Μέσα από αγώνες όπως στη «Μαλαματίνα» θα ανασυγκροτηθεί το εργατικό κίνημα!
Με ανακοίνωση του, το Σωματείο εργαζομένων στη «Μαλαματίνα», ανέστειλε την απεργιακή κινητοποίηση διαρκείας, που μέτρησε ολόκληρους 10 μήνες, από την ανακοίνωση των απολύσεων πέρσι τον Ιούλη. Μια γενναία απεργία, μια πραγματική μάχη που έδωσαν οι εργάτες κόντρα σε θεούς και σε δαίμονες, κόντρα σε εχθρούς και ψεύτικους «φίλους». Μάχη ενάντια στις απολύσεις, μάχη για τη Συλλογική Σύμβαση, μάχη για το δικαίωμα στη δουλειά και στο ψωμί.
Από τις πρώτες απολύσεις, που ανακοινώθηκαν από τη νέα ιδιοκτησία της εταιρίας, έγιναν ξεκάθαρες οι προθέσεις της: να «ξεμπερδέψει» με το Σωματείο και τις συλλογικές διεκδικήσεις και να εφαρμόσει το μοντέλο του εργασιακού μεσαίωνα, των ελαστικών ωραρίων, των μισθών πείνας, της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Ένιωθε η νέα διοίκηση, ότι είχε με τη μεριά της, τις «πλάτες» της κυβέρνησης και του νόμου Χατζηδάκη (4808), και το υπόλοιπο αντεργατικό οπλοστάσιο.
Δεν λογάριασε, όμως, καλά. Δεν υπολόγισε ότι είχε να αντιμετωπίσει ένα αγωνιστικό Σωματείο, εργάτες έτοιμους να δώσουν σκληρή απεργιακή μάχη, σαν γροθιά, με περίσσευμα θάρρους, αντοχής, αλληλεγγύης. Δεν υπολόγισε ότι πίσω από τη «Μαλαματίνα» θα ξεδιπλώνονταν ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης, που θα έκανε την πύλη του εργοστασίου σύμβολο Αντίστασης! Ενωμένοι σαν γροθιά οι εργάτες της «Μαλαματίνα», και έχοντας τη στήριξη αλληλέγγυων φορέων, κατάφεραν με τη συνεχιζόμενη απεργία να μπλοκάρουν την παραγωγή και στρίμωξαν στη γωνία την εργοδοσία, απαιτώντας την ανάκληση των απολύσεων και την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης.
Ήταν τότε που τέθηκε σε πλήρη εφαρμογή ο νόμος-Χατζηδάκη, με τις ορδές των ΜΑΤ να χτυπούν και να συλλαμβάνουν απεργούς και αλληλέγγυους, και τις κλούβες να στρατοπεδεύουν σαν στρατός κατοχής έξω από το εργοστάσιο για να επιβάλλουν την απεργοσπασία. Οι εικόνες που έκαναν το γύρο της Ελλάδας και ξεσήκωσαν το κύμα αλληλεγγύης, συνεχίστηκαν πολλές φορές μπροστά στην πύλη του εργοστασίου. Επιβεβαιώνοντας την παλιά αλήθεια ότι η «αστική δημοκρατία», είναι στην πραγματικότητα μια δικτατορία του κεφαλαίου, που δεν σέβεται ούτε την δημοκρατία, ούτε την πλειοψηφία, ούτε καν τους ίδιους τους κανόνες που θεσπίζει, άλλα κυριαρχεί με την ωμή βία πάνω στο λαό. Ακολούθησε ένας δικαστικός μαραθώνιος διώξεων, με σκοπό να φιμωθεί το Σωματείο. Μέχρι και τα μπλουζάκια «Μαλα-ΜΑΤ-ίνα» θέλησαν να βγάλουν στην παρανομία!
Απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα, οι εργάτες και το Σωματείο, είχαν σαν μόνη υποστήριξη την συμπαράσταση του κόσμου. Και πάνω από όλα την ίδια τους την ενότητα πάνω στους σκοπούς του αγώνα.
Δεν είχανε όμως, την συμπαράσταση που θα έπρεπε, από το οργανωμένο εργατικό κίνημα, τα επίσημα όργανα και τους φορείς της δήθεν «αντιπολίτευσης».
