Δύο συν ένα πράγματα πρέπει να επισημανθούν εξαρχής για τις τελευταίες εξελίξεις στον πόλεμο στην Ουκρανία. Το πρώτο αφορά τον ολοένα και μεγαλύτερο διχασμό της «Δύσης» με επίδικο το δίλημμα «συμβιβασμός ή μακρύς πόλεμος», που έχει οδηγήσει σε έναν «αγώνα δρόμου» για το ποια κατεύθυνση θα επιβληθεί και με τις δυνάμεις που επιδιώκουν την παράταση του πολέμου να επιδίδονται φανερά σε επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς. Το δεύτερο αφορά τη σκλήρυνση των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Ρωσίας, μήνυμα προς όλους ότι οι δυνατότητές της στο πεδίο των μαχών κάθε άλλο παρά έχουν εξαντληθεί, που επιπλέον συνδυάζεται με αντίστοιχες κινήσεις σκλήρυνσης της πολιτικής της στον ενεργειακό τομέα, με στόχο την κλιμάκωση της πίεσης στην Ευρώπη. Το τρίτο αφορά το γεγονός πως μέρα τη μέρα αποδεικνύεται πως τα διακυβεύματα αυτού του πολέμου είναι πολύ ευρύτερα της Ουκρανίας, αφορούν την επιρροή στην ευρωπαϊκή ήπειρο, πως ο πόλεμος αυτός, αποτέλεσμα της κατακόρυφης όξυνσης του παγκόσμιου ανταγωνισμού, ταυτόχρονα γίνεται με τη σειρά του καταλύτης μεγάλων αλλαγών στις παγκόσμιες εξελίξεις και την ιεραρχία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Τα ευρωπαϊκά τρένα στο Κίεβο και οι αντίθετοι άνεμοι στη «Δύση»
Η επίσκεψη των «3 μεγάλων» της ΕΕ, Σολτς, Μακρόν και Ντράγκι, στο Κίεβο, που άνοιξε τον δρόμο για την απόφαση της Κομισιόν να δώσει στην Ουκρανία (και τη Μολδαβία, αλλά όχι στη Γεωργία) καθεστώς υποψήφιας προς ένταξη στην ΕΕ χώρας, αποτέλεσε ταυτόχρονα και την πρώτη σημαντική κίνηση των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, να συντονιστούν με στόχο την έξοδο από τη δυσχερή θέση στην οποία βρίσκονται οι ίδιοι και συνολικά η ευρωενωσιακή ιμπεριαλιστική συμμαχία. Ήταν μία κίνηση με σαφή τη διαφοροποίησή της από την κυρίαρχη τάση στις ΗΠΑ και φυσικά στον αντίποδα της Βρετανίας και των παρατρεχάμενών τους της λεγόμενης «Νέας Ευρώπης» (Πολωνία, Βαλτικές), που τυχοδιωκτικά ανεβάζουν συνεχώς την ένταση στην ουκρανική σύγκρουση. Δεν έχουν επιβεβαιωθεί, αλλά και δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα οι αναφορές έγκυρης ιστοσελίδας (μετά από διαρροές που λέγεται ότι έχουν «πηγή» τη γερμανική καγκελαρία), πως το «πράσινο φως» για την ενταξιακή διαδικασία της Ουκρανίας στην ΕΕ συνοδεύεται από σχέδιο του Σολτς, που προβλέπει την προώθηση «συνθήκης ειρήνης» Ρωσίας-Ουκρανίας πριν από τις αρχές του χειμώνα. Άλλωστε, όλα τα δυτικά ΜΜΕ ανέφεραν ότι οι «τρεις μεγάλοι» έθεσαν επιτακτικά προς τον Ζελένσκι την ανάγκη να ανοίξει ο δρόμος για επανέναρξη των συνομιλιών με τη Μόσχα, με «εγκατάλειψη ορισμένων εδαφών από το Κίεβο», με αντάλλαγμα «εγγυήσεις ασφάλειας», σημαντική βοήθεια για την ανοικοδόμηση της χώρας και φυσικά τη στενότερη σύνδεση με την ΕΕ. Βέβαια και όσον αφορά τη διαδικασία ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ, ο Μακρόν έθεσε ξανά τις ευρωπαϊκές οριοθετήσεις («η ενταξιακή διαδικασία θα πάρει μία δεκαετία το λιγότερο», «η Ουκρανία κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι υποψήφια για ένταξη») θεωρώντας ότι θα χρησιμεύσουν ως μια συνεχή πολιτική πίεση στο Κίεβο και στο πλαίσιο του ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ για το κέρδισμα του ελέγχου της Ουκρανίας.
