Πίσω από το εκλογικό παραβάν κρύβεται νέα βαρβαρότητα!
Για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε
ενάντια στην εξαθλίωση, τον άδικο πόλεμο και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση
Με όργανο τη Λιθουανία -της «νέας», δηλαδή της «αμερικάνικης» Ευρώπης- οι ΗΠΑ παρατείνουν τη γραμμή της πολεμικής έντασης με τη Ρωσία. Η απόφαση αποκλεισμού τροφοδοσίας του ρώσικου θύλακα του Καλίνιγκραντ αποτελεί μια επιχείρηση που ρίχνει λάδι στη φωτιά του πολέμου στην Ουκρανία. Μια επιχείρηση που απειλεί ακόμα και με τη διεύρυνση του πολέμου, ενώ ταυτόχρονα πληθαίνουν οι φωνές και οι πρωτοβουλίες που, τουλάχιστον από τη μεριά των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, αναζητούν εκτόνωση κάτω από το βάρος των συνεπειών που οι ίδιοι αντιμετωπίζουν. Σε κάθε περίπτωση, η εξέλιξη αυτή βεβαιώνει πως η γραμμή που επικρατεί στις ΗΠΑ είναι η συνέχιση της έντασης, η συνέχιση του άγριου εκβιασμού της Δυτικής συμμαχίας να παραμείνει απέναντι στη Ρωσία.
Οι άμεσες συνέπειες αυτής της γραμμής -και ενώ η Ρωσία απαντά με τους δικούς της ενεργειακούς εκβιασμούς και με κλιμάκωση των επιθέσεών της στο πεδίο- πολλαπλασιάζουν τα δεινά για τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου. Ενόψει του χειμώνα, το «δελτίο ενέργειας» έχει μπει στην επίσημη συζήτηση των ιμπεριαλιστικών-βιομηχανικών χωρών της ΕΕ, που η παραγωγή τους και συνολικά η οικονομία τους δέχεται νέα πλήγματα, που ενεργοποιούν και μεγαλώνουν τα προϋπάρχοντα. Η αναζωπύρωση-κλιμάκωση της κρίσης χρέους, η προετοιμασία νέων αυστηρών κανόνων και μέτρων για τα χρέη και τα ελλείμματα που βγαίνουν στην επιφάνεια είναι εκδηλώσεις της γενικευμένης κρίσης και των ανταγωνισμών μεταξύ και των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Η κυβέρνηση της ΝΔ κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι φέρνουν και τι σημαίνουν όλα αυτά για τη χώρα και τον λαό μας και προπαγανδίζει τις… επιτυχίες της (!) στη «διαχείριση των κρίσεων», προετοιμάζοντας και ξεκινώντας την προεκλογική της εκστρατεία. Μαζί με αυτή, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και οι λοιποί του πολιτικού συστήματος στήνουν ένα προεκλογικό σκηνικό ξένο και αντιδραστικό για τα συμφέροντα του λαού. Ένα σκηνικό αδρανοποίησης του λαού, ένα σκηνικό που στην ουσία απαιτεί την προσαρμογή του, την υποταγή του στα μεγαλύτερα δεινά που έρχονται. Η ανάγκη συγκρότησης δυνάμεων πάλης, εστιών αντίστασης και αγώνα είναι ανάγκη πρώτης γραμμής για τη ζωή του λαού.
Αυξημένη βαρβαρότητα μετά το παραβάν!
