Μπροστά στις φοιτητικές εκλογές
Η ρεφορμιστική αριστερά, εμπόδιο στην ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος
Βρισκόμαστε λίγες βδομάδες πριν από τις φοιτητικές εκλογές και η κατάσταση της κυρίαρχης φοιτητικής αριστεράς κάθε άλλο παρά εμπιστοσύνη εμπνέει για το μέλλον των Συλλόγων και του νεολαιίστικου κινήματος συνολικά. Η περίοδος της καραντίνας, με τις σχολές κλειστές και τα απανωτά μέτρα σε βάρος της νεολαίας και του λαού, την οδήγησε σε άλλη μια δεξιά μετατόπιση, που επιβεβαιώνεται και τη φετινή ακαδημαϊκή χρονιά.
Ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (αυτός που υποτίθεται «δεν θα εφαρμοστεί») έχει γίνει αποδεκτός από ΚΝΕ-ΕΑΑΚ. Παρ’ ότι βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν από την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης των ΟΠΠΙ, παρ’ ότι έχουμε απανωτά χτυπήματα στο άσυλο ακόμα και εν μέσω Πάσχα, ΚΝΕ και ΕΑΑΚ αρκούνται σε μερικές παραστάσεις διαμαρτυρίας, σε κινήσεις εικονικού συνδικαλισμού και απευθύνονται στο καθηγητικό κατεστημένο για στήριξη απέναντι στη λαίλαπα μέτρων της Κεραμέως. Αυτή η απεύθυνση προκύπτει από την έλλειψη εμπιστοσύνης στη δύναμη των μαζών και μπορεί να χαρακτηριστεί μονάχα ως αδιέξοδη και μαζοχιστική, αφού το καθηγητικό στρώμα έχει δείξει το ρόλο του απέναντι στους φοιτητές αμέτρητες φορές τα τελευταία χρόνια. Η ανάθεση και η συνδιοικητική λογική έχουν φτάσει στο ζενίθ ενόψει εκλογών.
Εκεί, όμως, που φαίνεται στο μεγαλύτερο βαθμό η κατάντια τους είναι η στάση τους απέναντι στα καθήκοντα που θέτει ο πόλεμος στην Ουκρανία. Από τις 24 Φλεβάρη έχουν καλεστεί ελάχιστες Γενικές Συνελεύσεις, ενώ ακόμα κι εκεί που καλέστηκαν, οι τοποθετήσεις περιορίστηκαν στη σύνδεση του πολέμου με την ακρίβεια. Από την πλευρά της ΚΝΕ το τροπάρι είναι γνωστό: η ιμπεριαλιστική Ρωσία επιτίθεται στην ιμπεριαλιστική Ουκρανία και η Ελλάδα πρέπει να βγει από το ΝΑΤΟ, επειδή δεν παίρνει βοήθεια απέναντι στην Τουρκία (και αυτές ιμπεριαλιστικές). Ο πόλεμος γίνεται για τα κέρδη των ομίλων και ο Λένιν έχει πεταχθεί στα σκουπίδια. Το μόνο που χρειάζεται είναι μερικές κομματικές κινητοποιήσεις και τίποτα παραπάνω.
Η κατεύθυνση που προβάλλουν τα ΕΑΑΚ (κυρίως ΑΡΑΣ-ΑΡΙΣ) είναι ακόμα πιο προβληματική. Αρχικά να αναφέρουμε ότι ο ιμπεριαλισμός και οι πολεμικοί κίνδυνοι δεν υπήρχαν καν στο λόγο τους μέχρι πρότινος, αφού «πρόκειται για υπερβολικά αναβαθμισμένα ζητήματα» και «δεν πρόκειται να γίνει πόλεμος». Για να θυμηθούν τα ΕΑΑΚ ότι υπάρχει το πρόβλημα που λέγεται ΝΑΤΟ, έπρεπε να ξεκινήσει πόλεμο η Ρωσία! Ουσιαστικά, η κατεύθυνση που βάζουν στο κίνημα δεν είναι ο αντιιμπεριαλισμός, αλλά ο αντιαμερικανισμός. Πιστεύουν ότι οι λαοί όντως έχουν ανάγκη από προστάτες και καλούνται να επιλέξουν τον λιγότερο κακό, δηλαδή τη Ρωσία.