Αλλά και από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού, πλήθυναν οι φωνές που έθεταν την ανάγκη να αναζητηθεί κάποιου είδους συμβιβασμός με τη Ρωσία, βλέποντας τα σημάδια του διχασμού μεταξύ των «συμμάχων» να διευρύνονται και με ορατό κίνδυνο τα όποια οφέλη των ΗΠΑ να περιοριστούν ή και να γίνουν μπούμερανγκ για τις ίδιες. Αυτή η διεύρυνση του «προβληματισμού» στις ΗΠΑ είχε αντανάκλαση ακόμα και στην κυβέρνηση Μπάιντεν, η οποία έχει μετατοπιστεί από τον αρχικά διακηρυγμένο στόχο της ήττας της Ρωσίας προς τον στόχο της ενίσχυσης της άμυνας του Κιέβου και με απώτερο σκοπό να βρίσκεται (το Κίεβο) σε καλύτερη θέση όταν γίνουν οι διαπραγματεύσεις. Μάλιστα, το πρακτορείο Ρόιτερς στις 17/6 εμφάνιζε τον ίδιο τον Μπάιντεν να θέλει να εγκαταλείψει την παράταση της σύγκρουσης, διότι -όπως σημείωνε- αντί της φθοράς της Ρωσίας, αποσταθεροποιείται η Δύση. Ο γ.γ. του ΝΑΤΟ, ο Στόλτενμπεργκ, στις 12/6 από τη Φινλανδία και σε μια προσπάθεια να προσαρμοστεί στις νέες τάσεις που έβλεπε να διαμορφώνονται, δήλωνε: «Η ειρήνη είναι δυνατή. Το μόνο ερώτημα είναι: Ποιο είναι το τίμημα που οι Ουκρανοί θα είναι πρόθυμοι να πληρώσουν για την ειρήνη; Πόση επικράτεια, πόση ανεξαρτησία, πόση κυριαρχία, είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν;».
Στην ίδια κατεύθυνση μάλλον δρομολογήθηκε και η απομάκρυνση της Ντενίσοβα, που συντόνιζε από πλευράς του καθεστώτος του Κιέβου τα βουνά της αντιρωσικής δυτικής προπαγάνδας, διότι -λέει- πρωταγωνίστησε στη διασπορά κατασκευασμένων ειδήσεων για τις «σφαγές» στην Μπούκα, στο Κραματόρσκ και όχι μόνο. Χαρακτηριστική του όλου κλίματος ήταν η δήλωση του επικεφαλής των Ουκρανών διαπραγματευτών, μέσω μάλιστα της «Φωνής της Αμερικής», ότι η κυβέρνηση του Κιέβου σχεδιάζει να ξαναρχίσει ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία, περί τα τέλη Αυγούστου και αφού -όπως είπε- θα έχουν διεξαχθεί αντεπιθέσεις από τις ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις, ώστε να ενισχυθούν τα διαπραγματευτικά τους χαρτιά.
Ακριβώς γι’ αυτό ο Τζόνσον, και στον αντίποδα όλων των προηγούμενων εξελίξεων, έκανε ταξίδι αστραπή στο Κίεβο την επόμενη ακριβώς μέρα της επίσκεψης Σολτς-Μακρόν-Ντράγκι, δηλώνοντας πως «πρέπει να προετοιμαστούμε για μακρύ πόλεμο», ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι νέες δηλώσεις Στόλτενμπεγκ, που αναιρούσαν όσα έλεγε λίγες μέρες πριν, επανερχόμενος έτσι στη γνώριμη κατεύθυνση! Σε άρθρο, μάλιστα, του Τζόνσον, που δημοσιεύτηκε στους Sunday Times του Λονδίνου, αφού επισήμανε πως «ο χρόνος είναι πλέον ο ζωτικός παράγοντας», πρότεινε σχέδιο που μεταξύ άλλων προβλέπει συνεχή εξοπλισμό της Ουκρανίας, ενώ ο νέος αρχηγός του βρετανικού Γενικού Επιτελείου, στρατηγός Σάντερς, απευθυνόμενος στα στρατεύματά του υπογράμμισε πως «υπάρχει τώρα επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί ένας στρατός ικανός να πολεμήσει μαζί με τους συμμάχους και να νικήσει τη Ρωσία στη μάχη». (!;) Είναι σαφές, δηλαδή, πως ο Τζόνσον «βάζει πλάτη» στη στήριξη της κυρίαρχης στις ΗΠΑ κατεύθυνσης, διαβλέποντας πως αυτή «χάνει έδαφος» στο εσωτερικό της αμερικανικής άρχουσας τάξης, διότι θεωρεί ότι μόνο μέσα από αυτή την κατεύθυνση μπορεί να προωθήσει πιο αποτελεσματικά τις φιλοδοξίες του βρετανικού ιμπεριαλισμού για έναν νέο ρόλο και θέση στα παγκόσμια πράγματα.
