Προδημοσίευση από την Προλεταριακή Σημαία φ.942, 17/6/2023
Σε «μείζον εθνικό ζήτημα» και κεντρικό θέμα προεκλογικής αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε τις τελευταίες μέρες η ψήφος της Μειονότητας σε Ροδόπη και Ξάνθη, με όλα τα συστημικά τηλεοπτικά κανάλια και λοιπά ΜΜΕ να σηκώνουν έναν εθνικιστικό κουρνιαχτό. Το «εθνικό ζήτημα» αφορά την «παρέμβαση του τουρκικού Προξενείου» στη διαδικασία των βουλευτικών εκλογών της 21ης Μάη, με αποτέλεσμα την υπερψήφιση των υποψηφίων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, Οζγκιούρ Φερχάτ (Ροδόπη) και Χουσεΐν Ζεϊμπέκ (Ξάνθη). Το «αμάρτημα» των δύο υποψηφίων, πέρα από τις σχέσεις με τον τούρκο Πρόξενο και τις υπηρεσίες του, είναι και το γεγονός ότι αποδίδουν, άμεσα ή έμμεσα (πάντως όχι με επίσημες δηλώσεις τους), τον χαρακτηρισμό «τουρκική» και όχι «μουσουλμανική» στην Μειονότητα της Θράκης. Εξ’ ου και οι προκλητική απαίτηση του Μητσοτάκη να κάνουν δήλωση νομιμοφροσύνης, αποδεχόμενοι τον θρησκευτικό προσδιορισμό.
Το «αμάρτημα» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν τους έβγαλε από τα ψηφοδέλτιά του, μολονότι είχε ενημερωθεί για τη στάση του Προξενείου, όπως προέκυπτε από στοιχεία της ΕΥΠ, σύμφωνα με δηλώσεις του Μητσοτάκη σε συνέντευξή του σε πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΪ. Το «εθνικό ατόπημα» της ΝΔ, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι «η εργαλειοποίηση» της μειονοτικής ψήφου, αλλά και οι εκβιασμοί (όντως εξαιρετικά ωμοί και απροκάλυπτοι) της Ντόρας Μπακογιάννη προς τη Μειονότητα, ότι αν δεν ψηφίσουν ΝΔ «δεν θα μπορεί πλέον να τους βοηθήσει» (αν και τους αγαπάει πολύ!). Όλοι αντιμετωπίζουν τα ζητήματα της Μειονότητας ως «εθνικά», μηδέ του ΚΚΕ εξαιρουμένου, που κι αυτό, όπως όλος ο αστικός πολιτικός εσμός, αρνείται το δικαίωμα της Μειονότητας στον αυτοπροσδιορισμό και επιμένει ασυζητητί στον θρησκευτικό της προσδιορισμό.
Δεν είναι πρώτη φορά που στήνεται ένα τέτοιο σκηνικό (να θυμίσουμε μόνο την περίπτωση της Καραχασάν του ΠΑΣΟΚ). Δεν είναι η πρώτη φορά που τσουβαλιάζεται η Μειονότητα και στοχοποιείται ως ενεργούμενο των τουρκικών υπηρεσιών, ως ένα άβουλο σώμα που άγεται και φέρεται και του οποίου η εκλογική συμπεριφορά θα μπαίνει κάθε φορά στο μικροσκόπιο των «εθνικώς ανησυχούντων». Θαρρείς ότι η ψήφος του υπόλοιπου λαού είναι ανόθευτη και ελεύθερη, δεν εκβιάζεται με όλα τα μέσα από το αστικό σύστημα, οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά κ.λπ. Αλλά και με άμεσο τρόπο από τοπικούς κομματικούς, κρατικούς και οικονομικούς παράγοντες.
Ναι αλλά αυτή η παρέμβαση προέρχεται από ένα ξένο κράτος και είναι ανεπίτρεπτη, θα απαντήσουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του συστήματος. Μια απάντηση μέγιστης υποκρισίας, όχι μόνο επειδή το αστικό σύστημα που υπηρετούν, και σε όλες τις χώρες, με τέτοιο «δημοκρατικό» τρόπο λειτουργεί, αλλά και γιατί τα δικά τους πεπραγμένα, π.χ. στην Αλβανία και σε σχέση με την εκεί ελληνική Μειονότητα, είναι πολύ μεγαλύτερης προκλητικότητας και παρεμβατικότητας στα εσωτερικά μιας άλλης χώρας.