Ακόμα και η περίφημη έξοδος της ελληνική οικονομίας από την «αυξημένη εποπτεία» των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, που πρώτος την ανακοίνωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, δεν άντεξε σε πολλά πανηγύρια! Γιατί ακριβώς η υποτιθέμενη αυτή «έξοδος» συνοδεύτηκε από την ταυτόχρονη εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού (από τον οποίο ζει η οικονομία της χώρας) και την παράλληλη προετοιμασία νέων σκληρών δημοσιονομικών κανόνων, δηλαδή νέας και ακόμα πιο άγριας λιτότητας! Ενώ, λοιπόν, είναι παγίως βέβαιο ότι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θα συνεχίσουν να ασκούν έλεγχο και επικυριαρχία στην οικονομία της χώρας, που είναι παράρτημα των Δυτικών μονοπωλίων, αυτό που ουσιαστικά ανακοινώθηκε είναι ένας νέος γύρος λεηλασίας του εργαζόμενου λαού και της χώρας. Ήδη και ενώ η κυβέρνηση δίνει τα προκλητικά φιλοδωρήματα για καύσιμα και ηλεκτρικό ρεύμα, τα οποία εξανεμίζονται πριν εισπραχθούν, από τις διαρκείς ανατιμήσεις, ταυτόχρονα μας «προειδοποιούν» ότι εξαιτίας αυτής της «γενναιοδωρίας» ο προϋπολογισμός του 2022 μπορεί να «μην βγαίνει» και άρα να χρειαστούν νέες αφαιμάξεις από έναν λαό που ήδη βιώνει συνθήκες εξαθλίωσης. Έναν λαό που τραβάει κουπί στην εργασιακή γαλέρα που γίνεται όλο και πιο μεσαιωνική, ελέω εφαρμογής του νόμου Χατζηδάκη σε όλους τους κλάδους. Από τη ΛΑΡΚΟ ως την e-food και από τους υγειονομικούς ως τα κάτεργα της «τουριστικής βιομηχανίας». Έναν λαό που παράλληλα αντιμετωπίζει συνθήκες μεσαίωνα στα πιο στοιχειώδη κοινωνικά δικαιώματά του. Στην περίθαλψη-υγεία, που το χτύπημά της εντείνεται, ενώ η πανδημία απειλεί και πάλι, στις σπουδές και στα σχολεία, που η νεολαία διώκεται με καταστολή και εξετάσεις και δέχεται απανωτά ταξικά χτυπήματα, όπως η Τράπεζα Θεμάτων στα Λύκεια και ο νέος νόμος-πλαίσιο για τα ΑΕΙ, που ο Μητσοτάκης παρουσιάζει την επικείμενη ψήφισή του τον Ιούλιο ως άλλη μια «δημιουργική μεταρρύθμιση»!
Με άλλα λόγια ζούμε μια προεκλογική περίοδο μέσα στην οποία η αντιλαϊκή-αντεργατική επίθεση συνεχίζεται και εντείνεται. Η κυβέρνηση την επίθεση αυτή την παρουσιάζει ως «πρόοδο και μεταρρύθμιση», η αντιπολίτευση την παρουσιάζει ως «ανεπαρκή και κακή διαχείριση»! Στην πραγματικότητα, όλα τα αστικά κόμματα έχουν επίγνωση ότι αυτό το αντιλαϊκό-αντεργατικό έργο είναι το μόνο πραγματικό έργο που έχουν να επιδείξουν -ή να σεβαστούν από τη θέση της αντιπολίτευσης- για να υπηρετήσουν τις καλές σχέσεις με τους ιμπεριαλιστές προστάτες τους, για να υπηρετήσουν τα ξένα και ντόπια αφεντικά.
Αλλά επιπλέον, ζούμε μια προεκλογική περίοδο μέσα στην οποία έχει ήδη αναγγελθεί ότι ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία αμέσως μετά την έξοδό τους από το εκλογικό παραβάν θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια ακόμα πιο αυξημένη βαρβαρότητα! Και είναι φανερό ότι η προεκλογική ρητορεία όλων των αστικών δυνάμεων και κομμάτων ήδη επιχειρεί και θα επιχειρεί να προετοιμάσει τον λαό και τη νεολαία να αποδεχτούν τα χειρότερα που ετοιμάζουν ως «μοιραία» και «αναγκαία». Να πείσουν την κοινωνική πλειοψηφία ότι αυτή οφείλει να φορτωθεί τα αδιέξοδα και την κρίση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, που αυτές οι πολιτικές δυνάμεις υπηρετούν.
Νόμος, τάξη και…
Ο εκβιασμός του λαού για την επιβολή αυτού του παρόντος και για το ακόμα χειρότερο αύριο που του φέρνουν στηρίζεται σε μια ολοένα και πιο σκληρή φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής.
