Η βασίλισσα πέθανε, «ζήτω οι τύραννοι», λένε στους λαούς τα απανταχού ΜΜΕ του συστήματος, καθώς για μέρες ολόκληρες μεταδίδουν τις «τιμές» για την Ελισάβετ, αλλά κυρίως το αδιάλειπτο και τη συνέχεια της εξουσίας των τυράννων.
«Συγγνώμη» ζήτησε τάχα ο Πέτσας για το «προσαρμοστείτε αλλιώς θα πεθάνετε» που εκτόξευσε ενάντια στον λαό. Αλλά ταυτόχρονα εξήγησε πως η «συγγνώμη» του αφορά στο ότι η ωμή διατύπωσή του ανέκοψε την προπαγάνδιση των όσων είπε ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ! Δηλαδή, ανέκοψε την προπαγάνδα του ίδιου εκβιασμού, του ίδιου μηνύματος, που ο Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη το παρουσίασε σερβιρισμένο με λίγα και απολύτως προκλητικά ψίχουλα «παροχών»! Ανέκοψε την προπαγάνδα μιας πολιτικής που εξουθενώνει τον λαό και συντρίβει τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά του, μιας πολιτικής που παρουσιάζεται ως η μόνη υπαρκτή και σώφρων επιλογή!
Είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα δείγματα και εκφράσεις της περιόδου που μπήκαμε και ζούμε. Και είναι μια περίοδος σκοτεινή, στην οποία οι κυρίαρχες δυνάμεις αναγγέλλουν επίσημα ότι θα την κάνουν κατάμαυρη για τη ζωή των λαών. Μια περίοδος στην οποία στη βάση του αρνητικού συσχετισμού που σε μια πορεία δεκαετιών έχει διαμορφωθεί σε βάρος του προλεταριάτου και των λαών, οι δυνάμεις του συστήματος αξιοποιούν το κάθε τι για να συνεχίσουν την ξέφρενη αντιδραστική πορεία τους. Η διαστροφή της πραγματικότητας, η αξιοποίηση των λαϊκών αδιεξόδων για να τα κάνουν βαθύτερα, η μετατροπή του μαύρου σε άσπρο, είναι τόσα και τέτοια που είναι δύσκολο να «διαλέξεις» ποιο είναι χειρότερο. Οι ευθείες επιθέσεις τους ή οι «συγγνώμες» τους; Τα ανοιχτά αντιλαϊκά μέτρα τους ή αυτά που εμφανίζονται ως «έγνοιες» για τον λαό;
Πάνω από όλα, όμως, στην περίοδο που ζούμε και μπροστά στον μαύρο χειμώνα που μας φέρνουν οι δυνάμεις του συστήματος, ο λαός και η νεολαία καλούνται να αντικρύσουν κατάματα το πραγματικό ζήτημα: Αν προσαρμοστούμε, δεν θα ζήσουμε! Για να ζήσουμε, χρειάζεται να αγωνιστούμε!
Τα εμπόδια και τα προβλήματα για αυτή την επιλογή του δρόμου της οργάνωσης και του αγώνα είναι και πολλά και μεγάλα. Ο δρόμος αυτός έχει ανηφοριές και μπρος πίσω, καθυστερήσεις και άλματα. Έχει κόστος και απαιτήσεις και καθόλου δεν ισχύουν τα παραμύθια και οι αυταπάτες των δυνάμεων που υπόσχονται πως πίσω από το εκλογικό παραβάν βρίσκεται «μια ανοιχτή λεωφόρος» για τον λαό, αν βέβαια αυτός «ψηφίσει σωστά»!
Όμως η δύναμη της μαζικής λαϊκής πάλης μπορεί! Να αναμετρηθεί με όλες τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις αυτού του δρόμου! Να έχει επιτυχίες και νίκες. Να οικοδομήσει τις δικές της απαντήσεις, που θα έχουν την προοπτική να πάρει ο λαός τις τύχες του στα δικά του χέρια.
Αυτή η πολιτική πρόταση και κατεύθυνση είναι η μόνη που «λείπει» σήμερα από την πολιτική επικαιρότητα, που κυριαρχείται από τους αντιδραστικούς εκβιασμούς των αστικών δυνάμεων και διανθίζεται από τις αυταπάτες για τις εκλογές και για τις «διορθώσεις» που επιδέχεται το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Αυτή η πολιτική πρόταση και κατεύθυνση χρειάζεται να παλευτεί στον λαό, να γίνει υλική δύναμη των εργαζόμενων και της νεολαίας.
