Ενάντια στη «σταθερότητα» της εξαθλίωσης και του άδικου πολέμου
Τον δικό του δρόμο να ανοίξει ο λαός!
Κάθε μέρα και βαρύτερος γίνεται ο εφιάλτης για τον εργαζόμενο λαό. Ο εφιάλτης του λογαριασμού για το ρεύμα, για το σουπερ μάρκετ, για τα πιο στοιχειώδη είδη για τη ζωή του. Η αλήθεια είναι πως οι σειρήνες του συναγερμού για τη λαϊκή επιβίωση δυνάμωσαν πολύ με τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά άρχισαν πριν από αυτόν. Όπως είναι επίσης αλήθεια και ομολογούμενη και επισήμως ότι η κατάσταση αυτή θα επιδεινώνεται, ότι μπήκαμε σε μια μεγάλη περίοδο δοκιμασίας του λαού. Μπήκαμε σε μια περίοδο που το σύστημα και η κυβέρνησή του θα επιτεθούν ακόμα πιο άγρια στα λαϊκά δικαιώματα, ενώ ταυτόχρονα οξύνουν τις συνθήκες φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, με κύριο πρόσταγμα τη στοίχιση και την υποταγή στους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς δολοφόνους. Σε αυτή την περίοδο ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία καλούνται να κάνουν τα δικά τους βήματα συγκρότησης και ανάπτυξης της πάλης τους. Καλούνται να ξεπεράσουν το «δέος» που προκαλούν οι εξελίξεις και να μην υποταχθούν στις κυβερνητικές κραυγές ή στην «προστασία» των αστικών κομμάτων της λεγόμενης αντιπολίτευσης, που είναι συνένοχη για την κατάσταση της χώρας, που υπήρξε πολύτιμος συνεργός της κυβερνητικής πολιτικής της ΝΔ. Καλούνται να εμπιστευτούν τις δικές τους δυνάμεις, όταν αυτές συγκροτούνται στη βάση των δίκιων τους, κόντρα στις προσπάθειες χειραγώγησής τους από τις πολιτικές και τις δυνάμεις του συστήματος. Καλούνται να «ανακαλύψουν» τη συλλογική στάση, τον αγώνα, την αντίσταση, τη διεκδίκηση. Ακόμα περισσότερο, καλούνται να συγκροτήσουν τα δικά τους όργανα παρέμβασης και πάλης, τις δικές τους πρωτοβουλίες, κόντρα στις υποταγμένες και ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που δεν είναι παρά το μακρύ χέρι των δυνάμεων του συστήματος μέσα στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα.
Η απεργία στις 6 Απρίλη πρέπει και μπορεί να είναι ένα βήμα αγώνα σε αυτή την κατεύθυνση! Να είναι ένα βήμα αγώνα που θα ακουστεί δυνατά η φωνή των εργατών, του λαού και της νεολαίας, ενάντια στον άδικο πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στις πολιτικές της εξαθλίωσης, της τρομοκρατίας και της εκμετάλλευσης. Ένα τέτοιο βήμα αγώνα, που θα βγάλει στους δρόμους τη φωνή και την οργή του εργαζόμενου λαού, είναι επιτακτικά αναγκαίο και αποτελεί προετοιμασία για το επόμενο βήμα της πάλης που απαιτείται.
Επίθεση παντού, όλα στο κεφάλαιο!
Την ώρα που ο λαός στενάζει και πνίγεται από την ακρίβεια, αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του, είναι χαρακτηριστικό και αποκαλυπτικό της λογικής του καπιταλιστικού συστήματος ότι κατατίθεται για ψήφιση το νομοσχέδιο «για την υγεία». Δηλαδή το νομοσχέδιο που έρχεται να συντρίψει ό,τι δικαίωμα απέμεινε στη δωρεάν πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια περίθαλψη για τον λαό! Πρόκειται για μια λογική που διακηρύσσει ότι και η περίθαλψη-υγεία δεν είναι κοινωνικό δικαίωμα, αλλά πανάκριβο εμπόρευμα. Μια λογική που διατρανώνει πως κάθε τι που αφορά στα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας (και διπλο-τριπλο-πληρώνεται από την εργατική τάξη και τον λαό) «ανήκει στο κεφάλαιο»! Μια λογική που γίνεται πολιτική πράξη και συγκροτεί, δίπλα στην εργασιακή, και την κοινωνική βαρβαρότητα χρόνια τώρα και η οποία αποτελεί τη μόνη πραγματική θέληση και κατεύθυνση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Μια λογική που μπορεί να γίνεται πράξη στη βάση του συγκεκριμένου ταξικού πολιτικού συσχετισμού, όσο δηλαδή απέναντί της δεν συναντά πραγματικούς και μαζικούς αγώνες, αλλά αντιπολιτευτικές φιοριτούρες και εικονικές κινητοποιήσεις, που εν μέσω πανδημίας-καραντίνας αποθεώθηκαν και έστρωσαν ακόμα πιο ίσιο τον δρόμο στην αντιλαϊκή επέλαση. Μια λογική που επιβεβαιώνει ξανά και ξανά πως η επίθεση «δεν έχει τέλος», δεν έχει φραγμό άλλον από αυτόν που μπορεί να βάλει η μαζική πάλη. Αλλά είναι και μια λογική που αποκαλύπτει επώδυνα για τον λαό και για άλλη μια φορά πως ο καπιταλισμός δεν έχει καμιά πρόθεση να «διορθωθεί» και να «εκλογικευτεί». Ότι το σύστημα, δηλαδή, «δεν ακούει» τις φωνές που -τάχα από… αριστερά- του υποδείκνυαν και του υποδεικνύουν πως τώρα «είναι ευκαιρία» να αναβαθμίσει το «δημόσιο σύστημα υγείας», δρώντας διαλυτικά για τις ανάγκες της πάλης και ετοιμάζοντας τις αυταπάτες αναζήτησης μιας «άλλης κυβέρνησης», που θα ακούσει τις «σώφρονες φωνές» και θα φέρει τις αναγκαίες για τον λαό λύσεις.