-Σε ένα ολόκληρο πλέγμα νόμων και μέτρων, που καταργούν και χτυπούν στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, όπως ο νόμος Χρυσοχοΐδη για τις διαδηλώσεις και ο νόμος Χατζηδάκη, που μαζί με την εκτίναξη της εκμετάλλευσης χτυπά τα σωματεία, τον συνδικαλισμό, την απεργία. Απέναντι στους εργατικούς αγώνες του τελευταίου διαστήματος έπεσαν βροχή οι δικαστικές αποφάσεις που κήρυξαν παράνομες τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Σε αυτό το πλέγμα εντάσσεται το χτύπημα του Ασύλου, ο νόμος 4777, που εγκαθιστά την αστυνομία στα ΑΕΙ, αλλά και ο νέος νόμος-πλαίσιο, που μεθοδεύει την κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων.
-Στις πιο ωμές πρακτικές καταστολής (όπως στο ΑΠΘ), στις πιο απροσχημάτιστες επεμβάσεις της αστικής δικαιοσύνης (όπως στη δίκη για τα Σεπόλια) για την εφαρμογή του νόμου και της τάξης του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης.
-Σε μια ατελείωτη φάμπρικα διώξεων αγωνιστών, συνδικαλιστών, εργαζομένων, νεολαίων, που συνεχώς ανανεώνεται, για να στείλει το μήνυμα «κάτω τα κεφάλια», «απαγορεύεται» κάθε δραστηριότητα που αρνείται την πολιτική του συστήματος, που επιδιώκει αντιστάσεις και αγώνες.
Η πολιτική αυτή αναπτύχθηκε ιδιαίτερα με το πρόσχημα της πανδημίας και με τη στήριξη που βρήκε από την αστική και ρεφορμιστική αντιπολίτευση, που με τη θέση «θα λογαριαστούμε μετά» και με την πρακτική των …διαπιστευμένων ολιγομελών συνδικαλιστικών αντιπροσωπειών, των σημαδεμένων πριβέ θέσεων για κινητοποιήσεις κοκ έστρωσαν τον δρόμο στο χτύπημα των λαϊκών ελευθεριών.
Αλλά η πολιτική αυτή οξύνθηκε πολύ περισσότερο για τις ανάγκες της στοίχισης του λαού και της χώρας στο αμερικανοΝΑΤΟϊκό άρμα και τις αναβαθμισμένες απαιτήσεις του για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Έγινε πολιτικός «νόμος» η συμμόρφωση σε ό,τι απαιτούν και προπαγανδίζουν οι φονιάδες του πλανήτη, κηρύχτηκε «παράνομη» η καταγγελία του άδικου πολέμου και η αντίσταση στην πολιτική που μετατρέπει τη χώρα σε βάση και φυλάκιο των ΗΠΑ.
Μαζί με αυτή την πολιτική και ως η άλλη όψη της, σταθερά οξύνεται ο αντικομμουνισμός, στις πιο χυδαίες εκφράσεις του. Μια στρατιά «ευαίσθητων αναλυτών» του συστήματος έχει αναλάβει την ευθύνη (στη χώρα, αλλά και διεθνώς, όπου ψηφίζονται και νόμοι απαγόρευσης των κομμουνιστικών συμβόλων και δυνάμεων) να …προστατεύσει τον λαό από τον «κίνδυνο» οι αντιστάσεις του και οι αναζητήσεις του να συναντήσουν τις κομμουνιστικές ιδέες, να κινηθεί η πάλη του στην κατεύθυνση ανασυγκρότησης του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος. Αυτή η κλιμακούμενη αντικομμουνιστική υστερία είναι μια ομολογία των πραγματικών φόβων του συστήματος, αλλά και μια σαφής υπόδειξη, από την ανάποδη, για την κατεύθυνση που χρειάζεται να υπηρετήσει η λαϊκή και νεολαιίστικη πάλη.
…«εθνική ενότητα»
Αυτή η αντιδραστική πολιτική και ιδιαίτερα στις γεωπολιτικές συνθήκες που διαμορφώνει ο πόλεμος στην Ουκρανία, τροφοδοτείται και οξύνεται από τις εξελίξεις στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. Η ένταση αυτού του αντιδραστικού ανταγωνισμού χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση της ΝΔ ως ένα πολιτικό «όπλο» πολλαπλών χρήσεων ενάντια στον λαό.
