Σε κρίσιμη καμπή μπήκε ο αγώνας στη «Μαλαματίνα», μετά το άγριο χτύπημα της αστυνομίας την Τετάρτη 30/8 και το βίαιο σπάσιμο της απεργιακής περιφρούρησης. Η εργοδοσία, με τις πλάτες του κρατικού μηχανισμού, πέρασε τους απεργοσπάστες από την πύλη και «έβαλε μπρος» τις μηχανές, προσπαθώντας να δώσει την εντύπωση μιας εταιρίας που πλέον λειτουργεί «κανονικά». Η αλήθεια όμως φαίνεται καθημερινά σε όποιον πηγαίνει το πρωί στο εργοστάσιο. Η πλειοψηφία των εργατών βρίσκεται όπως πάντα στο κιόσκι της απεργιακής φρουράς και συνεχίζει τον αγώνα. Η μειοψηφία των απεργοσπαστών, αυτών που έχουν προσληφθεί στις θέσεις των απολυμένων, οι υπάλληλοι και τα διοικητικά στελέχη περνούν μέσα με την κάλυψη της κλούβας των ΜΑΤ. Αυτή είναι η «κανονική λειτουργία»... Και όπως είναι φυσικό, η εταιρία έχει αποκαταστήσει μόνο ένα μέρος της παραγωγικής δυνατότητάς της. Αυτή είναι η «προστασία της εργασίας» που ήρθε να επιβάλλει με χημικά και ξύλο ο νόμος-έκτρωμα του Χατζηδάκη!
Η εργοδοσία προσπάθησε τις τελευταίες μέρες να αξιοποιήσει τη μεταβολή του συσχετισμού υπέρ της. Έδωσε την εικόνα της «κανονικότητας» προς τα έξω, για να περιορίσει τις ζημιές της. Πολλαπλασίασε τους εκβιασμούς απέναντι στο Σωματείο και τους απεργούς. Μεγάλωσε τον πόλεμο της προπαγάνδας σε πλήρη συνεργασία με τον υφυπουργό, που στη Βουλή εμφανίστηκε να παίζει τον ρόλο του δικηγόρου της εταιρίας, αποφασίζοντας ότι «δεν έχει κάνει τίποτα παράνομο σε σχέση με τη συμφωνία εξυγίανσης». Ετοιμάζει, όπως ακούγεται, εργοδοτικό σωματείο, «μαγειρεύοντας τα νούμερα», ώστε, με βάση τον νόμο Χατζηδάκη, να ανακηρυχθεί σε «αντιπροσωπευτικό». Αφαιρεί δηλαδή από το λογαριασμό τους απολυμένους εργάτες και βάζει μέσα τα στελέχη ως «εργαζόμενους», για να φτιάξει την εικόνας της «μειοψηφίας» και να αφαιρέσει, και πάλι με βάση τον νόμο Χατζηδάκη, το δικαίωμα υπογραφής ΣΣΕ από το πραγματικό Σωματείο, όπου συνεχίζει να συσπειρώνεται η πλειοψηφία των εργατών του παραγωγικού τμήματος και του τμήματος διανομής.
Η εργατιά παλεύει! Το εργατικό-λαϊκό κίνημα έχει ευθύνες να αναλάβει!
Κι όμως, παρόλο που έχουν να τα βάλουν με «θεούς και δαίμονες», παρόλο που έχει πέσει πάνω τους όλο το σύστημα με τους μηχανισμούς του, οι εργάτες δεν λυγίζουν. Με νέα απόφαση της γενικής τους συνέλευσης αποφάσισαν τη συνέχιση της απεργίας μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη. Μια απόφαση γενναία, που διδάσκει ταξικό φρόνημα, έχοντας στην πλάτη πάνω από ένα μήνα απεργίας (χωρίς μισθό) και αντιμετωπίζοντας καθημερινούς εκβιασμούς. Οι εργάτες στη «Μαλαματίνα» απάντησαν: «θα επιστρέψουμε στη δουλειά ή όλοι, ή κανείς μας, να πάρετε πίσω τους συναδέλφους μας». Ένα μάθημα που δείχνει ότι στις σημερινές συνθήκες, οι εργάτες έχουν μεγάλες δυνάμεις. Και ότι μπορούν να διεξάγονται αγώνες με χαρακτηριστικά αντοχής, πειθαρχίας, ενότητας και αποφασιστικότητας. 'Ένα μεγάλο μάθημα σε όλους αυτούς που κλαψουρίζουν ότι «ο λαός μας δεν μπορεί», σπέρνοντας το δηλητήριο της ηττοπάθειας στα νέα παιδιά. Οι εργάτες της «Μαλαματίνας» συνεχίζουν γιατί έχουν καταλάβει το βασικό ζήτημα: ότι από τη μία πλευρά είναι η εργοδοσία και από την άλλη πλευρά η εργατιά. Και είναι υπόθεση πάλης και αγώνα αν θα έχουν δικαιώματα. Όχι προσωπικού δρόμου του καθένα. Γιατί ο προσωπικός δρόμος οδηγεί στις απολύσεις, στις μειώσεις μισθών, στα 11ωρα, στη δουλειά το Σάββατο, στη διάλυση του Σωματείου και κάθε κατάκτησης που αυτό έχει κατοχυρώσει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το Σωματείο αυτό είναι απαλλαγμένο από τα πολιτικά προβλήματα που χαρακτηρίζουν τη σημερινή φάση του εργατικού κινήματος. Προβλήματα υπάρχουν πολλά και σοβαρά, όπως και σε κάθε αγώνα που διεξάγεται στο έδαφος του σημερινού συσχετισμού. Το κύριο πρόβλημα δεν βρίσκεται στη συγκρότηση της συγκεκριμένης εστίας πάλης. Αλλά στον γύρω συσχετισμό και τη στάση των πολιτικών δυνάμεων, στη συνολική αδυναμία του εργατικού κινήματος να υποστηρίξει τα «προκεχωρημένα φυλάκιά» του απέναντι στον εχθρό.
