Η Προλεταριακή Σημαία βρέθηκε έξω από το εργοστάσιο την Τρίτη 30 Αυγούστου και συνομίλησε με τον πρόεδρο του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων της επιχείρησης Μαλαματίνα και πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών, Γιάννη Φραγγίδη.
Π.Σ.: Γιατί κατέβηκαν οι εργάτες της Μαλαματίνας σε απεργία και τι παλεύουν; Τι εργασιακές σχέσεις θέλει να διαμορφώσει η εργοδοσία για τα ωράρια και τους μισθούς;
Γ.Φ.: Η εταιρεία Μαλαματίνα πριν λίγο χρονικό διάστημα μπήκε σε ένα πρόγραμμα εξυγίανσης με δικαστική απόφαση. Αυτή η απόφαση συμπεριλάμβανε ονομαστικά, αλλά και με τις ειδικότητές τους 86 εργαζόμενους. Όταν βγήκε η τελική δικαστική απόφαση, υπήρχε μεταξύ σωματείου και εταιρείας μια συλλογική σύμβαση η οποία έληγε τον Φεβρουάριο. Κατά τη διάρκεια της μετενέργειας, δηλαδή τους 3 μήνες, έγιναν κάποιες προσπάθειες για την υπογραφή καινούριας συλλογικής σύμβασης, όμως, απ’ ό,τι διαπιστώσαμε, η πλευρά της εργοδοσίας δεν ήθελε να υπογραφεί καινούρια επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση και κάθε φορά που συναντιόμασταν έβαζε νέα προσχήματα. Τα πιο βασικά ήταν ότι ήθελαν να υπάρχει ένας βασικός μισθός στα 713 και όλες οι άλλες οι αποδοχές που είχαμε μέχρι τώρα να έμπαιναν σε ένα γενικό επίδομα, που θα λεγόταν επίδομα επιχειρησιακής παροχής. Για το οποίο, όμως, υπήρχε μέσα παράγραφος που έλεγε ότι μπορούσε μονομερώς η εταιρεία να το διακόψει όποτε κρίνει αυτή. Επομένως, δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε κάτι τέτοιο. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, η εταιρεία προχώρησε, εμείς θεωρούμε, εκβιαστικά και τρομοκρατικά σε απόλυση 5 εργαζομένων. Δηλαδή για να μας εκβιάσει και να μας πιέσει να υπογράψουμε τη σύμβαση που ήθελαν και μετά μας ανακοίνωσε ξαφνικά ότι θέλει να διακόψει το τμήμα διανομών, που είναι 12 άτομα, και να προχωρήσει και στο τμήμα χειριστών κλαρκ, αλλά και στο τμήμα παραγωγής, αργότερα. Έτσι, λοιπόν, κυρίως αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους βγήκε ο κόσμος αγανακτισμένος, γιατί υπάρχουν συνάδελφοι μέσα που δουλεύουν 15, 20, 30 και πλέον χρόνια κι έχουν προσφέρει τόσα πολλά που αδυνατούν να πιστέψουν ότι η εταιρεία θέλει στην ουσία να κλείσει, να διώξει όλους τους εργαζόμενους, οι οποίοι είναι -και θέλω να τονιστεί αυτό- μέλη του σωματείου.
Ένα στοιχείο συμπληρωματικό είναι το εξής: όταν απέλυσαν τους 5 εργαζόμενους στην αρχή, μετά από μια βδομάδα προσέλαβαν 8 άτομα με σύμβαση ορισμένου χρόνου, καινούριους εργαζόμενους, κατά τη διάρκεια και των διαπραγματεύσεων, αλλά και κατά τη διάρκεια απεργιακών κινητοποιήσεων. Επομένως, αυτό είναι και παράνομο, αλλά και καταχρηστικό και έχουμε προσφύγει στη δικαιοσύνη και περιμένουμε από τη δικαιοσύνη να γίνει το δικαστήριο. Δεν μπορεί να απολύεις 5 ανθρώπους που είχαν σύμβαση αορίστου χρόνου και ταυτόχρονα για τις ίδιες θέσεις, με τις ίδιες ειδικότητες, του ανειδίκευτου εργάτη βασικά, να προσλαμβάνεις άλλους 8. Τους προσέλαβαν καθαρά για απεργοσπαστικό μηχανισμό, πράγμα που φάνηκε κατά τη διάρκεια της απεργίας. Τους φέρνουν και τους χρησιμοποιούν ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. Και μάλιστα τους έβαζαν στην αρχή να δουλεύουν ως ανειδίκευτοι εργάτες σε πόστα και σε μηχανήματα πολλών εκατομμυρίων, όπου πολλαπλασίαζαν τον κίνδυνο ενδεχομένως εργατικού ατυχήματος, μιας και ένας ανειδίκευτος εργάτης πήγαινε να λειτουργήσει ένα μηχάνημα που χρειαζόταν εξειδίκευση. Είναι σαν να λέμε ένα παιδάκι, ενώ δεν έχει δίπλωμα, να πάει να οδηγήσει ένα αυτοκίνητο. Άρα ο κίνδυνος να γίνει ατύχημα είναι πάρα πολύ μεγάλος.