-Για να «δικαιολογήσει» την πλήρη πρόσδεση στους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς «συμμάχους», την κούρσα των εξοπλισμών, συνολικά την πολιτική της υποτέλειας ως τη σοφή και αναγκαία επιλογή για την «υπεράσπιση της χώρας» από την «τουρκική επιθετικότητα».
-Για να απαιτήσει στη βάση των «εθνικών κινδύνων», «εθνική ενότητα» δηλαδή την υποταγή του λαού και της νεολαίας στην άγρια καπιταλιστική επίθεση, αφού είναι «αδιανόητο» σε τέτοιες συνθήκες να υπάρχουν αντιστάσεις και αγώνες, να υπάρχουν διεκδικήσεις για συλλογικές συμβάσεις, μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα.
-Στο όνομα του «εθνικού κινδύνου από την Τουρκία», παρουσιάζει και τους πρόσφυγες ως «εισβολείς», σκληραίνοντας πολύ περισσότερο την αντιπροσφυγική πολιτική της. Εκπληρώνει, έτσι, τις υποχρεώσεις πνιγμού και φυλάκισης των ξεριζωμένων που έχει αναλάβει έναντι των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, αλλά ταυτόχρονα τροφοδοτεί τον εθνικισμό, τις πολιτικές διαίρεσης και διχασμού των αποκάτω, νομιμοποιεί πολιτικά τις λογικές υποταγής στα «όρια» και στις «αντοχές» του συστήματος. Παράλληλα, αναγκάζεται να αποδεχτεί την παραμονή ενός κομματιού από αυτούς τους πρόσφυγες, για την αντιμετώπιση της «έλλειψης χεριών» με εργασιακούς όρους δουλείας στα χωράφια και στον επισιτισμό.
Αλλά οι εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά έχουν επιταχύνει συνολικά τη δεξιόστροφη και αντιδραστική πορεία του πολιτικού σκηνικού και συστήματος. Τροφοδοτούν τις φασιστικές, φασίζουσες και εθνικιστικές κραυγές και δυνάμεις, με τον Βελόπουλο να κραυγάζει σε τηλεοπτικούς λόγους τους στόχους στην Τουρκία που πρέπει να χτυπήσουν οι «ελληνικοί πύραυλοι».
Δεν πρόκειται για γραφικότητες! Πρόκειται για ένα αντιδραστικό ξεσάλωμα που τροφοδοτείται από τους διαχρονικούς αντιδραστικούς μύθους και τους μαξιμαλισμούς που χαρακτηρίζουν την ίδια την άρχουσα τάξη και τις πολιτικές των κομμάτων της. Η γραμμή των «κυριαρχικών δικαιωμάτων», τα οποία φτάνουν στη μετατροπή του Αιγαίου σε «ελληνική λίμνη», στην ανακήρυξη ΑΟΖ στις εσχατιές της ΝΑ Μεσογείου και στον εξοβελισμό από αυτήν της Τουρκίας, δεν είναι βέβαια η γραμμή της «ειρήνης» και της «μη αλλαγής των συνόρων» που καμώνεται ότι έχει η ελληνική πλευρά. Και βέβαια, αυτή τη γραμμή των «εθνικών φιλοδοξιών», δηλαδή των μαξιμαλισμών και των τυχοδιωκτισμών, υπηρέτησαν οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αναβαθμίζοντας την αμερικάνικη επικυριαρχία σε ολόκληρη την περιοχή από τη ΝΑ Μεσόγειο ως τη Βόρεια Μακεδονία και βάζοντας ακόμα πιο πολύ τη χώρα στη δίνη των αντιδραστικών τριμερών και τετραμερών αμερικανόπνευστων συμμαχιών.
Σε αυτό το πλαίσιο κινούνται και σήμερα όλες οι αστικές δυνάμεις και η ηγεσία του ΚΚΕ, που μεταξύ πολλών άλλων καταγγέλλει ξανά και ξανά την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, γιατί …αδυνατίζουν την άμυνα της χώρας από τον τούρκικο επεκτατισμό!
