Χαιρετίζουμε τις εκατοντάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας που εδώ και τόσες μέρες μετέτρεψαν την οδύνη τους σε ένα αγωνιστικό ποτάμι που πλημμύρισε τους δρόμους της Ελλάδας. Χαιρετίζουμε τους νέους και τις νέες, τους μαθητές και τους φοιτητές που μπροστά στη φρίκη εγκλήματος στα Τέμπη σήκωσαν το κεφάλι, ύψωσαν τις φωνές τους και βγήκανε ορμητικά στο δρόμο του αγώνα. Χαιρετίζουμε τη μεγαλειώδη Απεργία της 8ης Μάρτη 2023 που έγραψε μια νέα σελίδα στη σύγχρονη ιστορία του τόπου. Που τίναξε στον αέρα την προσπάθεια του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης να κρύψει την απόλυτη και αποκλειστική ευθύνη του για ένα ακόμη προμελετημένο έγκλημα.
Κλάψαμε πικρά για τους συμμαθητές και τους συμφοιτητές μας, τα αδέλφια, τους φίλους και τους αγαπημένους μας. Μάτωσαν οι καρδιές μας για όλες αυτές τις ζωές που χάθηκαν τόσο άδικα. Και είπαμε ότι δεν θα επιτρέψουμε να ξημερώσει άλλη μια «κανονική μέρα». Άλλωστε είναι πολλά τα χρόνια που δεν ξημερώνουν «κανονικές μέρες» για μας.
Δεν είναι μια κυβέρνηση, είναι όλες. Δεν είναι μια στιγμή, είναι χρόνια. Δεν είναι μια δολοφονία, είναι αμέτρητες. Στα χρόνια των «μνημονίων» μαύρισαν κάθε ελπίδα της γενιάς μας για το μέλλον. Μέσα στην πανδημία θρηνήσαμε χιλιάδες ζωές στα ρημαγμένα νοσοκομεία. Δοκιμάσαμε την ένταση της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής. Αμέτρητες φορές άνοιξαν τα κεφάλια μας και μας έπνιξαν στα χημικά μέσα στις ίδιες μας τις σχολές και τις γειτονιές γιατί δεν σκύψαμε υπάκουα. Δεν είναι η κακιά η (χ)ώρα, είναι ένα ολόκληρο σύστημα σήψης και εκμετάλλευσης, είναι το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα. Που όσο βρίσκει έδαφος θα ποδοπατάει ζωές και δικαιώματα. Που δε νοιάζεται αν τα τρένα των «απλών ανθρώπων» συγκρούονται μετωπικά, αν τα λεωφορεία «τους» αρπάζουν φωτιά, αν τα νοσοκομεία «τους» καταρρέουν, αν στα σχολεία «τους» πέφτουν τα ταβάνια και αν οι καυστήρες «τους» ανατινάσσονται σκοτώνοντας τα παιδιά τους, αν τους χειμώνες πνίγονται, αν τα καλοκαίρια καίγονται, αν τα σπίτια «τους» χάνονται, αν η ακρίβεια τους στερεί βασικά αγαθά, αν ο πόλεμος τους μετατρέπει σε κρέας για τα κανόνια...
Όμως εμείς είμαστε μια καινούργια γενιά. Και ερχόμαστε για να ζήσουμε. Η ζωή μας αξίζει και το μόνο που έχει νόημα είναι να παλέψουμε για να την υπερασπιστούμε. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ο αγώνας που ξεκίνησε πρέπει να συνεχιστεί. Να μην περιοριστεί στο θυμό και στην ασάφεια μιας γενικής καταγγελίας. Η οργή μας πρέπει να γίνει οργανωμένο κίνημα. Ένα κίνημα που να θέσει ξεκάθαρους στόχους, να βάλει μπροστά τις ανάγκες και τα θέλω μας. Να διεκδικήσει ασφαλείς και φτηνές συγκοινωνίες, μόνιμη και σταθερή δουλειά, αυξήσεις στους μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής, δωρεάν και πλήρη περίθαλψη, δωρεάν σπουδές.
Το δίκιο μας ΔΕΝ θα κριθεί στην κάλπη. Το δίκιο μας θα κριθεί στους δρόμους. Στις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων και των σωματείων μας, στις καταλήψεις των σχολών και των σχολείων μας, στις νέες απεργίες και τις διαδηλώσεις που έχουμε μπροστά μας. Χρέος μας να γίνει η πανεργατική απεργία της Πέμπτης 16 Μάρτη ένα νέο αγωνιστικό ποτάμι που θα πλημμυρίσει τους δρόμους σε κάθε γωνιά της χώρας.