Στην πραγματικότητα, δηλαδή, σε κάθε χτύπημα του λαού από την κυβερνητική πολιτική, ακριβώς γιατί τίθεται το ζήτημα της απάντησης στο χτύπημα, το ζήτημα της υπεράσπισης και της διεκδίκησης των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων, τίθεται ταυτόχρονα και το ζήτημα του προσανατολισμού της πάλης και του κινήματος που απαιτείται να συγκροτηθεί. Πού βρίσκεται η διέξοδος; Σε ένα κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης που συγκροτεί όρους μαζικής πάλης και όρους αναμέτρησης; Ή σε ένα «κίνημα διαμαρτυρίας» που «καταδικάζει στη συνείδηση του λαού» αυτές τις πολιτικές και καταθέτει προτάσεις νόμου στη Βουλή ή φιλολαϊκά σχέδια που κάποια («μεταβατική» μάλλον) κυβέρνηση θα αναλάβει να τα υλοποιήσει; Η δεύτερη εκδοχή που κυριαρχεί στην «Αριστερά μας» οδηγεί χρόνια τώρα από ήττα σε ήττα τον λαό αλλά και το ίδιο το κίνημα σε αποσυγκρότηση και δραματική υποχώρηση. Σκορπίζει σύγχυση και απογοήτευση και συμβάλλει, όταν δεν πρωτοστατεί, στη λογική της ταξικής συνεργασίας και της υποταγής.
Στην ίδια βάση εξελίσσονται τα ζητήματα και σε όλα τα άλλα μέτωπα της επίθεσης που αντιμετωπίζει ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία. Ο νόμος Χατζηδάκη δεν «μένει στα χαρτιά», όπως «καθησύχαζε» το ΚΚΕ πριν την ψήφισή του τον λαό (και ακυρώνοντας σύμφωνα με τις επιθυμίες της ΓΣΕΕ την απεργία στις 3/6/21) αλλά προωθείται και εφαρμόζεται ήδη σε μια σειρά σωματεία! Επιχειρείται, δηλαδή, να διαμορφωθεί μια σημαντική μάζα σωματείων που έχουν αποδεχτεί και εφαρμόσει όλες τις αντισυνδικαλιστικές διατάξεις του νόμου, ώστε στη συνέχεια αυτές να επιβληθούν καθολικά. Στο έργο αυτό πρωτοστατούν, βέβαια, οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά έχουν την τουλάχιστον βουβή στήριξη των δυνάμεων του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, ακόμα και δυνάμεων της Αριστεράς του εξωκοινοβουλίου! Άλλες δυνάμεις, αντί να συμβάλλουν ενεργητικά στην πάλη της Πρωτοβουλίας για την ανατροπή του νόμου 4808, παραμένουν βυθισμένες στη σύγχυση των σχεδίων τους, στον ακολουθητισμό τους στο ΚΚΕ, στις μικροκομματικές επιλογές τους. Ωστόσο, κόντρα σε όλα αυτά, και χρειάζεται και μπορεί να ενισχυθεί έμπρακτα μέσα στα σωματεία η στάση της μη αποδοχής αυτών των διατάξεων ως η πρώτη και αναγκαία βάση για να δυναμώσει η κατεύθυνση και η πάλη για την κατάργηση και ανατροπή του αντεργατικού τερατουργήματος. Η πάλη αυτή είναι άρρηκτα δεμένη με την απολύτως αναγκαία πάλη για συλλογικές συμβάσεις και αυξήσεις στους μισθούς, που για να είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα των εργαζομένων πρέπει να έχει δίπλα της και μαζί της, την πάλη για ανεξαρτησία των σωματείων από το κράτος και την εργοδοσία.