Η «σταθερότητα» της μεγάλης πείνας
Ο Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη και παρά την πίεση που του ασκείται με το ζήτημα των υποκλοπών, παρουσιάστηκε αταλάντευτος στο να συνεχίσει το έργο του. Απευθυνόμενος ουσιαστικά στα μεγάλα αφεντικά -και αυτά που τον στηρίζουν και αυτά που του βάζουν τρικλοποδιές (Ευρωπαίοι και κυρίως Γερμανία)- επικαλέστηκε το βασικό πλεονέκτημα που σήμερα διαθέτει: μια κυβερνητική πλειοψηφία που παράγει έργο κατά πώς απαιτούν το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστές και η οποία πλειοψηφία παρέχει σήμερα μια «πολιτική σταθερότητα» στη χώρα. Μια «σταθερότητα» που θα υπόσχεται ότι θα την διατηρήσει μέχρι το τέλος της 4ετίας του, κρατώντας τον λαό σιδηροδέσμιο σε συνθήκες εξαθλίωσης και πείνας. Σε αυτές τις συνθήκες και σε όσα εξελιχθούν στο επόμενο διάστημα μέχρι τις εκλογές, ο Μητσοτάκης επιδιώκει και θα επιδιώκει ακόμα και να αποφευχθεί το ενδεχόμενο των διπλών εκλογών, που αποτελεί πονοκέφαλο και πρόβλημα συνολικά για το σύστημα. Σε αυτή την κατεύθυνση της ακόμα μεγαλύτερης αντιδραστικής μετατόπισης του πολιτικού συστήματος και της πολύ μεγαλύτερης όξυνσης των εκβιασμών προς τον λαό συμφωνούν και συμπράττουν όλα τα κέντρα εξουσίας, ανεξάρτητα από τις «προτιμήσεις» και τις επιλογές που θα διαμορφώσουν τελικά για την επόμενη κυβερνητική λύση.
Παρόλα αυτά, το «σχέδιο» αυτό είναι φανερό ότι παρουσιάζει προβλήματα, καταρχάς στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο. Ήδη οι εξαγγελίες των «παροχών» στη ΔΕΘ διέψευσαν τις προσδοκίες μεσαίων και μεγαλύτερων αστικών στρωμάτων που περίμεναν βοήθειες που δεν ήρθαν. Όσο μεγαλώνει και βαθαίνει το αδιέξοδο στην Ουκρανία, όσο οι ΗΠΑ επιμένουν -σέρνοντας τους Ευρωπαίους- στη γραμμή των κυρώσεων και της έντασης του πολέμου, τόσο περισσότερο αυξάνονται και τα προβλήματα για τα στρώματα αυτά. Η δυσαρέσκεια αυτή ήδη εκφράστηκε με ανακοινώσεις από τη ΓΣΕΒΒΕ, το Εμπορικό Βιομηχανικό Επιμελητήριο κ.ά., που επισήμαναν ότι «περίμεναν και περιμένουν περισσότερα» από τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες και την κυβερνητική πολιτική. Προβάλλει έτσι ξανά η κατάρρευση του κυβερνητικού αφηγήματος για την «αποκατάσταση» της «μεσαίας τάξης» και για την «ανάπτυξη», ενώ ταυτόχρονα προβάλλουν εκ νέου οι ευρωπαϊκές απαιτήσεις για τον επόμενο «γύρο λιτότητας» και την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού.
Όλα αυτά συγκροτούν μια πραγματικότητα που βρίσκεται απέναντι στις «επιτυχίες» που παρουσίασε ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ και διαμορφώνουν μια δυναμική ύφεσης και κρίσης πιο άγρια από αυτή που υπήρξε στην προηγούμενη δεκαετία. Όλα αυτά αποτελούν ξανά βάση και αιτία πολυκατακερματισμού και κρίσης για το πολιτικό σύστημα. Και είναι μια κρίση που δεν την θέλουν βέβαια ούτε τα ξένα κέντρα, αλλά επειδή είναι πολλά και ανταγωνιζόμενα, δεν είναι βέβαιο ότι μπορούν να την αποτρέψουν. Λόγου χάρη το Βερολίνο δεν είναι καθόλου ικανοποιημένο για το ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη προωθεί επειγόντως την επίλυση των «εκκρεμοτήτων» για τα λιμάνια της Θεσσαλονίκης και της Αλεξανδρούπολης υπέρ των Αμερικάνων. Αλλά και η «συμμαχία με τη Γαλλία», που ανοίγει περισσότερο τη γεωπολιτική πόρτα για να μπει το Παρίσι στη ΝΑ Μεσόγειο και στην περιοχή, οπωσδήποτε προκαλεί τριβές με τη Γερμανία, αλλά και ερωτήματα για την ισορροπία αυτής της διείσδυσης με την αμερικάνικη πρωτοκαθεδρία στη χώρα.
