κύμα επίθεσης του συστήματος, είτε ήταν αυτό πολιτικό είτε ιδεολογικό.
Η κυρίαρχη καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική γραμμή σήμερα είναι: όλα για το κεφάλαιο. Ταυτόχρονα όμως το ίδιο το σύστημα συγκλονίζεται από τις αναπόφευκτες από τη φύση του κρίσεις, μια από τις οποίες εδώ και καιρό το ταλανίζει, χωρίς να βρίσκει διέξοδο. Αυτή η ολόπλευρη κρίση του συστήματος, τροφοδοτούμενη και από τους ανταγωνισμούς των διάφορων παραγόντων του για την ηγεμονία-κυριαρχία στον πλανήτη, συνθέτει έναν εκρηκτικό μηχανισμό που κινδυνεύει να τα τινάξει όλα στον αέρα. Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, αυτό που προτάσσουν όλες οι δυνάμεις του συστήματος είναι: αναπαραγωγή και διατήρηση αυτού του συστήματος με κάθε τρόπο και μέσο. Δηλαδή, την κρίση να την πληρώσουν οι εργατολαϊκές μάζες, θυσιάζοντας όλα τα δικαιώματά τους για δουλειά-παιδεία-υγεία-ασφάλιση, δηλαδή όλη τους τη ζωή. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο σε παγκόσμιο επίπεδο για όλους τους λαούς, αλλά χρησιμοποιείται η ίδια συνταγή από κάθε αστικό κόμμα σε κάθε επί μέρους χώρα. Ιδίως άμα η χώρα αυτή είναι εξαρτημένη χώρα, όπως η Ελλάδα, τότε ένας λόγος παραπάνω. Για να επιτευχθούν όμως αυτά, το σύστημα εξαντλεί κάθε είδους βαρβαρότητα, εκμετάλλευση, καταπίεση και εξαθλίωση των εργατολαϊκών μαζών. Τρομοκρατία παντού και πάντα. Ταυτόχρονα οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, οι πόλεμοι και οι σφαγές είναι στην ημερήσια διάταξη, προκαλώντας ζητήματα ανεξαρτησίας και κυριαρχίας των λαών, ξεριζωμούς λαών και γενοκτονίες.
Μπροστά σε όλη αυτή τη φρικαλεότητα, οι εργαζόμενοι, γενικά οι λαοί, δεν μένουν αδρανείς και μοιρολατρικά υποταγμένοι. Συνεχώς στις μεγάλες μητροπόλεις, αλλά και στην περιφέρεια, ξεσπούν επίμονα αντιστάσεις, αγώνες και εξεγέρσεις μαζών. Παρόλα αυτά όμως η κατάσταση παραμένει σταθερά και αμετακίνητα αρνητική για τους λαούς. Το σύστημα διεθνώς αλλά και σε κάθε χώρα ξεχωριστά, παρόλα του τα «προβλήματα», κάνει τη δουλειά του. Τι χρειάζεται όμως για να μπορέσει να σταματήσει αυτή η κατάσταση και να αρχίσει ουσιαστικά να ανακάμπτει το κίνημα; Τι χρειάζεται το ΚΚΕ(μ-λ) για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της διαχρονικής αναντιστοιχίας μεταξύ του ιδεολογικοπολιτικού φορτίου και των θέσεων της οργάνωσης που έχει κατακτήσει όλα αυτά τα χρόνια, και των δυνάμεών της, των σχέσεων και των δεσμών που έχει κατακτήσει με τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία; Του ρόλου που έχει κατακτήσει μέσα στο κίνημα και την ταξική πάλη; Τι αποφάσεις καλείται να πάρει η οργάνωσή μας στη 10η Συνδιάσκεψή της; Ποια απάντηση θα δώσει, πού θα βασίζεται στις πραγματικές ανάγκες του λαϊκού κινήματος σήμερα;
Αυτό που είναι αναγκαίο προτείνεται στη 10η Συνδιάσκεψη. Έως τώρα, η 40χρονη δράση και εμπειρία του ΚΚΕ(μ-λ) έχει καθιερώσει την οργάνωση σαν βασική συνιστώσα αυτού που ονομάζουμε κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Με το σπαθί μας, θα μπορούσαμε να πούμε, έχουμε αποκτήσει μια αρκετά μεγάλη επιρροή σε τμήματα εργαζομένων και νεολαίας σε πολλά μέρη της χώρας, από άκρο σε άκρο της Ελλάδας. Κρίνεται λοιπόν γι’ αυτό σήμερα, στη 10η Συνδιάσκεψη, πώς στόχος της είναι η μετατροπή του ΚΚΕ(μ-λ) από απλή συνιστώσα του κινήματος, σε κορμό του κομμουνιστικού κινήματος ή αλλιώς σε βάση πάνω στην οποία θα στηριχτεί και θα χτίζεται, σε διαλεκτική σχέση με την ένταση της πάλης του λαού και της δικής μας, η ενίσχυση της κομμουνιστικής κατεύθυνσης στο λαϊκό κίνημα.
Αυτό πρέπει να επιδιώξει και να παλέψει η οργάνωσή μας τα επόμενα χρόνια, παίρνοντας βέβαια και όλα τα κατάλληλα οργανωτικά μέτρα και, με την επιμονή και την υπομονή που μας διακρίνει, να χτιστούν τα αντίστοιχα μέτωπα πάλης που χρειάζονται. Η προώθηση αυτού του στόχου θα είναι και η απάντηση της διαχρονικής μας αναντιστοιχίας μ’ αυτό που μας ανήκει και με αυτό που πρέπει να κατακτήσουμε.
Να γιατί η 10η Συνδιάσκεψη κρίνεται από τη Γραμματεία του Κ.Ο. κρίσιμη και απαιτητική, αλλά και μεταβατική. Πρόκειται για μια μετάβαση που δεν καθορίζεται, όπως τονίζεται, κυρίως από την απώλεια ιστορικών καθοδηγητικών στελεχών, αλλά από το γεγονός πως κλείνει ο κύκλος των καθοδηγητών της οργάνωσης που ανέλαβαν και σφράγισαν την ανασυγκρότησή της από το 1982 και μετά και ανοίγει άλλος νέος κύκλος. Οι παρακαταθήκες που διαμορφώθηκαν σ’ όλη αυτή τη διαδρομή της οργάνωσης, ιδεολογικές κυρίως αλλά και η όλη εμπειρία, μας παρέχουν την ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τις καθυστερήσεις μας και να αναμετρηθούμε με τις σημερινές απαιτήσεις και δυνατότητες της ταξικής πάλης.
Με ενθουσιασμό και πίστη στις δυνάμεις μας, πρέπει να κάνουμε αυτό το βήμα προς τα εμπρός. Όλα αυτά όμως για να γίνουν απαιτείται κατά τη γνώμη μου, σύσσωμη η οργάνωση με όλα τα στελέχη και τα μέλη να κινηθούμε μαζικά και ενωμένα.
Γιώργος Τσουγκράνης
Οργάνωση Αθήνας
