«Για μας, συνεπώς, είναι καθαρό ότι η διέξοδος δεν μπορεί να είναι άλλη, από την σύνδεση με την ταξική πάλη, όπως αυτή υπάρχει και τα καθήκοντα που βάζει. Και βεβαίως αυτή η σύνδεση, δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη διαμόρφωση από το κόμμα, εκείνων των πολιτικών όρων, που μας συνδέουν με αυτά τα καθήκοντα».
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το μικρό απόσπασμα από το εισηγητικό κείμενο των «πέντε» για την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ(μ-λ) το 1982, αποτελεί τη βασική θέση διαφοροποίησης των μελών και στελεχών του τότε ΚΚΕ(μ-λ) που αποφάσισαν να απεγκλωβιστούν από το τέλμα της πρώην καθοδηγητικής ομάδας, να διαχωριστούν από τις «νεορεφορμιστικές αντιλήψεις, του ενδοτισμού στην πίεσή τους και του λιγκβιταρισμού» και να συγκροτηθούν σαν «συγκεκριμένος πολιτικός οργανισμός και όχι σαν χώρος μελέτης».
Αποτελεί (θέλαμε και θέλουμε να αποτελεί), επίσης, τον βασικό άξονα συγκρότησης και δράσης της οργάνωσής μας, όλα αυτά τα σαράντα χρόνια. Θεωρούμε ότι ο βαθμός ανταπόκρισης σ’ αυτόν τον άξονα είναι και το μέτρο για να κρίνουμε τη σαραντάχρονη πορεία μας. Η σύνδεση και η εμπλοκή μας στην ταξική πάλη απαιτεί ιδεολογικές επεξεργασίες, πολιτικές θέσεις και γραμμή πάλης, αλλά και μια οργάνωση η οποία συγκροτείται στην κατεύθυνση της συνεχούς προώθησης αυτής της γραμμής μέσα στις μάζες. Γιατί η ταξική πάλη είναι το πεδίο όπου συντελείται η κοινωνική εξέλιξη και οι μάζες είναι το υποκείμενο που την πραγματοποιεί. Η κομμουνιστική οργάνωση είναι αυτή η οποία «διαβάζοντας σωστά την ιστορία», καθώς αποτελεί -πρέπει να αποτελεί- πρωτοπόρο κομμάτι της τάξης, μπολιάζει, θέλει να μπολιάζει αυτή την πάλη με το «μικρόβιο» της αναμέτρησης και της ανατροπής του εκμεταλλευτικού συστήματος. Γιατί εκεί, μέσα στους ταξικούς αγώνες, γεννιούνται και αναπτύσσονται οι επαναστατικές ιδέες, συγκροτούνται και σφυρηλατούνται οι κομμουνιστές και οι κομμουνιστικές οργανώσεις.
Από τα πρώτα βήματά του, λοιπόν, το «νέο» ΚΚΕ(μ-λ) πάσχισε -και πιστεύουμε με όσες αδυναμίες και ανεπάρκειες, το κατόρθωσε- να βρίσκεται πάντα στο μετερίζι του αγώνα. Δεν έλειψε από καμιά πολιτική μάχη. Υπερασπίστηκε την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα ύπαρξης ανεξάρτητης κομμουνιστικής οργάνωσης. Προώθησε τη γραμμή της συγκρότησης των μαζών έξω από τις επιρροές και τις πιέσεις του συστήματος. Αντιπαρατέθηκε σε λογικές ενσωμάτωσης, υποταγής στην «παναριστερά», προτασεολογίες, αντιοργανωτικές αντιλήψεις, σε «κόλπα» υπέρβασης των δυσκολιών και ακτιβισμούς.
