Σε μεγάλη αναταραχή βρίσκεται ο πλανήτης, με τους λαούς και τους εργάτες να αντιμετωπίζουν άγριες καταστάσεις και εφιαλτικές προοπτικές. Στο έδαφος των αδιεξόδων που γεννά και οξύνει το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, αναπτύσσεται ένας λαβύρινθος αντιθέσεων που αλληλεπιδρούν σε όλα τα ζητήματα και σε ολόκληρο τον κόσμο. Από τη ΝΑ Ασία και τον Ειρηνικό ως τις χαίνουσες πληγές των Βαλκανίων που σκαλίζονται ξανά. Και από τη Νότια Αμερική ως την αιμορραγούσα Μ. Ανατολή και την εύφλεκτη ΝΑ Μεσόγειο.
Καρδιά όλων αυτών των ανταγωνισμών και εκρήξεων είναι τα ματωμένα εδάφη της Ουκρανίας. Εκεί όπου η μεγαλύτερη πολεμική μηχανή του κόσμου, οι ΗΠΑ, επιχειρούν για δεύτερη φορά, μετά τον Ομπάμα, να λύσουν τον γόρδιο δεσμό, εξουθενώνοντας τον μεγάλο στρατηγικό αντίπαλό τους, τη Ρωσία. Εκεί όπου η ιμπεριαλιστική Ρωσία αποφάσισε με πολεμική εισβολή που ξεπέρασε ήδη τους 6 μήνες να υπερασπιστεί με τα όπλα τις κόκκινες γραμμές των δικών της συμφερόντων και επιδιώξεων. Το αδιέξοδο που έχει διαμορφωθεί σε αυτή την πολεμική σύγκρουση, που από τη μια έχει τη Ρωσία και από την άλλη τους «αντιπροσώπους» της Δύσης και βασικά των ΗΠΑ, βαθαίνει και παράγει συνέπειες και επιδράσεις σε όλα τα ζητήματα και μέτωπα. «Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να μην νικήσουν και η Ρωσία δεν μπορεί να ηττηθεί» είναι μια απόδοση αυτού του αδιεξόδου, που παράγει κιόλας τους πιο επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς, όπως τον βομβαρδισμό με την υπόδειξη-καθοδήγηση της Δύσης του ατομικού σταθμού της Ζαπορίζια! Ή όπως την «εκκρεμότητα» που έχει ανοίξει η παρέμβαση των ΗΠΑ μέσω Λιθουανίας στον ρώσικο θύλακα του Καλίνινγκραντ, μια εκκρεμότητα που αποτελεί εν δυνάμει θρυαλλίδα γενικευμένου πολέμου!
Φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, άγρια εκμετάλλευση, εκτίναξη της καταπίεσης και της κοινωνικής βαρβαρότητας έφεραν ήδη και φέρνουν πολύ περισσότερο αυτές οι εξελίξεις στους λαούς και την εργατική τάξη, ενώ και για τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα επιτείνονται οι όροι της προϊούσας καταβύθισής τους. Με αυτά τα δεδομένα, το σύστημα κάνει επίσημη αφήγησή του την κόλαση που διαμορφώνει για την πολύ μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Το διάγγελμα Μακρόν για «το τέλος της αφθονίας και της ανεμελιάς» δεν είναι μόνο προκλητικό για τους εργάτες και τους λαούς που ζούσαν έτσι κι αλλιώς με το αγκομαχητό της επιβίωσης. Αλλά κυρίως είναι η επίσημη διακήρυξη για το εφιαλτικό αύριο που διαμορφώνεται, με τη συνέργεια, βέβαια, των ιμπεριαλιστών -αλλά και όλων των καπιταλιστικών δυνάμεων- της «πολιτισμένης Ευρώπης», που βρίσκονται και πάλι -θέλοντας και «μη»- στην πρώτη γραμμή των συντελεστών που εγκληματούν ενάντια στην ανθρωπότητα.
