Στις 8 Μάρτη του 1857, χιλιάδες εργάτριες υφαντουργίας στη Νέα Υόρκη βγήκαν στο δρόμο, διαδηλώνοντας για μείωση του ωραρίου εργασίας (που έφτανε τις 16 ώρες) και για ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία ήταν σφοδρές και πνίγηκαν στο αίμα. Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε ως παγκόσμια μέρα των γυναικών στη Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών με πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν το 1910, αποτίοντας φόρο τιμής και μνήμης στους αιματηρούς αγώνες που έδωσαν οι εργάτριες για τη γυναικεία χειραφέτηση.
Η παγκόσμια μέρα των γυναικών δεν έχει καμία σχέση με όσα προωθούνται σήμερα από το σύστημα, που προσπαθεί να εκχυδαΐσει αυτή τη μέρα και να τη διαχωρίσει απ’ το πραγματικό της νόημα. Τα σλόγκαν «χάρισε ένα τριαντάφυλλο» ή «δείξε πόσο σημαντική είναι στη ζωή σου», απευθυνόμενα στους άντρες, σκοπό έχουν να υποτιμήσουν και πάλι το ρόλο της γυναίκας σαν του «αδύναμου φύλου», και να την παρουσιάσουν σαν έναν απλό φροντιστή του συζύγου/γιου/πατέρα προστάτη.
Αν και υπάρχουν μεγάλες διαφορές στη θέση της γυναίκας ανά τον κόσμο ανάλογα τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές συνθήκες της κάθε χώρας, το βασικό είναι ότι η ανισοτιμία και η διπλή καταπίεση της γυναίκας (στο σπίτι και την εργασία) δεν μπορούν να εξαλειφθούν στο υπάρχον σύστημα. Ο καπιταλισμός έχει συμφέρον να διαιωνίζει αυτήν τη διπλή καταπίεση της γυναίκας, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο καταφέρνει τη βαθύτερη εκμετάλλευση του λαού συνολικά. Το σύστημα αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως φθηνά εργατικά χέρια, ενώ συχνά εφαρμόζει αντεργατικά μέτρα στην πράξη πρώτα στη γυναίκα εργάτρια και στη συνέχεια τα γενικεύει στο σύνολο. Επιπλέον, αντιμετωπίζει αντιδραστικά τη μητρότητα, κηρύσσοντας μαζί με την εκκλησία «παγκόσμια ημέρα αγέννητου παιδιού», τροφοδοτώντας αναχρονιστικές αντιλήψεις και την επιστροφή στον ιδεολογικό και κοινωνικό μεσαίωνα. Προβάλει τη φροντίδα της οικογένειας ως ατομική ευθύνη της ίδιας της γυναίκας αφαιρώντας την ευθύνη του κράτους απ’ το κάδρο, με αποτέλεσμα να αμφισβητείται το δικαίωμα μια εργαζόμενης στη μητρότητα. Δίνει την συνεπιμέλεια του παιδιού σε πατέρες-κακοποιητές, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερο τραύμα στα θύματα της κακοποίησης. Αθωώνει τους βιαστές και δολοφόνους και «ξεγυμνώνει» τα θύματά τους στα τηλεοπτικά παράθυρα και στα δικαστήρια. Αντιμετωπίζει τη γυναίκα σαν ένα σεξουαλικό όργανο, που αν δεν είναι «περιποιημένη» δεν είναι γυναίκα.
Είναι ξεκάθαρο ότι όσο η επίθεση του συστήματος συνεχίζει και βαθαίνει χωρίς να βρίσκει εμπόδια, τόσο θα δίνεται χώρος σε όλο και πιο σκοταδιστικές και αντιδραστικές αντιλήψεις και θα δυσχεραίνει τη θέση του λαού γενικά, αλλά και τη θέση των γυναικών πιο ειδικά.
Ακόμα κι όταν παρουσιάζεται ότι «προστατεύει» τη γυναίκα, όπως στην περίπτωση του νόμου 4808 («Χατζηδάκη») και την «κύρωση της Σύμβασης 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για την εξάλειψη της βίας και παρενόχλησης στον κόσμο της εργασίας» που αυτός περιλαμβάνει, το σύστημα όχι μόνο δεν αλλάζει τίποτα ως προς το πραγματικό έδαφος στο οποίο εδράζεται η καταπίεση (και μαζί της η βία και η παρενόχληση), αλλά επιχειρεί να ντύσει την αντεργατική επίθεση, της οποίας θύματα είναι και οι γυναίκες εργαζόμενες, με δήθεν «προοδευτικό» περιτύλιγμα.
Λαθεμένες απόψεις οι οποίες βλέπουν σαν εχθρό της γυναίκας την πατριαρχία και τη φύση του άντρα συσκοτίζουν τον αγώνα των γυναικών για την πραγματική χειραφέτησή τους, καθώς δεν αναδεικνύουν ότι το σύστημα αυτό γεννά, συντηρεί και διογκώνει τη διπλή καταπίεση της γυναίκας. Η ανισοτιμία αυτή δεν γεννήθηκε με την ύπαρξη του ανθρώπινου γένους γενικά και αόριστα, αλλά εδραιώθηκε έπειτα από την διαμόρφωση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και της διαίρεσης της κοινωνίας σε τάξεις. Η «επίλυση», λοιπόν, του γυναικείου ζητήματος μπορεί να έρθει με την ανατροπή αυτού του συστήματος και την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να οδηγηθεί το γυναικείο κίνημα, με μπροστάρηδες τις εργάτριες και εργαζόμενες γυναίκες, που παλεύουν καθημερινά για καλύτερες συνθήκες ζωής.
Οι γυναίκες της κυρίαρχης τάξης, αν και όταν διεκδικούν καλύτερη μεταχείριση, επί της ουσίας και σε πραγματικό μέγεθος δεν υποστηρίζουν ουσιαστικά αιτήματα για την ισοτιμία της γυναίκας σε σχέση με τις εργασιακές σχέσεις, τη μητρότητα, την εκπαίδευση, την υγεία για όλες τις γυναίκες, την φροντίδα των ηλικιωμένων και της οικογένειας, καθώς αυτές απολαμβάνουν τα προνόμια της ατομικής ιδιοκτησίας και δεν αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τις γυναίκες της εργατικής τάξης. Περιορίζονται σε ανώδυνα αιτήματα, εντός των στενών ορίων του αστικού συστήματος, στοχεύοντας σε «διορθωτικές κινήσεις» στους αστικούς θεσμούς και όχι στη διεκδίκηση δικαιωμάτων από ταξική σκοπιά.
Η 8η Μάρτη αποτελεί μία κόκκινη ημέρα, που μας υπενθυμίζει την επιτακτική ανάγκη ανάπτυξης του γυναικείου κινήματος και τη συμπόρευσή του με το εργατικό-λαϊκό κίνημα. Η γυναίκα αποτελεί το άλλο μισό του ουρανού και θα πρέπει να το κατακτήσει μέσα από την πάλη της και την ισότιμη συμμετοχή της στο εργατικό κίνημα, παλεύοντας τόσο στο σπίτι όσο και στη δουλειά για αξιοπρεπή ζωή με δικαιώματα.
