Ελληνοτουρκικά-Απανωτές απογοητεύσεις
Η επαναπροσέγγιση ΗΠΑ-Τουρκίας εφιάλτης για την άρχουσα τάξη της χώρας μας
Η διεθνής απομόνωση της Τουρκίας, αφήγημα που επί πολύ καιρό διοχετεύει η κυβέρνηση της ΝΔ, δεν επαληθεύεται. Η τουρκική άρχουσα τάξη εξακολουθεί να θεωρείται από τα υπερατλαντικά και ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα κρίσιμος παίκτης στην ευρύτερη περιοχή. Ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία και τον μεσολαβητικό ρόλο που επιδιώκει η Άγκυρα, οι “μετοχές” της Τουρκίας ως χώρας συνορεύουσας με τη Ρωσία μάλλον ανεβαίνουν. Αυτό έχει ως συνέπεια μια έντονη ενόχληση, αμηχανία και ανασφάλεια της ντόπιας αστικής τάξης που βλέπει ότι η πολιτική της υποτέλειας και της εξάρτησης δεν αποδίδει τα προσδοκώμενα. Οι ΗΠΑ, όσο θερμές δηλώσεις και να κάνουν, έχουν τα δικά τους γεωπολιτικά προτάγματα. Η επάνοδος της δύστροπης Τουρκίας στις επιθετικές στοχεύσεις του ΝΑΤΟ είναι εμφανής αμερικανικός στόχος που όσο πλησιάζει τόσο δημιουργεί πονοκεφάλους στην Αθήνα.
Η μια απογοήτευση για την αστική τάξη της χώρας μας διαδέχεται την άλλη. Παρά τις ασαφείς πληροφορίες που κυκλοφορούν περί αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος και επανόδου στο προσκήνιο του αγωγού East-Med που “βυθίστηκε” μετά τη γνωστή τοποθέτηση των ΗΠΑ, γεγονός είναι ότι η συμφωνία ΗΠΑ-ΕΕ για προμήθεια υγροποιημένου φυσικού αερίου μέσω πλοίων βάζει τουλάχιστον στον πάγο τα μεγαλεπήβολα “ελληνικά” σχέδια. Μάλιστα σ’ αυτές τις εξελίξεις προστίθενται οι πιέσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού προς την Τουρκία να “ξεφορτωθεί” τους S-400 στέλνοντάς τους στην Ουκρανία, με αντάλλαγμα την επάνοδό της στο πρόγραμμα για τα F-35. Σ’ αυτή τη περίπτωση “ολικής επαναφοράς” των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, η γείτονα θα έπρεπε να αθετήσει, βέβαια, συμβόλαια και πρακτικά να διαρρήξει τις σχέσεις της με τη Ρωσία. Οι New York Times που δημοσίευσαν τη σχετική πληροφορία κάτι θα ξέρουν παραπάνω.
Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργούν και οι πληροφορίες που αναφέρονται σε συνεργασία-συμφωνία μεταξύ Ισραήλ-Τουρκίας-Ελλάδας για έναν νέο αγωγό που θα ξεκινάει από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου του Ισραήλ κι ίσως ευρύτερα της Μέσης Ανατολής και μέσω Τουρκίας και Ελλάδας θα τροφοδοτεί την Ευρώπη, με διαδρομή εντελώς διαφορετική από τον East-Med. Στην περίπτωση αυτή, η διαδρομή προβλέπεται μέσω της ΑΟΖ του Λιβάνου και της Συρίας – άρα είναι επισφαλής – ή εναλλακτικά μέσω της κυπριακής ΑΟΖ που όμως, χωρίς διευθέτηση του Κυπριακού Ζητήματος, είναι πολύ δύσκολο να προκριθεί. Στη συνέχεια μέσω TAP θα παίρνει το δρόμο του. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η Αθήνα βάζει “συνέταιρο” την Άγκυρα, πράγμα που επισταμένα προσπαθεί να αποφύγει με τους “σχεδιασμούς” για αγωγό που θα παρακάμπτει την Τουρκία.