Από εκεί και πέρα, το έδαφος για την όποια (υπαρκτή) παρέμβαση του τουρκικού Προξενείου, αλλά και την επιρροή θρησκευτικών παραγόντων ή και αντιδραστικών κύκλων μέσα στους κόλπους της Μειονότητας, το έχει δημιουργήσει η συνεχής θρησκευτική, εθνική και κοινωνική καταπίεσή της. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι και η θέληση της Μειονότητας να εκλέξει «δικούς» της ανθρώπους, που αποτελεί το βασικότερο κριτήριο για την ψήφο της, που φυσικά δέχεται και άλλες, θρησκευτικές, εθνοτικές, ιδεολογικές, προσωπικές κ.λπ. επιρροές. Βέβαια το αποτέλεσμα αυτής της ψήφου και της εκλογής μειονοτικών βουλευτών είναι διαχρονικά επί της ουσίας αρνητικό για τους απλούς λαϊκούς ανθρώπους της Μειονότητας. Αφού οι βουλευτές «της», που καλλιεργούν και εκμεταλλεύονται τη σχέση τους με θρησκευτικούς παράγοντες, καθώς και με υπηρεσίες και μέσα της «μητέρας πατρίδας», λειτουργούν τελικά και αυτοί όπως όλοι οι βουλευτές των αστικών κομμάτων, πιστοί στα κόμματά τους και τις αντιδραστικές τους πολιτικές.
Έτσι, μένει μόνο ο εθνικιστικός παροξυσμός για να εξυπηρετείται η πολιτική της καταπίεσης και γκετοποίησης της Μειονότητας, της διασποράς εθνικιστικού μίσους και διάσπασης στα πλαίσια των λαϊκών στρωμάτων (πλειονότητας και μειονότητας) και βεβαίως της χρησιμοποίησής της στον αντιδραστικό ανταγωνισμό ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας.
Αυτό το τελευταίο φαίνεται ότι έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάδειξη του ζητήματος της μειονοτικής ψήφου αυτή τη χρονική στιγμή. Φαντάζει «παράδοξο» να μην έχει καταγγελθεί τουρκική παρέμβαση στις εκλογές του 2015, όταν ο Χουσεΐν Ζεϊμπέκ πήρε 16.346 ψήφους και να καταγγέλλεται τώρα που πήρε 7.686 ή να μην «καταγγέλλονται» οι υποψήφιοι της ΝΔ στη Ροδόπη στις εκλογές του 2007 Αχ. Χατζηοσμάν και Ιλ. Αχμέτ, που «σάρωσαν» συγκεντρώνοντας και οι δύο περίπου 30.000 ψήφους και ακόμη ο εκλεκτός της ΝΔ Περιφερειάρχης Χρήστος Μέτιος, που στις προηγούμενες περιφερειακές εκλογές πήρε στο μειονοτικό δήμο Αρριανών της Ροδόπης 68%.
Φυσικά υπάρχουν λόγοι υφαρπαγής της μειονοτικής ψήφου, όπως φαίνεται και από τον εκβιασμό της Μπακογιάννη, που είναι ενδεικτικός για το πώς αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους της Μειονότητας (και όχι μόνο). Υπάρχει και η ανάγκη να συσκοτίζονται όλα τα σοβαρά λαϊκά προβλήματα την περίοδο των εκλογών. Υπάρχει επίσης και ο (πιο σοβαρός) στόχος απόσπασης ψήφων από το 10% της ακροδεξιάς δεξαμενής, όπως καταγράφηκε στις προηγούμενες εκλογές, μέσα από τη δημιουργία κλίματος εθνικιστικού παροξυσμού και προβολής του Μητσοτάκη ως υπερασπιστή των «εθνικών συμφερόντων». Η ισχυρή αυτοδυναμία είναι αναγκαίος εκβιασμός προς τον λαό για να αποδεχτεί τη βάρβαρη επίθεση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης.
