Για μια ακόμη φορά το ΚΚΕ βρίσκεται μπροστά στην ανάγκη να «συνταιριάσει» τη λαθεμένη πολιτική του γραμμή με την αδυσώπητη πραγματικότητα. Τη γραμμή που αρνείται τον ιμπεριαλισμό και περιορίζει τον ανταγωνισμό στο επίπεδο των «επιχειρηματικών ομίλων», τη γραμμή που αναγορεύει όλες τις χώρες σε «ιμπεριαλιστικές», τη γραμμή που υποβιβάζει τη Ρωσία σε «δευτεροκλασάτη» καπιταλιστική χώρα. Παράλληλα, και στη βάση αυτής της γραμμής, αναδεικνύονται οι αντιφάσεις ανάμεσα στις διακηρύξεις και τα «σαλπίσματα» ενάντια (μάλιστα) σε έναν «ιμπεριαλιστικό πόλεμο» από τη μια και στην πολιτική του πρακτική που περιορίζεται σε λίγες κομματικές αντιπολεμικές εκδηλώσεις από την άλλη.
Η οπτική του ΚΚΕ για το σημερινό κόσμο
Μπορούμε να πούμε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία, ως έκφραση του ανταγωνισμού των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων-στρατηγικών αντιπάλων (ΗΠΑ-Ρωσίας), δεν προκύπτει από τις μέχρι τώρα εκτιμήσεις του ΚΚΕ.
Πρώτον, δεν προκύπτει από τη φύση των σχέσεων που βλέπει ότι διέπουν τον κόσμο τις οποίες προσδιορίζει ως «σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης (…) όλων των καπιταλιστικών κρατών του πλανήτη, (που) μορφοποιούνται μέσα και από ένα πλήθος διεθνών και περιφερειακών οργανισμών, οργανώσεων και συμφωνιών…». Στη βάση αυτών των σχέσεων οι ανταγωνισμοί κυρίως «διεξάγονται με οικονομικά και πολιτικά-διπλωματικά μέσα» και εκδηλώνονται ανάμεσα σε «καπιταλιστικά μονοπώλια, καπιταλιστικά κράτη και τις συμμαχίες τους» (i).
Αυτή η ανάλυση, που πλησιάζει την αντίληψη της «παγκοσμιοποίησης», έχει ως υπόβαθρο την άρνηση από την πλευρά του ΚΚΕ της ιμπεριαλιστικής διάσταση του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος (σύμφωνα με τη λενινιστική άποψη) και την παραδοχή ότι όλες οι χώρες (τουλάχιστον οι ανεπτυγμένες) βρίσκονται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο. Συνέπεια αυτής της θεώρησης είναι να φεύγουν από το «κάδρο» τα πραγματικά υποκείμενα του ιμπεριαλισμού και του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, οι «συλλογικοί» εκφραστές των μονοπωλίων, τα ιμπεριαλιστικά κράτη, οι «2-3 ληστές με παγκόσμια δύναμη, οπλισμένοι από την κορφή ώς τα νύχια… που τραβούν όλη τη γη στον πόλεμό τους για το μοίρασμα της λείας τους», όπως λέει και ο Λένιν (ii). Δημιουργεί αυταπάτες για «ειρηνικές» διευθετήσεις «προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων» και υποβαθμίζει τους πραγματικούς κινδύνους για τους λαούς από έναν λυσσαλέο ανταγωνισμό για το ποιος, από τους βασικούς «παίκτες», θα επικρατήσει έναντι των αντιπάλων του. Βέβαια, κι αυτούς τους «επιχειρηματικούς ομίλους», αυτό το νέο υποκείμενο της αντιλενιστικής γελοιογραφίας του ιμπεριαλισμού, για τους οποίους έχουν γραφτεί τόνοι αποφάσεων, τους έχει εξαφανίσει τώρα τελευταία, με τη χαρακτηριστική ευκολία του οπορτουνιστή που προσαρμόζεται στις ανάγκες των καιρών.