Έδωσε όλες του τις δυνάμεις για να αναπτύσσονται εστίες αντίστασης και διεκδίκησης, για να ξεσπούν αγώνες, για να προωθείται η γραμμή της πάλης μέσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Κινήθηκε στην κατεύθυνση της αναμέτρησης με το σύστημα και τις δυνάμεις του και όχι του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας. Με εμπιστοσύνη στις μάζες και όχι με τη γραμμή της «εκπροσώπησής» τους. Με την κατεύθυνση της κοινής δράσης για να ευνοηθούν οι αγώνες και όχι για να καλυφθούν μικροκομματικές επιδιώξεις. Ανέδειξε την αναγκαιότητα της αντίστασης στην καπιταλιστική επίθεση και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, της αλληλεγγύης των λαών (πρωτίστως της περιοχής μας) και του μετώπου πάλης τους ενάντια σε πόλεμο, εθνικισμό, ιμπεριαλισμό. Προσπάθησε να απλώσει τη δράση του σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Χωρίς να επιδιώκουμε μια συνολική καταγραφή της πάλης και της δράσης μας όλα αυτά τα σαράντα χρόνια (δεν θα μπορούσε να γίνει άλλωστε στα περιορισμένα πλαίσια αυτού του άρθρου), θα κάνουμε μια αντιπροσωπευτική αναδρομή που πιστοποιεί την εμπλοκή του ΚΚΕ(μ-λ) σε όλες τις μάχες που έδωσε η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία:
Στις εργατικές-αγροτικές-λαϊκές αντιστάσεις. Στον μακρόχρονο αγώνα των εργαζομένων της ΕΑΣ το 1992. Στις μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών ενάντια στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ τον Ιούνη του 1998, όπου έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην προετοιμασία του, τον συντονισμό του, την εξέλιξή του και όπου επιβεβαιώθηκε η πολιτική γραμμή, ότι οι αγώνες αναπτύσσονται, μαζικοποιούνται και πολιτικοποιούνται επάνω σε ζητήματα αιχμής και όχι σε προτάσεις, «οραματικά» αιτήματα και προγράμματα. Και στον αγωνιστικό αναβρασμό των εκπαιδευτικών τον Μάη του 2013, υποστηρίζοντας τη θέληση των δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών να σπάσει η επιστράτευση και να γίνει η απεργία μέσα στις εξετάσεις.
Στις αγροτικές κινητοποιήσεις και κυρίως αυτές του 1996, όπου πάλεψε το κεντρικό αίτημα για τιμές στο κόστος ζωής, προπαγάνδισε τον αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό και αντικυβερνητικό χαρακτήρα του αγώνα, αντιτάχθηκε στη διάσπαση των οργάνων πάλης των φτωχών αγροτών, υποστήριξε τη συνέχιση και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων στη βάση της αγωνιστικής διάθεσης της μεγάλης μάζας των αγροτών, (τη στιγμή που οι «στρατηγοί του κάμπου»-αγροτοπατέρες του ΚΚΕ νύχτα μάζευαν τα τρακτέρ τους) και στήριξε πολιτικά τους αγωνιζόμενους αγρότες με μαζική παρέμβαση της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στο μπλόκο της ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ.
Στην πάλη ενάντια στην αντιασφαλιστική επιδρομή που διαχρονικά αποτέλεσε σημαντικό στοιχείο της αντιλαϊκής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων. Κυρίως στις μαζικότατες απεργιακές διαδηλώσεις ενάντια στο νομοσχέδιο Γιαννίτση το 2001, αλλά και στις τρεις απεργιακές κινητοποιήσεις (2007-2008) ενάντια στο νομοσχέδιο Πετραλιά, με τη θέση ότι η ασφάλιση είναι συλλογικό και καθολικό δικαίωμα όλων των εργαζομένων, που το κατακτούν μέσα στην πάλη και δεν είναι ζήτημα «φιλολαϊκής διαχείρισης» («φέρτε πίσω τα κλεμμένα»).
Στους αγώνες της νεολαίας, όπως ιδιαίτερα εκδηλώθηκαν τη δεκαετία 1998-2008. Στις μαθητικές κινητοποιήσεις ενάντια στον νόμο Αρσένη, στην παρατεταμένη φοιτητική αναταραχή του ’06-’07 ενάντια στον νέο νόμο-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, καθώς και στη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, με αφορμή τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Στην πάλη ενάντια στην εξάρτηση, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, καθώς ζούμε σε μια χώρα βαθιά εξαρτημένη από ΗΠΑ και ΕΕ και η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα των τελευταίων χρόνων, κυρίως των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, έχει βάλει στο στόχαστρο χώρες και λαούς σαν αναλώσιμα μέσα για την απόκτηση γεωπολιτικής ισχύος έναντι των αντιπάλων ιμπεριαλιστών. Με πρωτοβουλίες, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις ενάντια στις αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις και τις συμφωνίες ανανέωσης και επέκτασής τους και ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον πόλεμο. Με ιδιαίτερη ένταση την περίοδο των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας την άνοιξη του 1999, με αντιπολεμικές αντιιμπεριαλιστικές επιτροπές σε πολλές πόλεις, που έπαιξαν έως και πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως η πρωτοβουλία για τον συμβολικό αποκλεισμό του λιμανιού της Θεσσαλονίκης από πολιτικούς, συνδικαλιστικούς φορείς και επιτροπές, στις 22 Μάη του 1999. Αλλά και κατά τη δεύτερη πολεμική εξόρμηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Ιράκ την άνοιξη του 2003, με ιδιαίτερο στοιχείο αυτή τη φορά την έκφραση αλληλεγγύης στην ιρακινή αντίσταση. Άξια να μνημονευτεί είναι η πρωτοβουλία ενάντια στην επίσκεψη Κλίντον στην Αθήνα τον Νοέμβρη του 1999, έκφραση της γραμμής μας για κοινή δράση, που συγκρότησε ένα μαζικό μπλοκ, απαίτησε να σπάσει η απαγόρευση της πορείας και χτυπήθηκε άγρια από την αστυνομία.