Η Ρωσία σκληραίνει σε όλα τα πεδία
Φυσικά, στην αναστάτωση και τον διχασμό της Δύσης όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, συμβάλλουν σημαντικά εξελίξεις τόσο στο πεδίο των μαχών όσο και στο ευρύτερο πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ Δύσης και Ρωσίας.
Η Ρωσία συνεχίζει την αργή αλλά σταθερή προέλασή της στην Ανατολική Ουκρανία. Έχει κατορθώσει να χωρίζει το «καζάνι» του Ντονμπάς σε μικρότερα «καζάνια» και επιχειρεί ή και ολοκληρώνει επιμέρους κυκλωτικές κινήσεις, εγκλωβίζοντας χιλιάδες Ουκρανούς μαχητές.
Στο Σεβεροντονέτσκ έχει καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της πόλης, με τις ουκρανικές δυνάμεις να έχουν οχυρωθεί στη βιομηχανική ζώνη και στο εργοστάσιο Αζότ, σε μια προσπάθεια επανάληψης της πολιορκίας του Αζόφσταλ στη Μαριούπολη, που όμως έληξε με την παράδοση των στρατιωτικών του δυνάμεων. Η πόλη του Λυσιτσάνκ, ακριβώς νότια του Σεβροντονέτσκ, αρχίζει να περικυκλώνεται και από τον Νότο, με κίνδυνο εγκλωβισμού στην περιοχή Σεβεροντονέτσκ-Λυσιτσάνκ έως και 15.000 Ουκρανών μαχητών. Επίσης, σε μια κυκλωτική κίνηση περίπου 5.000 Ουκρανοί μαχητές έχουν, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, περικυκλωθεί στην περιοχή Ζόλοτε από τα ρωσικά στρατεύματα και τους ρωσόφωνους αυτονομιστές. Μετά και την επιτυχή προέλαση στα βόρεια («γραμμή» Ιζιούμ-Κράσνιι Λίμαν) έχει ανοίξει ο δρόμος για την πολιορκία των πόλεων Σλαβιάνσκ-Κραματόρσκ, που αποτελούν την τελευταία γραμμή άμυνας του Κιέβου στην Ανατολική Ουκρανία.
Στο «καζάνι» του Ντονμπάς, η ρωσική υπεροχή δεν μπορεί να αντισταθμιστεί ούτε από τις νέες μονάδες που ρίχνει συνεχώς στην περιοχή το Κίεβο και που σαν βασική συνέπεια έχει οι ουκρανικές δυνάμεις να υφίστανται βαριές απώλειες που αγγίζουν έως και τους χίλιους νεκρούς την ημέρα, ούτε από την κλιμακούμενη αποστολή δυτικών όπλων, πολλά από τα οποία καταστρέφονται από τις πυραυλικές επιθέσεις του ρωσικού στρατού πριν φτάσουν στα πεδία των μαχών.
Επιπλέον, τις τελευταίες μέρες όλοι οι στρατιωτικοί αναλυτές αναφέρουν πως εξελίσσεται μια σημαντική κλιμάκωση των ρωσικών βομβαρδισμών, με προφανή στόχο να σπάσουν τα ισχυρά σημεία οχύρωσης του καθεστώτος του Κιέβου στην Ανατολική Ουκρανία, αλλά και για να προκαλέσουν μερική ή ακόμα και ολική κατάρρευση του ουκρανικού μετώπου.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τους σφοδρούς βομβαρδισμούς της πόλης-φρούριο Αβίιντκα ώστε να σπάσει η γραμμή που κρατάει εδώ και τέσσερις μήνες, καθώς και την καταστροφή με πυραύλους ακριβείας, ουκρανικού κέντρου διοίκησης στην περιοχή Ντνίπρο. Η τελευταία επίθεση είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών Ουκρανών στρατηγών και ανώτερων αξιωματικών και γράφεται πως έγινε και σαν αντίποινα για την κλιμάκωση των βομβαρδισμών κατοικημένων περιοχών του Ντονέτσκ από τις ουκρανικές δυνάμεις. Επίσης, ο ρώσικος στρατός προσπαθεί να προωθηθεί ξανά προς το Χάρκοβο, μετατρέποντάς την ξανά σε πόλη «πρώτης γραμμής πυρός». «Τέλος» παρά τις επικοινωνιακές ζητωκραυγές, οι αντεπιθέσεις του Κιέβου στις περιοχές της Χερσώνας και στην περιοχή Μικολάιφ απέτυχαν, αφήνοντας πίσω τους βαριές απώλειες μεταξύ των Ουκρανών στρατιωτών.