Στη βάση αυτής της προσέγγισης, ακόμη και τώρα, και ενόσω ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία για γεωπολιτική ισχύ έχει φτάσει σε επίπεδα παροξυσμού, το ΚΚΕ αναφέρει ως επίδικο του πολέμου στην Ουκρανία το «…ποιος θα βάλει στο χέρι τον ορυκτό πλούτο, την Ενέργεια, τα εδάφη και το εργατικό δυναμικό, τους αγωγούς και τα δίκτυα μεταφοράς εμπορευμάτων, τις αγορές για τα συμφέροντα των μονοπωλίων του» (iii). Επιπλέον αναδεικνύει ως σημαντικό παράγοντα των εξελίξεων «τους ισχυρούς ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ουκρανικής αστικής τάξης… για το αν η χώρα ενταχθεί στη μια ή στην άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία» (iv), υποβαθμίζοντας πάλι τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και ανταγωνισμούς.
Δεύτερον, δεν προκύπτει από τη διάταξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που βλέπει το ΚΚΕ ότι υπάρχει σήμερα στον κόσμο. Από το γεγονός ότι θεωρεί ως βασικό στοιχείο που «έντονα χαρακτηρίζει τις διεθνείς σχέσεις», την «όξυνση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα» (i). Και ότι σ’ αυτή τη διάταξη δυνάμεων η Ρωσία κατέχει ήσσονα θέση (τουλάχιστον μέχρι πριν ένα μήνα), σε τέτοιο επίπεδο, που η αναφορά των Θέσεων του 21ου Συνεδρίου στη Ρωσία να περιορίζεται όλο κι όλο σε 6-7 αράδες. Κι ακόμη παραπάνω, να αναφέρεται στο ίδιο κείμενο (θέση 14), ότι οι ΗΠΑ, θεωρώντας το σχήμα της Συνόδου των 7 «ξεπερασμένο», προσπαθούν να το διευρύνουν με την «Αυστραλία, Νότια Κορέα, Ινδία και Ρωσία σε μια προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας αντικινέζικης συμμαχίας»!!
Τώρα βέβαια, κάτω από την πίεση των γεγονότων, το ΚΚΕ με την τελευταία απόφαση της ΚΕ του (iv) και χωρίς καμιά εξήγηση (ούτε λόγος για αυτοκριτική) σβήνει τελείως την Κίνα από το διεθνές ταμπλό (δεν υπάρχει καμία απολύτως αναφορά σ’ αυτήν), πετάει στα αζήτητα την «αντικινεζική συμμαχία» που θα έστηναν οι ΗΠΑ με τη Ρωσία και μιλάει για «τους ανταγωνισμούς… ανάμεσα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ… από τη μία πλευρά, και, από την άλλη τη στρατηγική της καπιταλιστικής Ρωσίας…».
Για τον χαρακτηρισμό των σύγχρονων (και όχι μόνο) εξελίξεων ως «ιμπεριαλιστικό πόλεμο»
Συνέπεια της προσέγγισης που κάνει το ΚΚΕ για τον σημερινό κόσμο, είναι και ο χαρακτηρισμός του πολέμου στην Ουκρανία ως «ιμπεριαλιστικού». Δεν είναι καινούργια αυτή η τοποθέτησή του, ίσως όμως είναι η πρώτη φορά που επιχειρεί τόσο επίμονα να αιτιολογήσει τη θέση αυτή με άρθρα και μακροσκελείς αναφορές στον Λένιν. Η πιο «εμπεριστατωμένη» προσπάθεια θα λέγαμε ότι είναι αυτή που γίνεται στο «Ριζοσπάστη» του Σαββατοκύριακου 12-13 /3/2022 (v).