Σημαντική καμπή στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα ήταν οι 7ήμερες κινητοποιήσεις-διαδηλώσεις-εκδηλώσεις κατά τη σύνοδο κορυφής των χωρών της ΕΕ στη Χαλκιδική το καλοκαίρι του 2003. Η συγκρότηση της πρωτοβουλίας «Θεσσαλονίκη-Αντίσταση 2003», το κάμπινγκ της Επανομής, που ήταν ο χώρος αναφοράς της πρωτοβουλίας, με τα διεθνιστικά του χαρακτηριστικά, καθώς φιλοξένησε επαναστατικές οργανώσεις και δεκάδες αγωνιστές από όλο τον κόσμο.
Στην υπηρέτηση του διεθνιστικού καθήκοντος, όπως η διοργάνωση της Διεθνιστικής Συνάντησης Αντιβασικών Κινήσεων από όλο τον κόσμο στα Χανιά τον Σεπτέμβρη του 2003, η συνδιοργάνωση με το ΝΑΡ, το ΕΚΚΕ και το ΕΕΚ της Διεθνούς Αντιιμπεριαλιστικής Αντικαπιταλιστικής Συνάντησης το 2006 στο Πάντειο και η οργάνωση της Διεθνούς Αντιιμπεριαλιστικής Συνάντησης το 2009 στη Θεσσαλονίκη, στην επέτειο των δέκα χρόνων από τη ΝΑΤΟϊκή επέμβαση, με συμμετοχή οργανώσεων από τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο.
Σε όλες αυτές (και σε άλλες παρόμοιες) εκδηλώσεις, σταθερή είναι η παρουσία του αδελφού τουρκικού κόμματος TKP/ML, του οποίου τον αγώνα, που διεξάγεται σε δύσκολες συνθήκες παρανομίας, στηρίζει και προβάλλει με κάθε τρόπο η οργάνωσή μας. Οι συντροφικές σχέσεις των δύο οργανώσεων είναι εξαιρετικά σημαντικές για την ανάπτυξη της φιλίας και της κοινής πάλης των λαών Ελλάδας και Τουρκίας, με δεδομένο τον αντιδραστικό ανταγωνισμό των αστικών τάξεων των δύο χωρών, που πολλές φορές έφτασε στο σημείο βρασμού.
Στην έκφραση αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες, τους οποίους η οργάνωσή μας αντιμετωπίζει ως ταξικούς συμμάχους στον κοινό αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος. Συνδέει την αλληλεγγύη της με τον αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και διεκδικεί έγγραφα, άσυλο, ελεύθερη μετακίνηση, δικαίωμα στη δουλειά, δωρεάν περίθαλψη και ανθρώπινη στέγη για όλους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Μέσα από την ανάληψη πολλών πρωτοβουλιών σε όλη την Ελλάδα, με επιτροπές, επισκέψεις σε στρατόπεδα κράτησης, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και προώθηση της κοινής δράσης, που αρκετές φορές είχαν σοβαρά αποτελέσματα, όπως η πορεία που έγινε τον Απρίλη του 2016 στον Πειραιά.
Στην κεντρική πολιτική σκηνή, με την παρέμβαση σε όλες τις πολιτικές διεργασίες. Με τη συμμετοχή στις κοινοβουλευτικές εκλογές, όχι μέσα από έναν «κοινοβουλευτικό κρετινισμό» ή με την προσμονή «αριστερών» ή «μεταβατικών» κυβερνήσεων, αλλά αντιμετωπίζοντάς τες ως μια σημαντική πολιτική μάχη υποταγμένη στον εξωκοινοβουλευτικό αγώνα. Με την προβολή επίκαιρων συνθημάτων υπεράσπισης της πάλης του λαού και του Μετώπου Αντίστασης (π.χ. το 2004) ή της κομμουνιστικής προοπτικής, όπως το έκανε στις τριπλές εκλογές του 1989-1990 με το σύνθημα «η ελπίδα του λαού είναι κόκκινη», σε μια περίοδο που ο ανύπαρκτος σοσιαλισμός κατέρρεε και οι κομμουνιστικές ιδέες λοιδορούνταν.
