40 χρόνια πάλης του ΚΚΕ(μ-λ)
Επιμένουμε στη δύναμη των αγώνων - Οικοδομούμε την κομμουνιστική κατεύθυνση - Χαράσσουμε τον δικό μας δρόμο, με την εργατική τάξη και τον λαό
40 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη Συνδιάσκεψη Ανασυγκρότησης του 1982 και τη δημιουργία του νέου ΚΚΕ(μ-λ). 40 χρόνια αδιάλειπτης συμμετοχής και προσφοράς στο κίνημα και τους αγώνες της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας. 40 χρόνια πολιτικών και ιδεολογικών μαχών ενάντια στο σύστημα και τους απολογητές του, κόντρα στο ρεύμα της μοιρολατρίας και της υποταγής. 40 χρόνια που τα διαπερνάει σαν κόκκινη κλωστή η επιμονή στα επαναστατικά ιδανικά και οράματα της πάλης των λαών, η διαρκής αναζήτηση απαντήσεων -θεωρητικών και πρακτικών- για την οικοδόμηση μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής διεξόδου.
Όταν ξεκινούσαμε, η πορεία της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, που στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα πραγματοποίησε την «έφοδο στον ουρανό» και άλλαξε την όψη του κόσμου, όδευε προς την ολοκλήρωσή της. Οι αγωνιστές σε παγκόσμιο επίπεδο σαρώνονταν από την αμηχανία και την απογοήτευση μπροστά στις εξελίξεις, ενώ στη χώρα μας οι τάσεις της παραίτησης και της αποστράτευσης είχαν φορέσει το κουστούμι της «αλλαγής», που άλωνε αριστερές συνειδήσεις. Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, λίγα χρόνια μετά, την περίοδο των καταρρεύσεων των καθεστώτων του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ το 1989-'91, επιχειρούσε να παρουσιαστεί ως παντοδύναμο προς τους λαούς και διακήρυσσε το «τέλος της Ιστορίας».
Σήμερα, αυτό το «τέλος» όχι μόνο δεν έχει έρθει, αλλά κάθε μέρα που περνάει, ολοένα και περισσότερο τα αξεπέραστα αδιέξοδα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού απειλούν το μέλλον της ανθρωπότητας, τη βυθίζουν ακόμα πιο βαθιά στην προϊστορία της, από την οποία πάσχισε να τη βγάλει το επαναστατικό κίνημα. Αποδεικνύεται πως τίποτε δεν έχει να προσφέρει στον κόσμο το σύστημα της εκμετάλλευσης, παρά μόνο φτώχεια, πείνα, δυστυχία, πολέμους και καταστροφή.
Το κεφάλαιο παίρνει την ιστορική ρεβάνς
Αν στην τρέχουσα συγκυρία, λοιπόν, η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος δεν μπορεί να κρυφτεί, κατά την περίοδο που εκκινούσαμε την οργανωμένη μας προσπάθεια ο καπιταλισμός αξίωνε να εμφανίζεται σαν ο αδιαμφισβήτητος «νικητής» και «θριαμβευτής». Ο καπιταλιστικός μονόδρομος αναγορευόταν σε κυρίαρχο δόγμα από το σύνολο σχεδόν των δυνάμεων της αριστεράς, που έσπευδαν να βαθύνουν ακόμα περισσότερο την προσαρμογή τους στο πλαίσιό του.