Ας το δούμε πιο συγκεκριμένα:
Α) Όλα τα αποσπάσματα που παρατίθενται από τον Λένιν γράφτηκαν, όπως ομολογεί ο συντάκτης του άρθρου, μέσα στη φωτιά του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Β) Αμέσως μετά το πρώτο απόσπασμα του Λένιν γράφεται από τον συντάκτη μια παράγραφος που συμπυκνώνει για μας την ουσία της άποψης του ΚΚΕ:
«Πρόκειται λοιπόν για τον πόλεμο που αντιστοιχεί στο ανώτατο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού. Για πόλεμο στον οποίο συμμετέχουν και διευθύνουν οι αστικές τάξεις καπιταλιστικών κρατών που βρίσκονται ενταγμένα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα… Το βασικό περιεχόμενο αυτού του πολέμου είναι πόλεμος ανάμεσα σε μεγάλους συνασπισμούς - συμμαχίες ιμπεριαλιστικών κρατών που οδηγούνται στην πολεμική αναμέτρηση… για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων, των αστικών τάξεων του κάθε καπιταλιστικού κράτους.»
Η πρώτη πρόταση που φαίνεται να αποτελεί εισαγωγή στη δεύτερη υπονοεί ότι ο χαρακτηρισμός «ιμπεριαλιστικός πόλεμος» προκύπτει μιας και «αντιστοιχεί» στο «ανώτατο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού». Εδώ προκύπτει με «γυμνό μάτι» ένα πολύ σοβαρό λάθος, διότι μέσα στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού μπορούν να υπάρξουν, έχουν υπάρξει και θα υπάρξουν ξανά όχι μόνο ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι αλλά και μια ευρεία γκάμα πολέμων. Έτσι, π.χ., υπήρξαν και θα υπάρξουν ξανά εθνικοαπελευθερωτικοί, αντιιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Οπότε η διεξαγωγή ενός πολέμου στο ιστορικό πολιτικό πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλιστικού συστήματος δεν τον κάνει αυτόματα ιμπεριαλιστικό.
Η δεύτερη πρόταση αποτελεί τον πυρήνα αυτών που θέλει να ισχυριστεί το ΚΚΕ. Αποτελεί μια παραλλαγή, μια διαφορετική διατύπωση της εξίσου λανθασμένης άποψης που έχει το ΚΚΕ ότι όλες οι καπιταλιστικές χώρες σε συνθήκες ιμπεριαλισμού είναι… ιμπεριαλιστικές και ως εκ τούτου κάθε πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός. Στη συγκεκριμένη διατύπωση ονομάζει τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό γιατί «συμμετέχουν και διευθύνουν αστικές τάξεις καπιταλιστικών χωρών που είναι ενταγμένες στο ιμπεριαλιστικό σύστημα», λες και υπάρχουν αστικές τάξεις καπιταλιστικών κρατών που δεν είναι ενταγμένες σ’ αυτό! Στον αντίποδα αυτής της σοφιστείας βρίσκεται η λενινιστική θέση που φυσικά και δεν ονομάζει όλες τις χώρες ιμπεριαλιστικές, αλλά αντίθετα τις χωρίζει ανάλογα με τη θέση και το ρόλο τους στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα:
«…είναι απαραίτητο να σημειώσουμε ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο και η αντίστοιχη σ’ αυτό διεθνής πολιτική, που οδηγεί στον αγώνα των μεγάλων δυνάμεων για το οικονομικό και πολιτικό μοίρασμα του κόσμου, δημιουργούν μια ολόκληρη σειρά από μεταβατικές μορφές κρατικής εξάρτησης. Χαρακτηριστικές γι’ αυτή την εποχή δεν είναι μόνο οι δύο βασικές ομάδες χωρών: οι χώρες που κατέχουν αποικίες και οι αποικιακές χώρες, αλλά και οι ποικίλες μορφές των εξαρτημένων χωρών, που πολιτικά, τυπικά, είναι ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης» (ii).
Έτσι, σε συνδυασμό με τις αναφορές που το ΚΚΕ κάνει στον Λένιν, η τοποθέτησή του δημιουργεί μια σειρά προβλήματα ουσίας και μεθοδολογίας. Αν δηλαδή απορρίψουμε ως αντιλενινιστική σοφιστεία τις προηγούμενες αιτιάσεις για τον χαρακτηρισμό του πολέμου στην Ουκρανία ως «ιμπεριαλιστικού πολέμου», οφείλουμε να πάμε σε πιο ουσιαστικά και συγκεκριμένα πεδία για να δούμε εάν αυτός ο χαρακτηρισμός στέκει με βάση την κατάσταση που έχει έως τώρα διαμορφωθεί. Εξηγούμαστε ευθύς αμέσως!