Αλλά και με τη στάση αποχής από τις εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο, που είναι πολιτικά σύμφωνη με την εκτίμησή μας για τον χαρακτήρα της ΕΕ ως μιας ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Δίνοντας σημαντικές μάχες, όπως αυτή των πρώτων ευρωεκλογών του 1984, αλλά και του 1999 αμέσως μετά τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, με την ιδιαίτερα επίκαιρη αφίσα με μια κάλπη σε σχήμα βόμβας και το σύνθημα «καμία ψήφος σ’ αυτήν την κάλπη».
Κορυφαία πολιτική μάχη θεωρούμε ότι ήταν η μάχη της αποχής από το κάλπικο δημοψήφισμα του 2015, που τη δώσαμε μέσα από τις γραμμές της ΛΑ-ΑΑΣ, ενάντια στον κυβερνητισμό, τη «δύναμη της κάλπης» και την ανεμπιστοσύνη στους λαϊκούς αγώνες.
Πανδημία, μια δύσκολη και απαιτητική περίοδος
Η περίοδος της πανδημίας ήταν μια σοβαρή δοκιμασία της πολιτικής γραμμής και των αντοχών όλων των οργανώσεων που αναφέρονται στην αριστερά. Την περίοδο αυτή αποκαλύφθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο η σαπίλα του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος παγκοσμίως, αλλά και του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης στη χώρα μας. Παράλληλα, αποδείχθηκε και η κυνικότητα αυτού του συστήματος, που επιδίωξε και σε μεγάλο βαθμό το κατάφερε, να κάνει την πανδημία ευκαιρία και να βαθύνει ακόμη πιο πολύ τη βάρβαρη επίθεσή του στα λαϊκά δικαιώματα.
Χαρακτηριστικές πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής αυτή την περίοδο ήταν: Η εγκατάλειψη του λαού στο έλεος του ιού, με την πεισματική άρνηση να πάρει ουσιαστικά μέτρα στα νοσοκομεία και στους χώρους εργασίας για την προστασία της υγείας και της ζωής του. Τα lock down, οι απαγορεύσεις μέχρι του επιπέδου της αντισυνταγματικότητας, η αστυνομοκρατία, το ξύλο, οι συλλήψεις, γενικά μια σειρά ενέργειες που επιδίωκαν να εμπεδώσουν στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας την αντίληψη της υπακοής και της υποταγής και να επιβάλλουν «σιγή νεκροταφείου». Η επιτάχυνση της επίθεσης σε όλα τα μέτωπα, στο μέτωπο της εργασίας με τις «προσωρινές» αντεργατικές ρυθμίσεις για αναστολές εργασίας, τηλεργασία κ.λπ. και τον ν. 4808/21 (Χατζηδάκη), στην εκπαίδευση με τον ν. 4692/20 (πολυνομοσχέδιο) και τον ν. 4777/21 (Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη) και στα δημοκρατικά δικαιώματα με τον ν. 4703/20 που απαγορεύει τις συγκεντρώσεις.
Το ΚΚΕ(μ-λ) εγκαίρως εκτίμησε αυτή την κατάσταση. Ως κομμουνιστική οργάνωση όφειλε να έχει άποψη, λόγο, ρόλο και δράση στις νέες συνθήκες. Και αυτό έκανε. Διατύπωσε την άποψη ότι η περίοδος της πανδημίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από το κίνημα και την αριστερά σαν μία «λευκή» περίοδος, σαν μια περίοδος «αναμονής» και αναστολής των αγώνων. Προέβαλλε τη γραμμή: «επιμένουμε να αγωνιζόμαστε, επιμένουμε να αντιστεκόμαστε, επιμένουμε να διεκδικούμε» και άνοιξε μέτωπο ενάντια σε αντιλήψεις που είτε άμεσα, είτε έμμεσα υποστήριζαν το «θα λογαριαστούμε μετά» και που χρησιμοποιούσαν τον υγειονομικό κίνδυνο για να υποταχθούν στην πολιτική της κυβέρνησης και του συστήματος, τόσο στο ζήτημα της υγείας, όσο και σε όλα τα άλλα ζητήματα. Στο κρίσιμο ζήτημα της υγείας, προέβαλε το γενικό αίτημα της πλήρους, ίσης και δωρεάν περίθαλψης για όλους και το εξειδίκευσε με τα αιτήματα της πλήρους στελέχωσης των νοσοκομείων με μαζικούς μόνιμους διορισμούς, το άνοιγμα των νοσοκομείων που έκλεισαν, το άνοιγμα νέων ΜΕΘ και τον πλήρη εξοπλισμό τους, σε αντιπαράθεση με τις προτάσεις για ένα άλλο δημόσιο σύστημα υγείας και την επίταξη του ιδιωτικού τομέα, που λειτουργούσαν σαν άλλοθι για την κυβέρνηση.
