Ελληνοτουρκικά – Επίσκεψη Μενέντεζ
Ο απεσταλμένος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και οι «επικύψεις» κυβέρνησης και αστικής τάξης
Κανείς δεν περίμενε κάτι διαφορετικό. «Μετά φανών και λαμπάδων» υποδέχθηκε η άρχουσα τάξη της χώρας μας και η κυβέρνησή της το επιφανές στέλεχος των ιμπεριαλιστών πατρόνων της. Ο Ρόμπερτ Μενέντεζ, ισχυρός άνδρας και πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ, έτυχε της υποδοχής που ανέκαθεν επιφύλασσε το πολιτικό προσωπικό σε ανάλογα πρόσωπα. Αφού επισκέφθηκε προηγουμένως την Αλεξανδρούπολη και επιθεώρησε τις εγκαταστάσεις και τα έργα που πραγματοποιούνται εκεί, συναντήθηκε με τον Μητσοτάκη και στη συνέχεια αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας στο ΕΚΠΑ από το μεγαλοκαθηγητικό κατεστημένο.
Η άρχουσα τάξη στη χώρα μας έχει από καιρού φιλοτεχνήσει το αφήγημα του «φιλέλληνα» πολιτικού και ιδιαίτερα του «αντιτούρκου», με βάση την κατανομή ρόλων στα πολιτικά στελέχη του αμερικανικού κατεστημένου. Οι συχνότατες τοποθετήσεις του, στην κατεύθυνση πίεσης, ευθυγράμμισης και «συνετισμού» του Ερντογάν και της Τουρκίας στις επιδιώξεις των ΗΠΑ έχουν γίνει σημαία των ντόπιων αστών, ενώ οι επιτηδευμένες φιλοφρονήσεις του για την τήρηση όλων των υποχρεώσεων που απορρέουν από το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής-αμερκανικής εξάρτησης της χώρας μας θεωρούνται εύσημά της για τη συνέχεια. Ο ίδιος δεν έκρυψε τους στόχους της επίσκεψής του, αναφέροντας ότι «η Αλεξανδρούπολη θα γίνει γεωστρατηγικό κέντρο για την Ελλάδα, την περιοχή και τους συμμάχους μας». Παράλληλα, «καυτηρίασε» της εισβολές της Τουρκίας στον εναέριο χώρο της Ελλάδας, που πρέπει να σταματήσουν, όπως είπε.
Στη συνάντηση με τον έλληνα πρωθυπουργό αποκαλύφτηκε ότι ξεκινά τον προσεχή Οκτώβρη ο 4ος γύρος Στρατηγικού Διαλόγου Ελλάδας-ΗΠΑ. Είναι φανερό ότι δεν αρκούν τα όσα έκαναν όλες ανεξαίρετα οι προηγούμενες κυβερνήσεις και όσα παραπάνω κάνει καθημερινά η κυβέρνηση της Ν.Δ., αλλά πάντα υπάρχει επιπλέον απαίτηση για συνεχή «αναβάθμιση» των αμερικανοελληνικών σχέσεων, αφού οι «προκλήσεις» είναι συνεχείς και το «απαιτούν». Η στρατιωτική, ενεργειακή και οικονομική «συνεργασία» των δύο χωρών, όπως αποκαλείται η σχέση εξάρτησης της χώρας μας, απαιτεί κάθε φορά και νέα «άλματα». Κι αν η στρατιωτική της πλευρά είναι δεδομένη, στις μέρες μας η οικονομική-ενεργειακή αποκτά όλο και μεγαλύτερη αξία, στο βαθμό που εκτοπίζει συμμάχους και ανταγωνιστές από πεδία που έως πρόσφατα θεωρούνταν κυριολεκτικά δικά τους χωράφια. Η διαφοροποίηση του μείγματος ενεργειακής εξάρτησης της χώρας μας απασχολεί ιδιαίτερα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, καθώς η απεξάρτηση συνολικά της Ευρώπης απ’ τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες έχει εκ των πραγμάτων αναδειχθεί σε κομβικής σημασίας ζήτημα του συνολικού ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.