Ο Λένιν στα κείμενα που παρατίθενται αναφερόταν σ’ έναν πόλεμο που ήταν ήδη σε εξέλιξη, σ’ έναν τυπικά ευρωπαϊκό αλλά από άποψη ουσίας παγκόσμιο πόλεμο που ήδη διεξαγόταν, με τους ιμπεριαλιστές να συμμετέχουν απευθείας, χωρίς αντιπροσώπους δηλαδή, στον πόλεμο αυτό. Γι’ αυτό και όταν το ΚΚΕ επιχειρεί να μιλήσει πιο συγκεκριμένα (τρίτη πρόταση) αναγκάζεται να κάνει ασκήσεις λεκτικής ισορροπίας («ιμπεριαλιστικών κρατών που οδηγούνται στην πολεμική αναμέτρηση») γιατί δεν μπορεί να υποστηρίξει σοβαρά ότι «έχουν οδηγηθεί» αλλά και δεν θέλει να πει ότι «θα οδηγηθούν» κάποια στιγμή στο μέλλον, διότι τότε το αφήγημα του «ιμπεριαλιστικού πολέμου» καταρρέει.
Για να δούμε όμως και να επιχειρήσουμε συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.
Η πολεμική σύγκρουση είναι μεταξύ της Ρωσίας και του ουκρανικού κράτους-καθεστώτος Ζελένσκι που υποστηρίζεται βέβαια (με εξοπλισμό, πληροφορίες από τους αμερικανικούς δορυφόρους και τη CIA, μισθοφόρους κ.λπ.) από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Ακόμα μπορούμε να πούμε ότι οι ΗΠΑ έχουν εκπαιδεύσει και συμβάλει στη συγκεκριμένη συγκρότηση-διαμόρφωση του ουκρανικού στρατού. Προφανώς ο πόλεμος που συμβαίνει σήμερα είναι προϊόν και αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής αντίθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας, είναι εκδήλωση της ιμπεριαλιστικής αυτής σύγκρουσης με πρώτο άμεσο και βασικό επίδικο την Ουκρανία αλλά όχι μόνο αυτό. Η Ρωσία έχει πραγματοποιήσει μια ιμπεριαλιστική εισβολή στην Ουκρανία, με στόχο να αντιμετωπίσει την επέκταση του ΝΑΤΟ και στην Ανατολική Ευρώπη, αυτήν την ιμπεριαλιστική πρωτοβουλία διαρκείας των ΗΠΑ που έχει φιλοπόλεμα χαρακτηριστικά.
Έτσι, λοιπόν, βρισκόμαστε στη φάση που δεν έχουμε άμεση πολεμική σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας, δεν έχουμε «ιμπεριαλιστικό πόλεμο». Όμως ταυτόχρονα ακριβώς λόγω α) του επίδικου που δεν αφορά μόνο την Ουκρανία αλλά αφορά συνολικά την «τάξη στην Ευρώπη», όπως είπε ο Λαβρόφ, αλλά και λόγω β) του ότι ο ένας ιμπεριαλιστής μπήκε ήδη στο πεδίο της μάχης στρατιωτικά και πολεμικά ενάντια στο καθεστώς που υποστηρίζει ο άλλος, ακριβώς για αυτούς τους λόγους είναι σωστό ότι η ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έφερε πιο κοντά το ενδεχόμενο ενός ιμπεριαλιστικού (και στην πραγματικότητα παγκόσμιου) πολέμου.
Και έφερε πιο κοντά αυτό το εφιαλτικό ενδεχόμενο ανεξάρτητα εάν ούτε οι ΗΠΑ αλλά ούτε και η Ρωσία, προς ώρας, έχουν αποφασίσει για τη διεξαγωγή ενός τέτοιου πολέμου ενάντια στον άλλο, όχι γιατί όπως οι ίδιοι ομολογούν θα ανοίξει το δρόμο στον ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΕΦΙΑΛΤΗ αλλά γιατί εκτιμούν ότι δεν θα βγει κάποιος από τους δύο ΝΙΚΗΤΗΣ μέσα απ’ αυτόν!