Χάραξε κατευθύνσεις και αιτήματα πάλης, αναπροσάρμοσε τη λειτουργία και τους όρους δράσης του και βγήκε άμεσα, από τις πρώτες μέρες της καραντίνας στους δρόμους, στις λαϊκές αγορές και στις πλατείες, για να συναντήσεις τις αγωνίες και τους φόβους των λαϊκών ανθρώπων, αλλά και τις ανησυχίες τους για το πού θα πάει αυτή η κατάσταση και το πώς θα την αντιμετωπίσουμε.
Καραντίνες, απαγορεύσεις, φασιστικοποίηση
Ιδιαιτέρες δράσεις που έσπασαν το κλίμα των απαγορεύσεων ήταν η πρώτη κινητοποίηση στα νοσοκομεία στις 7 Απρίλη του 2020, που η οργάνωση προσπάθησε να της δώσει πανελλαδικά χαρακτηριστικά και περιεχόμενο κινητοποίησης και όχι συμβολικής παρέμβασης, αλλά και η πανελλαδική καμπάνια που έκανε η Ταξική Πορεία για την ανεργία τον ίδιο μήνα. Πιο σημαντική ήταν η απόφαση να σπάσει η απαγόρευση για τον γιορτασμό της Πρωτομαγιάς του 2020, με μαζικές συγκεντρώσεις και όχι συμβολικές (αλα ΚΚΕ) κινήσεις, μια απόφαση που υλοποιήθηκε με επιτυχία σε όλες τις πόλεις που έχει παρουσία το ΚΚΕ(μ-λ).
Ακόμη πιο σημαντική ήταν η μάχη που δόθηκε στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και σε πανελλαδικό επίπεδο, απέναντι στην «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» που θέλησε να επιβάλει η κυβέρνηση, απαγορεύοντας τις συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων και εξαπολύοντας ένα όργιο τρομοκρατίας. Ωστόσο, αυτό το «καθεστώς» δεν μπόρεσε να εφαρμοστεί, η απαγόρευση έσπασε και ένα κύμα διαδηλώσεων κάλυψε σχεδόν όλες τις πόλεις. Η οργάνωσή μας, με σύνεση και πολιτική ωριμότητα κατάφερε να πάρει πρωτοβουλίες και να συμβάλει καθοριστικά σ’ αυτή την επιτυχία του κινήματος. Το ίδιο έγινε και στην απεργία της 26ης Νοέμβρη, που αναγκάστηκαν να κηρύξουν οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, χωρίς όμως να καλέσουν σε απεργιακές συγκεντρώσεις!!
Η επόμενη αντίστοιχη μάχη ήταν στις 6 Δεκέμβρη, στην επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Ξανά το ίδιο σκηνικό απαγόρευσης και τρομοκρατίας, μόνο που αυτή τη φορά η Αθήνα και οι περισσότερες πόλεις της χώρας ήταν στην κυριολεξία αστυνομοκρατούμενες, με απαγόρευση κάθε κίνησης ακόμη και ενός ατόμου. Η οργάνωση στην Αθήνα (και σε άλλες πόλεις) επιχειρεί να κάνει συγκέντρωση, τα ΜΑΤ προσπαθούν να εισβάλουν στο βιβλιοπωλείο «Εκτός των τειχών» και τελικά 12 στελέχη του ΚΚΕ(μ-λ) μαζί με τον Γραμματέα της Οργάνωσης περικυκλώνονται από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και συλλαμβάνονται έξω από το βιβλιοπωλείο. Εναντίον τους εκκρεμεί πολιτική δίκη, παρά την απόσυρση των κατηγοριών σε αρκετούς άλλους αγωνιστές που είχαν συλληφθεί εκείνη την ημέρα στην Αθήνα.
Η πάλη ενάντια στις απαγορεύσεις και την καταστολή συνεχίστηκε (πορεία σε Ν. Σμύρνη και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας και σε πόλεις ενάντια στην κρατική και αστυνομική τρομοκρατία, σπάσιμο της απαγόρευσης από τα φοιτητικά μπλοκ στις 28/1/2021 κ.λπ.), με τις δυνάμεις του ΚΚΕ(μ-λ) να δίνουν πάντα το μαχητικό παρών.
