«Με τη βιβλιοθήκη ή με τις βαριοπούλες;» ρωτάει η κυβέρνηση και προσπαθεί να στρώσει το ιδεολογικό έδαφος για την αποδοχή των ανοιχτών κεφαλιών των φοιτητών μέσα στο ΑΠΘ. Εκ των πραγμάτων, είναι δύσκολο να πιστέψει ο οποιοσδήποτε πως η κατασκήνωση των ΜΑΤατζήδων, των ασφαλιτών και της Αύρας μέσα σε πανεπιστημιακό χώρο γίνεται απλά… για μια βιβλιοθήκη. Παρόλα αυτά, ας σημειώσουμε πως η δημιουργία της βιβλιοθήκης του Βιολογικού, για την οποία τόσο «καίγονται» κυβέρνηση και Πρυτανεία, θα σημαίνει το κλείσιμο άλλων τριών βιβλιοθηκών και ότι την ώρα που την «περιφρουρούν», ρίχνουν χημικά στην κεντρική βιβλιοθήκη του ΑΠΘ.
Το πραγματικό δίλημμα είναι «με ακόμα πιο ταξικό πανεπιστήμιο ή με το δικαίωμα στις σπουδές;». Έχει τεθεί δεκαετίες τώρα και συνεχίζει να τίθεται, από ένα σύστημα που, μέσω όλων των κυβερνήσεων που το υπηρέτησαν, θέλει να τελειώνει με τη μαζική είσοδο λαϊκών στρωμάτων στην εκπαίδευση, θέλει να τελειώνει με τα… δικαιώματα. Θέλει να αντιστοιχίσει πιο ολοκληρωμένα την εκπαιδευτική διαδικασία στον εργασιακό μεσαίωνα. Ταυτόχρονα, το δίλημμα αυτό έχει απαντηθεί πολλές φορές από το φοιτητικό και λαϊκό κίνημα, που κατάφερε με τις συνελεύσεις, τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις του να βάλει αποφασιστικά αναχώματα στην επίθεση.
Τώρα επιχειρούν να πάρουν τη συνολική ρεβάνς και να τελειώνουν τόσο με το δικαίωμα σε σπουδές-πτυχίο-δουλειά, όσο και με το φοιτητικό κίνημα. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που έχουν μετατρέψει το ΑΠΘ σε φρούριο και κανένας άλλος. Δηλαδή η περιφρούρηση της αντιδραστικής τομής που επιχειρείται με τον νέο νόμο-πλαίσιο που ανακοινώθηκε και με τον νόμο 4777 που ψηφίστηκε πέρυσι. Είναι μια αντιδραστική τομή που πατώντας πάνω στο νομοθετικό πλαίσιο δεκαετιών έρχεται να επισφραγίσει τη διάλυση των πτυχίων, το κλείσιμο σχολών, την αύξηση των ταξικών φίλτρων στα ίδια τα πλαίσια της τριτοβάθμιας, τα πειθαρχικά, τις διαγραφές και πολλά άλλα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος. Είναι μια αντιδραστική τομή που έρχεται να ικανοποιήσει το αίτημα των ίδιων των ΗΠΑ «να τελειώνουμε με τα φοιτητικά σωματεία».
Η επιλογή του ΑΠΘ για την «επιχείρηση Βιβλιοθήκη» δεν είναι τυχαία. Το ΑΠΘ είναι αυτό που κατά βάση σήκωσε τις περσινές κινητοποιήσεις ενάντια στον ν.4777 και μάλιστα μέσα σε καθεστώς καραντίνας και απαγορεύσεων. Έσπασε τον γύψο, ανέπτυξε μια μαζική κίνηση χιλιάδων φοιτητών για πολλές βδομάδες και έθεσε σοβαρά ζητήματα για την υλοποίηση των κατευθύνσεων της κυβέρνησης.
Πλέον δεν μιλάμε καν για την πανεπιστημιακή αστυνομία, τη λεγόμενη ΟΠΠΙ. Μιλάμε για τη μόνιμη στρατοπέδευση των ΜΑΤ και της ασφάλειας, που ανοίγουν κεφάλια φοιτητών, πετούν κρότου λάμψης σε ευθεία βολή, πνίγουν γεμάτα κτήρια στα χημικά και κάνουν συλλήψεις μέσα στο Άσυλο μέρα μεσημέρι. Από αυτή την άποψη, η επίθεση στο ΑΠΘ είναι ήδη έτη φωτός μπροστά, σε σχέση με τον στόχο της εγκατάστασης πανεπιστημιακής αστυνομίας στην περίμετρο του campus. Ανοίγει ζητήματα που απαιτούν απαντήσεις.
Δεν μιλάμε απλά για έναν χρήσιμο ηλίθιο «Πρύτανη των ΜΑΤ», όπως τον αποκαλούν κάποιοι, αποπροσανατολίζοντας το κίνημα. Υλοποιείται το ποδοπάτημα του φοιτητικού κινήματος, ένας από τους πιο διακαείς πόθους του συστήματος. Με την εμπέδωση αυτών των εικόνων, η εγκατάσταση της ΟΠΠΙ πανελλαδικά θα πέσει σαν ώριμο φρούτο, με σκοπό την πλήρη αποστείρωση των πανεπιστημίων.
Το αρχικό μούδιασμα που αισθάνθηκε κάθε νέος άνθρωπος βλέποντας τα γεγονότα στο ΑΠΘ πρέπει να μετατραπεί σε πείσμα και αποφασιστικότητα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος στη βάση του είναι η μόνη διέξοδος. Και όπως φάνηκε από την πρώτη στιγμή, ούτε η «πρώτη δύναμη» (βλ. ΚΝΕ-ΠΚΣ) πρόκειται να βάλει πλάτη σε αυτή την κατεύθυνση, ούτε «έξυπνες» ή ακτιβίστικες λύσεις υπάρχουν. Η μαζικοποίηση των Γενικών Συνελεύσεων και η πολιτική σύνδεση της καταστολής με την αντιλαϊκή πολιτική και την ανάγκη να ανατραπούν οι νόμοι Κεραμέως είναι η μόνη γραμμή πάλης που μπορεί να βάλει πρόβλημα στο σύστημα. Κάθε δημοκρατικός φοιτητής και νέος είναι στοίχημα να δει την παιδεία των λίγων κι εκλεκτών που στήνεται και να αρνηθεί να λειτουργεί το πανεπιστήμιο του με κανόνια νερού, χημικά και ΜΑΤατζήδες. Σε αυτή την προσπάθεια, η σύνδεση με τον λαό μπορεί και πρέπει να γίνει ασπίδα.