Έγκαιρα διαπιστώσαμε σε εκείνες τις συνθήκες πως ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης που διαμορφωνόταν σε βάρος των εργαζόμενων λαϊκών μαζών, καθώς και η γενικευμένη κρίση του συστήματος, συγκροτούσαν το υπόβαθρο μιας στρατηγικού χαρακτήρα επίθεσης του καπιταλισμού ενάντια στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαών, με στόχο την επαναθεμελίωση των ταξικών σχέσεων στη βάση της απόλυτης κυριαρχίας του κεφαλαίου. Ήταν μια πολιτική που ξεκίνησε από τη Θάτσερ και τον Ρίγκαν, αλλά διαφαίνονταν ήδη οι τάσεις παγκόσμιας επέκτασής της. Γι' αυτό και θεωρήσαμε πως το καθήκον που έμπαινε μπροστά μας εκ των πραγμάτων, από κοινού με την αναβάθμιση της κριτικής προς τον καπιταλισμό, δεν ήταν άλλο από το να καλέσουμε τον λαό να προετοιμαστεί για αυτά που βρίσκονταν προ των πυλών.
Από αυτή τη σκοπιά αντιμετωπίσαμε και την πολιτική λύση του ΠΑΣΟΚ, πίσω από το οποίο έτρεχε τότε να συρθεί σύσσωμη η αριστερά της χώρας μας. Ερμηνεύσαμε την άνοδό του στη διακυβέρνηση ως μια απόπειρα οικοδόμησης ενός αντιδραστικού συμβιβασμού, ανάμεσα στη μεγαλοαστική τάξη και τα μεσαία στρώματα, υπό την ηγεμονία της πρώτης και για τη διασφάλιση της κυριαρχίας της.
Σε αντίθεση με όλες τις πτέρυγες του ρεφορμισμού διεθνώς και στη χώρα μας, που στην γκορμπατσοφική περεστρόικα έβλεπαν «ανανέωση του σοσιαλισμού», ενώ σήμερα θρασύτατα παριστάνουν τους συνεπείς «παντός καιρού», εμείς αντιμετωπίσαμε αυτές τις εξελίξεις ως απόρροια των εσωτερικών αντιθέσεων της νεοαστικής κλίκας που κατείχε την εξουσία στην ΕΣΣΔ και της προσπάθειάς της να απαλλαγεί από το ψευδεπίγραφο «κομμουνιστικό» προσωπείο που μέχρι τότε ήταν αναγκασμένη να φοράει. Ήταν η σειρά των καθεστώτων του ανύπαρκτου σοσιαλισμού να πάρουν τη σκυτάλη της ολομέτωπης επίθεσης στο προλεταριάτο, που όλες τις προηγούμενες δεκαετίες είχαν φροντίσει να κρατάνε στη γωνία, υπονομεύοντας τις κατακτήσεις που πέτυχε την περίοδο που βρισκόταν στο τιμόνι αυτών των κοινωνιών.
Ήταν φυσικό και επόμενο, με βάση αυτά, να μην ξαφνιαστούμε από τα συγκλονιστικά γεγονότα του διαστήματος 1989-'91. Αντιθέτως, ζήσαμε την επιβεβαίωση των εκτιμήσεων που για χρόνια ολόκληρα διατυπώναμε αναφορικά με τον χαρακτήρα των καθεστώτων που κατέρρεαν. Μόνο που αυτό δεν συντελέστηκε με όρους ενίσχυσης των επαναστατικών διαθέσεων των μαζών, αλλά με όρους απελευθέρωσης των πιο αντιδραστικών και επιθετικών τάσεων του συστήματος. Διακρίναμε, επομένως, σε εκείνες τις εξελίξεις, την αφετηρία μιας άνευ προηγουμένου κλιμάκωσης της επίθεσης, η οποία συνεχίζεται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση μέχρι και τις μέρες μας.
Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2008, μάλιστα, συνετέλεσε στην απότομη επιτάχυνσή της και τη διεύρυνσή της σε στρώματα της κοινωνίας, με τα οποία όλο το προηγούμενο διάστημα το κεφάλαιο κατάφερνε να διατηρεί κάποιας μορφής «κοινωνικά συμβόλαια». Σε αντίθεση με τις τάσεις υποτίμησης της κρίσης ή και τις οικονομίστικες αναγνώσεις της, που έδιναν τον τόνο στον χώρο του κινήματος, την αντιμετωπίσαμε σαν έκφραση της γενικευμένης κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και σε άρρηκτη σχέση με την ιμπεριαλιστική του διάσταση. Γιατί ο συνολικός χαρακτήρας της κρίσης έγκειται ακριβώς στη συνάντηση της οικονομίας με την πολιτική, δηλαδή στη σύμπλεξη της κρίσης υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης με τη διαδικασία αναδιάταξης δυνάμεων στη γεωπολιτική σκακιέρα και τη διαπάλη για το ξαναμοίρασμα του κόσμου από τα ιμπεριαλιστικά κράτη.
Οι ιμπεριαλιστές συγκρούονται, οι λαοί απειλούνται
Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου απέκτησε δεσπόζουσα θέση στην αστική προπαγάνδα το θεώρημα της «παγκοσμιοποίησης». Οι ιθύνοντες έταζαν στους λαούς τη μετατροπή της γης σε «πλανητικό χωριό», έναν κόσμο «ειρήνης και ευημερίας». Η ποικιλώνυμη αριστερά, πρόθυμη όπως πάντα να ετεροκαθοριστεί από τα κυρίαρχα ιδεολογήματα, υιοθετούσε άκριτα αυτό το σχήμα ανάλυσης, πλασάροντάς το με τον όρο «ολοκληρώσεις».
Επιμείναμε τότε στη λενινιστική αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού και στη θεώρηση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος ως ιστορικά ξεπερασμένου, ανίκανου να παίξει τον οποιονδήποτε προοδευτικό ρόλο σε σχέση με την πορεία της ανθρωπότητας. Αποκαλύψαμε πως αυτό που επεδίωκε να συγκαλύψει το δόγμα περί «παγκοσμιοποίησης» δεν ήταν τίποτε άλλο πέρα από τη διαδικασία που είχε ξεκινήσει ήδη να συντελείται: την εκστρατεία επανακατάκτησης του κόσμου από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με προεξάρχοντα τον ρόλο της Δύσης -σε εκείνη τη φάση- και, κυρίως, των ΗΠΑ, που έχοντας αναδειχθεί σε μοναδική υπερδύναμη στον πλανήτη, έθεσαν στην πρώτη γραμμή τον στόχο της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Πολύ γρήγορα, άλλωστε, οι μάσκες των «φιλειρηνιστών» ιμπεριαλιστών έπεσαν και φάνηκε το πραγματικό πρόσωπο των γερακιών του πολέμου στις αιματοβαμμένες επεμβάσεις σε Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία και αλλού, που αποτελούσαν ταυτόχρονα και έμμεσες αναμετρήσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως χαρακτηριστικά αναδεικνύεται και στην περίπτωση του σημερινού πολέμου στην Ουκρανία, με την αντιπαράθεση των στρατηγικών αντιπάλων ΗΠΑ-Ρωσίας να είναι αυτή που δεσπόζει έναντι όλων των άλλων και να απειλεί να βάλει φωτιά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτή η ανάλυση για την κύρια αντίθεση εντός των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών καθόλου δεδομένη δεν ήταν και δεν είναι: από τότε μέχρι και σήμερα έχουν διατυπωθεί κάθε λογής εκτός τόπου και χρόνου εκτιμήσεις από αστούς και προοδευτικούς αναλυτές, για τη Ρωσία που θα βρισκόταν σε θέση εταίρου ή ακόμα και «υπηρέτη» της Δύσης, για την ανάδειξη της Κίνας σε ηγεμονική δύναμη στον κόσμο, για το «4ο Ράιχ» του γερμανικού ιμπεριαλισμού που θα κυριαρχούσε, μέχρι και για τον καθοριστικό ρόλο που έμελλε να διαδραματίσει διεθνώς η Ιαπωνία!