Σοβαρή συμβολή είχε το ΚΚΕ(μ-λ) και στην ανάπτυξη της πάλης ενάντια στο νομοσχέδιο απαγόρευσης των συγκεντρώσεων-διαδηλώσεων (ν. 4703/20 πλέον), ως στοιχείο της γραμμής του ενάντια στη φασιστικοποίηση. Στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, με αυτόνομες παρεμβάσεις, με προώθηση της κοινής δράσης και τη συμμετοχή σε Επιτροπές για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη διαδήλωση, αλλά και μέσα σε συλλόγους και φυσικά στον δρόμο, στις διαδηλώσεις.
Εκπαίδευση
Η εκπαίδευση, όπως ειπώθηκε, είχε την τιμητική της στην αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης. Αντίστοιχα οι εκπαιδευτικοί και η φοιτητική νεολαία του ΚΚΕ(μ-λ) σήκωσαν ένα μεγάλο μέρος της αντίστασης σ’ αυτήν την πολιτική.
Οι εκπαιδευτικοί αρνήθηκαν κατηγορηματικά από την πρώτη στιγμή και πάλεψαν ενάντια στην τελεκπαίδευση και παρά τις πιέσεις που ασκούνταν. Αρνήθηκαν να γίνουν όργανα σε μια δήθεν εκπαιδευτική διαδικασία που συνεπάγεται περαιτέρω ταξικούς διαχωρισμούς στους μαθητές, ανοίγει τη φάμπρικα της απεργοσπασίας απέναντι σε μαθητικές κινητοποιήσεις, χτυπάει κοινωνικές-ταξικές σχέσεις και λειτουργεί σαν μέσο ελαστικοποίησης του ωραρίου, συγχωνεύσεων σχολείων και διεύρυνση της αδιοριστίας. Στάθηκαν στον αντίποδα και σε αντιπαράθεση με όλες τις άλλες απόψεις που αποδέχθηκαν την τηλεκπαίδευση, με ή χωρίς αστερίσκους. Κοντραρίστηκαν με το κλίμα υποταγής των ρεφορμιστικών δυνάμεων και έκαναν συνεχείς προσπάθειες για Γενικές Συνελεύσεις και λειτουργία των οργάνων, όχι διαδικτυακά, αλλά με τη φυσική παρουσία των εκπαιδευτικών (με όλα τα απαραίτητα μέσα), γεγονός που θα μπορούσε να δημιουργήσει τους όρους αποφάσεων αγώνα. Προώθησαν τη γραμμή της μαζικής πάλης και της απεργίας ενάντια στην αξιολόγηση, σε σύνδεση με την πάλη για την κατάργηση της Τράπεζας Θεμάτων και της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, στην κατεύθυνση συγκρότησης ενιαίου πανεκπαιδευτικού μετώπου.
Με την ίδια λογική αρνήθηκαν και οι σπουδαστές του ΚΚΕ(μ-λ) τα ηλεκτρονικά μαθήματα. Από την άλλη, ιδιαίτερα σημαντική ήταν η θέση για κατοχύρωση του εξαμήνου χωρίς εξετάσεις. Ήταν μια θέση που ανταποκρινόταν στις ανάγκες και τα συμφέροντα των φοιτητών από φτωχά λαϊκά στρώματα, που πατούσε τόσο στους υγειονομικούς, όσο και στους πολιτικούς-ταξικούς όρους με τους οποίους το σύστημα οδηγούσε τη σπουδάζουσα στην «κανονικότητα» των εξεταστικών σφαγείων και ερχόταν σε ρήξη με τη νομιμοποίηση των τηλεμαθημάτων. Ήταν μια θέση που στεκόταν στον αντίποδα των ρεφορμιστικών και αστικών απόψεων για την «αξιολόγηση» (εξετάσεις) και τη γνώση.
Σοβαρές κινηματικές πρωτοβουλίες πάρθηκαν από την πρώτη στιγμή που βγήκε στο προσκήνιο το νομοσχέδιο Κεραμέως, με στόχο να μην περάσει. Με προσπάθεια σύγκλισης Γενικών Συνελεύσεων για αποφάσεις αγώνα, σε αντίθεση με τις λογικές εκπροσώπησης και απεύθυνσης στο καθηγητικό κατεστημένο, για τη μαζικοποίηση των διαδηλώσεων και τη συμπόρευση με μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς. Οι πρωτοβουλίες συνεχίστηκαν και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, με στόχο την κατάργησή του, παρά την επικρατούσα άποψη «να μείνει στα χαρτιά».
