Με τη γνώριμη θρασύδειλη τακτική, η κυβέρνηση μέσα στο καλοκαίρι με τις σχολές κλειστές προχώρησε στην τοποθέτηση των πρώτων τουρνικέ στους χώρους της Πρυτανείας του ΑΠΘ. Η κυβερνητική πολιτική για ελεγχόμενη είσοδο στα Πανεπιστήμια στο πλαίσιο του γενικότερου χτυπήματος του Ασύλου αποτελεί βασική πολιτική ατζέντα του συστήματος. Ως εκ τούτου, η τοποθέτηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας (ΟΠΠΙ), παρά τα μπρος και τα πίσω της, αναμένεται να προχωρήσει. Άλλωστε, οι αλλεπάλληλες εισβολές της αστυνομίας, αλλά και η στρατοπέδευση των ΜΑΤ στο ΑΠΘ από την άνοιξη, είναι προπομπός του τι πρόκειται να γίνει πανελλαδικά. Σε συνδυασμό με τον νόμο 4777, ο νέος νόμος-πλαίσιο Κεραμέως έρχεται να κατοχυρώσει τα πειθαρχικά, τα «φοιτητοδικεία» και την «κατάργηση» των φοιτητικών συλλόγων και των φοιτητικών παρατάξεων. Η καταστολή είναι μονόδρομος για το σύστημα, στην προσπάθειά του να πειθαρχήσει και να τρομοκρατήσει μια νεολαία που συσσωρεύει οργή. Έτσι, από την πρώτη μέρα της επιστροφής στις σχολές πρέπει να υψωθούν φωνές ενάντια στην ελεγχόμενη είσοδο στα πανεπιστήμια, το face control και την παρουσία της αστυνομίας μέσα στο πανεπιστήμιο, με πλήρη επίγνωση ότι τα μέτρα αυτά δεν αφορούν κάποιες «ακραίες μειοψηφίες», αλλά το σύνολο των φοιτητών.
Το σύστημα της φτώχειας και της βαρβαρότητας, μέσα στα αδιέξοδά του, θέλει να πετάξει χιλιάδες νέους έξω από τις σπουδές, με την Τράπεζα Θεμάτων και την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ) από το σχολείο, με τις διαγραφές φοιτητών, την εντατικοποίηση στο Πανεπιστήμιο και τους ταξικούς φραγμούς. Ο νέος νόμος-πλαίσιο που εξατομικεύει και διαλύει τα πτυχία, οδηγεί τους φοιτητές σε ένα ατελείωτο κυνήγι προσόντων, στην ανεργία και στην ατομική διαπραγμάτευση με τον εργοδότη, ουσιαστικά χτυπάει αυτό που γενιές ολόκληρες γνώρισαν ως πτυχίο και επαγγελματικά δικαιώματα. Συγχωνεύει και καταργεί σχολές και τμήματα και σπρώχνει στο περιθώριο τους φοιτητικούς συλλόγους. Η μαζική και οργανωμένη πάλη για τη ριζική ανατροπή των νόμων Κεραμέως είναι η μόνη γραμμή για το φοιτητικό κίνημα που μπορεί να αναχαιτίσει την επίθεση. Οι νόμοι αυτοί, που ήδη εφαρμόζονται σε διάφορες πλευρές τους (βλ. ΕΒΕ, συγχωνεύσεις), παράγουν αρνητικά δεδομένα για τη δυνατότητα συγκρότησης αντιστάσεων και αυτή η διαδικασία θα συνεχιστεί, όσο επικρατεί μια αντίληψη ότι μπορούν «να μείνουν στα χαρτιά» (βλ. ΚΝΕ) ή ότι με εκλογές θα έρθει η κατάργησή τους (βλ. ΣΥΡΙΖΑ). Οι νόμοι αυτοί αποτελούν φυσική συνέχεια των προηγούμενων νόμων, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ και εντάσσονται σε συνολικότερες στοχεύσεις του συστήματος, τέτοιες που μόνο ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα μπορεί να ανακόψει.