Για να γίνει πλήρως κατανοητή η κατάσταση των ΕΑΑΚ, πρέπει να αναφερθούμε και στο εσωτερικό-οργανωτικό ζήτημα που έχει τεθεί. Το πρόβλημα δεν προκύπτει κυρίως από την (εμφανή σε πανελλαδική κλίμακα) αλλαγή στον εσωτερικό συσχετισμό δυνάμεων τα τελευταία χρόνια (κυριαρχία ΑΡΑΣ-ΑΡΙΣ, υποχώρηση νΚΑ), αλλά από την αντιπαραθετική γραμμή που κατατίθεται από την κάθε δύναμη. Η ΑΡΙΣ κινείται ως ουρά των ΚΝΕ-ΚΚΕ. Η ΑΡΑΣ στρέφει τα βέλη της σχεδόν μονοθεματικά εναντίον της κυβέρνησης και των στελεχών της ΝΔ, ελπίζοντας σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η νΚΑ ξαναζεσταίνει τη σούπα του μεταβατικού προγράμματος. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι το μπλοκάρισμα της ενιαίας λειτουργίας των ΕΑΑΚ σε επίπεδο κινήματος. Χαρακτηριστική είναι η απόφαση συντονιστικού στην Αθήνα (Μάρτης ’22), που θέτει ένα χρονοδιάγραμμα διαφόρων κινητοποιήσεων (αντιπολεμικών, φοιτητικών κ.ά.) χωρίς να γίνεται πράξη καμία από αυτές τελικά. Μέχρι και ξεχωριστό συντονιστικό χρειάστηκε να γίνει (14-16 Απρίλη), ώστε να κατοχυρωθεί η εκλογική ενότητά τους. Επομένως, με βάση τα παραπάνω, αυτή τη στιγμή τα ΕΑΑΚ είναι μονάχα μια εκλογική συγκόλληση, που προσεγγίζει το φοιτητόκοσμο με έναν «ανεξάρτητο» και «ενωτικό» μανδύα.
Κάπως έτσι φτάνουμε στην προεκλογική περίοδο. Προεκλογική όχι για όλους τους Συλλόγους, αφού με ευθύνη της ΚΝΕ (κυρίως) αρκετοί ΦΣ διεξάγουν εκλογές ξεχωριστά, ακόμα και μήνες πριν από τους υπόλοιπους, διασπώντας τον ενιαίο χαρακτήρα που πρέπει να έχει το φοιτητικό κίνημα. Μία ακόμα χαρακτηριστική εικόνα για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται η συγκεκριμένη δύναμη τις εκλογές είναι και η απεύθυνσή της προς τα μέλη των Συλλόγων. Ανέκαθεν ήταν γνωστός ο εκλογικός κρετινισμός που οδηγούσε σε τραμπουκισμούς, νοθείες, κομπρεμί με συστημικές δυνάμεις. Η ΚΝΕ περισσότερο από ποτέ απευθύνεται συνειδητά σε ένα πιο δεξιό ακροατήριο, ώστε να καρπωθεί την επιστημονικίστικη κίνησή της για το άνοιγμα των σχολών. Χαρακτηριστικό είναι και το απολιτίκ προεκλογικό σύνθημα «Μόνοι τους και όλοι μας», που θα μπορούσε να ακούγεται κάλλιστα από οποιαδήποτε συστημική δύναμη. Αντίστοιχη εικόνα παρατηρούμε και στα ψηφοδέλτια. Σαν να μην έφτανε η προκήρυξη-φόρμα συμμετοχής στο ψηφοδέλτιο της ΠΚΣ (που μοιράζεται αφειδώς στις σχολές), πλέον στο σάιτ pksekloges.gr έχει κυκλοφορήσει ηλεκτρονική φόρμα ώστε να μπορέσει οποιοσδήποτε να τη συμπληρώσει και να κατέβει υποψήφιος με την ΠΚΣ!
Είναι φανερό ότι η Αριστερά αυτή ούτε μπορεί ούτε θέλει να αναλάβει το καθήκον της ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος. Έχει σοβαρή ευθύνη για την κατάσταση των Συλλόγων, που δεν επιτελούν το ρόλο τους ως όργανα πάλης. Η αμέσως επόμενη περίοδος θα θέσει αναβαθμισμένα καθήκοντα: ετοιμάζεται η ψήφιση νέου νόμου-πλαίσιο, η συγχώνευση δεκάδων τμημάτων και η εγκατάσταση της ΟΠΠΙ, ενώ οι συνέπειες της ακρίβειας θα οξύνουν τους ταξικούς φραγμούς, ειδικά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Για να ξαναγίνουν οι Σύλλογοι στήριγμα των φοιτητών πρέπει να βγουν από τον πάγο και να μπουν σε κίνηση, με στίγμα αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντισυνδιαχειριστικό και αντιφασιστικό. Η μαζική συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές της 18ης Μαΐου και η ενίσχυση των Αγωνιστικών Κινήσεων μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της οργάνωσης των φοιτητών μπροστά στους αγώνες που θα κληθούν να δώσουν το επόμενο διάστημα.