Η οργάνωσή μας έδωσε μεγάλη σημασία στην ερμηνεία της πραγματικής κατάστασης που σε μια πορεία διαμορφωνόταν στον κόσμο, γεγονός που την οδήγησε σε μια σειρά εκτιμήσεων για την αναντιστοιχία στόχων και μέσων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, την πορεία ανασυγκρότησης του ρώσικου υπό τον Πούτιν, την ανάγνωση της συνθήκης του Μάαστριχτ, της μετεξέλιξης της ΕΟΚ σε ΕΕ και της ίδρυσης της ΟΝΕ σαν μια προσπάθεια των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών -με δεδομένες τις αντιθέσεις τους- να διεκδικήσουν έναν πιο αναβαθμισμένο ρόλο στα παγκόσμια πράγματα, τις κινήσεις της Κίνας για τον μετασχηματισμό της από ιμπεριαλιστικό παίκτη περιφερειακής εμβέλειας σε δύναμη με παγκόσμιες δυνατότητες.
Σε όλη μας τη διαδρομή αντιταχθήκαμε αποφασιστικά στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και δεν σταματήσαμε ούτε στιγμή να προωθούμε πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, παρά την απροθυμία της πλειονότητας των δυνάμεων της αριστεράς, των οποίων οι αναλύσεις οδηγούσαν στην -επί της ουσίας- απόσυρση από αυτό το πεδίο ή στη συμμετοχή με όρους συρσίματος. Αναδεικνύαμε σε κάθε ευκαιρία τον τυχοδιωκτικό ρόλο της υποτελούς ντόπιας άρχουσας τάξης, που εμπλέκει τη χώρα στα φιλοπόλεμα σχέδια των ιμπεριαλιστικών αφεντικών της και τη μετατρέπει σε στρατιωτικό προγεφύρωμα. Με όλη μας τη φωνή προπαγανδίζαμε την υπόθεση της ειρήνης, της φιλίας, της αλληλεγγύης του κόσμου της δουλειάς σε όλες τις χώρες και την ανάγκη οικοδόμησης αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου Πάλης των λαών της περιοχής μας ενάντια στον πόλεμο και τον εθνικισμό, κατεύθυνση που θέτουμε ιδιαίτερα έντονα από την περίοδο που οι ιμπεριαλιστές επέδραμαν στα Βαλκάνια και κομμάτιαζαν το ματωμένο σώμα της Γιουγκοσλαβίας.
Την υπόθεση του προλεταριακού διεθνισμού παλεύουμε, εξάλλου, να την υπηρετούμε και έμπρακτα, αναπτύσσοντας σχέσεις σε διεθνές επίπεδο με μια σειρά από κόμματα και οργανώσεις που κινούνται σε επαναστατική κατεύθυνση. Κορυφαία κατάκτηση σε αυτό το κεφάλαιο είναι οι σχέσεις βαθιάς φιλίας και συντροφικότητας που έχουμε οικοδομήσει εδώ και δεκαετίες με το αδελφό μας κόμμα στην Τουρκία, το TKP/ML.
