Ο άδικος και αντιδραστικός πόλεμος στην Ουκρανία έχει μπει στον έβδομο μήνα. Πολλά στοιχεία δείχνουν πως οδεύουμε σε μια παρατεταμένη πολεμική σύγκρουση και σε κάθε περίπτωση οι ουκρανικές πεδιάδες θα είναι μια μεγάλη χαίνουσα πληγή στην καρδιά της ευρωπαϊκής ηπείρου. Αυτό προεξοφλούν πρώτα απ’ όλα οι πρωταγωνιστές της σύγκρουσης αυτής, η Ρωσία, από τη μια, που συνεχίζει την ιμπεριαλιστική της εισβολή και από την άλλη οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που με αντιπρόσωπο το αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου συνεχίζουν τη στρατηγική περικύκλωσης της Ρώσικης Ομοσπονδίας.
Ως αντανάκλαση των μεγάλων αδιεξόδων και της αγιάτρευτης κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, του αδυσώπητου ανταγωνισμού των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, η σύγκρουση αυτή έχει γίνει εφαλτήριο για το ξεδίπλωμα των αντικρουόμενων και αντιθετικών σχεδίων των ιμπεριαλιστών στον αγώνα για την αναδιάταξη της ιεραρχίας και των σχέσεων αναμεταξύ τους! Έχοντας σχέση αλληλοτροφοδότησης με την παγκόσμια κρίση, η οποία με τη σειρά της έχει ήδη περιπλακεί και διογκωθεί, μιας και «ενσωματώθηκε» σ’ αυτήν και η πανδημική κρίση, εντείνει και πολλαπλασιάζει κρίσεις όπως η ενεργειακή και η επισιτιστική, αλλά και προκαλεί ένα μεγάλο κύμα αντίδρασης και στρατιωτικοποίησης, που εκτείνεται τόσο προς τα έξω όσο και προς το εσωτερικό κάθε χώρας. Ταυτόχρονα, φέρνει στο κατώφλι της ανθρωπότητας τον κίνδυνο ενός γενικευμένου -και πυρηνικού- πολέμου, αυξάνει, δηλαδή, την πιθανότητα του αδιανόητου.
Επισκόπηση της σύγκρουσης
Αν θυμηθούμε τους τρεις βασικούς στόχους με τους οποίους αναγγέλθηκε η εισβολή, ο ένας ήταν η προστασία και η απελευθέρωση των ρωσόφωνων του Ντονμπάς και οι άλλοι δύο ήταν οι «θολοί» και με μεγάλο εύρος ερμηνειών στόχοι της «αποστρατιωτικοποίησης» και της «αποναζιστικοποίησης» της Ουκρανίας. Όπως έχουμε ξαναγράψει, στην πρώτη φάση της εισβολής, που η Ρωσία την ονομάζει «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», η δημιουργία ενός μετώπου χιλιάδων χιλιομέτρων και βασικά ο αποκλεισμός της πρωτεύουσας και των μεγάλων πόλεων υπηρετούσε μάλλον τον τρίτο στόχο. Αυτός συγκεκριμενοποιούνταν είτε στην κατάρρευση και αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας της Ουκρανίας (εκκλήσεις στους «συνετούς στρατηγούς» να διώξουν τον άφρονα Ζελένσκι) ή στον εξαναγκασμό της υπάρχουσας ηγεσίας να αποδεχτεί τις «εγγυήσεις ασφάλειας» που επιμόνως και με κάθε τρόπο ζητούσε η Μόσχα και στις οποίες κώφευε το Κίεβο και οι αμερικανοΝΑΤΟϊκοί πάτρωνές του, επί μήνες πριν την εισβολή.