Από την άλλη, το γεγονός ότι στην όλη εκστρατεία πρωτοστατεί ο Μητσοτάκης ως μελλοντικός πρωθυπουργός της χώρας, που δηλώνει ότι θα θέσει το θέμα (εφόσον εκλεγεί) στον Ερντογάν στην επόμενη συνάντησή τους στα περιθώρια της συνόδου του ΝΑΤΟ, παραπέμπει ξεκάθαρα στην ένταξή του στα πλαίσια του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε μπροστά στην έντονη απαίτηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για «διευθετήσεις» στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, που θα οδηγήσουν στην απρόσκοπτη συστράτευση των δύο χωρών στους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς επιθετικούς σχεδιασμούς, καθώς συνεχίζεται και οξύνεται η πολεμική αναμέτρηση στην Ουκρανία. Όλα τα ζητήματα, λοιπόν, θα τεθούν στο τραπέζι και η κάθε πλευρά προσπαθεί να δημιουργήσει τους δικούς της όρους. Τόσο στο εσωτερικό μέτωπο, δημιουργώντας κλίμα «εθνικής αποφασιστικότητας» και πιέζοντας πολιτικούς αντιπάλους για την εκ των προτέρων αποδοχή των όποιων «συμβιβασμών» θα απαιτηθούν από τα μεγάλα αφεντικά, όσο και στο διεθνές επίπεδο σαν «ατού» στις διαπραγματεύσεις.
Όσον αφορά δε στον θρησκευτικό ή εθνικό χαρακτηρισμό της Μειονότητας, που αποτελεί την αιχμή του δόρατος, να θυμίσουμε μόνο, πέρα από την επισήμανση ότι είμαστε υπέρ του δικαιώματός της για συλλογικό αυτοπροσδιορισμό, ότι η «υπερήφανη εθνική στάση» του αστικού πολιτικού μας συστήματος δεν έχει καμία σχέση με την «τήρηση των διεθνών συνθηκών» (Συνθήκη Λοζάνης), όπως λένε. Αυτή προσδιορίζεται από τους «έξωθεν κινδύνους», τις ιμπεριαλιστικές κατευθύνσεις και τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις.
Έτσι, για παράδειγμα, το 1919 στη διάσκεψη του Παρισιού ο Βενιζέλος, αντιμέτωπος με τον Βουλγαρικό εθνικισμό, καταμετρά όλους τους μουσουλμάνους της Θράκης ως «Τούρκους», ενώ μετά την έναρξη της πρώτης φάσης των συνομιλιών για τη Συνθήκη της Λοζάνης επαναλαμβάνει αυτόν τον χαρακτηρισμό, όπως και ο Αλέξανδρος Μαζαράκης, μετέπειτα αρχηγός ΓΕΣ, που συμμετείχε στην ελληνική αντιπροσωπεία.
Τη «χρυσή πενταετία» των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όπου οι δύο αστικές τάξεις αποτελούν προπύργια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού έναντι του «κομμουνιστικού κινδύνου», έχουμε το Μορφωτικό Πρωτόκολλο του 1951, που κατοχυρώνει την τουρκική ως μητρική γλώσσα της μειονότητας, τον νόμο Παπάγου 3065/54 και τη διαταγή Φεσσόπουλου για την καθιέρωση του όρου «τουρκικός».
Αλλά και πιο πρόσφατα, ο Κ. Καραμανλής (ο «Εθνάρχης»), κινούμενος στους ρυθμούς της ΝΑΤΟϊκής προσέγγισης με την Τουρκία, κατά τη συνάντησή του με τον Ετζεβίτ το 1978 αναφέρεται σε «τουρκική μειονότητα».
Όλα τα παραπάνω δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η Μειονότητα αντιμετωπίζεται ως εργαλείο αντιδραστικών πολιτικών σχεδιασμών και χρησιμοποιείται (και ονοματίζεται) με όρους που καθορίζει το καθεστώς της εξάρτησης και οι μωροφιλοδοξίες-αντγαωνισμοί της αστικής «μας» τάξης.
Αναδεικνύουν ακόμη τα σοβαρά και απαιτητικά βήματα που έχουμε να κάνουμε -η αριστερά και το κίνημα- στην κατεύθυνση της υπεράσπισης όλων των δημοκρατικών δικαιωμάτων της Μειονότητας, αλλά και της ταξικής ενότητας των λαϊκών στρωμάτων (πλειονότητας και μειονότητας) και του κοινού αγώνα που οφείλουμε να δίνουμε μακριά και ενάντια σε εθνικιστικές και αντιδραστικές επιρροές, για ζωή και δουλειά με δικαιώματα, για ειρήνη, αδελφοσύνη και φιλία των λαών.