Π.Σ.: Η κινητοποίησή σας βρέθηκε αντιμέτωπη, εκτός από την κρατική καταστολή, με το ν. 4808/Χατζηδάκη. Τι δεδομένα δημιουργεί για τους εργατικούς αγώνες και τι στάση πρέπει να έχει το εργατικό κίνημα απέναντί του;
Γ.Φ.: Ο νόμος Χατζηδάκη νομίζουμε ότι είναι ένα τερατούργημα. Πραγματικά μέχρι στιγμής καμία κυβέρνηση δεν έχει ψηφίσει τέτοιο νόμο. Καταργεί όλες τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, προσπαθεί να καταργήσει την ομαδικότητα, την αλληλεγγύη και με τελικό σκοπό και αποτέλεσμα να οδηγούνται όλοι με βάση αυτό τον νόμο στις ατομικές συμβάσεις. Ακριβώς αυτός είναι και ο σκοπός και της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και του κ. Χατζηδάκη. Άλλωστε γι’ αυτό μπήκε και αυτός ο νόμος. Να μην υπάρχει συλλογικότητα, έτσι ώστε να μπορούν οι εργοδότες να λειτουργούν όπως θέλουν, να κάνουν τα πράγματα μέσα στα εργοστάσια όπως ακριβώς φαντάζονται και τους βολεύει. Να χρησιμοποιούν ελαστικά ωράρια εργασίας, να χρησιμοποιούν μαύρη εργασία, χωρίς να υπάρχει κάποιο σωματείο ή κάποιοι οργανωμένοι συνδικαλιστές μέσα που να μπορούν να ελέγχουν αυτές τις παρανομίες, να σου λένε «έλα σήμερα να δουλέψεις 2-3 ώρες» και να λένε ύστερα «τώρα δεν έχει δουλειά, σταματάς». Ύστερα να έρχεσαι μετά από 2-3 μέρες και τέλος πάντων να κάνουν χρήση κατά το δοκούν αυτού του νόμου, από τη στιγμή που είπα, ο πρωταρχικός και τελικός στόχος είναι η κατάργηση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Π.Σ.: Η εταιρεία έχει μαζί της τους νόμους, το κράτος και τους μηχανισμούς του. Τι όπλα έχουν από τη μεριά τους οι εργάτες;
Γ.Φ.: Και εμείς, για να πω την αλήθεια, δεν περιμέναμε τόση μεγάλη συστράτευση από διάφορα κοινωνικά κινήματα και πολιτικά κόμματα, από πολιτικούς φορείς, από την κοινωνία ολόκληρη, αλλά και από πολλά, θα έλεγα, συνδικαλιστικά και όχι μόνο στελέχη, όχι μόνο της Θεσσαλονίκης, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και του εξωτερικού. Η εργοδοσία έχει αυτά που είχε πάντα: κατασταλτικούς μηχανισμούς, νομοθεσία, δικαστήρια. Εμείς, λοιπόν, έχουμε στο πλευρό μας την αλληλεγγύη, τη μεγάλη αποδοχή του δίκαιου αγώνα μας από την κοινωνία. Κι αυτά νομίζω ότι είναι τα σημαντικότερα όπλα. Πέρα από αυτό, όμως, υπάρχει και το όπλο της οργάνωσης, της ενότητας που υπάρχει μεταξύ των συναδέλφων/μελών του σωματείου και κυρίως η πειθαρχία, η οποία αντανακλάται κάθε μέρα έξω από τον χώρο της απεργίας, όπου εκεί μετέχει το 100% όλων των εργαζόμενων μελών του σωματείου.