Συμπερασματικά, εμείς προτιμούμε να αξιολογούμε τα δεδομένα και να περιγράφουμε τις σύγχρονες εξελίξεις ως μια ιμπεριαλιστική σύγκρουση ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας, που φέρνει πιο κοντά την εφιαλτική προοπτική ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Είμαστε λοιπόν γενικά πριν από τον ευρωπαϊκό ή γενικευμένο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ζούμε τις προετοιμασίες του (πολεμικές και «ειρηνικές») που φέρνουν ήδη ανείπωτη δυστυχία στον ουκρανικό λαό, αλλά και σπρώχνουν σε πολύ άσχημες μέρες τούς λαούς όλου του κόσμου.
Επαγρύπνηση ή αντιπολεμικός συναγερμός;
Θα έλεγε κανείς ότι ο χαρακτηρισμός από το ΚΚΕ του πολέμου που εξελίσσεται στην Ουκρανία ως «ιμπεριαλιστικού» λογικά θα έθετε άλλης κλίμακας, άλλης ποιότητας και άλλης αμεσότητας καθήκοντα για τους λαούς και τους κομμουνιστές. Γιατί οι λαοί δεν θα βρίσκονταν απλώς μπροστά στις προετοιμασίες ενός παγκόσμιου μακελειού, αλλά θα το ζούσαν ήδη. Αντίθετα από αυτό, το ΚΚΕ κάνει αντιπολεμικά σαλπίσματα μόνο διά του «Ριζοσπάστη» και μέσα από αφίσες και στήνει «αντιπολεμικό κίνημα» με κάποιες κομματικές συγκεντρώσεις. Συνεπές στην αντιφατικότητά του, καλεί το λαό, με την τελευταία απόφαση της Κεντρικής του Επιτροπής, και σε «επαγρύπνηση» αλλά και σε «αντιπολεμικό συναγερμό»!
Στην πραγματικότητα, δεν είναι απλώς η στενή κομματοκεντρική αντίληψη που έχει το ΚΚΕ για το κίνημα που το οδηγεί σ’ αυτή τη στάση. Βεβαίως, αυτό είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό του και εκφράζεται και στα ζητήματα του πολέμου [«Η αγωνία, ο προβληματισμός του λαού, η απέχθεια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο μπορούν να εκφραστούν στον δρόμο της συμπόρευσης με την πολιτική αρχών του ΚΚΕ» (vi)]. Το βασικό όμως είναι η αντίληψη που έχει (ή μάλλον δεν έχει) για τον κόσμο, για τις αντιθέσεις, τους ανταγωνισμούς, την κρίση, τα αδιέξοδα του συστήματος, την επικινδυνότητα για τους λαούς. Ο χαρακτηρισμός κάθε πολέμου που εξελίσσεται στις μέρες μας ως ιμπεριαλιστικού δεν σημαίνει για το ΚΚΕ αναβάθμιση των χαρακτηριστικών και της επικινδυνότητάς του. Το αντίθετο, σημαίνει μια, λίγο-πολύ, «ρουτίνα», ένα απλό «επεισόδιο», «έναν ακόμη κρίκο» (iv), που εναλλάσσεται με τις «ειρηνικές διευθετήσεις». Έτσι, οι αναφορές του για τον κίνδυνο «ευρύτερης ανάφλεξης» δεν έχουν κανένα πολιτικό αντίκρισμα. Στην ουσία αυτό που αποφεύγει να κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ, σε όλα τα πεδία της ταξικής πάλης, είναι να εκτιμήσει την κατάσταση όπως είναι και να θέσει τα αντίστοιχα καθήκοντα.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο
Ένα σημείο στο οποίο εστιάζει αρκετά το ΚΚΕ σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι αυτό της συμμετοχής της Ελλάδας σ’ αυτόν. Συμφωνούμε απόλυτα με το αίτημα της μη συμμετοχής, της μη εμπλοκής της χώρας κ.λπ. Το ζήτημα που εντοπίζουμε σ’ αυτό το σημείο αφορά το από ποια σκοπιά ή, αν θέλετε, ποιος είναι ο χαρακτήρας της συμμετοχής της αστικής τάξης της Ελλάδας στα φιλοπόλεμα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Οι τοποθετήσεις του ΚΚΕ οδηγούν στην αλά ΚΚΕ «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», σύμφωνα με την οποία η συμμετοχή τής χώρας μας έχει ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα: «Η Ελλάδα συμμετέχει ενεργά σ' αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, με στόχο τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης, που δεν είναι τίποτε άλλο από τη συμμετοχή της στο πλιάτσικο και την αναδιανομή της "πίτας"» (vii).
