Όλο και πιο έντονη είναι η δημόσια αντιπαράθεση των κέντρων της Δύσης για το πώς θα συνεχιστεί η σύγκρουση με τη Ρωσία με βάση τις εξελίξεις του πολέμου στην Ουκρανία, ενός πολέμου που προσεγγίζει ένα νέο όριο, όπως αυτό προσδιορίζεται από τις επιτυχίες της Ρωσίας στο πολεμικό πεδίο. Αυτές οι επιτυχίες απαιτούν η γραμμή της έντασης και συνέχισης του πολέμου, που ως τώρα έχουν οι ΗΠΑ, να κλιμακωθεί σε γραμμή διεύρυνσης και διάχυσης της πολεμικής σύγκρουσης. Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, πριν από όλα οι «μεγάλοι χαμένοι» και σε όλα τα επίπεδα Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, αλλά και κέντρα εντός των ΗΠΑ, ανησυχούν και αναζητούν τη δυνατότητα ενός κάποιου συμβιβασμού. Οι ανησυχίες τους αυτές καθόλου δεν έχουν να κάνουν με το αίμα και την καταστροφή που πληρώνει ο ουκρανικός λαός, με τη φτώχεια και τις μεγαλύτερες απειλές που αντιμετωπίζουν ήδη οι λαοί της περιοχής και όλου του κόσμου. Τέτοιες «ευαισθησίες» είναι ασύμβατες και ξένες με τη φύση του ιμπεριαλισμού, που θεωρεί «φυσικό νόμο» το μακέλεμα και τη δυστυχία των λαών, στον βαθμό που υπηρετούνται τα συμφέροντά του. Όμως, από τη μια οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές «πληρώνουν» το κόστος του πολέμου στις τιμές της ενέργειας και όχι μόνο, ενώ ταυτόχρονα συμπιέζεται πολύ η όποια στρατηγική υπόστασή τους και μπαίνει σε νέες περιπέτειες το εγχείρημά τους, η ΕΕ. Από την άλλη, κέντρα των ΗΠΑ διαπιστώνουν ξανά ότι δεν έχουν εξασφαλίσει τις βασικές προϋποθέσεις (στρατηγικές συμμαχίες-πυρηνικά) επικράτησης σε έναν γενικευμένο όλεθρο και κάθε άλλο παρά έχουν «ουδετεροποιήσει» την Κίνα.
Ωστόσο, το επίπεδο του ανταγωνισμού δεν επιτρέπει «επιστροφή» στις συνθήκες πριν την 23η Φεβρουαρίου και ήδη από τις ΗΠΑ αναζητούνται νέες εστίες πολέμου, που θα εντείνουν την πίεση στον ρώσικο ιμπεριαλισμό και θα σέρνουν τους Ευρωπαίους συμμάχους. Το μπλοκάρισμα του ταξιδιού Λαβρόφ στη Σερβία είναι ενδεικτικό και του επιπέδου που βρίσκεται η αντιπαράθεση, αλλά και της θερμότητας που η αντιπαράθεση αυτή έχει διαμορφώσει στο εύφλεκτο Βαλκανικό πεδίο.
