Είναι λίγη η μια σελίδα για να μιλήσουμε για το Πολυτεχνείο. Για να αποκαταστήσουμε την ιστορική αλήθεια που έχει κακοποιηθεί από όλο το επίσημο σημερινό πολιτικό σκηνικό, το οποίο τότε (όπως και τώρα στην πραγματικότητα) ήταν αντίθετο στην εξέγερση. Και για να θυμίσουμε τι έχουν μεσολαβήσει αυτά τα πενήντα χρόνια αδιάλειπτων «βάσανων και διωγμών» των λαϊκών αγώνων, της αντίστασης, του αντιιμπεριαλιστικού αισθήματος.
Όχι, λοιπόν! Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν «ήταν και δεξιοί». Όχι, την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την ήθελε το ΠΑΣΟΚ (τότε ΠΑΚ). Όχι, την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την οργάνωσαν τα ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού (πρόγονος του ΣΥΡΙΖΑ), που ήταν από την αρχή αντίθετοι σε αυτήν και, όταν ο λαός τους ξεπέρασε, μπήκαν να την ελέγξουν και να την απονευρώσουν.
Όχι, η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έγινε για να έρθει η αστική «δημοκρατία» της ΝΔ και του Καραμανλή και να παραμείνει η χώρα στη θλιβερή πλευρά της Ιστορίας, στην υποταγή στον δολοφονικό, αμερικάνικο και ευρωενωσιακό ιμπεριαλισμό. Δεν δικαιώθηκε όταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ, ούτε εκφράζεται όταν ψηφίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ και όλοι οι απολογητές του δήθεν «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο». Οι εξεγέρσεις, άλλωστε, δεν χωράνε στις αστικές κάλπες επίδοξων διαχειριστών.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν το αποκορύφωμα της πάλης ενός λαού που στέναζε. Ήταν η μαζική αγωνιστική έκφραση της συσσωρευμένης οργής του λαού, των φοιτητών, των εργατών ενάντια στους δυνάστες, ντόπιους και ξένους. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου πυροδοτήθηκε και φέρνει ανεξίτηλη τη σφραγίδα της πολιτικής γραμμής της σύγκρουσης με τους δυνάστες, κόντρα στη γραμμή του συμβιβασμού και των αυταπατών για δήθεν «εκδημοκρατισμό» της χούντας.
Τα κέντρα του συστήματος πάλεψαν να λερώσουν με τα βρώμικα χέρια τους τη μνήμη της εξέγερσης. Όταν δεν τα κατάφεραν, έκαναν τα πάντα για να την τρομοκρατήσουν.
Αυτά τα πενήντα χρόνια, το σύστημα του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού και τα πολύχρωμα τσιράκια του, προσπάθησαν να μας πείσουν ότι «η ιστορία τελείωσε». Ότι ο «αντιιμπεριαλισμός και ο αντιαμερικανισμός είναι μπανάλ». Ότι «ο καπιταλισμός φέρνει ευημερία και ειρήνη». Ότι «η εποχή των λαϊκών αγώνων ξόφλησε». ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΨΕΜΑΤΑ.
Πενήντα χρόνια μετά την εξέγερση, το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα βρωμάει θάνατο και καταστροφή. Δημιουργεί πολέμους, εκατόμβες νεκρών και καταστροφές χωρών. Συντρίβει τα πιο στοιχειώδη εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, και είναι σε τροχιά ανοιχτής φασιστικοποίησης. Δικάζει αγωνιστές, χτυπάει απεργίες, απολύει εργαζόμενους που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στην Παλαιστίνη.
Το σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της εξάρτησης είναι γυμνό. Δεν έχει «αφήγημα». Γι’ αυτό η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι πάντα σύγχρονη, γι’ αυτό θα τους κάθεται πάντα αγκάθι στο λαιμό.
Αυτές τις μέρες, τα κοράκια των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης θα κράζουν για το πόσα ελικόπτερα και drones περιπολούν πάνω από την αμερικάνικη πρεσβεία – την πιο μεγάλη γιάφκα των τρομοκρατών. Θα εντυπωσιάζονται με το πόσες χιλιάδες αστυνομικοί όλων των ειδών θα επιστρατευτούν για να αντιμετωπίσουν την… πορεία. Σίγουρα, θα μας πουν ότι φοβούνται και τρομοκρατικά χτυπήματα!
Η μέρα του μικρού ετήσιου «εφιάλτη» για το σύστημα πλησιάζει. Και είμαστε σίγουροι πως αυτός ο εφιάλτης θα είναι φέτος λίγο πιο μεγάλος. Γιατί θα είναι εκκωφαντική η παρουσία πολλών χιλιάδων λαϊκών ανθρώπων και νέων στους δρόμους.
Πενήντα χρόνια –μισός αιώνας– είναι σίγουρα πολλά. Όμως στις 17 Νοέμβρη θα μοιάζει σαν χτες. Γιατί ο άνεμος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου βάζει από τα παράθυρα στα λαϊκά σπίτια τη μυρωδιά της αξιοπρέπειας και του αγώνα, του μόνου παράγοντα που μπορεί να σώσει το αύριο των λαών.
Κλάψτε, τσιράκια του συστήματος! Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ!