Για το ΚΚΕ(μ-λ), αν από τη μια ο αντικαπιταλιστικός αγώνας καθοδηγεί την πάλη και τους στόχους του ως κομμουνιστική οργάνωση, από την άλλη -και σε σχέση αλληλεπίδρασης- ο αντιιμπεριαλιστικός προσανατολισμός της πάλης εκτείνεται σε όλες τις πτυχές του αγώνα που διεξάγουν οι λαϊκές μάζες για εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, μιας και αναγνωρίζουμε ότι η οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση της χώρας μας από τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους βάζει τη σφραγίδα της σε όλα τα πεδία, από τα αντιλαϊκά μέτρα, το οικονομικό μοντέλο της αποβιομηχάνισης και του παραρτήματος των ξένων μονοπωλίων που χαρακτηρίζει τον ελληνικό καπιταλισμό, μέχρι και τη χρήση της χώρας ως μιας απέραντης αμερικανοΝΑΤΟϊκής βάσης. Ακόμα περισσότερο, πιστεύουμε πως αποτελεί ζωτικό, αναπόσπαστο συστατικό της επαναστατικής προοπτικής του λαϊκού μας κινήματος. Κανένα σοσιαλιστικό μέλλον δεν μπορεί να χτίσει η εργατική τάξη στον τόπο μας χωρίς την έξοδο από ΝΑΤΟ και ΕΕ, το διώξιμο των βάσεων, την κατάκτηση του στόχου της Ανεξαρτησίας. Στόχος που ανοίγει τον δρόμο και είναι αλληλένδετος με αυτόν του Σοσιαλισμού, μπορεί να κατακτηθεί μόνο επαναστατικά, με υποκείμενο την εργατική τάξη και υπό την ηγεμονία της στην ευρύτερη εργατολαϊκή συμμαχία. Στόχος και πραγματικότητα, παράλληλα, που θα κατοχυρωθεί ολόπλευρα μόνο με το πέρασμα στον σοσιαλισμό και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας.
Ιδιαίτερη έκφραση αυτού του προσανατολισμού αποτελεί και η διαχρονική στάση Αποχής που τηρούμε από τον ιμπεριαλιστικό θεσμό των Ευρωεκλογών, από την πρώτη πραγματοποίησή τους στην Ελλάδα το 1984, καλώντας τον λαό και τη νεολαία να γυρίσουν την πλάτη στο οικοδόμημα των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, κόντρα στην εκλογολαγνεία της υπόλοιπης αριστεράς, που σέρνεται άνευ όρων και συστηματικά στην εκλογική αυτή φάρσα.
Αντίσταση-Διεκδίκηση-Αναμέτρηση: ανάγκη των καιρών και θεμέλιο της προοπτικής
Στις συνθήκες των αρνητικών συσχετισμών που διαμόρφωσε η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος, αναδείξαμε ως το κορυφαίο και πρωταρχικό καθήκον την Αντίσταση της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας στην ολομέτωπη επίθεση των δυνάμεων του συστήματος, καθώς και τη Διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, που αναιρούνται από την πολύχρονη επέλαση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Είναι διαδικασίες αλληλοσυμπληρούμενες, που απαιτούν στόχους πάλης που ανταποκρίνονται στις λαϊκές ανάγκες για ψωμί, δουλειά, σπουδές, ελευθερίες, την οικοδόμηση εστιών αντίστασης και διεκδίκησης σε χώρους δουλειάς, σπουδών και ζωής των λαϊκών μαζών, την προώθηση των κατάλληλων μορφών πάλης που αντιστοιχούν στο περιεχόμενό της, αλλά και τη συγκρότηση μέσα στον αγώνα και για τον αγώνα των απαραίτητων οργάνων πάλης.
Τη γραμμή της Αντίστασης και της Διεκδίκησης, ευθύς εξαρχής την προσεγγίζαμε με διπλό τρόπο: ως γραμμή άμεσης αντιμετώπισης των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων, αλλά και ως το μοναδικό πεδίο τροποποίησης των συσχετισμών και ως εκ τούτου διαμόρφωσης των απαντήσεων του μέλλοντος. Κόντρα σε λογικές διαφυγής με τα κάθε λογής μεγαλεπήβολα σχέδια επί χάρτου που κυριαρχούν στην ποικιλώνυμη αριστερά, καταλήγοντας στις γνωστές προσγειώσεις στον κυβερνητισμό και τον εκλογικό κρετινισμό, εμείς δεν βλέπουμε άλλο δρόμο που να οδηγεί στην προοπτική του κινήματος, πέραν αυτού της συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων μέσα από μια ολόκληρη πορεία πάλης.