Την ίδια ώρα που η ακρίβεια τσακίζει το λαϊκό εισόδημα και οι φτωχότερες οικογένειες δυσκολεύονται μέχρι και να βγάλουν τον μήνα, ξηλώνεται το δωρεάν πλέγμα των φοιτητικών δικαιωμάτων σε σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και μεταφορές. Καταργούνται όλα αυτά που καθόλου «παροχές» δεν είναι, όπως τα αποκαλούν, αλλά αποτελούν κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος που κατοχυρώθηκαν με αγώνες. Με λίγα λόγια, διαλύονται όλα αυτά που θα έπρεπε να αποτελούν αυτονόητα δικαιώματα για κάθε φοιτητή. Έτσι, η κυβέρνηση, δια στόματος Μητσοτάκη, προαναγγέλλει την επιβολή ενοικίων στις εστίες και μειώνει τις διαθέσιμες θέσεις, τη στιγμή που όλο και περισσότερες οικογένειες δεν μπορούν να στηρίξουν τις αυξανόμενες τιμές της στέγασης των παιδιών τους που σπουδάζουν σε άλλη πόλη. Παράλληλα, εισάγονται όλο και πιο σκληρά κριτήρια για τη σίτιση ενός φοιτητή στην ίδια του τη λέσχη. Η υποχρεωτική επίδειξη πάσο και τα όλο και πιο αυστηρά οικονομικά κριτήρια έχουν στόχο τον σταδιακό αποκλεισμό περισσότερων φοιτητών από τη σίτιση, τώρα που λόγω ακρίβειας αυξάνονται οι ροές προς τις λέσχες φαγητού. Οι ίδιες οι επιπτώσεις του πολέμου στην Ευρώπη και της εξάρτησης της χώρας αποτυπώνονται στην πίεση που δέχεται ο φοιτητής και η οικογένειά του και αναμένεται να κλιμακωθούν εν όψει του χειμώνα. Την ίδια στιγμή, ο κίνδυνος γενίκευσης του πολέμου, ανάφλεξης νέων μετώπων στο Αιγαίο και στα Βαλκάνια, αλλά και της άμεσης εμπλοκής της χώρας στον όλεθρο, «παγώνει το αίμα» της νεολαίας, που μόνο μαύρο βλέπει το μέλλον να διαγράφεται μπροστά της. Είναι επιτακτική ανάγκη να σπάσει η σιωπή των φοιτητών και να τεθούν τα άμεσα ζητήματα που «καίνε», όπως το φαγητό και η στέγη, αλλά και η ανάγκη ανασυγκρότησης της αντιιμπεριαλιστικής-αντιπολεμικής πάλης και μέσα στους χώρους σπουδών.
Το κρίσιμο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι το φοιτητικό κίνημα εδώ και μεγάλο διάστημα παραμένει σε κατάσταση αποσυγκρότησης. Οι ευθύνες βαραίνουν πρώτα και κύρια το σύστημα και τις συστημικές δυνάμεις, που εδώ και χρόνια έχουν φροντίσει να καλλιεργούν τον ατομικό δρόμο, να κατασυκοφαντούν τους φοιτητικούς συλλόγους και το λαϊκό Άσυλο αγώνων. Βαραίνουν, όμως, και την κυρίαρχη ρεφορμιστική αριστερά, η οποία διαχρονικά κοντράρει κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης των φοιτητικών συλλόγων σε αγωνιστική κατεύθυνση. Ένα νέο εξάμηνο ξεκινάει, με την ΚΝΕ-ΠΚΣ πρώτη δύναμη πλέον πανελλαδικά στις σχολές να υποδέχεται τη νέα γενιά με ακόμη πιο «νερουλές» και «υπεύθυνες» θέσεις, να καλωσορίζει την εντατικοποίηση των σπουδών στο όνομα της επιστήμης, να καλλιεργεί την ανάθεση στους «εκλεγμένους» της, απονεκρώνοντας τις διαδικασίες των συλλόγων. Είναι μια δύναμη που εδώ και χρόνια έχει δώσει διαπιστευτήρια στο σύστημα ότι δε θα είναι αυτή η δύναμη που θα δημιουργήσει μια «απειλητική» κίνηση των φοιτητών. Αντίστοιχη στάση κρατούν και τα ΕΑΑΚ, που εναποθέτουν τις ελπίδες των φοιτητών στο καθηγητικό κατεστημένο, αναζητώντας συμμάχους σε ορκισμένους εχθρούς του φοιτητικού κινήματος. Η στοχοποίηση των προσώπων και όχι των πολιτικών τους είναι αδιέξοδη και δεν μπορεί να δημιουργήσει κίνημα, ενώ η εμμονή με την «πτώση της κυβέρνησης» ανακυκλώνει τα ίδια αδιέξοδα κυβερνητικής εναλλαγής που γνωρίσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια, ρίχνοντας ξανά νερό στον μύλο του ΣΥΡΙΖΑ. Το έντονα προεκλογικό κλίμα που θα διαπεράσει την κίνηση όλων των πολιτικών δυνάμεων με τη νέα χρονιά, αποτελεί ένα εμπόδιο για την ανάπτυξη μαζικών αγώνων που πρέπει να καταπολεμάται με επιχειρήματα και επιμονή.
Η ομοβροντία επίθεσης στα δικαιώματα της φοιτητικής νεολαίας απαιτεί απάντηση. Με τη γραμμή της αντίστασης και της διεκδίκησης, μπορούν και πρέπει οι φοιτητές να βάλουν φραγμό στην επίθεση μέσα από τα συνδικαλιστικά τους όργανα. Η φασιστικοποίηση είναι το συμπλήρωμα της αντιλαϊκής πολιτικής και αυτά τα δύο θα ξεδιπλώνονται παράλληλα και μέσα στις σχολές, όσο δεν συγκροτούνται μαζικές φοιτητικές αντιστάσεις. Η ανάγκη να καλεστούν γενικές συνελεύσεις, να εκφραστεί η συσσωρευμένη οργή στον δρόμο, να δημιουργηθούν όροι για να τεθεί ζήτημα καταλήψεων, είναι μεγάλη. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια ευρεία βεντάλια ζητημάτων που πρέπει να ανοίξουν στο φοιτητικό κίνημα, κάνοντας ξεκάθαρο πλατιά στη νεολαία ότι «το μέλλον μας θα κριθεί στον αγώνα».
