Οι αντιδραστικοί εκβιασμοί διαμόρφωσαν ένα ακόμα πιο δεξιό πολιτικό σκηνικό.
Οι απαντήσεις για τα λαϊκά συμφέροντα, η επαναστατική αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική Αριστερά, χτίζονται με τους μαζικούς αγώνες!
Τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιουνίου καταγράφουν ξανά τον βαρύ αρνητικό συσχετισμό σε βάρος του λαού, με μια ακόμα δεξιότερη μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού, και διαμορφώθηκαν κάτω από την πίεση δύο βασικά παραγόντων:
Αφενός, από τα αποτελέσματα των εκλογών του Μαΐου, που προεξοφλούσαν τον νικητή των εκλογών και αξιοποιήθηκαν ως ένα αντιδραστικό δεδομένο για την άσκηση πολλαπλών εκβιασμών και δημιουργίας κλίματος «παραίτησης» σε σημαντικά κομμάτια του λαού και της νεολαίας. Αφετέρου, από την ακόμα πιο ανοιχτή και απροκάλυπτη απαίτηση των ξένων κέντρων για τη διαμόρφωση μιας «κυβερνητικής σταθερότητας» (αλλά και μιας προσαρμοσμένης «αντιπολίτευσης») που θα υπηρετήσει την άγρια επίθεση στο λαό και τον πολεμικό βηματισμό των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Στη βάση αυτών των δεδομένων, η ΝΔ επιβεβαίωσε την εκλογική της νίκη και –παρόλο που έχει απώλεια περίπου 300.000 ψήφων– παρουσιάζεται ως «πολύ ισχυρή», με δεδομένη την ακόμα μεγαλύτερη υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογική συντριβή του στις 21 του Μάη. Στο κόμμα αυτό ενεργοποιούνται ήδη διεργασίες που αναζητούν το πώς θα «επιστρέψει» ως αξιόμαχος πυλώνας του συστήματος μέσα στις συνθήκες της άγριας αντιλαϊκής επίθεσης και της έντασης των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων στην περιοχή, και με δεδομένο ότι η «αντιπολίτευσή» του θα γίνεται αποκλειστικά στη Βουλή. Το πρόβλημα αυτό του ΣΥΡΙΖΑ περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από την παρουσία του σταθεροποιημένου ΠΑΣΟΚ που πλησίασε κι άλλο –σε εκλογικά ποσοστά– τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς, οι διεργασίες αφορούν τελικά στο συνολικό ζήτημα της διάταξης των τριών βασικών αστικών κομμάτων. Η σημερινή εικόνα της διάταξής τους εμπεριέχει προβληματικούς (για το σύστημα που υπηρετούν) όρους, όρους πολιτικής αστάθειας.
Το ΚΚΕ, στη βάση των αποτελεσμάτων του Μαΐου, κατόρθωσε να εμφανιστεί ως η «μόνη αντιπολίτευση» που «πρέπει να πάρει έδρες στη Βουλή» και να μην έχει σημαντικές απώλειες σε ψήφους. Όσο εύκολη ήταν, ωστόσο, για την ηγεσία του κόμματος αυτού η προεκλογική περίοδος, τόσο (και πολύ περισσότερο) δύσκολη θα είναι η μετεκλογική περίοδος. Περίοδος στην οποία –σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης και των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων-επεμβάσεων στην περιοχή– θα αναδειχθούν τα αδιέξοδα της γραμμής του συμβιβασμού απέναντι στην επίθεση του συστήματος και στα θέσφατα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Η εκλογική ισχυροποίηση και ανάδειξη στη Βουλή των τριών ακροδεξιών-φασιστικών μορφωμάτων αποτελεί την πιο έντονη (αλλά και επώδυνη για τον δημοκρατικό προοδευτικό κόσμο) εκδήλωση της κατάστασης αποδιοργάνωσης του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Ιδιαίτερα απασχολεί η περίπτωση του φασιστικού μορφώματος «Σπαρτιάτες» που εκτινάχθηκε προεκλογικά πριμοδοτούμενο δημόσια από τον ναζιστή-δολοφόνο Κασιδιάρη. Αναδείχτηκε έτσι ότι –με την ανοχή και την υποστήριξη δυνάμεων του συστήματος– οι μαύρες αυτές δυνάμεις λειτουργούν, δικτυώνονται και συγκροτούνται στη φιλόξενη σκιά της βάρβαρης πολιτικής του συστήματος. Για το μόρφωμα αυτό (και για το κόμμα του Βελόπουλου και τη «Νίκη», που κάθε άλλο παρά πρέπει να υποτιμηθεί ο φασίζοντας λόγος και ρόλος τους) δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη για «θεσμικές» απαντήσεις. Οι απαντήσεις βρίσκονται στους μαζικούς αγώνες και την πολιτικοποίηση των μαζών, στην ενίσχυση της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς που είναι η μόνη δύναμη σύγκρουσης με τον σκοταδισμό του συστήματος και όσα αυτό το σύστημα πριμοδοτεί και παράγει.
Εξάλλου, και η περίπτωση της «Πλεύσης», που με το σύνθημα «ούτε δεξιά-ούτε αριστερά» μπήκε στη Βουλή ως δήθεν «ανάχωμα» στην αυτοδυναμία της ΝΔ και θα αξιοποιηθεί για τις όποιες ανάγκες θα έχει η πολιτική του συστήματος, το ίδιο ζήτημα αναδεικνύει: την ανάγκη της αγωνιστικής πολιτικοποίησης λαού και νεολαίας, κόντρα στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, που σε ποικιλία μορφών και εκδοχών καλλιεργούν και επιβάλλουν εδώ και δεκαετίες και οι «προοδευτικές» δυνάμεις του συστήματος και οι δυνάμεις του συμβιβασμού-ρεφορμισμού.