Με βάση και αφετηρία όλα αυτά, συνεχίζεται και η ανακατωσούρα εντός της ΝΔ. Καραμανλής και Σαμαράς είχαν αποφασίσει να δειπνήσουν μαζί μετά την ομιλία Μητσοτάκη στο Βελλίδειο, η Όλγα Κεφαλογιάννη παίρνει αποστάσεις από την κυβερνητική γραμμή για τις υποκλοπές, ενώ τα Μητσοτακικά σάιτ σέρνουν τα εξ αμάξης σε Καραμανλή και (τον πατέρα) Κεφαλογιάννη για τα πεπραγμένα τους όλα τα προηγούμενα χρόνια. Με όλα αυτά η λεγόμενη αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ και λοιπών κολαούζων του συστήματος, προσδοκά και ελπίζει να έρθει η ώρα της. Περιμένει «οδηγίες και υλικό» από τα κέντρα που ελέγχουν την εξέλιξη του «σκανδάλου» των υποκλοπών και «ετοιμάζεται» να αναλάβει -αν κληθεί- κάτω από τα ίδια ξένα και ντόπια αφεντικά να συνεχίσει και να κλιμακώσει την ίδια αντιδραστική και βάρβαρη πολιτική.
Ο μεγάλος τυχοδιωκτισμός
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα αναγνωρίζει βέβαια όλα αυτά και μάλιστα από πρώτο χέρι. Ουσιαστικά έχει παραιτηθεί από τις όποιες φιλοδοξίες είχε για «ανάπτυξη» και διεύρυνση της αστικής (κοινωνικής) βάσης στήριξης του συστήματος και με τον πλούτο που ληστεύει από τους εργάτες, τον λαό και τη χώρα ταΐζει σχεδόν αποκλειστικά τα ξένα μεγαθήρια και τα μεγάλα τζάκια της χώρας. Ενώ, λοιπόν, συνεχίζει κάθε ώρα την πολιτική του νεκροταφείου για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, την πολιτική της δημιουργίας όρων και προϋποθέσεων που απαιτεί η καταλήστευση που την ονομάζουν «επενδύσεις», παράλληλα ρίχνει το κύριο βάρος της στην προώθηση και υλοποίηση της γραμμής που την ονομάζει «εθνική», που αφορά στην κλιμάκωση του αντιδραστικού ανταγωνισμού με την Τουρκία. Πρόκειται για μια γραμμή που στην πραγματικότητα αποτελεί έναν μεγάλο τυχοδιωκτισμό, που τις συνέπειές του πληρώνει ήδη ο λαός μας σε όλα τα επίπεδα.
Η γραμμή αυτή επιδιώκει να «αξιοποιήσει» τον πόλεμο στην Ουκρανία, προσφέροντας ολόκληρη τη χώρα στις ανάγκες και τα σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών φονιάδων. Με την πολιτική αυτή επιδιώκουν να κερδίσουν οφέλη και ρόλους (στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια, στη ΝΑ Μεσόγειο) στον βαθμό που θα ανακηρυχθούν «προτιμητέοι» έναντι της Τουρκίας, που η αστική της τάξη με την ίδια «λογική» παίζει το «αντίστροφο παιχνίδι» του «άτακτου» μέλους του ΝΑΤΟ. Η πολιτική αυτή -που προωθήθηκε τα προηγούμενα χρόνια από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ- γνώρισε παταγώδεις διαψεύσεις (όπως στην περίπτωση του Eastmed) αλλά επανέρχεται και κλιμακώνεται, γιατί ακριβώς αποτελεί έκφραση της υποτέλειας και του εθνικισμού που χαρακτηρίζουν την αστική «μας» τάξη. Και είναι προφανές ότι στις συνθήκες που διαμορφώνει η εξέλιξη των εκρηκτικών αδιεξόδων στην Ουκρανία, είναι ακόμα περισσότερο μια γραμμή που υπηρετεί τον πόλεμο και τους ιμπεριαλιστές, μια γραμμή που φορτώνει με τεράστιες οικονομικές, εργασιακές και κοινωνικές συνέπειες τον λαό μας, μια γραμμή που συμβάλλει στις χειρότερες εκδοχές των εξελίξεων.