Πώς θα μπορούσαν άλλωστε, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, να κάνουν κάτι παραπάνω από το να βγαίνουν ωραίες φωτογραφίες και να κάνουν δακρύβρεχτες δηλώσεις, όταν ο μόνος σκοπός τους ήταν να κερδίσουν εκλογικούς πόντους, χωρίς να θέλουν σε καμία περίπτωση να ενισχύσουν το εργατικό κίνημα; ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ προώθησαν και προωθούν τα ίδια αντεργατικά μέτρα, και αν βρεθούν στην κυβέρνηση σκοπεύουν με τον ίδιο τρόπο να αντιμετωπίσουν την εργατική τάξη. Είναι άλλωστε ο νόμος Αχτσιόγλου, που εφαρμόστηκε για να βγει παράνομη για πρώτη φορά η απεργία στη Μαλαματίνα.
Πώς θα μπορούσε άραγε η ΓΣΕΕ και το ΕΚΘ, οι ηγεσίες των οποίων έχουν χρόνια περάσει με το στρατόπεδο της αστικής τάξης, κάνουν πλάτες στην εκάστοτε κυβέρνηση, και δεν μπόρεσαν ούτε ένα απεργιακό ταμείο να στήσουν, ούτε μια πρωινή περιφρούρηση να συγκροτήσουν; Ενώ έφτασαν στο απύθμενο θράσος, να αρνούνται το μικρόφωνο στους εκπροσώπους του Σωματείου στη ΔΕΘ, ώστε να απευθύνουν χαιρετισμό στη συγκέντρωση; Η ηγεσία του ΕΚΘ ήταν άφαντη, ουραγός σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, και προκήρυξε τις όποιες απεργιακές κινητοποιήσεις μετά από κατακραυγή, ταυτόχρονα χωρίς να κάνει τίποτα για να έχουν επιτυχία, εμφανιζόμενοι μετρημένοι στα δάχτυλα οι εκπρόσωποι Σωματείων που έχουν και την πλειοψηφία στην πόλη! Με τέτοιους «φίλους», τι να τους κάνουν του εχθρούς οι αγωνιζόμενοι εργάτες;
Και ενώ αρχικά η στάση των ΚΚΕ-ΠΑΜΕ και των σωματείων που ελέγχει, ήταν η στήριξη του απεργιακού αγώνα, μόλις η απεργία πήρε χαρακτήρα ανοιχτής, ολομέτωπης σύγκρουσης με την εργοδοσία και την κυβέρνηση, αλλά και κεντρικά με το νόμο-Χατζηδάκη (αυτόν που έχει μείνει... «στα χαρτιά»!), το ΚΚΕ άρχισε να αποσύρεται λίγο-λίγο από τον αγώνα. Μειώνοντας στο ελάχιστο τις κινήσεις αλληλεγγύης, μην ανοίγοντας το ζήτημα σε άλλα Εργατικά Κέντρα ή πόλεις. Είχε αρχικά αρνητική στάση σε οποιαδήποτε προσπάθεια κίνησης στην πόλη, όπως ήταν οι δύο διαδηλώσεις και οι ανοιχτές συσκέψεις. Προσπάθησε να περιχαρακώσει την απεργία, και όταν αυτό φάνηκε ανέφικτο, ελαχιστοποίησε, έως έπαψε τη συμμετοχή του σε αυτήν. Επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά, το γεγονός ότι το ΚΚΕ θέλει τους αγώνες να αναπτύσσονται μέχρι ένα συγκεκριμένο όριο, χωρίς να περνάνε στην Αναμέτρηση με τις δυνάμεις του συστήματος, αλλά να τους επενδύει στην δική του εκλογική και άλλη ανάπτυξη. Καταλήγει να τους βλέπει σαν βαρίδι, όταν ξεπερνούν αυτή τη σχέση πραγμάτων.
Από ένα σημείο και μετά, η υπόθεση της αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους εργάτες, πέρασε στις πλάτες των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που όργωσαν τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και τις επαρχιακές πόλεις, δημιουργώντας σημαντικά δεδομένα για το άπλωμα του αγώνα. Σε αυτή τη φάση εξαπλώθηκε ένα συγκινητικό κίνημα αλληλεγγύης, που στήριξε με τον πιο ουσιαστικό τρόπο, οικονομικά, πολιτικά και καθημερινά τον αγώνα.