Υποτίθεται ότι το ΚΚΕ, μ’ αυτή του την τοποθέτηση, καταλογίζει άμεσες ευθύνες στην αστική «μας» τάξη. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, γιατί έτσι αποκρύπτονται οι πραγματικές της ευθύνες, που είναι ότι παραδίδει το λαό και τη χώρα με τον πιο απόλυτο τρόπο στις φιλοπόλεμες απαιτήσεις των Αμερικανονατοϊκών, σαν αποτέλεσμα του βαθιά εξαρτημένου χαρακτήρα της και των μωροφιλοδοξιών της. Η «κατάργηση» της εξάρτησης είναι ένα ακόμη κατασκεύασμα του ΚΚΕ για να αποφύγει την αναμέτρηση με έναν βασικό πυλώνα του συστήματος στη χώρα μας. Στην ίδια βάση, η πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ δεν εντάσσεται στην πάλη για ανεξαρτησία, αλλά προσπαθεί να «συνταιριάσει» την «αντιπολεμική πάλη» με την «πατριωτική στάση», αφού το ΝΑΤΟ δεν ευνοεί τα «εθνικά» μας συμφέροντα: «Είναι ψέμα ότι θωρακιζόμαστε από την τουρκική απειλή, γιατί αέρα στα πανιά των τουρκικών αμφισβητήσεων και της αναθεώρησης δίνουν οι ίδιοι ΝΑΤΟικοί…» (iv). «Η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οι στρατηγικές σχέσεις με τις ΗΠΑ έχουν δοκιμαστεί, με οδυνηρά αποτελέσματα. Ο ισχυρισμός που παρουσιάζει τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό ως προστάτη της κυριαρχίας της χώρας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα,έχει καταρρεύσει» (vi).
Να κλείσουμε με έναν τελευταίο σχολιασμό που προκύπτει από τα τελευταία (και από πληθώρα άλλων) αποσπάσματα. Σύμφωνα με το ΚΚΕ, η χώρα μας ανήκει στην κατηγορία των ιμπεριαλιστικών χωρών, συμμετέχει στο πλιάτσικο της αναδιανομής της «πίτας» στην Ουκρανία, στο Σαχέλ και αλλού ως εκδήλωση των «επιθετικών» χαρακτηριστικών της αστικής «μας» τάξης. Ωστόσο στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό το ΚΚΕ δεν διακρίνει καμία «ελληνική επιθετικότητα» και ο μόνος επιτιθέμενος είναι η Τουρκία.
Άλλη μια… υποχρεωτική αντίφαση στην πολιτική του ΚΚΕ, αυτή τη φορά χάριν των «εθνικών συμφερόντων». Μόνο που τα «εθνικά συμφέροντα» σήμερα έχουν ταξικό πρόσημο…
i. Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο
ii. I.B. Λένιν, «Ο Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή
iii. Συνέντευξη Δ. Κουτσούμπα στην εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ», «Ριζοσπάστης» 29 Μάρτη 2022
iv. Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, Μάρτης 2022
v. «Ο Λένιν του 1916... απαντά το 2022», Αλέκα Παπαρήγα, «Ριζοσπάστης» 12-13 Μάρτη 2022
vi. «Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα αλλάζουν» Γ. Μαρίνος, «Ριζοσπάστης» 5-6 Μάρτη 2022
vii. Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, «Ριζοσπάστης» 25 Φλεβάρη 2022