Το plan B και η υπονόμευση των διαπραγματεύσεων
Η αμέριστη στήριξη των Δυτικών και κυρίως των ΗΠΑ προς το Κίεβο έκανε αδύνατη την υλοποίηση αυτού του στόχου, οπότε μπήκε σε εφαρμογή το plan B, η επικέντρωση, δηλαδή, στην περιοχή του Ντονμπάς, ενώ ο στόχος της «αποστρατιωτικοποίησης» (που εκτεινόταν από την καταστροφή σημαντικού μέρους του εξοπλισμού των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας μέχρι τη μετατροπή της σε ουδέτερη -αποστρατιωτικοποιημένη- ζώνη ανάμεσα στη Ρωσία και το ΝΑΤΟ) συνεχιζόταν. Εν τω μεταξύ, η γρήγορη προέλαση στον ουκρανικό Νότο (περιοχές Ζαπορίζιε και Χερσώνα), ως αποτέλεσμα της έλλειψης οχυρώσεων του ουκρανικού καθεστώτος και σε αντίθεση με τις βαριές οχυρώσεις στα ανατολικά της γραμμής εκεχειρίας του 2014, καθώς και η κατάκτηση ενός σημαντικού τμήματος εδαφών, έδινε τη δυνατότητα στη Ρωσία να ασκεί σημαντική πίεση και ανάγκαζε την ηγεσία του Κίεβου να κάθεται -έστω με το ζόρι- στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Την κατεύθυνση αυτή βοηθούσε και η σαφής προσπάθεια των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών να βρουν διέξοδο από τις αμερικανορωσικές συμπληγάδες και να ξεφύγουν από το στενό πρεσάρισμα των ΗΠΑ. Βέβαια, οι ΗΠΑ έχοντας «νεκραναστήσει» το κατά Μακρόν «εγκεφαλικά νεκρό» ΝΑΤΟ, με ενεργούμενο το καθεστώς του Κιέβου και συμπαραστάτες τη Βρετανία και τις αμερικανοταϊσμένες άρχουσες τάξεις της «νέας Ευρώπης» δεν άφησαν πολλά περιθώρια. Η κακοστημένη προβοκάτσια με την υποτιθέμενη «σφαγή στη Μπούτσα» (αρχές Απριλίου) τίναξε στον αέρα τις υφιστάμενες συζητήσεις και έδωσε μια καλή αφορμή για τη μεγαλύτερη εμπλοκή και στήριξη του καθεστώτος Ζελένκι από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, καθώς και για αύξηση της πίεσης από τις ΗΠΑ προς την ΕΕ.
Η παράταση του πολέμου κερδίζει τον «αγώνα δρόμου»
Δύο μήνες μετά και αφού είχε προηγηθεί η ολοκληρωτική κατάληψη της Μαριούπολης με την κατάκτηση του Αζοφστάλ, το ουκρανικό μέτωπο εμφάνιζε -σε ορισμένα σημεία- στοιχεία κατάρρευσης, οι Ευρωπαίοι βρίσκονταν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης με τις αντιρωσικές κυρώσεις που τους έρχονταν μπούμερανγκ, ενώ και στις ίδιες τις ΗΠΑ είχε επεκταθεί ο προβληματισμός για τη συνοχή της Δύσης, αλλά και για το πού οδηγείται η όλη εξέλιξη. Έτσι, άνοιξε για λίγο ένα παράθυρο για διαπραγματεύσεις. Μάλιστα, το αμερικανικό περιοδικό National Interest τον Ιούνιο εμφάνισε ένα σχέδιο συμφωνίας, που φαινόταν να έχει την υποστήριξη της ουκρανικής ηγεσίας. Μεταξύ των σημείων της συμφωνίας που δημοσιεύθηκαν σε αμερικανικό περιοδικό είναι η αναγνώριση από την Ουκρανία της επανένωσης της Κριμαίας με τη Ρωσία, το ουδέτερο καθεστώς της Ουκρανίας, η μείωση των ουκρανικών χερσαίων δυνάμεων, η απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από τη Χερσώνα και το Ζαπορόζιε (αλλά όχι το Ντονμπάς) και η διενέργεια δημοψηφισμάτων για ένωση με τη Ρωσία σε Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ. Η συνέχεια είναι γνωστή: στο δίλημμα «συμβιβασμός ή παράταση του πολέμου», οι δυνάμεις (κυρίαρχη γραμμή στις ΗΠΑ και από πίσω Βρετανία, Πολωνία, Βαλτικές) που επιδιώκουν το δεύτερο προχωρούν στον λιθουανικό τυχοδιωκτισμό με τον αποκλεισμό του Καλίνινγκραντ, στη συνέχεια Φιλανδία και Σουηδία παίρνουν το «ΟΚ» για ένταξη στο ΝΑΤΟ και η Δύση με πρώτες τις ΗΠΑ αναβαθμίζουν και αυξάνουν συνεχώς τη στρατιωτική στήριξη του καθεστώτος του Κιέβου. Η Ρωσία (αρχές Ιουλίου) με την κατάκτηση του Λυσισάνκ και του Σεβεροντονέτσκ, ολοκληρώνει την κατάληψη όλου του Λουγκάνσκ και βάζει στόχο, μετά από μια σύντομη «επιχειρησιακή παύση» (που γίνεται ακόμη συντομότερη από τις κινήσεις των ουκρανικών δυνάμεων), την κατάκτηση όλου του Ντονιέτσκ, εκεί που βρίσκονται οι πιο βαριές και πολυδαίδαλες οχυρώσεις του ουκρανικού καθεστώτος και πολεμούν οι πιο εμπειροπόλεμες δυνάμεις του.
