Τιμάμε τη 40χρονη πάλη του ΚΚΕ(μ-λ)
Ενάντια στην εξαθλίωση, τον άδικο πόλεμο, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση - Για την ανάπτυξη μαζικών αγώνων και επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος
Όλο και πιο έντονη είναι η δημόσια αντιπαράθεση των κέντρων της Δύσης για το πώς θα συνεχιστεί η σύγκρουση με τη Ρωσία με βάση τις εξελίξεις του πολέμου στην Ουκρανία, ενός πολέμου που προσεγγίζει ένα νέο όριο, όπως αυτό προσδιορίζεται από τις επιτυχίες της Ρωσίας στο πολεμικό πεδίο. Αυτές οι επιτυχίες απαιτούν η γραμμή της έντασης και συνέχισης του πολέμου, που ως τώρα έχουν οι ΗΠΑ, να κλιμακωθεί σε γραμμή διεύρυνσης και διάχυσης της πολεμικής σύγκρουσης. Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, πριν από όλα οι «μεγάλοι χαμένοι» και σε όλα τα επίπεδα Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, αλλά και κέντρα εντός των ΗΠΑ, ανησυχούν και αναζητούν τη δυνατότητα ενός κάποιου συμβιβασμού. Οι ανησυχίες τους αυτές καθόλου δεν έχουν να κάνουν με το αίμα και την καταστροφή που πληρώνει ο ουκρανικός λαός, με τη φτώχεια και τις μεγαλύτερες απειλές που αντιμετωπίζουν ήδη οι λαοί της περιοχής και όλου του κόσμου. Τέτοιες «ευαισθησίες» είναι ασύμβατες και ξένες με τη φύση του ιμπεριαλισμού, που θεωρεί «φυσικό νόμο» το μακέλεμα και τη δυστυχία των λαών, στον βαθμό που υπηρετούνται τα συμφέροντά του. Όμως, από τη μια οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές «πληρώνουν» το κόστος του πολέμου στις τιμές της ενέργειας και όχι μόνο, ενώ ταυτόχρονα συμπιέζεται πολύ η όποια στρατηγική υπόστασή τους και μπαίνει σε νέες περιπέτειες το εγχείρημά τους, η ΕΕ. Από την άλλη, κέντρα των ΗΠΑ διαπιστώνουν ξανά ότι δεν έχουν εξασφαλίσει τις βασικές προϋποθέσεις (στρατηγικές συμμαχίες-πυρηνικά) επικράτησης σε έναν γενικευμένο όλεθρο και κάθε άλλο παρά έχουν «ουδετεροποιήσει» την Κίνα.
Ωστόσο, το επίπεδο του ανταγωνισμού δεν επιτρέπει «επιστροφή» στις συνθήκες πριν την 23η Φεβρουαρίου και ήδη από τις ΗΠΑ αναζητούνται νέες εστίες πολέμου, που θα εντείνουν την πίεση στον ρώσικο ιμπεριαλισμό και θα σέρνουν τους Ευρωπαίους συμμάχους. Το μπλοκάρισμα του ταξιδιού Λαβρόφ στη Σερβία είναι ενδεικτικό και του επιπέδου που βρίσκεται η αντιπαράθεση, αλλά και της θερμότητας που η αντιπαράθεση αυτή έχει διαμορφώσει στο εύφλεκτο Βαλκανικό πεδίο.
Οι ταλαντεύσεις αυτές δεν επιδρούν, ωστόσο, στην πρακτική της κυβέρνησης της ΝΔ, που συνεχίζει στη βάση της γραμμής της υπηρέτησης των ΗΠΑ και των επιδιώξεών τους στην περιοχή. Γι’ αυτό εν μέσω αυτών των αναζητήσεων των «μεγάλων παικτών», η κυβέρνηση αποφάσισε την αποστολή αρμάτων και βαρύ οπλισμού στην Ουκρανία, συνεχίζοντας την σε κάθε επίπεδο ανακήρυξη της χώρας σε προκεχωρημένο φυλάκιο των αμερικανοΝΑΤΟϊκών στην περιοχή, σε χώρα που είναι στην «πρώτη γραμμή» της πολεμικής περικύκλωσης της Ρωσίας. Παράλληλα με αυτή την πολιτική, συνεχίζεται και εντείνεται η αγριότητα ενάντια στον λαό και στη νεολαία, όπως πολύ χαρακτηριστικά έδειξε και δείχνει η παρατεταμένη εισβολή και επιδρομή των ΜΑΤ ενάντια στους φοιτητές του ΑΠΘ.