Αντεργατικές ρυθμίσεις
Οι δυνάμεις του ΚΚΕ(μ-λ) πάλεψαν τόσο ενάντια στα απανωτά «προσωρινά» αντεργατικά μέτρα και τις ΠΝΠ, όσο και στις αναστολές εργασίας χιλιάδων υγειονομικών. Ιδιαίτερο βάρος, όμως, δόθηκε στο αντεργατικό έκτρωμα του Χατζηδάκη, που καταργεί το εμβληματικό οκτάωρο και βγάζει στην παρανομία τον ταξικό συνδικαλισμό. Συμμετείχαν με μαζικούς όρους στις τρεις απεργίες (6/5, 10/6 και 16/6), επέμειναν στην απεργία στις 3 Ιούνη που ακύρωσαν από κοινού ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ και συνέχισαν τις προσπάθειές τους για να συγκροτηθεί κίνημα ανατροπής του νόμου μετά την ψήφισή του. Σημαντική συμβολή δίνει προς αυτή την κατεύθυνση η Πρωτοβουλία για την κατάργηση του νόμου 4808/21, που συγκρότησε η οργάνωσή μας μαζί με άλλους αγωνιστές, παρά το σνομπάρισμά της από το σύνολο σχεδόν των αριστερών πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων. Οι συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις που έχει πραγματοποιήσει μέχρι τώρα δείχνουν την αναγκαιότητα, αλλά και τη δυνατότητα συνέχισης των προσπαθειών.
Σοβαρό μέρος της δράσης στον εργατικό τομέα είναι και η ζωντανή, συνεχής και ειλικρινής ταξική αλληλεγγύη σε εργαζόμενους που αγωνίζονται, απολύονται ή δέχονται την εργοδοτική αυθαιρεσία. Στην BIC, στην Τελεπερφόρμανς, στους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ, στον επισιτισμό και στον τουρισμό, στους ντελιβεράδες, αλλά και στη Λάρκο, στην Cosco, στην Καβάλα Όιλ και σε πλήθος άλλους εργασιακούς χώρους.
Κοινή δράση, κεντρικές πολιτικές συνεργασίες
Από τις πρώτες ημέρες της πανδημίας η οργάνωσή μας επιδίωξε τον συντονισμό και την κοινή δράση ανάμεσα στις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Οι πρωτόγνωρες συνθήκες μιας τέτοιας υγειονομικής κρίσης, μαζί με την κορύφωση μιας πολιτικής με τα πιο βαθιά αντεργατικά, αντιλαϊκά και αντιδραστικά χαρακτηριστικά, έκανε αυτή την κατεύθυνση πιο αναγκαία από ποτέ. Για να σπάσει το μούδιασμα και ο φόβος, για να σηκώσει ο λαός κεφάλι. Δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις η κοινή δράση δεινοπάθησε. Όπου και όποτε υπήρξε, έδωσε θετικά αποτελέσματα, που επιβεβαιώνουν αυτή μας την κατεύθυνση. Δεν είναι απλώς ζήτημα καιροσκοπισμών (που υπάρχουν), αλλά είναι γενικότερο ζήτημα αντιλήψεων, πολιτικών γραμμών και συγχύσεων που επικρατούν. Εμείς θα συνεχίσουμε να επιμένουμε, χωρίς να παραβλέπουμε ή να παραμερίζουμε τις σοβαρές πολιτικές διαφορές που υπάρχουν, όπως κάναμε αρκετές δεκαετίες τώρα, αφού θεωρούμε ότι, μέσα σ’ αυτούς τους αρνητικούς ταξικούς και πολιτικούς συσχετισμούς που ζούμε, η ανάπτυξη των αναγκαίων αντιστάσεων πρέπει να πάρει ώθηση από την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συσπείρωση αριστερών δυνάμεων και αγωνιστών.
Δεν εγκαταλείπουμε, λοιπόν, την κοινή δράση (αλλά ούτε εξαρτάμε τη δράση μας από αυτήν), όπως δεν εγκαταλείπουμε τη λογική της κεντρικής μετωπικής πολιτικής συνεργασίας με δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αν και είναι φανερό ότι το σημερινό πολιτικό τοπίο δεν ευνοεί την ανάληψη οποιασδήποτε τέτοιας πρωτοβουλίας. Ωστόσο, κρατάμε την πείρα από τα εγχειρήματα που κάναμε μέχρι τώρα, τα οποία συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι ήταν αποτέλεσμα σωστών πολιτικών επιλογών. Ότι μ’ αυτά τα προσπαθούσαμε να απαντήσουμε σε πραγματικές ανάγκες του κινήματος και ότι αφήσαμε θετικές παρακαταθήκες. Αυτό ισχύει τόσο για τη Μαχόμενη Αριστερά, που δημιούργησε μια κουλτούρα συνεργασίας, όσο και για τη ΛΑ-ΑΑΣ, που εκτός των άλλων, πήγε ένα βήμα παραπάνω, πετυχαίνοντας και τη δική της πολιτική υπόσταση και λειτουργία.