«Παγωμένη επίθεση» και συσσώρευση όρων
Για το δίμηνο που ακολουθεί μέχρι και σήμερα, οι Δυτικοί αναλυτές μιλούν για «επιχειρησιακή στασιμότητα» και κάποιοι Ρώσοι αναλυτές για «παγωμένη επίθεση», συμφωνώντας και οι δύο στο γεγονός ότι τα όρια του μετώπου και κατ’ επέκταση τα εδαφικά κέρδη της Ρωσίας είναι πολύ λίγα. Συμφωνούν, επίσης, στα εξής: έχει υπάρξει μια εκατέρωθεν κούραση των στρατευμάτων και οι υπάρχουσες στρατιωτικές δυνάμεις της Ρωσίας που είναι κινητοποιημένες δεν επαρκούν για μια αποφασιστική νίκη. Επίσης, ο ολοένα και πιο αναβαθμισμένος εφοδιασμός των ουκρανικών δυνάμεων με σύγχρονα οπλικά συστήματα και τα χτυπήματα στα μετόπισθεν του μετώπου έχουν δυσκολέψει τον ανεφοδιασμό των ρώσικων δυνάμεων. Από κει και πέρα και με όσα στοιχεία -αλλά και επιφυλάξεις που έχουμε γι’ αυτά- μπορούμε να παρατηρήσουμε τα εξής: Η ρωσική ηγεσία, θέλοντας να έχει τις λιγότερες δυνατές απώλειες σε στρατιώτες αλλά και σε εξοπλισμό, τις λιγότερες απώλειες μεταξύ των αμάχων που είναι ρωσόφωνοι και στους οποίους ευελπιστεί ότι θα στηριχθεί «την επόμενη μέρα» και έχοντας (έως τότε) αποφασίσει ότι δεν θα ρίξει άλλες δυνάμεις στη σύγκρουση, έχει προκαλέσει βαριές απώλειες στα ουκρανικά στρατεύματα και σε σημαντικά τμήματα του δυτικού εξοπλισμού που φτάνει διαρκώς στο μέτωπο. Έχει, όπως λένε, «φουσκώσει τις ραφές», έχει δηλαδή δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό και πίεση στις βαριά οχυρωμένες πόλεις-φρούρια, με στόχο τη σταδιακή τους κατάρρευση. Προσπαθούν, δηλαδή, να συσσωρεύσουν ποσοτικούς όρους για μια ποιοτική μεταβολή σε σημεία κλειδιά του μετώπου, που θα οδηγήσουν έως και στη συνολική του κατάρρευση, που πάντως δεν φαίνεται καθόλου εύκολη. Ταυτόχρονα και με τους υπάρχοντες περιορισμούς, θεωρεί ότι μια αργή προέλαση σε συνδυασμό με την αύξηση της ενεργειακής πίεσης προς τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και με τον χειμώνα να έρχεται, θα φτάσει στα όριά της τη συνοχή της Δύσης και άρα πως ο χρόνος σ’ αυτή τη φάση κυλάει προς όφελός της. Ταυτόχρονα, τα διλήμματα στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό παραμένουν ενεργά και το εσωτερικό μέτωπο των ΗΠΑ κάθε άλλο παρά αρραγές είναι, κάτι που εκφράζεται με τη μεγάλη -όπως φαίνεται τώρα- πιθανότητα της επικράτησης του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου και με το εντυπωσιακό δεδομένο ότι στις εσωτερικές εκλογές στο κόμμα αυτό οι τραμπικοί υποψήφιοι ήδη σαρώνουν τις υποψηφιότητες.