Π.Σ.: Η εταιρεία λέει ότι την απεργία την κάνουν οι «μειοψηφίες που δε θέλουν να αλλάξει τίποτα» και «κλείνουν την εταιρεία». Τι απαντάνε οι εργάτες σε αυτή την αισχρή προπαγάνδα;
Γ.Φ.: Με βάση τη δικαστική απόφαση όπου περνούσε στα χέρια των καινούριων ιδιοκτητών η εταιρεία, εμείς ως σωματείο είχαμε στηρίξει αυτή την προσπάθεια εξυγίανσης, από τον όμιλο Mantis των αδερφών Κρομμύδα. Ο ένας εκ των αδερφών είναι και παντρεμένος με την αδερφή του Σκρέκα, του υπουργού της σημερινής κυβέρνησης. Εμείς, λοιπόν, στα δικαστήρια είχαμε στηρίξει, βάζοντας μία προϋπόθεση: από τη στιγμή που δε θίγονται κεκτημένα δικαιώματα και θέσεις εργασίας, λέμε ναι στην πρόταση εξυγίανσης. Η απόφαση της πρότασης εξυγίανσης, η δικαστική απόφαση, ρητά ορίζει το εξής: προχωράει το πρόγραμμα εξυγίανσης με 86 εργαζόμενους, οι οποίοι συνυπέγραφαν τη δική μας τοποθέτηση. Παράλληλα, δε, αναφέρει στο παράρτημα 21 της δικαστικής απόφασης ποια είναι αυτά τα άτομα, ονομαστικά αλλά και κατά τμήμα, κατά ειδικότητα. Επομένως, δεν μπορεί να επικαλείται ότι είμαστε μια μερίδα, έπρεπε πρώτα και πάνω από όλα να σεβαστεί αυτή την απόφαση. Τώρα, όσον αφορά τη μειοψηφία, αυτό που προσπαθεί να περάσει προς τα έξω, δηλαδή, έχω να πω το εξής: από τους 86 με βάση το καταστατικό του σωματείου, μέλη μπορούν να είναι οι 60, γιατί οι υπόλοιποι από τους 60 μέχρι τους 86 είναι διευθυντικά στελέχη και πρόσωπα εμπιστοσύνης των διευθυντικών στελεχών, αλλά και των αφεντικών. Άρα αυτοί δεν μπορούν να είναι μέλη του σωματείου. Από τους 60, λοιπόν, οι 56 είναι μέλη του σωματείου. Από αυτούς, γύρω στα 10-11 άτομα υπέγραψαν ατομική σύμβαση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εμείς τους διαγράψαμε. Αυτοί συνεχίζουν να είναι μέλη του σωματείου. Και μάλιστα από τους 11 που έχουν υπογράψει ατομική σύμβαση, οι 3-4 είναι αυτοί που χρησιμοποιούνται από τη μεριά της εργοδοσίας, ως απεργοσπαστικός μηχανισμός. Οι άλλοι συνάδελφοι, με τον α’ ή β’ τρόπο, δε μετέχουν ή δεν αφήνουν τους εαυτούς τους να χρησιμοποιηθούν από την πλευρά της εργοδοσίας ως απεργοσπαστικοί μηχανισμοί. Άρα, λοιπόν, όταν από τα 56 μέλη, οι σχεδόν 50 είναι επί καθημερινής βάσης εδώ, που αυτόματα σημαίνει ότι πάνω από 70-80% του συνόλου των 86 μετέχουν στην απεργία και δεν πρόκειται τέλος πάντων για μια μειοψηφία, όπως αυτοί αναφέρουν. Όμως, για να μπερδέψουν την κοινή γνώμη, ενώ παρουσιάζουν μεγαλύτερο αριθμό, βάζοντας στους 86 και άλλα 10 περίπου άτομα που είναι κάτω στο Φάρο (που αυτοί ποτέ, με βάση πάντα το καταστατικό, δεν μπορούσαν να είναι μέλη), στη Χαλκίδα κ.λπ., ανεβάζουν τον αριθμό στους 96 και λένε ότι έχουν μείνει μόνο ελάχιστοι, γιατί αφαιρούν και τα άτομα που έχουν απολύσει, δηλαδή τους 15 απολυμένους. Αφαιρούν και κάποια άτομα που έχουν υπογράψει σύμβαση, κι έτσι προσπαθούν να το παρουσιάσουν. Για μας, όμως, είναι ξεκάθαρο ότι από τους 60, 56 μπορούν να είναι μέλη μας και από τους 56 οι 50 μετέχουν κανονικά στην απεργία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