Ζητήματα κομμουνιστικού κινήματος
Όταν ξεκινούσαμε αυτή τη μακριά πορεία το 1982, μια βασική κατηγορία που μας απεύθυναν οι πρώην καθοδηγητές μας και άλλοι που υποστήριζαν ότι η γραμμή μας (και ο μαρξισμός λενινισμός) ήρθε σε σύγκρουση με την πραγματικότητα, ήταν ότι είμαστε πρακτικιστές και ότι υποβαθμίζουμε τον ρόλο της θεωρίας. Βέβαια, για αυτούς προχώρημα της θεωρίας ήταν η συγκρότηση επιτροπών μελέτης και η διάλυση της οργάνωσης. Εμείς είχαμε και έχουμε τελείως διαφορετική αντίληψη, για αυτό και προχωρήσαμε στη διαδικασία αποχωρισμού και ανασυγκρότησης. Εμείς βλέπουμε το προχώρημα της θεωρίας μέσα από την πράξη, όπως επίσης βλέπουμε και το προχώρημα της πράξης μέσα από την περαιτέρω αναζήτηση της θεωρίας. Αυτή την κατεύθυνση θεωρούμε ότι υπηρετήσαμε με όλες μας τις δυνάμεις και με ικανοποιητικό τρόπο αυτά τα σαράντα χρόνια. Με τις εκδόσεις μας, αλλά και με πρωτοβουλίες μέσα στο κίνημα και στον κόσμο της Αριστεράς, τόσο τοπικές (100 χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση, 60 χρόνια ΜΠΠΕ) όσο και διεθνείς (ΔΑΑΣ). Πρωτοβουλίες που δεν αρκούνται στην υπεράσπιση του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά επιχειρούν βήματα παραπέρα, με βάση την ιστορική πείρα του κινήματος, την παλινόρθωση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, τα συμπεράσματα της ΜΠΠΕ. Πρόκειται για απαντήσεις που είναι αναγκαίες για την ανασυγκρότηση-ανασύσταση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος της εποχής μας, που όμως κρίνονται και θα κρίνονται μέσα στην ταξική και επαναστατική πάλη.
Κοιτάξαμε, μέσα από αυτό το άρθρο, μερικές στιγμές του σαραντάχρονου «παρελθόντος» μας. Δεν κάναμε απολογισμό της πορείας μας, αλλά μόνο μια μερική αποτύπωση της δράσης μας. Ακόμη, όμως, και αυτή η μικρή αποτύπωση, αρκεί για να επιβεβαιώσει την ορθότητα της αρχικής μας επιλογής, της τόσο δύσκολης και στα μάτια πολλών, εκείνη την εποχή, «περίεργης». Γιατί θέλαμε να τα βάλουμε με το ρεύμα της αλλαγής, όπως αργότερα τα βάλαμε με το πνεύμα της Περεστρόικα, αλλά και με την παγκοσμιοποίηση και την ισχυρή Ελλάδα, την πρώτη φορά αριστερά και τόσα άλλα που καθόλου περίεργα δε φαίνονται σήμερα. Γιατί το ρεύμα της αλλαγής σύντομα φόρεσε τη φορεσιά της εξάρτησης, η Περεστρόικα αποδείχθηκε προθάλαμος των ολιγαρχών, η παγκοσμιοποίηση έβγαλε τη μάσκα και φάνηκε το ιμπεριαλιστικό της πρόσωπο, η ισχυρή Ελλάδα αποδείχθηκε πλατφόρμα των ΗΠΑ και η πρώτη φορά αριστερά υποκλίθηκε μέχρι και στον διαβολικά καλό Τραμπ.
Κι αν η δικαίωση των επιλογών και των πολιτικών θέσεών μας μάς οπλίζει με αυτοπεποίθηση, η ίδια αυτή επιβεβαίωση μας γεμίζει με ευθύνες, που θέλουμε, μπορούμε και πρέπει να αναλάβουμε. Με συναίσθηση των ανεπαρκειών μας και της απεραντοσύνης των σκοπών μας, αλλά και με εμπιστοσύνη στον δρόμο που βαδίζουμε και που βάδισαν εκατοντάδες εκατομμυρίων κομμουνιστές και λαϊκοί αγωνιστές.