Στη σημερινή φάση, που ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει αναδείξει ότι οι ΑμερικανοΝΑΤΟϊκοί δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση να χάσουν την Τουρκία, που έχει μεγάλη γεωπολιτική αξία για τις επιδιώξεις τους έναντι της Ρωσίας, οι αστικές μωροφιλοδοξίες και τυχοδιωκτισμοί έχουν δεχθεί σοβαρά πλήγματα. Η αναστάτωση που εκδηλώνεται είναι πραγματική και εκφράζει τα αντιδραστικά αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η δική τους πολιτική. Μετά τον Καραμανλή, και η ανοιχτή επιστολή του Μολυβιάτη στον Στόλτενμπεργκ κατέγραψε αυτά τα αδιέξοδα: Μια αντιδραστική πολιτική που υπηρετεί την υποτέλεια και την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία στις δύο χώρες και στην περιοχή, δεν βρίσκει «δικαίωση», δεν «ανταμείβεται» σύμφωνα με τις φιλοδοξίες των δυνάμεων που την υπηρετούν! Ωστόσο, η πολιτική αυτή ανακυκλώνεται στο ίδιο πλαίσιο, μιας και έξω από αυτό δεν μπορεί να υπάρξει η άρχουσα τάξη και τροφοδοτεί τους χειρότερους κινδύνους για τον λαό μας, για τους δύο λαούς, για τους λαούς όλης της περιοχής!
Ενότητα πάλης και αγώνων χρειάζεται ο λαός!
Απέναντι στη ζοφερή κατάσταση που διαμορφώνεται και εξελίσσεται σε όλα τα ζητήματα, ο λαός μας χρειάζεται να συγκροτήσει και να διαμορφώσει την ενότητα των δικών του συμφερόντων και της δική στους προοπτικής. Αντιιμπεριαλιστική ενότητα ενάντια στον άδικο πόλεμο και τη μετατροπή της χώρας σε προπύργιο των φονιάδων του πλανήτη, ενότητα πάλης και αγώνων μαζί με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, μαζί με όλους τους λαούς της περιοχής. Αγωνιστική ενότητα ενάντια στο κεφάλαιο και την άγρια καπιταλιστική επίθεση, που θα παλεύει για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και στο επίδομα ανεργίας για όλους, που θα διεκδικεί να πάρουν πίσω τις αυξήσεις σε ρεύμα, καύσιμα και όλα τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Δεν μπορούμε να ζήσουμε στη σκιά της λεηλασίας που εξελίσσεται, με τα ψίχουλα των προεκλογικών επιδομάτων, με τα κούφια και αντιδραστικά προεκλογικά προγράμματα, αλλά ούτε με ψευδαισθήσεις καταφυγών σε μια «εναλλακτική οικονομία», που τάχα θα συγκροτηθεί αφήνοντας στο απυρόβλητο τη λεηλασία!
Για να ζήσουμε, πρέπει να αγωνιστούμε! Δηλαδή πρέπει να αναμετρηθούμε με τον αντίπαλο, να αντισταθούμε, να διεκδικήσουμε, να αποσπάσουμε νίκες, να τροποποιήσουμε τον πολιτικό-ταξικό συσχετισμό προς όφελος των εργατών, του λαού και της νεολαίας!
Οι πρωτοβουλίες πάλης ενάντια στην ακρίβεια και την εξαθλίωση που συγκροτούνται σε μια σειρά περιοχές της χώρας είναι μια πρώτη συγκέντρωση δυνάμεων, ένα πρώτο βήμα για τους αγώνες που απαιτούνται στην κατεύθυνση αυτή. Παράλληλα, χρειάζεται να στηριχθούν αποφασιστικά οι αντιπολεμικές-αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις για την καταγγελία της Συνόδου των φονιάδων του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη. Να γίνουν βήμα πάλης του λαού και της νεολαίας ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και τον άδικο πόλεμο, βήμα αλληλεγγύης των λαών της περιοχής και της Ευρώπης, που απειλούνται από την κλιμάκωση-διάχυση του πολεμικού ολέθρου!