Το μέγα ζήτημα για την αστική τάξη της χώρας ήταν και παραμένει ο αντιδραστικός ανταγωνισμός της με την αστική τάξη της Τουρκίας. Στις συνθήκες του πολέμου στην Ουκρανία και των απαιτήσεων που αυτός βάζει για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, και οι δύο αστικές τάξεις θεωρούν πως έχουν την «ευκαιρία» τους να προωθήσουν τα αιτήματά τους για τους ρόλους τους και την «αναβάθμισή» τους στην περιοχή. Σε αυτή τη βάση, η όξυνση στην αντιδραστική αντιπαράθεσή τους επανέρχεται με «αντίθετους» ρόλους της κάθε μίας. Η Τουρκία «πουλάει» τη γεωστρατηγική της αξία ως χώρα της Μαύρης Θάλασσας και φραγμού στη Ρωσία, με τον ρόλο του «άτακτου παιδιού» που απαιτεί με εντάσεις και αναστατώσεις να είναι αυτή η προτιμητέα από τις ΗΠΑ στη ΝΑ Μεσόγειο κόντρα στο αμερικάνικο σχέδιο των «3+1», να κατοχυρώσει ρόλο στην Κύπρο αλλά και στα Βαλκάνια. Η ελληνική πλευρά υπερασπίζεται το «3+1», διεκδικεί την «αναβάθμισή» της στα Βαλκάνια, κάνοντας την Αλεξανδρούπολη αμερικάνικη βάση και συνολικά με τον ρόλο του «καλού παιδιού» επιδιώκει να έχει αυτή την εύνοια και την προτίμηση των ΗΠΑ. Μέσα σε αυτό τον αντιδραστικό ανταγωνισμό, προβάλλει ξανά το ζήτημα της «μοιρασιάς» του Αιγαίου από τη μια με τον μεγαλοϊδεατισμό της «γαλάζιας πατρίδας» και από την άλλη με τους μαξιμαλισμούς της «ελληνικής λίμνης». Είναι ένα ζήτημα που αποτελεί εργαλείο όξυνσης των εθνικισμών και των αντιδραστικών πολιτικών και στις δύο χώρες και αιτία αναπαραγωγής των ατελείωτων εξοπλισμών που πληρώνουν οι δύο λαοί. Ένα ζήτημα που χρησιμοποιείται για την αναβάθμιση της αμερικανοΝΑΤΟϊκής επικυριαρχίας και στις δύο χώρες. Ένα ζήτημα που οι μόνοι που δεν πρόκειται και δεν θέλουν να το λύσουν σύμφωνα με τα συμφέροντα των δύο λαών, είναι οι αστικές τάξεις και οι ιμπεριαλιστές πάτρωνές τους. Και είναι πραγματικά θλιβερό, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνο και για τους δύο λαούς, ότι η ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αναζητούν «απαντήσεις» στο ζήτημα αυτό -αλλά και συνολικά στον αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό- σε μια «άλλη πολιτική» της αστικής τάξης, μάλλον πιο «σθεναρή», πιο «πατριωτική» έναντι της «επιθετικότητας της Τουρκίας»!
Ένα τέτοιο πνεύμα «σθένους» εξέφρασε και η ομιλία Καραμανλή, που έγινε πολιτικό γεγονός τις προηγούμενες μέρες. Στην πραγματικότητα, η ομιλία αυτή ασχολήθηκε με το μοναδικό ζήτημα στο οποίο έχει μια… σχετική και περιορισμένη αρμοδιότητα η πολιτική της αστικής τάξης της χώρας: με το ζήτημα της ισορροπίας της διπλής της εξάρτησης (ΗΠΑ-Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές), για να επισημάνει ότι έχει γείρει πολύ υπέρ των πρώτων (ΗΠΑ) και σε αυτή τη βάση να προτείνει μια διόρθωση υπέρ των Ευρωπαίων και τη «μείωση» του ρόλου του «καλού παιδιού» έναντι των ΗΠΑ, μαζί με τη «σκλήρυνση» της στάσης απέναντι στην Τουρκία. Η πραγματική αξία της ομιλίας ήταν ότι απηχούσε (εξ αντικειμένου ή και εξ υποκειμένου) τις ευρωπαϊκές ανησυχίες για τη χώρα και την περιοχή και τις συνθήκες που διαμορφώνονται υπέρ των ΗΠΑ, με βάση όλες τις εξελίξεις με επίκεντρο το Ουκρανικό.