Έχουμε ένα Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης που στην πραγματικότητα είναι ένα ζόμπι, κηρύσσει 24ωρη απεργία και η πλειοψηφία της Διοίκησής του δεν μπορεί να κατεβάσει μια 10αδα ανθρώπων. Όταν πήγαν οι απεργοί στη συγκέντρωση του ΕΚΘ στη ΔΕΘ, τους αρνήθηκαν το λόγο με την φοβερή δικαιολογία ότι «είναι συγκέντρωση και της ΓΣΕΕ!». Το ΕΚΘ είναι πράκτορες του εχθρού στο εργατικό κίνημα.
Αλλά και τα λεγόμενα «ταξικά σωματεία» του ΠΑΜΕ έχουν όλο και μικρότερη συμμετοχή μετά το χτύπημα (ενώ πριν υπήρχε από μεριάς τους συχνή παρουσία), δείχνοντας ότι το ΚΚΕ συμμετέχει στους αγώνες, όμως δυσκολεύεται όταν παίρνουν χαρακτηριστικά ανοιχτής αναμέτρησης. Στην 24ωρη απεργία, μια μέρα μετά το χτύπημα, που υπήρχε συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων, σαφώς χάθηκε η ευκαιρία να τεθεί με μαζικούς όρους το ζήτημα της απεργιακής περιφρούρησης, κάτι που απογοήτευσε τους εργάτες. Όμως και η υπόλοιπη αριστερά της πόλης, με χλιαρό τρόπο στηρίζει την απεργία. Ακόμα και αυτοί που... μας ζάλισαν τα αυτιά για τη «συμμετοχή στο ΠΑΜΕ», έχουν μικρή ως καθόλου παρουσία.
Η δική μας παρέμβαση επικεντρώνεται σε δύο βασικούς άξονες: Πρώτον, στο να τεθεί ξανά το ζήτημα της απεργιακής περιφρούρησης, γιατί οι εργάτες έχουν δικαίωμα όταν απεργούν να διακόπτουν την παραγωγική λειτουργία (αυτό άλλωστε είναι το νόημα της απεργίας). Και να τεθεί με κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων όλων των σωματείων της πόλης, κάτι που ΕΚΘ (αλλά και το ΠΑΜΕ σε αυτή τη φάση) δεν φαίνονται διατεθειμένοι να κάνουν. Κάτι το οποίο μπορεί να αλλάξει μέσα από την πίεση «από τα κάτω».
Δεύτερον, το άνοιγμα της συμπαράστασης στην πόλη και η στήριξη του απεργιακού ταμείου. Σημαντική ήταν σε αυτήν την κατεύθυνση η πορεία που έγινε την Τρίτη 6/9 με τη συμμετοχή 1.000 διαδηλωτών (η «πιο μαζική πορεία σωματείου στην πόλη τα τελευταία χρόνια», σύμφωνα με τον πρόεδρο του Σωματείου) και έδωσε κουράγιο στους απεργούς (όπως και η ΔΕΘ, όπου έλαβαν μαζική στήριξη από όλες τις συγκεντρώσεις). Η Ταξική Πορεία είχε σημαντική συμβολή στην επιτυχία της πορείας, που έγινε παρά τον αρχικό διαφορετικό σχεδιασμό μιας σειράς άλλων δυνάμεων. Η αφίσα των «Φορέων-Συλλογικοτήτων-Οργανώσεων», που κολλήθηκε για τη γνωστοποίηση της πορείας, έπαιξε επίσης κρίσιμο ρόλο.
Στο απεργιακό μπλόκο καθημερινά, πέρα από τη σύγκρουση των εργατών με την εργοδοσία, γίνεται και η εσωτερική διαπάλη των απόψεων, της ταξικής-αγωνιστικής άποψης ενάντια στον κοινοβουλευτισμό, τις εκλογικές αυταπάτες και τις «λύσεις διαφυγής από το μέτωπο». Και είναι αρκετές οι φορές που οι ταξικές-αγωνιστικές απόψεις βγαίνουν κερδισμένες στα πηγαδάκια, δίνοντας πολιτικό καύσιμο σε αυτόν τον σημαντικό για την πόλη μας αγώνα.