Τα προηγούμενα επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις όλο και περισσότερων δυτικών αναλυτών, μεταξύ αυτών και του γνωστού Άγγλου ιστορικού Φέργκιουσον (που παλιότερα είχε γράψει πως οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν την Ουκρανία ως Ιφιγένεια), πως «η Ρωσία είναι ικανή να πολεμά για πολύ καιρό» και που με μια δόση ίσως υπερβολής λέει πως «δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να χάσει η Ρωσία»!
Επιπρόσθετα, με τα κύματα των δυτικών κυρώσεων να γίνονται ήδη μπούμερανγκ για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που βλέπουν πια να γίνεται άμεσος ο κίνδυνος κοινωνικών εντάσεων και εκρήξεων, η επίσκεψη των «τριών μεγάλων» της ΕΕ στο Κίεβο συνέπεσε με την έναρξη μιας κλιμακούμενης άμεσης πίεσης της Ρωσίας προς τις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές χώρες και ειδικότερα προς Γερμανία και Ιταλία. Μέσα σε μερικές μέρες, η Gazprom πραγματοποιούσε μεγάλες και αλλεπάλληλες μειώσεις της παροχής φυσικού αερίου προς αυτές τις δύο χώρες και συνολικά προς την Ευρώπη. Προφανής στόχος ήταν να ακυρωθεί η προσπάθεια των ευρωπαϊκών χωρών να αποθηκεύσουν φυσικό αέριο για τον επερχόμενο χειμώνα και να αναγκαστούν να χρησιμοποιήσουν για τις τρέχουσες ανάγκες τους από τα ήδη μειωμένα αποθέματά τους. Οι κινήσεις αυτές εκτόξευσαν κι άλλο τις τιμές του φυσικού αερίου και της ενέργειας στην ευρωπαϊκή ήπειρο και ανάγκασαν τη γερμανική κυβέρνηση να επαναλειτουργήσει κι άλλες μονάδες άνθρακα! Έτσι, στη σαφή υποβάθμιση της ΕΕ και στα στρατηγικά αδιέξοδα των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών από την αμερικανορωσική αντιπαράθεση στις ουκρανικές πεδιάδες, προστίθενται νέα προβλήματα, που οξύνουν την κατάσταση και μειώνουν συνεχώς το εύρος αλλά και την αποτελεσματικότητα των επιλογών τους! Συνεχίζουν, δηλαδή, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές να είναι οι μοναδικοί έως τώρα χαμένοι, σε επίπεδο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, από αυτή την αδυσώπητη σύγκρουση.