Μπροστά σε μεγαλύτερη κλιμάκωση
Τις τελευταίες μέρες, έχουμε σε εξέλιξη μια σειρά σημαντικά ταυτόχρονα γεγονότα. Το πρώτο είναι οι εξελίξεις γύρω από το πυρηνικό εργοστάσιο στη Ζαπορίζιε. Γι’ αυτό θα θέλαμε να είμαστε κατηγορηματικοί. Το καθεστώς του Κιέβου, ενθαρρυμένο από τους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς, βομβαρδίζει την περιοχή του εργοστασίου, που από τις πρώτες μέρες της εισβολής είχε περιέλθει στα χέρια της Ρωσίας, ασκώντας έτσι έναν απροκάλυπτο πυρηνικό εκβιασμό σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Η απαίτηση των ΗΠΑ και του καθεστώτος του Κιέβου για αποχώρηση των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων από τον σταθμό είναι μια μεγάλη ομολογία της ενοχής τους. Δυστυχώς, δεν είμαστε καθόλου σίγουροι εάν η επίσκεψη εκπροσώπων της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (που ελέγχεται από Δυτικούς και η οποία με το ζόρι ανακοίνωσε την επίσκεψή της) θα αποτρέψει τις ΗΠΑ και το Κίεβο από τη συνέχιση του εφιαλτικού τυχοδιωκτισμού απέναντι στους ευρωπαϊκούς λαούς και στον πλανήτη.
Από εκεί και πέρα, έχουμε μια κινητοποίηση επιπλέον των υπαρχουσών στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσίας στην περιοχή του Χάρκοβο, στο Ντονμπάς και λιγότερο σε Χερσώνα-Ζαπορίζιε. Οι ρώσικες δυνάμεις, αυξάνοντας την ένταση πότε στο Ντονμπάς και πότε στο Χάρκοβο, έχουν καταφέρει να καταλάβουν περιοχές γύρω από το Χάρκοβο και η πόλη έχει σχεδόν επιστρέψει σε καθεστώς πολιορκίας. Στην περιοχή της Χερσώνα και στη Ζαπορίζιε, έχουν μεταφέρει σημαντικά οπλικά συστήματα, μετά και τις επιθέσεις που δέχτηκαν τα μετόπισθέν τους με αμερικανικούς πυραύλους HIMARS, αλλά και προετοιμαζόμενοι για την απόκρουση της λεγόμενης «ουκρανικής αντεπίθεσης», για την οποία θα γράψουμε παρακάτω. Μάλιστα, στην περιοχή του Νικολάεφ, την τρίτη εβδομάδα του Αυγούστου, η Ρωσία κατέγραφε κάποιες εδαφικές προωθήσεις μετά από καιρό.
Η πολυδιαφημιζόμενη «ουκρανική αντεπίθεση» ξεκίνησε στις 29 Αυγούστου, λίγες μέρες μετά τις δηλώσεις Ζελένσκι στην επέτειο των 31 χρόνων της «ανεξαρτησίας» της Ουκρανίας για κατάληψη όλων των εδαφών που η Ρωσία έχει από το 2014, και της Κριμαίας συμπεριλαμβανομένης! Αυτές οι δηλώσεις έγιναν για να συντηρήσουν την τροφοδότηση του Κιέβου με σύγχρονα οπλικά συστήματα από ΗΠΑ-Δύση και να διατηρούν την πίεση στην ΕΕ. Όσον αφορά τώρα την «αντεπίθεση», η αναλογία στον αριθμό των στρατιωτών, το (παραμένον) ποιοτικό χάσμα του στρατιωτικού εξοπλισμού και των δυνατοτήτων των δύο πλευρών αλλά και το έδαφος, όλα αυτά έχουν οδηγήσει τις ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις σε πρωτοφανείς απώλειες, ενώ τα εδαφικά κέρδη ήταν ελάχιστα και παραμένουν υπό αμφισβήτηση. Βέβαια, τελευταίες ειδήσεις αναφέρουν βαθιά διείσδυση των ουκρανικών δυνάμεων στο κέντρο του μετώπου, με τις απόψεις όμως των αναλυτών να διίστανται. Άλλοι μιλούν για προσπάθεια εγκλωβισμού ρωσικών δυνάμεων στον Βορρά του μετώπου και άλλοι για εσκεμμένες κινήσεις του ρωσικού στρατού, ώστε να εγκλωβιστούν πολυάριθμες δυνάμεις των Ουκρανών από τις ρώσικες δυνάμεις. Ίδωμεν…
Πάντως και για να μείνουμε σε δύο ειδήσεις των τελευταίων ημερών, η απογείωση της αμερικανικής και δυτικής βοήθειας προς το καθεστώς του Κιέβου (οπλικά συστήματα, εκπαίδευση) και η αύξηση των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων κατά 140 χιλιάδες, φανερώνει πως τα χειρότερα έπονται!