Το ΚΚΕ(μ-λ), από την αρχή της κήρυξης της απεργίας, αντιλήφθηκε ότι αποτελεί ένα σημαντικό απεργιακό γεγονός, που θα αφήσει στίγμα στο εργατικό κίνημα της Θεσσαλονίκης, και ανήκει στο κύμα των μεγάλων κινητοποιήσεων σε efood, Cosco, ΛΑΡΚΟ, Καβάλα-Oil. Η οργάνωση μας ρίζωσε στο μπλόκο της «Μαλαματίνα», πήρε πολλά χρήσιμα διδάγματα από τον αγώνα, και προσπάθησε (νομίζουμε με επιτυχία) να τον βοηθήσει σε κρίσιμες στιγμές, βάζοντας ζητήματα προσπανατολισμού και σχεδιασμού του αγώνα. Βρεθήκαμε πολλές φορές πιασμένοι αλυσίδα στην πρώτη γραμμή απέναντι στα ΜΑΤ. Και με αποφασιστικό τρόπο, προωθήσαμε το ζήτημα του ανοίγματος του αγώνα στην πόλη, ειδικά μέσα από τις διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στο κέντρο. Συμμετείχαμε στις δύο επιτροπές γειτονιάς και στις κινήσεις όπως η συναυλία, ενώ ενεργοποιήσαμε στο έπακρο τις οργανώσεις μας σε άλλες πόλεις.
Οι εργάτες της «Μαλαματίνα» έδωσαν μια δύσκολη μάχη σε ανηφορικό έδαφος. Μια μάχη με τις δυνάμεις του εργατικού κινήματος σε πλήρη αποδιοργάνωση, μη ικανές να περιφρουρήσουν αποτελεσματικά τον αγώνα. Μια χούφτα εργάτες έδωσαν μια μάχη απέναντι στο σύνολο του κρατικού μηχανισμού, με την πλήρη κινητοποίηση της αστυνομίας, των ΜΜΕ, του δικαστικού συστήματος εναντίων τους, με πλήρη εφαρμογή κάθε είδους αντεργατικής νομοθεσίας. Έδωσαν μάχη απέναντι στο χρόνο, τη στιγμή που η εταιρία συνέχιζε να διατηρεί με τις μπότες των ΜΑΤ μια λειτουργία με τους λίγους απεργοσπάστες, και ταυτόχρονα κάτω από το τραπέζι έπαιρνε κάθε είδους ενίσχυση από την κυβέρνηση.
Έδωσαν μάχη ενάντια στις αδυναμίες και την χαμηλή πολιτική συγκρότηση, που έχει το εργατικό κίνημα στις μέρες μας. Ενάντια στην αυταπάτη του «μικρότερου κακού», στην αναζήτηση δήθεν έξυπνων, «νομικών» ή άλλων λύσεων που να παρακάμπτουν την ανάγκη του αγώνα. Η ιστορία της ταξικής πάλης, της εργατικής τάξης δεν γράφτηκε, ούτε σε αίθουσες δικαστηρίων, ούτε σε παραβάν εκλογών, γράφτηκε στις πύλες του αγώνα, όπως αυτή της «Μαλαματίνα».
Έδωσαν μάχη απέναντι σε εχθρούς και σε ψεύτικους «φίλους». Δέκα μήνες απλήρωτοι, δέκα μήνες αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ, δέκα μήνες στο μπλόκο μέσα στο κρύο, οι εργάτες της «Μαλαματίνα» έδωσαν ένα μάθημα για το τι σημαίνει εργατιά που αποφάσισε να αγωνιστεί. Και παρόλο που αναγκάστηκαν να αναστείλουν την απεργία, έχουν ψηλά το κεφάλι, γιατί πήγανε στον αγώνα μέχρι τέλους. Και αυτοί οι αγώνες είναι εκείνοι που δεν πάνε χαμένοι.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η απεργία στη «Μαλαματίνα», χαράχτηκε στην ιστορία του εργατικού κινήματος της πόλης και της χώρας. Γιατί αυτές είναι οι μάχες, αυτός είναι ο δρόμος, που πρέπει να βαδίσουν τα πρωτοπόρα ταξικά στοιχεία, μαζί με τις οργανωμένες κομμουνιστικές δυνάμεις, για την ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης, του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος.
Σε αγώνες σαν κι αυτούς στη «Μαλαματίνα» βρίσκεται η ελπίδα και η προοπτική. Για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης που εξαπολύουν οι κυβερνήσεις. Και για τη συγκέντρωση εκείνων των δυνάμεων που απαιτούνται, για την ανατροπή της βαρβαρότητας της μισθωτής σκλαβιάς, για το πέρασμα σε μια κοινωνία που ο λαός θα είναι αφέντης στον τόπο και τον κόπο του, με την εργατική τάξη στην εξουσία.
27-5-2023
Κ.Ο. Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ(μ-λ)