Το ΚΚΕ(μ-λ) στις εκλογές αυτές έδωσε μια δύσκολη και επιβεβλημένη μάχη. Κόντρα σε έναν πολύ αρνητικό συσχετισμό έκρινε αναγκαίο να υπερασπιστεί την ανάγκη και τη δυνατότητα του λαού να Οργανωθεί, να Αντισταθεί και να δημιουργήσει τους δικούς του όρους στην ταξική-πολιτική πάλη. Έκρινε αναγκαίο να υπερασπιστεί και να ενισχύσει πολιτικά τα σημάδια του ρεύματος αντίστασης που είχαν εμφανιστεί όλο το προηγούμενο διάστημα. Η αναγκαιότητα αυτής της μάχης επιβεβαιώθηκε από την εξέλιξη και το συνολικό αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης του Ιούνη. Στη μάχη αυτή, αρνούμενοι οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση κρατική επιχορήγηση, καλεστήκαμε επιπλέον να αντιμετωπίσουμε πρωτόγνωρες συνθήκες αποκλεισμού, ενώ σταθήκαμε αποφασιστικά ενάντια στην επιχείρηση οικονομικής μας εξόντωσης και πολιτικής μας φίμωσης και τρομοκράτησης μέσω των προστίμων, αντιλαμβανόμενοι ότι αυτό που μπαίνει στο στόχαστρο είναι συνολικά το λαϊκό δικαίωμα στη πολιτική δράση.
Η μείωση των ψήφων μας σε σχέση με τις εκλογές της 21/5, εκφράζει την αδυναμία υποστήριξης της πιο πλατιάς λαϊκής ψήφου, στη βάση όλων των γενικότερων και ειδικότερων αρνητικών δεδομένων που αντιμετωπίσαμε στη μάχη αυτή. Ωστόσο, κόντρα σε αυτά τα δεδομένα και παρά την μείωση στο μισό του αριθμού των υποψηφίων μας, με την ακούραστη δουλειά μελών, στελεχών και φίλων της Οργάνωσης κατορθώσαμε αυτό που θεωρούμε ως το πιο σημαντικό: να υπερασπιστούμε (μέσα στις πιο αρνητικές πολιτικές συνθήκες των τελευταίων δεκαετιών) τη «βάση» των 9.500 περίπου ψήφων. Μια «βάση» που «πλαισιώνεται» από χιλιάδες άλλους εργαζόμενους και νέους που μπορεί να απείχαν ή δευτερευόντως να έκαναν άλλη εκλογική επιλογή, ωστόσο συζήτησαν, βρέθηκαν και βρίσκονται κοντά στη γραμμή της Οργάνωσης και της Αντίστασης των μαζών. Στη γραμμή που επιδιώκει να συγκροτήσει απαντήσεις μέσα στην πάλη και στο κίνημα, έξω και μακριά από κοινοβουλευτικές αυταπάτες και «γρήγορες λύσεις».
Εξάλλου, αυτές οι «γρήγορες λύσεις», που νομίζουν ότι μπορούν να «παρακάμψουν» τα πραγματικά ζητούμενα, αναδείχνονται ως αβάσιμες και δέχτηκαν και στις εκλογές αυτές σοβαρό πλήγμα. Η ανάδειξη των επόμενων εκλογών (τοπικών, ευρωεκλογών) σαν «μεγάλες μάχες» που τάχα θα κρίνουν την υπόθεση της Αριστεράς, είναι ανακύκλωση των ίδιων αδιεξόδων. Η επαναστατική αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική Αριστερά χτίζεται με τους αγώνες και μέσα στους αγώνες!
Με αυτά τα δεδομένα καλούμαστε και καλούμε να σταθούμε και να αντιμετωπίσουμε το πιο δύσκολο τοπίο που ήδη βρίσκεται μπροστά στο λαό και στη νεολαία.
Να παλέψουμε αποφασιστικά με τη γραμμή της Κοινής Δράσης και του Συντονισμού, για την αγωνιστική συσπείρωση ενός ολόκληρου δυναμικού που (είτε στήριξε κάποιο εξωκοινοβουλευτικό αριστερό ψηφοδέλτιο, είτε επέλεξε το άκυρο/λευκό/αποχή) αντιμετωπίζει σήμερα πιέσεις που οδηγούν στην αποστράτευση από το κίνημα ή στην δορυφοριοποίηση στο ρεφορμισμό.
Nα παλέψουμε για τη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων και για την πολιτική παρέμβαση ενός δυναμικού και την σύνδεσή του με ευρύτερα τμήματα εργαζόμενων και νεολαίας Για την υπηρέτηση της μαζικής πάλης, των μεγάλων λαϊκών αγώνων που απαιτούνται απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, τον πόλεμο, την καταστολή και τη φασιστικοποίηση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής που το σύστημα επιβάλλει.
Ταυτόχρονα, και μέσα στην πάλη αυτή, οφείλουμε να αναδείχνουμε τα ιδεολογικά-πολιτικά μέτωπα που συγκροτούν το λαό και τη νεολαία, απέναντι στο σύστημα, τον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό. Οφείλουμε να επιμείνουμε πιο αποφασιστικά στην κατεύθυνση οικοδόμησης της Οργάνωσης και των μετωπικών σχημάτων πάλης, στην κατεύθυνση συγκρότησης του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος που όλο και πιο επιτακτικά χρειάζεται η εποχή μας.
Αθήνα 26.06.23
Το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ(μ-λ)