Σε αυτή τη βάση, εξάλλου, είναι και η διπλή γερμανική επίσκεψη (Σόλτς και ο υπουργός Οικονομικών Λίντνερ) στη χώρα τις μέρες αυτές. Θέλει να θυμίσει ότι το «υπερωκεάνιο που στρίβει αργά» έχει πολλούς όρους ελέγχου της χώρας αυτής, που η οικονομία της είναι παράρτημα (και) των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και το «χρέος» της και οι όροι δανεισμού της ορίζονται καθοριστικά από το Βερολίνο. Και όλα αυτά στις σημερινές συνθήκες του πολέμου και της γενικευμένης κρίσης, που απειλούν με νέες περιδινήσεις τη χώρα και αποτελούν αναμφίβολα κρίσιμα εργαλεία και όρους παρέμβασης στη χώρα του γερμανικού ιμπεριαλισμού.
40 χρόνια πάλης του ΚΚΕ(μ-λ)
Συμπληρώνονται αυτόν τον Ιούνη 40 χρόνια από τη συνδιάσκεψη ανασυγκρότησης του ΚΚΕ(μ-λ). Ήταν μια συνδιάσκεψη που στάθηκε απέναντι στην κατάσταση διάλυσης που είχε επικρατήσει στην Οργάνωση και θεμελίωσε ιδεολογικά και πολιτικά την ανάγκη και τη δυνατότητα ύπαρξης αυτόνομου επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στη βάση των πραγματικών δεδομένων της εποχής μας. Μια συνδιάσκεψη πραγματικά πρωτοπόρα, κόντρα στο κλίμα παραίτησης και διάλυσης που καλλιεργούσαν και επέβαλλαν οι διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις εκείνης της περιόδου. Μια συνδιάσκεψη που οι αποφάσεις της, 40 χρόνια μετά, έχουν πολλά να πουν στις σημερινές συνθήκες της γενικευμένης επίθεσης στο προλεταριάτο και στους λαούς, στις συνθήκες της κλιμάκωσης της βαρβαρότητας και των αδιεξόδων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Έχουμε, συνεπώς, κάθε λόγο να τιμήσουμε τη 40χρονη επέτειό μας! Έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε περήφανοι για αυτή την επέτειο και για όλη μας τη διαδρομή σε αυτές τις δεκαετίες. Να είμαστε υπερήφανοι που αυτά τα 40 χρόνια σταθήκαμε απέναντι στο κυρίαρχο ρεύμα συμβιβασμού και παραίτησης και οικοδομήσαμε θεωρητικά, ιδεολογικά και πολιτικά μια ολόκληρη και σπουδαία βάση, πάνω στην οποία μπορεί να συγκροτηθεί και να αναπτυχθεί το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα που απαιτεί η εποχή μας. Να είμαστε υπερήφανοι που σε όλες αυτές τις δεκαετίες πρωτοστατήσαμε και βρεθήκαμε μέσα στους μικρούς και μεγάλους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Να είμαστε υπερήφανοι για ό,τι συγκροτήσαμε και κατακτήσαμε ως τώρα, στηριγμένοι αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις, με μοναδικό στήριγμα τον λαό και την εμπιστοσύνη μας σε αυτόν και στη μαζική πάλη.
Ταυτόχρονα, οι σημερινές συνθήκες είναι τέτοιες, ώστε η επέτειός μας να είναι πρόκληση και ευθύνη. Πρόκληση και ευθύνη για να διεκδικήσουμε αναβαθμισμένο ρόλο στην ταξική πάλη. Πρόκληση και ευθύνη για να φτάσουμε και να συνδεθούμε πλατιά με τους εργαζόμενους και τη νεολαία, παλεύοντας για τη συγκρότηση αντιστάσεων και μαζικών αγώνων απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και τον πόλεμο. Πρόκληση και ευθύνη για να γίνουν πιο αποφασιστικά βήματα συγκέντρωσης και συγκρότησης δυνάμεων στην επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση.
Σε αυτή τη βάση θα τιμήσουμε και στα δύο φύλλα της Προλεταριακής Σημαίας του φετινού Ιούνη την επέτειο των 40 χρόνων και στην επέτειο αυτή θα αφιερωθούν μια σειρά εκδόσεις που θα πραγματοποιήσουμε τους επόμενους μήνες.
Σε αυτή τη βάση είναι και οι αποφάσεις του Καθοδηγητικού Οργάνου, που συγκλήθηκε στις 28-29/5. Αυτές οι αποφάσεις στην πρώτη γραμμή των άμεσων καθηκόντων θέτουν την ανάληψη-συγκρότηση πλατιών πρωτοβουλιών πάλης πανελλαδικά, ενάντια στην ακρίβεια και τη φτώχεια που πνίγει τον λαό και τη διοργάνωση μαζικών αντιπολεμικών-αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων, με αφορμή την επικείμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη στο τέλος του Ιούνη.
