Οι θέσεις ενός πολιτικού εργατικού σχήματος θα πρέπει να έχουν ως γνώμονα το όφελος της εργατικής τάξης βασισμένες στην πολιτική αλλά κυρίως τη συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζόμενων. Σίγουρα κάθε σχήμα πρέπει να έχει και έναν πολιτικό προσανατολισμό. Θεωρώ ότι η εργατική τάξη από μόνη της έχει μία πολιτική ταυτότητα. Αυτό που νομίζω ότι της λείπει είναι κατά κύριο λόγο η οργάνωση μέσα από τον συνδικαλισμό.
Για να μπορέσει να προχωρήσει αυτή η διαδικασία θα πρέπει τα μέλη ενός σχήματος να έχουν σαφή πολιτικό προσανατολισμό, γνώσεις, επιχειρήματα, διάθεση και πάνω απ΄ όλα να είναι εργαζόμενοι. Να διαθέτουν υπομονή και επιμονή για να μπορέσουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη αλλά και να καταφέρουν να δημιουργήσουν τη συνδικαλιστική συνείδηση σε κάθε νέο μέλος.
Να γίνονται συχνές επισκέψεις – παρεμβάσεις σε χώρους δουλειάς με ή χωρίς άμεσο λόγο (απεργίες, απολύσεις κ.λπ.) προσπαθώντας να δημιουργήσουν την ιδέα και όχι την εικόνα των ανθρώπων-συναδέλφων που πραγματικά ενδιαφέρονται και νοιάζονται για αυτούς. Η τακτική επικοινωνία-εμφάνιση στους χώρους δουλειάς δείχνει ενδιαφέρον και πολλές φορές λειτουργεί καταλυτικά προλαμβάνοντας την εμφάνιση δυσάρεστων εξελίξεων. Επίσης μεταφέρει το μήνυμα στην εργοδοσία ότι πάντα θα είναι κάποιος εκεί που θα προστατεύσει τα δικαιώματα των εργατών.
Γνωρίζοντας ότι είναι αρκετά δύσκολο στις μέρες που ζούμε, θεωρώ απαραίτητο εκτός από την υπομονή να έχουν στην φαρέτρα τους και όλα τα ανάλογα επιχειρήματα αλλά και προτάσεις, και όχι μόνο υποσχέσεις και κατηγορίες για αυτούς που ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση. Αυτό θα γίνει σιγά-σιγά κατανοητό μέσα από την εμπειρία των εργαζομένων.
Σίγουρα είναι βασική προϋπόθεση η συμμετοχή, ο λόγος και η σκέψη από κάθε μέλος. Αυτό λαμβάνει χώρα μέσα από τις συνεχείς μαζώξεις και ενημερώσεις κάθε μορφής και περιεχομένου.
Σημαντική επίσης παράμετρος είναι και η χωρίς διακρίσεις συμμετοχή σε όλη αυτή τη διαδικασία συναδέλφων εργαζόμενων που μπορεί να έχουν διαφορετικό χρώμα, καταγωγή, θρησκεία και ακόμα περισσότερο φύλο.
Σε αυτή τη μάχη κανένας δεν πρέπει να είναι εκτός. Κανένας δεν πρέπει να μείνει μόνος.
Σκοπός αλλά και στόχος της συνδικαλιστικής δράσης ενός τέτοιου χώρου είναι η ενημέρωση των εργαζόμενων όχι μόνο για τις υποχρεώσεις τους, αλλά κυρίως για τα δικαιώματά τους στην εργασία και κατά συνέπεια η προάσπισή τους.
Δικαιώματα τα οποία έχουν κατακτηθεί με αγώνες και αίμα.
Δικαιώματα τα οποία σήμερα διαγράφονται, αναιρούνται, αμφισβητούνται καταργούνται με διαδικασίες-αστραπή, μέσα σε μία νύχτα με νομοσχέδια-οδοστρωτήρες και με οριακή πλειοψηφία, επαναφέροντας τους εργαζόμενους σε εποχές μεσαίωνα και σε συνθήκες γαλέρας.
Αναφορικά με αυτό να επισημάνω μερικά από αυτά :
Όλα αυτά, και όχι μόνο, είναι ο λόγος για τον οποίο κάθε πολιτικός χώρος αλλά και κάθε στέλεχος συνδικαλιστικής οργάνωσης, που θέλει να σέβεται την ιστορία και την πορεία του, πρέπει να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνάμεις του, να ενώσει με τις θέσεις του τους εργαζόμενους σε κάθε χώρο δουλειάς, αλλάζοντας τον συσχετισμό δύναμης, ενισχύοντας τα συνδικάτα και τα σωματεία κάνοντας τα ισχυρά όργανα πάλης του ταξικού αδέσμευτου εργατικού κινήματος για μια δίκαιη κοινωνία απαλλαγμένη από κάθε μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Γιώργος Λιάκας
Πρώην Γενικός Γραμματέας του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ
