Λάθος να ευλογεί αυτάρεσκα κάποιος τα γένια του, δίχως να εντοπίζει τα κουσούρια τους. Εξωφρενικά δε, ο …σπανός. Θεμιτό συνάμα το παίνεμα του σπιτικού του, αν είναι γερά θεμελιωμένο σε τραχύ έδαφος. Ούτε μεμψίμοιρα και ενίοτε παραλυτικά να δυσανασχετεί για τη στενοκοπιά του και τις αναπόφευγες ατέλειες του. Μα επίσης με αλύγιστη διάθεση επιβάλλεται να πασχίζει, ώστε να το βελτιώνει σε εμβαδόν και λειτουργικότητα.
Κυρίως αφού το σχεδιάζει με προοπτική να γίνει φάρος και προπύργιο. Ειδικά όταν περιστοιχίζεται από ερείπια γειτόνων του. Ανησυχώντας γιατί συνωστίζει ασφυκτικά μια αξιόλογη και πελώρια πραμάτεια σε ελάχιστο χώρο. Ενώ από μακριά ακούγεται ο θόρυβος από κατεδαφιστικές μηχανές αιώνιων εχθρών, να ζυγώνουν.
Το σπουδαιότερο επίτευγμα για την οργάνωσή μας είναι ότι ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ, ως είμαστε. Δίχως μυωπικότητα επίγνωσης του μικρού μας μεγέθους και πρεσβυωπική αδυναμία αντικρίσματος των βαριών, επιτακτικών απαιτήσεων της εποχής. Παρά τους παλιότερους κλυδωνισμούς και αποτεμαχισμούς, παρά την εξηγήσιμη κυριάρχηση των πιο ακραίων τάσεων του συστήματος, μαζί με την αντίστοιχη συντηρητική μετατόπιση όλου ανεξαίρετα του πολιτικού φάσματος, ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ. Το παλιρροιακό κύμα του ρεφορμισμού δεν μας ΔΙΑΒΡΩΣΕ. Απεναντίας, με φλογισμένη αγωνία προσπαθούμε να ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΜΕ στα κελεύσματα της κομουνιστικής νομοτέλειας, σε μια εποχή τόσο πιεστικά ώριμη στις αντικειμενικές της συνθήκες και άλλο τόσο τραγικά λειψή σε οραματισμό και απαρέγκλιτους υποκειμενικούς όρους.
Πριν μερικές δεκαετίες η υπεκφυγή απόκρισης ή έστω η θετική ρητορική απάντηση και έμπρακτα συνοδευόμενη με μια ομιχλώδη, νόθα στάση στο δίλλημα «κομμουνισμός ή βαρβαρότητα», απλά ισοδυναμούσε με την παράταση του παραγωγικού χάους αντάμα με το μεσουράνημα της εκμετάλλευσης και βαναυσότητας. Διαιωνίζοντας επίσης τη μανιωδώς κανιβαλική ιδιοσυγκρασία καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού να προξενούν πολεμικά κρεματόρια ποικίλων διαστάσεων. Με μόνη τους διαφορά στα μηδενικά της καταμέτρησης των ανθρώπινων απωλειών, πέραν των ιδιαίτερων, προφανώς, χαρακτηριστικών της κάθε σύρραξης. Δηλαδή, εκατοντάδες χιλιάδες μέχρι δεκάδες εκατομμύρια. Τόσο ωμά και αντιπροσωπευτικά, τόσο καπιταλιστικά.
Όμως στις μέρες μας, το διακύβευμα της αναμέτρησης των δυνάμεων προόδου και αντίδρασης τείνει στην υπέρβαση της «τετριμμένης και απαλής» πια μονομαχίας μεταξύ της αναγκαιότητας για εργατική χειραφέτηση και επιβίωσης του σάπιου (και καθόλου ετοιμόρροπου) βασιλείου της κοινωνικής αδικίας. Εφόσον με τη μεσολάβηση του καλπασμού των αδιέξοδων (με αποσπασματικά και συμβατικά τουλάχιστον σύνεργα) ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών αχνοφαίνεται στον ορίζοντα με τον πιο εφιαλτικό τρόπο η αναπόδραστη και τελεσίδικη λύση των ΕΣΧΑΤΩΝ. Εκεί όπου η «κριτική των όπλων» θα ανατεθεί από τα σημερινά «νεροπίστολα» κατευθείαν και γενικευμένα στο βαρύ πυροβολικό των ληστών και δημίων της οικουμένης. Αρκεί μονάχα να αναλογιστούμε ενδεικτικά την περιδεή Τσαρ. Τη μεγαλύτερη δηλαδή βόμβα (όλως τυχαία και αδιάφορα ρωσική) στη φαρέτρα των γαιοκτημόνων, ληστών και δημίων της υδρογείου με 3.333 φορές πολλαπλάσια ισχύ από εκείνη της Χιροσίμα! Και η ιστορική εμπειρία ενημερώνει, ότι αποσύρθηκαν οικειοθελώς και αχρησιμοποίητα μόνο όσα όπλα αντικαταστάθηκαν από πιο σύγχρονα και καταστροφικά. ΕΚΤΟΣ και εάν οι λαοί παγκόσμια συνειδητοποιήσουν έγκαιρα την κρισιμότητα του επικαιροποιημένου ερωτήματος «σοσιαλισμός ή πυρηνική φρίκη», αποκρούοντας επαναστατικά τον διαφαινόμενο όλεθρο και επιφέροντας τη γνήσια (όχι τη χριστιανική της υποταγής στην εξουσία) επί γης γαλήνη.
Επομένως, κάθε οργανωμένη και κόκκινη φωνή του μη κίβδηλου ανθρωπισμού και ορθολογισμού οφείλει απέναντι στην παραφροσύνη και κτηνωδία του κεφαλαίου να ενεργοποιεί όλη της την ικμάδα στο καθήκον της ΑΔΙΑΧΩΡΙΣΤΗΣ υπεράσπισης βασικών δικαιωμάτων των πλατιών εργατολαϊκών στρωμάτων με την προοπτική. Αγαθά και αξίες τόσο σταθερά βιώσιμες μέσα σε ετούτο το σύστημα (ειδικά στη φάση όπου η ζυγαριά των συσχετισμών γέρνει απελπιστικά προς την απανθρωπιά), όσο το ψάρι του υγρού στοιχείου καταφέρνει να ζει σε καυτή έρημο.
Τα ανήθικα συμφέροντα της απανταχού παρασιτοκρατίας ευθύνονται ετήσια για τον θάνατο από κακή ποιότητα νερού κάτοικων υποανάπτυκτων περιοχών του γαλάζιου πλανήτη, όσο ο πληθυσμός της Ελλάδας! Ενώ οι απώλειες ένεκα υποσιτισμού αναλογούν σε τέσσερις Ελλάδες! Για να μην σχολιαστούν τα θύματα από τρίτα αίτια (όπως απλές ασθένειες). Τη στιγμή όπου η τεχνολογική εξέλιξη ταξιδεύει αλματωδώς στο διάστημα. Ή τα ποσά που κόστισαν οι ξοδεμένοι αφειδώς πανάκριβοι πύραυλοι στα πολεμικά μέτωπα των τελευταίων δεκαετιών, εξοντώνοντας μυριάδες ψυχές, αναπροσανατολισμένα σε σπλαχνικές σκοπιμότητες, θα εξαφάνιζαν -στοιχειωδώς τουλάχιστον- εξαθλίωση και δυστυχία.
Σαρωτικό λοιπόν το κατηγορητήριο των ατελείωτων εγκλημάτων της αυτοκρατορίας του διαβόλου. Αλλά αυτή δεν αναχαιτίζεται και κατατροπώνεται με λιβέλους ή αναθέματα στα κοινοβούλιά της. Ο δικός της πυρηνικός τρόμος ονομάζεται αφύπνιση και στιβαρή αγωνιστική συσπείρωση των καταφρονεμένων κατά των δυναστών. Ήδη σε πάμπολλες γωνιές της υφηλίου σημαντικά σκιρτήματα των από κάτω αντιστέκονται και αμφισβητούν τους κυρίαρχους. Ελπιδοφόρα προσεισμικά κύματα, ορφανά όμως από συντονισμό και λάβαρα σφυροδρέπανου. Εδώ αρχίζει ο καταλυτικός ρόλος του συμπυκνωτή και καθοδηγητή της δυσαρέσκειας των κολασμένων. Της κομουνιστικής αριστεράς. Εδώ πάλι σκοντάφτει η υπόθεση, σκοτεινιάζοντας το φως.
Η καίρια (εκ των ων ουκ άνευ) συμβολή της στην ανάταση της πάλης των μαζών άμεσα για ψωμί, δημοκρατία, περίθαλψη, σπουδές, προστασία περιβάλλοντος, εθνική ανεξαρτησία, τοπική και διεθνή ειρήνη και απώτερα για την παντοτινή λύτρωση μέσω της βίαιης συντριβής της καπιταλιστικής κατάρας επιβεβλημένα πρέπει να είναι ενιαία (μυαλό, καρδιά, πνευμόνια δεν απομονώνονται στην αρμονία ενός σώματος) και στο έπακρο. Ανταποκρίνεται μολαταύτα στον προορισμό της; Εμείς οι ίδιοι;
Η ολότητα του εξωκοινοβουλίου στις γενικόλογες ρηχές διακηρύξεις του είναι όντως κατακεραυνωτική. Στις θεωρητικές επεξεργασίες και εξειδικεύσεις του ξεκινά το μαρτύριο των ιδεών. Διολισθαίνοντας έτσι σε προτάσεις συνδιαλλαγής με την αθλιότητα των τυράννων, αντί μιας μετωπικής σύγκρουσης. Π.χ. το σύνθημα «όλος ο πλούτος στον λαό» δεν μεταφράζεται σε ακοπίαστη (εκλογικά) επίτευξη κοινωνικής ισότητας, που καθιστά συνεπώς περιττή την ανατροπή; Βέβαια είναι ευκολότερη η αντιπαράθεση και κριτική στο απτό πεδίο της δράσης. Αυτής, που η σκέψη συνιστά το απαύγασμά της και διαλεκτικά η απαραίτητη γνώση βοηθάει την πλαισίωση της κίνησης.
Επιγραμματικά (για την οικονομία του γραφτού) ας επισημανθούν ορισμένοι κομβικοί ή και μικρότερης σημασίας (αλλά αποκαλυπτικοί) σταθμοί, που χάραξαν την πορεία του παγκόσμιου και ελλαδικού κομουνιστικού (ο ρεφορμισμός καθιστά υποχρεωτικό τον πλεονασμό του αυτονόητου εργατικού και επαναστατικού χαρακτήρα) κινήματος και πώς τα στάθμισαν οι διάφορες συνιστώσες του.
Διαδικασία παλινόρθωσης του πρώην σοσιαλιστικού στρατόπεδου και σπουδαιότερη πηγή διασυρμού των ιδανικών; Συγκριτικά με τις περιοριστικές προϋποθέσεις, τεράστια η συνεισφορά μας (πρωτεργάτης ο Β. Σαμαράς) σε μια εναρκτήρια πολύτιμη διερεύνηση των ταξικών αντιθέσεων που «οργιάζουν» στους κόλπους μιας σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Τουναντίον, το μέγα ΚΚΕ ψευδίζει περί μιας πολιτικά βλακώδους πραξικοπηματικής εκτροπής, επιχειρώντας να δικαιολογήσει (μεταξύ άλλων) το λιβάνισμα του αίσχους του κατά πολύ προγενέστερα (πριν την τυπική αναστροφή) εξόφθαλμου εκτροχιασμού. Σε παρεμφερείς αιτιάσεις προσχωρούν μάλιστα μαοϊκές οργανώσεις του εξωτερικού. Λες και από ολάκερο καταρράκτη των παρακαταθηκών της ΜΠΠΕ δεν κατόρθωσαν να γεμίσουν ούτε ένα ποτήρι διδαχών!
ΠΑΣΟΚική «εποποιία»; Πόσοι δεν γητεύτηκαν από τον «θάμβο» της, λιώνοντας με τον ερχομό της; Και καλά το ΚΚΕ με τις τότε συγκυβερνητικές ονειρώξεις του. Τι δουλειά είχαν εκφραστές του μ-λ ρεύματος να παρασυρθούν (και αλλοτριωθούν, αφανιστούν) από έναν επίδοξο, λαοπλάνο διαχειριστή του καπιταλισμού, όπως εύστοχα, έγκαιρα το ερμηνεύσαμε; Κάτι παραπλήσιο δεν συνέβη και με την ΣΥΡΙΖΑΐκη «επέλαση» της δήθεν «αντιφατικής κυβέρνησης» και το περιβόητο δημοψήφισμα;
Μνημείο πλάνης επίσης δεν υπήρξαν τα αλλόκοτα ιδεολογήματα περί παγκοσμιοποίησης, ολοκληρώσεων και κάθε συναφές φληνάφημα του δυτικού ιμπεριαλισμού (περιτύλιγμα της επεκτατικής εφόδου του), που μηρύκασε μεγάλη μερίδα της αριστεράς, με επιπτώσεις συσκότισης του κινήματος;
Απαιτεί άραγε μεγαλοφυή αντίληψη η κατανόηση και άρνηση του πανούργου συστημικού τεχνάσματος για στήσιμο μιας σειράς συνδιοικητικών παγιδευτικών μηχανισμών (φοιτητικό χώρο, εκπαιδευτικούς, περιφέρειες); Απευθυνόμενους φυσικά σε όσους πάσχουν από μια ανίατη επιρρέπεια προς το συνδιαχειριστικό (με απολήξεις συμφιλιωτισμού) αλληθώρισμα. Φτάνοντας μάλιστα να νομιμοποιούν με την εκλογική συμμετοχή τους ένα ακραιφνώς ιμπεριαλιστικό και καθαρά επίπλαστο κατασκεύασμα, το Ευρωκοινοβούλιo. Όσο και αν οιστρηλατείται ένας φορέας από κοινοβουλευτικές δοξασίες (άλλη μια αθεράπευτη πανδημία που κατατρύχει την αριστερά), στην προκειμένη περίπτωση περιφρονείς την επίφαση και δεν συναινείς στις αρπακτικές και μακάβριες επιλογές των αυθεντικών επιτελείων.
Κατάμεστο από ζιζάνια το περιβόλι του πολυπλόκαμου ρεφορμισμού. Μεταβατικά αντικαπιταλιστικά προγράμματα επιπέδου «Σταχτοπούτας» και λαϊκές εξουσίες με θαμμένες τις «λεπτομέρειες» του ΠΟΥ (επάνω στο κάστρο της ολιγαρχίας;) και από ΠΟΙΟΝ (έναν λαό καθημαγμένο και ανήμπορο να περιφρουρήσει ακόμη και το οκτάωρο;). Αμυνόμενη (υφίσταται κεφαλαιοκράτης συνεσταλμένος γεωπολιτικά;) ελληνική αστική τάξη. Οι νόμοι θα μείνουν ανεφάρμοστοι στα χαρτιά χωρίς ανάγκη κατάργησής τους. Μάλλον επειδή οι κυβερνήσεις τούς καταστρώνουν για εγκυκλοπαιδικό εμπλουτισμό. Τα Τέμπη αφορμή για σωτήρια σύσταση οργανισμών κοινής ωφέλειας υπό κρατικό (μήπως έπαψε η αστική υπόσταση;) έλεγχο. Σημασία δεν έχει το περιεχόμενο της πολιτικής, αλλά ικανοποιούμαστε αν δεν την ασκεί η δεξιά (κάτω ΝΔ-Μητσοτάκης). Υποστηρίζονται οι Παλαιστίνιοι για την επανάκτηση της κουρσεμένης πατρίδας τους . Αλλά σε εκείνα τα σύνορα όπου ο καταπατητής-σιωνιστικό κράτος τους φυλάκιζε εξίσου στραγγαλιστικά πριν το 1967. Καλοδεχούμενοι οι πρόσφυγες, μα σχεδόν στο απυρόβλητο οι λόγοι ξεριζωμού τους.
Αντίθετα, η παρέμβαση στις κινητοποιήσεις, η υποδαύλιση εστιών αντίστασης, η ζύμωση στα πρωταρχικά, ζωντανά (μη σφραγιδοφόρα) κύτταρα συγκρότησης του λαού (σωματεία, αγροτικοί σύλλογοι, φοιτητικά όργανα, συνελεύσεις γειτονιών, αντιπολεμικές συλλογικότητες, οικολογικές πρωτοβουλίες) λίαν καχεκτική.
Έτσι λοιπόν συμπεριφέρονται εκείνοι. Αλλιώτικα εμείς. Ανέκαθεν με πνεύμα κοινοδρασιακό, παρά τις σοβαρές διαφορές με τον περίγυρο και δίχως υποστολή της κριτικής σε θέσεις κάθετης διαφωνίας, επικεντρώνουμε στο πρόταγμα τής συν-κίνησης.
Νοείται μικρός με μεγάλη άποψη; Ακριβώς όπως και ογκώδης παραγεμισμένος με ό,τι πιο τιποτένιο, σκουριασμένο και επιζήμιο.
Ανασχετική η επανάπαυση στα «καλώς καμωμένα», η εμπιστοσύνη-πεποίθηση ότι η προσήλωση στη σωστή μ-λ πλευρά θα γειώσει «μυστικιστικά» με τον κόσμο του μόχθου και η προσμονή στο βαρύ αγώι που θα ταρακουνήσει αυτόματα τη στασιμότητα. Εξίσου βλαπτική όμως η απόδοση κριμάτων, που δεν μας βαραίνουν. Πληρώνουμε τίμημα πιο επώδυνο από αυτό των «συγγενών» μας, καθότι εκφράζουμε το «δύσκολο» της ουσιαστικής διεκδίκησης και επαναστατικής γραμμής. Αν και το μερτικό του δικού μας φταιξίματος για αυτή τη σκληρή κατάσταση είναι μικρότερο από τους άλλους. Η εμπέδωση αυτών των εξωγενών δυσκολιών, και χωρίς να καταντά άλλοθι μιας διόλου επιθυμητής εμβέλειάς μας, απομακρύνει από κακοτοπιές αναζήτησης λαθεμένων βηματισμών σε πρωτεύοντα ζητήματα. Απεναντίας, μας στρέφει στην κατεύθυνση βελτίωσης χειρισμών τακτικής, «κινησιολογίας» και εντατικότερης προσπάθειας.
Πορευόμαστε ορθά στα σημεία-κλειδιά, που προσδιορίζουν μια συνεπή μ-λ οργάνωση και δυστυχώς ανάδελφη (με την ιδεολογικοπολιτικά κοντινότερη μάς χωρίζουν βάραθρα). Ψηλαφούμε αδυναμίες για να τις διορθώσουμε. Υιοθετούμε καινοτόμες ιδέες για διεύρυνση του βεληνεκούς.
Τα κείμενα του ΚΟ, οι εσωτερικές συζητήσεις, το δημόσιο βήμα του διαλόγου με αποκορύφωμα τη Συνδιάσκεψη έχουν κοινό υπόβαθρο μια αγωνία: ΣΩΣΤΗ ΑΠΟΨΗ, ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΗ ΦΩΝΗ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
Μανώλης Καπετανάκης
Οργάνωση Χανίων