Για όλα αυτά τα ζητήματα, οπωσδήποτε, τον πρώτο λόγο έχουν οι Αμερικάνοι κι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και όχι οι εξαρτημένες αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας. Η γεωπολιτική αναβάθμιση που επιδιώκει διακαώς το ντόπιο κατεστημένο έχει αυτή την απαράβατη προϋπόθεση. Η συζήτηση είναι απολύτως βέβαιο ότι θα συνεχιστεί όσο δεν λύνεται το πρόβλημα ενεργειακής αυτονόμησης της Ευρώπης από τους υδρογονάνθρακες της Ρωσίας, των ΗΠΑ και άλλων χωρών. Το ποια ή ποιες επιλογές θα προκριθούν είναι ζήτημα στο οποίο δεν μπορούν να έχουν καμιά τύχη οι επιθυμίες του ντόπιου κατεστημένου. Εξ ου και οι απογοητεύσεις που διαδέχονται η μια την άλλη, αλλά και οι προς το παρόν διαψεύσεις ως προς αυτά τα ενδεχόμενα στις οποίες επιδίδεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε σχετικές δημοσιογραφικές ερωτήσεις.
Πάντως το “όραμα” της άρχουσας τάξης για τη χώρα ως ενεργειακό – και ευρύτερα, θα λέγαμε – κόμβο δεν σταματά να υποστηρίζεται. Τι μεταπράτες θα ήταν άλλωστε; Ο ίδιος ο Μητσοτάκης, μετά την τελευταία Σύνοδο της ΕΕ, παρέπεμψε σε δηλώσεις που θα κάνει σύντομα αναφορικά με “αξιοποιήσιμα κοιτάσματα φυσικού αερίου που υπάρχουν στη χώρα μας”. Προφανώς αναφέρεται στη Δυτική Ελλάδα και νότια της Κρήτης. Την ίδια στιγμή που έχει δρομολογήσει την εγκατάλειψη του λιγνίτη, προωθεί την ηλεκτρική διασύνδεση με την Αίγυπτο, μιλά για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που αξιοποιούνται από ξένες εταιρείες και με ξένη τεχνολογία. Είναι το είδος της (απ)εξάρτησης που πρεσβεύει, απόλυτα συμβατό με το χαρακτήρα της ντόπιας πλουτοκρατίας.
Σε όλα αυτά τα ανοιχτά θέματα, η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις της και το πολιτικό της προσωπικό διαφημίζουν μόνιμα τη χώρα μας ως δεκτική σε κάθε επιλογή, με το αζημίωτο φυσικά. Μόνο που ο λογαριασμός στέλνεται στο λαό που καλείται και θα κληθεί να τον πληρώσει αδρά με τη δουλειά, το εισόδημα, ακόμη και με το αίμα του. Γιατί, εκτός από ήλιο, θάλασσα και φυσικούς πόρους που πρόσφερε απλόχερα η φύση σ’ αυτό τον τόπο, ο λαός έχει το δυστύχημα να έχει στην πολιτική εξουσία μια άρχουσα τάξη που μπορεί να κομπάζει για το οικόπεδο-γωνία που διαχειρίζεται, αλλά το κρατά για τους ξένους προστάτες της και τον εαυτόν της. Από την άποψη αυτή, μόνο δεινά έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία είτε βρεθούν κοιτάσματα είτε όχι, είτε περάσουν αγωγοί είτε όχι. Το βλέπουμε με τα Πετρέλαια Καβάλας, με τη ΛΑΡΚΟ, με κάθε παραγωγικό τομέα που ξεπουλιέται ή βάζει λουκέτο. Το βλέπουμε με τους λογαριασμούς της ενέργειας, τις τιμές των καυσίμων και των τροφίμων που έχουν φτάσει - και με τη φοροληστεία τού ντόπιου κατεστημένου - στο θεό. Απευχόμαστε και παλεύουμε να μην το δούμε και με τη στρατιωτικοποίηση του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού…