Αυτή τη γραμμή ο Μητσοτάκης τη χρησιμοποιεί και ως εργαλείο και ατού υπέρ της «πολιτικής σταθερότητας» και για την υπεράσπιση της δικής του πρωτοκαθεδρίας, αφού με αυτή την πολιτική «μάχεται» για την προώθηση όλων των αστικών μαξιμαλισμών. Αυτή τη γραμμή χειροκρότησαν όρθιες στο Βελλίδειο όλες οι δυνάμεις της δεξιάς πολυκατοικίας. Σε αυτή τη γραμμή συντάσσονται και τα άλλα αστικά κόμματα και τους αφαιρείται έτσι η δυνατότητα να «οργίζονται» για τις υποκλοπές και πολύ περισσότερο να ζητούν αλλαγή της κυβέρνησης, την ώρα που αυτή και ο πρωθυπουργός της δίνουν την «εθνική μάχη». Αλλά ακόμα και δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά καλοβλέπουν την «κυβερνητική αποφασιστικότητα έναντι της τούρκικης απειλής» και έχουν από εποικοδομητικές έως εθνικιστικές κριτικές για την πολιτική αυτή!
Αγωνιστική ενότητα απέναντι στον σκοταδισμό!
Με τη μεγάλη πείνα και τον μεγάλο τυχοδιωκτισμό, το σύστημα και η κυβέρνησή του διαμορφώνουν τους όρους για την παραπέρα αντιδραστική μετατόπιση του πολιτικού συστήματος, για την όξυνση της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Η στήριξη αυτών των πολιτικών πάει χέρι-χέρι με την τροφοδότηση των πιο αντιλαϊκών-αντεργατικών κηρυγμάτων, με τη μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, με τις πιο σκοταδιστικές κοινωνικές αντιλήψεις. Η κάθε μορφής και κάθε βαθμού βαρβαρότητα ενάντια στον πρόσφυγα, τον μετανάστη, τη γυναίκα, τον άνεργο, τον εργαζόμενο, τον συνταξιούχο ανακηρύσσεται σε «αναγκαία» (αν όχι και «φυσική») επιλογή. Ζούμε κιόλας την πύκνωση γεγονότων που αναδεικνύουν αυτή την τροχιά των εξελίξεων. Στη Μαλαματίνα και στις φοιτητικές διαδηλώσεις. Στις νησίδες του Έβρου και στα παράλια του Αιγαίου. Στους απανωτούς σκοτωμούς εργαζομένων και εργατών. Στα Εξάρχεια, στις «λευκές νύχτες», στα μεσαιωνικά κηρύγματα για τις αμβλώσεις, στα καθημερινά φονικά και τις κακοποιήσεις γυναικών.
Όλα αυτά τα μαύρα σημάδια, που απειλούν να γίνουν μαύρη πλημμύρα που θα πνίγει τη ζωή του λαού, έχουν κοινή μήτρα. Την ταξική βία με την οποία το σύστημα συνοδεύει τις πολιτικές της εκμετάλλευσης, της καταλήστευσης και καταπίεσης των μαζών. Όλα αυτά είναι τα παράγωγα της υποστήριξης «της σωστής πλευράς της Ιστορίας». Που για την αστική τάξη δεν είναι άλλη από την επιβολή της πολιτικής της εξαθλίωσης και της πολιτικής που υπηρετεί τις πολεμικές σφαγές των ιμπεριαλιστών πατρώνων της.
Απέναντι σε όλα αυτά, χρειάζεται να αγωνιστούμε ενωμένοι. Απέναντι σε όλα αυτά, θα επαναφέρουμε ένα απόσπασμα από το ανοιχτό γράμμα που απηύθυνε στον λαό και τη νεολαία το ΠΓ του ΚΚΕ(μ-λ) τη φετινή Πρωτομαγιά:
«Μπροστά στον σκοτεινό ορίζοντα, ο λαός μας καλείται να οικοδομήσει τη δική του αγωνιστική ενότητα. Να ενωθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Ο εργάτης, ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο νέος άνθρωπος, ο μετανάστης και ο πρόσφυγας. Στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές γειτονιές, στα χωριά. Στα σχολεία και στις σχολές. Να ενωθούμε για να παλέψουμε ενάντια στην εξαθλίωση και τον άδικο πόλεμο. Την ίδια αγωνιστική αλληλεγγύη χρειάζεται να οικοδομήσουμε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο με τους λαούς της περιοχής. Με όλους τους λαούς. Αυτοί είναι οι μόνοι πραγματικοί σύμμαχοι μας απέναντι στα ιμπεριαλιστικά τέρατα που απειλούν τις ζωές και τις πατρίδες όλων μας».