Γι' αυτό και από το 2004 διατυπώσαμε το σύνθημα του Μετώπου Αντίστασης, που εξειδικεύσαμε στη συνέχεια σε Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης, θέτοντας το καθήκον της συνένωσης των ποικίλων εστιών πάλης σε ένα ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο.
Γι' αυτό και από τις αρχές της δεκαετίας του '90, εισαγάγαμε τη λογική και πρακτική της Κοινής Δράσης των δυνάμεων με αναφορά στην αριστερά και το κίνημα, που μέχρι τότε φάνταζε σχεδόν αδιανόητη στον «χώρο». Γιατί μέσα από αυτή την πολιτική τακτική βλέπουμε τη δυνατότητα να ευνοείται η κίνηση των μαζών, με τη συγκέντρωση και τον πολλαπλασιασμό δυνάμεων γύρω από κρίσιμους στόχους πάλης, ενώ παράλληλα οικοδομούνται οι όροι του Μετώπου, αλλά και της προώθησης απαντήσεων στο ζήτημα της πολυδιάσπασης της αριστεράς που κληροδότησε η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος.
Δεν κρύψαμε, επομένως, ποτέ ότι η συμμετοχή μας στο κίνημα «κοιτάει μπροστά» και επιδιώκουμε να υπηρετεί ένα ορισμένο πολιτικό στίγμα Αναμέτρησης, ενάντια στις λογικές συνδιαλλαγής με το σύστημα, τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και τα εμπόδια που θέτει η πολύχρονη αστική και ρεφορμιστική κυριαρχία στο ξεδίπλωμα αποτελεσματικών αγώνων. Έκφραση αυτής της αντίληψης ήταν ο κάθετος διαχωρισμός μας από τη λύση ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία ενσωματώθηκαν οι κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου, με την πλειοψηφία των δυνάμεων του κινήματος να ακολουθούν μια πολιτική ουράς και υποταγής, καθώς και η στάση αποχής που κρατήσαμε από το κάλπικο δημοψήφισμα του 2015.
Εμπνεόμαστε από το κομμουνιστικό κίνημα - Εξοπλιζόμαστε με συμπεράσματα για το αύριο
Από την πρώτη στιγμή η οργάνωσή μας έδωσε τη μάχη της υπεράσπισης της προσφοράς του κομμουνιστικού κινήματος του προηγούμενου αιώνα. Μια υπόθεση καθόλου εύκολη, αφού είχε να αντιμετωπίσει μια ολόκληρη εκστρατεία λάσπης από την πλευρά των δυνάμεων του συστήματος και την πλήρη προσχώρηση του συνόλου σχεδόν της αριστεράς στην αστική προπαγάνδα. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, μιας και την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Ακόμα περισσότερο, όταν ακόμα και ως νικητές, οι εκμεταλλευτές όπου γης δεν μπορούν να απαλλαχτούν από τους εφιάλτες που τους προκάλεσε η ύπαρξη και η δράση ενός παγκόσμιου κινήματος που αμφισβήτησε εκ βάθρων την εξουσία και τα προνόμιά τους. Ενός κινήματος που έφερε τις μάζες στο προσκήνιο της ιστορίας, τους έδωσε ρόλο και δικαιώματα.
Πιο ιδιαίτερα, υπερασπιστήκαμε και αξιοποιήσαμε την πολιτική κληρονομιά του μ-λ ρεύματος, από το οποίο προερχόμαστε, ως της πρώτης απόπειρας αντιπαράθεσης στον ρεβιζιονισμό και στην ανατροπή της επαναστατικής κατεύθυνσης που συντελέστηκε στα μέσα της δεκαετίας του '50 στην ΕΣΣΔ.
Ταυτόχρονα, θέσαμε το καθήκον της αποτίμησης των όρων και των αιτιών της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ, την Κίνα και τις υπόλοιπες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ως όρο για την εκ νέου προβολή με πειστικό τρόπο του σοσιαλιστικού οράματος στις μάζες και τη διαμόρφωση μιας σύγχρονης κομμουνιστικής φυσιογνωμίας και κατεύθυνσης, που θα εδράζεται στα διδάγματα που θα αντλήσουμε από το ιστορικό αυτό πισωγύρισμα.