Στην ίδια πολιτική κατεύθυνση και λογική απαιτείται να παλευτούν και τα άλλα κρίσιμα μέτωπα που αντιμετωπίζει ο λαός και η νεολαία. Από τη φορολεηλασία και τις θηριώδεις ανατιμήσεις σε ρεύμα, τρόφιμα κ.λπ. ως τα ζητήματα της Εκπαίδευσης, όπου το ΥΠΑΙΘ προωθεί άμεσα τόσο στα ΑΕΙ (νέος νόμος πλαίσιο) όσο και στα σχολεία (αξιολόγηση, τράπεζα θεμάτων, ΕΒΕ, εξετάσεις τύπου PISA) σαρωτικές ταξικές και αντιδραστικές ανατροπές.
«Σταθερότητα» με κάθε τρόπο
Στο φόντο της πολεμικής κρίσης στην οποία έχει φτάσει ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, που οξύνει την προϊούσα γενικευμένη κρίση του συστήματος, πυκνώνουν μέρα τη μέρα τα σημάδια των αδιεξόδων της ντόπιας αστικής τάξης. Οι ανείσπρακτοι φόροι (τον μήνα Ιανουάριο!) έφτασαν σχεδόν στο 1 δισ., δηλαδή στα επίπεδα των «μνημονιακών χρόνων». Τα κύματα της ακρίβειας και το πάγωμα της «αγοράς» μετριούνται κιόλας σε μείωση των καταθέσεων. Η Moody’s στην πρόσφατη αξιολόγησή της για την ελληνική οικονομία, είπε ορισμένα «καλά λόγια», αλλά αρνήθηκε να αξιολογήσει το ελληνικό χρέος, ενώ τα επιτόκια δανεισμού έχουν πάρει την ανηφόρα. Στις συνθήκες του πολέμου και του πολέμου των κυρώσεων που η Δύση επιβάλλει στη Ρωσία, και με όσα αυτά φέρνουν στις αλυσίδες παραγωγής και εφοδιασμού, η χώρα αποκαλύπτει την παραγωγική της γύμνια και τη διατροφική της εξάρτηση, που στον ορίζοντα θέτουν ζητήματα έως και επισιτιστικής ανεπάρκειας που «μοχλεύεται» από τους μεγαλόσχημους μαυραγορίτες. Και βέβαια, ο λαός βρίσκεται στα όρια της απόγνωσης, καθώς καθημερινά συνειδητοποιεί ότι στην κυριολεξία δεν ξέρει τι του ξημερώνει, ακόμα και στο επίπεδο της καθημερινής ζωής του, ακόμα και χωρίς τον καθαυτό πολεμικό λογαριασμό, την απειλή της επέκτασής του ή τις νέες φωτιές που μπορεί να ανάψουν στα Βαλκάνια και στην περιοχή.
Όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται ούτε εξισορροπούνται από την «ελληνική πρωτιά» σε τάνκερ και LNG για την οποία καταγράφονται κάποια διακριτικά «πανηγύρια». Ο χορός των δισ. που επενδύθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια από το εφοπλιστικό κεφάλαιο για ναυπηγήσεις δεν μπαίνει στον «κύκλο εργασιών» της οικονομίας της χώρας, δεν συμβάλλει στην υπόσταση της αστικής τάξης σε επίπεδο ΑΕΠ, στην αντιμετώπιση του χρέους και των όρων δανεισμού της. Για αυτό και τα «πανηγύρια» αφορούν στη δικαίωση των προσδοκιών των γνωστών «οικογενειών» και καθόλου δεν αναφέρονται στον συνολικό «λογαριασμό» που βαίνει επιδεινούμενος.
Όλα αυτά παράγουν ήδη σοβαρούς τριγμούς στο κοινωνικό-οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Ακόμα και στα εν πολλοίς στημένα γκάλοπ τους αποτυπώθηκε πως «τα μέτρα στήριξης των αδυνάμων» που πήρε η κυβέρνηση είναι προκλητική κοροϊδία. Ο Σταϊκούρας τρέχει να καταθέσει συμπληρωματικό προϋπολογισμό, που θα αναγνωρίζει νέες αποκλίσεις από τους «στόχους» για το έλλειμμα και το χρέος, ενώ η ΕΕ κρατά κλειστά τα ταμεία της, καθώς η Γερμανία αλλά και η Γαλλία έχουν άλλες προτεραιότητες (εξοπλιστικές, οικονομικές) από τη «στήριξη» των εξαρτημένων χωρών.