Η ομιλία Πούτιν, η Σύνοδος του ΝΑΤΟ και οι τυχοδιωκτισμοί της Λιθουανίας
Με φόντο τα εδαφικά κέρδη της Ρωσίας στην Ουκρανία, την αντοχή της έναντι των δυτικών κυρώσεων και την κλιμάκωση της ενεργειακής πίεσης στην ΕΕ, πραγματοποιήθηκε η ομιλία του Πούτιν στο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης. Ο Πούτιν, με την ομιλία του, μία μόλις ημέρα μετά την επίσκεψη Σολτς, Μακρόν και Ντράγκι στο Κίεβο, δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να υπογραμμίσει ως εκπρόσωπος του ρωσικού ιμπεριαλισμού, αυτό που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν επισημάνει από αναλυτές έως κυβερνήσεις σε όλο τον πλανήτη: «ο μονοπολικός κόσμος έχει τελειώσει» (αν υποθέσουμε ότι υπήρξε ποτέ) και πως βιώνουμε «επαναστατικές, τεκτονικές αλλαγές σε όλους τους τομείς», υπογραμμίζοντας πως «τίποτα δεν θα είναι πια όπως πριν»! Μίλησε για τις «γεωπολιτικές ψευδαισθήσεις» των Αμερικανών και κατηγόρησε τις ΗΠΑ ότι συμπεριφέρονται «σαν αντιπρόσωπος του Θεού στη Γη» που «αντιμετωπίζουν τις άλλες χώρες σαν αποικίες». Προσπάθησε, δηλαδή, να εμφανιστεί σαν αντιπρόσωπος των «ριγμένων», εκμεταλλευόμενος τη δυσαρέσκεια πολλών αστικών τάξεων από τις πολιτικές των ΗΠΑ τις τελευταίες πολλές δεκαετίες! Παραδέχτηκε πως η Ρωσία πιέζεται από τις κυρώσεις, που όμως, όπως ανέφερε, «είναι δίκοπο μαχαίρι» για τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Έτσι, πεισμένος πως οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές πιέζονται ήδη πολύ από την αναγκαστική στοίχιση πίσω από τις ΗΠΑ και με στόχο να διευρύνει κι άλλο τις αντιθέσεις ΗΠΑ-ΕΕ, έριξε κι άλλο «αλάτι στην πληγή» αναφέροντας πως η Ευρώπη έχει «απωλέσει την πολιτική της κυριαρχία», «χάνει τη ρωσική αγορά» και «βυθίζεται στις κοινωνικές ανισότητες» και «την οικονομική παρακμή». Στην ίδια κατεύθυνση και αντιπαρερχόμενος τις δυτικές κατηγορίες για την επισιτιστική κρίση, υπογράμμισε πως η Ρωσία παραμένει ανοιχτή στον διάλογο για την αποκατάσταση των εξαγωγών τροφίμων και λιπασμάτων, πετώντας και αυτή την «καυτή πατάτα» πίσω στους Δυτικούς.
Στην άλλη πλευρά, το ΝΑΤΟ υλοποιεί την κατεύθυνση που κυριαρχεί στις ΗΠΑ, αυξάνοντας μέρα τη μέρα τις αποστολές οπλικών συστημάτων στο Κίεβο και γενικότερα μεταφέροντας δυνάμεις και στρατιωτικό εξοπλισμό στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας και στη Βαλτική.
Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα ήθελαν η επικείμενη Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη να αποτελέσει ορόσημο ώστε όχι «μόνο» να εξειδικευτεί παραπέρα η επιθετική ατζέντα «ΝΑΤΟ 2030» έναντι της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά με βάση την επιτάχυνση των εξελίξεων που έφερε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, να γίνουν σημαντικά και μεγάλα βήματα ειδικά στην αντιρωσική κατεύθυνση της δολοφονικής αυτής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Έτσι, δεν είναι μόνο σημειολογικό ότι στα έγγραφα του ΝΑΤΟ επιδιώκεται η Ρωσία να πάψει να αναφέρεται ως «εταίρος» (αν και ποτέ δεν υπήρξε τέτοιος) και να αναφέρεται πια ως «απειλή». Ακόμα πιο σημαντικό από γεωστρατηγική άποψη θα ήταν φυσικά η Σύνοδος Κορυφής να «κλείσει» με την έναρξη της διαδικασίας ένταξης στο ΝΑΤΟ της Φινλανδίας και της Σουηδίας. Εδώ, ωστόσο, εδράζονται και τα μεγαλύτερα προβλήματα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Η Τουρκία, παρά τις αναλύσεις που την ήθελαν να υποχωρεί, συνεχίζει να βάζει βέτο στη διαδικασία αυτή, εάν δεν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της από τις δύο αυτές χώρες. Έτσι, το αν η Σύνοδος αυτή θα επισφραγιστεί ή όχι με μια νέα επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή, θα «παίζεται» πιθανά έως την τελευταία στιγμή, δείγμα κι αυτό της κατάστασης στο εσωτερικό της συμμαχίας.