Θεωρώντας το ζήτημα αυτό ακόμα κατά βάση «ανοιχτό», μέσα από ένα σύνολο επεξεργασιών και τοποθετήσεων, το ΚΚΕ(μ-λ) κατέκτησε σημαντικές θέσεις, που χρειάζεται να αξιοποιηθούν και να βαθύνουν περαιτέρω:
- Για την ύπαρξη ανταγωνιστικών αντιθέσεων στον σοσιαλισμό και τη συνέχιση της ταξικής πάλης στη σοσιαλιστική κοινωνία. Για την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος ως αποτέλεσμα της αρνητικής έκβασης αυτής της πάλης για το προλεταριάτο.
- Για τη δυνατότητα σχηματισμού νέων εκμεταλλευτικών στοιχείων μέσα από τη λειτουργία και τις αντιφάσεις της μεταβατικής κοινωνίας.
- Για τον σοσιαλισμό ως μακροχρόνια διαδικασία κοινωνικών μετασχηματισμών σε κομμουνιστική κατεύθυνση, σε διάσταση με τη θεώρηση του ως προκατασκευασμένου μοντέλου.
- Για τον ρόλο της εργατικής τάξης ως φορέα αυτών των μετασχηματισμών.
- Για την αναγκαιότητα να περιορίζεται ο ρόλος του κράτους και να διευρύνονται τα πεδία της προλεταριακής δημοκρατίας.
- Για τη ΜΠΠΕ στην Κίνα ως ιστορικό βήμα της πάλης των μαζών ενάντια στην καπιταλιστική παλινόρθωση, με το εύρος των ζητημάτων που έθεσε προς απάντηση να προδιαγράφουν τη βάση για το άνοιγμα ενός νέου, δεύτερου κύκλου του κομμουνιστικού κινήματος.
Η εργατική τάξη κρατάει στα χέρια της το μέλλον
Σε πείσμα των αστικών αφηγημάτων περί του «τέλους της ταξικής πάλης», καθώς και των πάσης φύσεως ρεφορμιστικών θεωρημάτων για την εξαφάνιση της εργατικής τάξης από τις τεχνολογικές καινοτομίες ή για το «ξεχείλωμά» της σε βαθμό αναίρεσης της ιδιαίτερης υπόστασής της και του ρόλου της, το ΚΚΕ(μ-λ) διατύπωσε με κατηγορηματικό τρόπο την άποψη ότι η εργατική τάξη είναι η μόνη ως το τέλος επαναστατική τάξη της κοινωνίας, γεγονός που προκύπτει από τη θέση της στην παραγωγή. Η ιστορική της αποστολή δεν εξαντλείται στην επαναστατική ανατροπή της αστικής τάξης, αλλά επεκτείνεται στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας. Και βασικό συμπέρασμά μας από την αποτίμηση της παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες είναι το ότι ο βαθμός κατάκτησης, από τη μεριά της, της «αρμοδιότητας της αρμοδιότητας» και της διεύθυνσης της κοινωνίας, θα κρίνει το προχώρημα ή όχι αυτής της υπόθεσης.
Κεντρικό ζήτημα της εποχής μας αποτελεί η εκ νέου συγκρότηση της εργατικής τάξης ως τάξης για τον εαυτό της. Σε διαλεκτική σχέση με αυτή τη διαδικασία θα προωθείται η ανασυγκρότηση-ανασύσταση του κομμουνιστικού κινήματος που απαιτούν οι καιροί.
Σε συνάρτηση με τα παραπάνω προσεγγίσαμε από καταβολής μας και το μεγάλο θέμα της οικοδόμησης του κόμματος της εργατικής τάξης, μακριά από αντιλήψεις που το αντιμετώπιζαν ως στενά οργανωτικό ή ζήτημα των κατάλληλων αποφάσεων που πρέπει να παρθούν, ανεξάρτητα από τη σχέση με την τάξη.
Στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις!
Την αντίληψη αυτή μπορούμε να πούμε πως την έχουμε εγγράψει στον «γενετικό μας κώδικα». Αποτέλεσε και αποτελεί βασική καθοδηγητική αρχή όλης μας της διαδρομής, στη βάση και των διδαγμάτων που μας παρέχει ο κύκλος του κομμουνιστικού κινήματος που έκλεισε.
Θεωρούμε αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο αυτής της οργάνωσης το ότι από την ίδρυσή της φρόντισε να ξεκόψει από τη λογική της αναζήτησης «κέντρων» που χαρακτήριζε το παρελθόν, καθώς και από την τάση προσμονής θεωρητικών και πρακτικών απαντήσεων από κάπου «έξω».
Προωθούμε στην πράξη τη «στήριξη στις δυνάμεις μας» σε όλα τα επίπεδα:
- το οικονομικό, με τη διαχρονική άρνησή μας να εισπράξουμε τα ποσά της κρατικής χρηματοδότησης ή των πάσης φύσεως χορηγιών,
- το πολιτικό-ιδεολογικό, με την παραγωγή επεξεργασιών και γραμμής με βάση τα εργαλεία σκέψης και ανάλυσης που διαθέτουμε και τα εκάστοτε ζητήματα που τίθενται, μακριά από τη λογική της προσφυγής σε «έτοιμα σχήματα», είτε αντιγράφοντας δογματικά -αντιδιαλεκτικά τους κλασσικούς, είτε (και όπως συνηθίζεται από την πλειοψηφία της αριστεράς) στις «δεξαμενές σκέψης» του καπιταλιστικού συστήματος,
- στο πεδίο του κινήματος, με την επιμονή μας στην οργάνωση και τη μαζικοποίηση των αγώνων, χωρίς να υποκύπτουμε στη λογική του «κόλπου» και της αναζήτησης «ιστορικών ευκαιριών» και ρόλων εντός των θεσμών και των μηχανισμών του συστήματος.
Αντί επιλόγου
40 χρόνια μετά, αισθανόμαστε περισσότερο από ποτέ δικαιωμένοι για την επιλογή που κάναμε τότε, να τραβήξουμε αυτόν τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο. Η ίδια η ζωή επιβεβαίωσε, άλλωστε, όλες τις εκτιμήσεις στις οποίες βασίσαμε αυτή την επιλογή. Αισθανόμαστε, λοιπόν, περισσότερο από ποτέ δικαιωμένοι για την πολύχρονη συμβολή μας στην ταξική πάλη, για το σώμα των πολιτικών και ιδεολογικών μας θέσεων. Ακόμα περισσότερο, και τώρα, όπως και τότε, νιώθουμε εντελώς σίγουροι για την άποψη ότι η συγκρότηση αυτόνομου μαζικού επαναστατικού κινήματος στην εποχή μας είναι αναγκαία και δυνατή, καθώς και για την αναγκαιότητα και δυνατότητα της οικοδόμησης μιας μαχητικής κομμουνιστικής οργάνωσης που θα υπηρετεί αυτή την κατεύθυνση σε σύνδεση με την ταξική πάλη.
Μπορούμε να νιώθουμε, όμως, πλήρεις και επαρκείς; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική. Και όχι μόνο γιατί διαπιστώνουμε και θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τις ελλείψεις, τις αδυναμίες και τις καθυστερήσεις μας. Αλλά, κυρίως, γιατί η υπόθεσή μας έρχεται από μακριά και πάει μακριά. Η αναμέτρηση, συνεπώς, με τον «εαυτό» μας, αποτελεί για εμάς μόνιμο και διαρκές καθήκον.