Η δυναμική αυτών των δεδομένων διαμορφώνει πραγματικά άγνωστα νερά για την κυβέρνηση και συνολικά για το πολιτικό σύστημα, που σπεύδουν ο καθένας από τη θέση του να θωρακίσουν το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης από τον φόβο του λαού. Τόσο η τροπολογία που καταργεί τα πλημμελήματα και την αναστολή φυλάκισης για ποινές μέχρι τρία χρόνια, όσο και αυτή που ουσιαστικά επιδιώκει να απαγορεύσει την ύπαρξη και κυκλοφορία εντύπων που δεν ελέγχονται πλήρως από το σύστημα είναι αποκαλυπτικές της επείγουσας και έκτακτης κατάστασης που επιδιώκουν να διαμορφώσουν. Αλλά επιπλέον, η όξυνση της φασιστικοποίησης πάει χέρι-χέρι με την κλιμάκωση του αντικομμουνισμού, με τις διατεταγμένες πένες και σάιτ του συστήματος να οργιάζουν καθημερινά στις πιο χυδαίες εκδοχές του.
Αυτό είναι το πλαίσιο με το οποίο η κυβέρνηση στοχεύει να κρατήσει τη «σταθερότητα» και να επιβάλλει στον λαό και στη νεολαία όσα φέρνουν οι εξελίξεις και οι προσταγές των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών αφεντικών της χώρας. Σε αυτό το πλαίσιο ζητάει την ενεργητική συνδρομή της αντιπολίτευσης, που από τη μια θέλει να αποστασιοποιηθεί από την ολοφάνερη κυβερνητική φθορά, αλλά από την άλλη οφείλει να δείξει τη μέγιστη υπευθυνότητα στα μεγάλα αφεντικά σε αυτές τις κρίσιμες συνθήκες. Για αυτό το πλαίσιο της «συναυλίας αλληλεγγύης» της 29/3 τροποποιήθηκε ξανά και ξανά, ώστε να βεβαιώνει ότι δεν έχει ούτε υποψία άρνησης των πολέμων και των επεμβάσεων των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών. Για αυτό και η ομιλία Ζελένσκι στη Βουλή που θα υποστηρίξει τα «δίκαια» των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και θα επιβεβαιώσει πως «ανήκουμε στη Δύση» χαιρετήθηκε και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΚΙΝΑΛ ως «αναγκαία πράξη αλληλεγγύης» στον Ουκρανικό λαό!
Εξάλλου, οι μεγάλες εξελίξεις που παράγονται από την όξυνση της σύγκρουσης των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, ενδεχομένως να κυοφορούν σοβαρές και αντιδραστικές εξελίξεις στα ζητήματα του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και του Κυπριακού. Αυτό δείχνουν οι αναζητήσεις και οι ζυμώσεις για συνεργασία Ελλάδας-Τουρκίας-Κύπρου-Ισραήλ με όχημα το ενεργειακό ζήτημα, που ως βάση τους δεν έχουν άλλη από τις επιδιώξεις του αμερικάνικου παράγοντα να στοιχίσει τις χώρες αυτές σύμφωνα με τις ανάγκες του απέναντι στη Ρωσία.
Στη βάση αυτών των δεδομένων και ενόψει των σοβαρών ζητημάτων που θα τεθούν για το σύστημα στη χώρα, ο Μητσοτάκης έκανε το βήμα να αναγνωρίσει το ενδεχόμενο κυβερνήσεων συνεργασίας ως άλλο ένα όπλο υπέρ της «σταθερότητας της χώρας» που «πρέπει να κυβερνηθεί». Να «κυβερνηθεί» σημαίνει αφενός να πνιγούν, ελεγχθούν, κατασταλούν οι αγώνες και οι διεκδικήσεις του λαού και της νεολαίας και αφετέρου να υλοποιηθούν όλες οι αμερικανοΝΑΤΟϊκές απαιτήσεις που ορίζουν τη χώρα ως προπύργιο της περικύκλωσης της Ρωσίας και ως πολεμικό προγεφύρωμά τους στη νέα περίοδο του αίματος που μπήκε ο πλανήτης από τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών.
Τη «σταθερότητα» της εξαθλίωσης και του αίματος, όμως, ούτε θέλει ούτε μπορεί να την υπηρετήσει και να την αποδεχτεί ο λαός. Στην απεργία της 6ης Απρίλη ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία καλούνται να δώσουν μια σημαντική μάχη. Να φωνάξουν ότι είναι εδώ, ότι διαμορφώνουν τους δικούς του όρους για να σταθούν και να παλέψουν για τη ζωή τους και την προοπτική τους. Τους δικούς τους πολιτικούς, ιδεολογικούς και οργανωτικούς όρους. Με τους δικούς τους συμμάχους. Τους λαούς της Τουρκίας, των Βαλκανίων, της ΝΑ Μεσογείου. Τους λαούς όλου του κόσμου, που έχουν όλοι ανάγκη να αλλάξουν αυτό τον κόσμο, να τον κάνουν δικό τους!