Σε μια τέτοια ρευστή και επικίνδυνη από κάθε άποψη κατάσταση, έσκασε σαν βόμβα η απόφαση της Λιθουανίας να απαγορεύσει τη μεταφορά προϊόντων, σιδηροδρομικώς αρχικά και έπειτα και οδικώς, στον αποκομμένο από τη ρωσική ενδοχώρα, ρωσικό θύλακα του Καλίνιγκραντ, που αποτελεί ταυτόχρονα και μια στρατηγικής σημασίας ρωσική στρατιωτική βάση. Η κυβέρνηση της Λιθουανίας «δικαιολογήθηκε» πως αυτό γίνεται στο πλαίσιο τάχα των κυρώσεων της ΕΕ έναντι της Ρωσίας, αλλά ουσιαστικά με αυτή την προκλητική κίνηση παραβίασε όλες τις συμφωνίες που έχει συνάψει η Ρωσία για τον ρωσικό θύλακα τόσο με τη Λιθουανία όσο και με την ΕΕ. Η κίνηση του Βίλνιους συνιστά έναν επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό πολύ μεγαλύτερης κλίμακας από αυτόν των τριών βαλκανικών χωρών, που οδήγησε στη ματαίωση της επίσκεψης Λαβρόφ στη Σερβία πριν λίγες εβδομάδες. Οι δυνάμεις που επέβαλαν αυτόν τον τυχοδιωκτισμό, από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, επιχειρούν να δοκιμάσουν τις πολύ κόκκινες γραμμές της Ρωσίας, φυσικά υπονομεύουν κάθε προσπάθεια να ανοίξει ο δρόμος για έναν αμερικανορωσικό συμβιβασμό και αντίθετα πριμοδοτούν την ένταση και την κλιμάκωση της σύγκρουσης! Ο Μπορέλ κάλυψε σαφώς, όχι όμως και ολοκληρωτικά, τη Λιθουανία, λέγοντας ότι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θα «ελέγξουν διπλά» εάν τηρούνται όλες οι προϋποθέσεις που προβλέπουν οι ευρωπαϊκές κυρώσεις έναντι της Ρωσίας και αν παραβιάζονται οι συμφωνίες ΕΕ-Ρωσίας όσον αφορά τη Λιθουανία και τον θύλακα του Καλίνινγκραντ. Από την άλλη, η Ουάσιγκτον δήλωσε την υποστήριξή της στο Βίλνιους και ο εκπρόσωπος της αμερικανικής διπλωματίας αναφέρθηκε στην «αδιάσειστη προσήλωση» των ΗΠΑ στο άρθρο 4 του ΝΑΤΟ, που προβλέπει ότι μια επίθεση εναντίον μιας συμμαχικής χώρας είναι επίθεση εναντίον όλων».
Όπως ήταν αναμενόμενο, η κίνηση της Λιθουανίας συνάντησε την οργισμένη αντίδραση της Ρωσίας, που προειδοποίησε για αντίποινα που θα έχουν «σοβαρές και επώδυνες συνέπειες για τους Λιθουανούς πολίτες». Η γνωστή Ζαχάροβα υπογράμμισε ότι πρόκειται «για εχθρικές πράξεις» και η απάντηση της Μόσχας «δεν θα είναι αποκλειστικά διπλωματική, αλλά και πρακτικής φύσεως». Η Ρωσία έχει μια μεγάλη γκάμα επιλογών: από τη διακοπή των καυσίμων έως τη διακοπή της ηλεκτροδότησης της Λιθουανίας. Αν και ορισμένοι αναλυτές δεν αποκλείουν μια ρωσική αποστολή τανκς, τα οποία θα καταλάβουν το «Ρήγμα Σουβάλσκι», τη λωρίδα δηλαδή γης που συνδέει τη Ρωσία με τον θύλακα του Καλίνιγκραντ, επιβάλλοντας έτσι ντε φάκτο την απρόσκοπτη τροφοδότησή του, μια τέτοια κίνηση είναι πολύ παρακινδυνευμένη διότι -με δεδομένο ότι η Λιθουανία είναι μέλος του ΝΑΤΟ- θα μπορούσε να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας.
Σε κάθε περίπτωση, βρισκόμαστε σε μια φάση όπου τα γεγονότα στο στρατιωτικό πεδίο εναλλάσσονται όλο και πιο γοργά και πυκνά και αλληλεπιδρούν με τις κινήσεις στο ενεργειακό και στο πολιτικό πεδίο, καθώς και σ΄ αυτό των τακτικών συμμαχιών και των «σφηνών» που βάζει η κάθε πλευρά στην άλλη, σε μια φάση που τμήματα της κάθε πλευράς προσπαθούν να θέσουν τις δικές τους ιδιαίτερες επιδιώξεις, περιπλέκοντας πιο πολύ το κουβάρι αυτής της σοβαρής σύγκρουσης. Το μέλλον παραμένει σκοτεινό.