Άμεση σχέση με το θέμα είχε και η επίσκεψη στη χώρα μας, αμέσως μετά, του πρώην αμερικανού αντιπροέδρου Τζον Κέρι και που, ενώπιόν του, ο Μητσοτάκης δεσμεύτηκε για «συνεργασία» και στο ενεργειακό ζήτημα. Μάλιστα, εμμέσως πλην σαφώς, του απηύθυνε σχετική «πρόσκληση» για αμερικανικές «επενδύσεις» στις λεγόμενες ΑΠΕ. «Δεν ξέρουμε» τι γνώμη για το ζήτημα έχουν οι… γερμανοί ανταγωνιστές!
Λίγες εβδομάδες πριν, η Ρωσία «κάρφωσε» την Τουρκία για την επίσπευση παράδοσης και της 2ης συστοιχίας πυραύλων S-400 προς την Άγκυρα. Αν και οι αντιδράσεις των ΗΠΑ ήταν, θα λέγαμε. «λελογισμένες», υπενθυμίστηκε με νόημα η γενική γραμμή απεξάρτησης της γείτονος από αντίπαλα οπλικά συστήματα, οι υποχρεώσεις που απορρέουν απ’ το ΝΑΤΟ κ.λπ. Καθόλου άσχετη με το θέμα δεν είναι η πρόσφατη στοχοποίηση των «ελληνικών» S-300 από την Τουρκία – οπλικού συστήματος προηγούμενης γενιάς, που μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Κρήτη από την Κύπρο – και που ισχυρίζεται η Άγκυρα ότι χρησιμοποιούνται απέναντι σε τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη που πετούν στο Αιγαίο. Είναι και αυτός ένας τρόπος ενός «συμψηφισμού» που επιχειρεί η τουρκική πλευρά σε σχέση με τους ρωσικής κατασκευής πυραύλους. Το θέμα των S-400, ωστόσο, συνεχίζει να εμποδίζει την Τουρκία από την αναβάθμιση των υπαρχόντων και την αγορά νέων μαχητικών F-16, ενώ αποτέλεσε την αιτία αποκλεισμού της από τη συμπαραγωγή των γνωστών F-35.
Πάντως, μια μόνιμη εστία αντιπαράθεσης ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας παραμένει το προσφυγικό-μεταναστευτικό, με τα επεισόδια να διαδέχονται το ένα το άλλο, τις αλληλοκατηγορίες και την εργαλειοποίηση του ζητήματος να είναι συνεχείς και τις κόντρες από τις δύο πλευρές να μην έχουν τελειωμό. Σε συνδυασμό, φυσικά, με τα γεγονότα σε χερσαία σύνορα (χαρακτηριστική η περίπτωση νησίδων στον Έβρο), ενώ τα εναέρια και θαλάσσια έχουν σταθερά την… τιμητική τους. Ακόμη και δικοί τους αναλυτές όλο και πιο συχνά κρούουν το κώδωνα του κινδύνου «ατυχήματος». Βάλτε, επίσης, στο λογαριασμό και τις κόντρες για τα οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ, το τουρκικό γεωτρύπανο που έχει βγει για έρευνες-γεωτρήσεις και τη γενικότερη αναθέρμανση του ιμπεριαλιστικού ενδιαφέροντος για κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο και θα έχετε όλο το παζλ ενός εκρηκτικού μείγματος συμφερόντων που μπορεί να οδηγήσει έως και σε αλληλοσφαγή τούς λαούς στις δύο πλευρές του Αιγαίου.
Η αστική «μας» τάξη ορέγεται κόμβους, πύλες εισόδου, διαμετακομιστικά κέντρα και άλλα ανάλογα, έχοντας αποκλείσει από την οπτική της κάθε παραγωγική δραστηριότητα. Το «καλό παιδί» της Δύσης αναζητά ρόλους ανάλογους του χαρακτήρα και των «κυβικών» του. Οι κόντρες με την τουρκική άρχουσα τάξη για την «εκπροσώπιση» των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο αναμένεται να συνεχιστούν. Κι αν το Ματζικέρτ και η κατάληξη της Μικρασιατικής εκστρατείας αποτελούν, λόγω επετείων, προσφιλή εθνικιστικά πεδία για του τούρκους κρατούντες, άλλο τόσο σοβινιστικό και αντιδραστικό είναι το αφήγημα του αντιτουρκισμού που προσπαθεί το ντόπιο κατεστημένο να εμφυσήσει στο λαό μας απέναντι στο γειτονικό λαό. Να τα καταδικάσουμε και τα δυο και να δουλέψουμε για τη φιλία, την αλληλεγγύη και το κοινό μέτωπο των λαών μας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό και τον πόλεμο!
