Εκ μέρους του εργατικού τομέα, αποχαιρετούμε με μεγάλη συγκίνηση τον Γραμματέα της Οργάνωσής μας, τον σύντροφο και καθοδηγητή μας, Αντρέα Βογιατζόγλου. Τον Αντρέα που είχαμε πάντα πλάι μας, μπροστά μας κι από πάνω μας. Στη ζωή της Οργάνωσης, στις παρεμβάσεις μας, στις συγκεντρώσεις και τις πορείες, όταν τρώγαμε μαζί του, όπως και κάθε αγωνιστής όλες αυτές τις δεκαετίες προσφοράς του Αντρέα, τα χημικά, τις επιθέσεις, την τρομοκρατία. Γι’ αυτό θα μας επιτρέψετε να μιλήσουμε και για τον Αντρέα τον Γραμματέα του ΚΚΕ(μ-λ) και για τον Αντρέα τον σύντροφο, το μόνιμο και καθημερινό στήριγμα. Γι’ αυτό και θα μας επιτρέψετε να θρηνήσουμε την απώλειά του με τον ίδιο τρόπο.
Έναν σύντροφο που πραγματικά δώρισε τη ζωή του ολόκληρη στην υπόθεση της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων, του λαού και των λαών όλου του κόσμου. Έναν σύντροφο που συνδύαζε την πείρα ανθρώπου που έχει αγωνιστεί, που έχει ζήσει πολλά και πυκνά χρόνια, με την ενέργεια και τη διάθεση εφήβου. Που συνδύαζε τη διαρκή αγωνία για τη λαϊκή υπόθεση, με το αστείρευτο χιούμορ, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Σύντροφο και καθοδηγητή, που το πολιτικό του μπόι, το τεράστιο πολιτικό του μπόι, δεν σ’ έκανε να νιώθεις μικρός, αλλά σου έδινε κι εσένα μπόι. Η δύναμή του δεν σ’ έκανε να νιώθεις την αδυναμία σου, αλλά σε ωθούσε να βρεις τη δική σου δύναμη. Σύντροφο γεμάτο αγάπη και φροντίδα για την Οργάνωση, για τους συντρόφους και τις συντρόφισσές του, για το κίνημα και κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια από κάθε μετερίζι, για τον λαό μας, για όλους τους λαούς.
Ο Αντρέας ήταν «αγύριστο κεφάλι». «Αγύριστο κεφάλι» όσον αφορά τον στόχο, τον σκοπό, την επαναστατική προοπτική. «Αγύριστο κεφάλι» όσον αφορά την υπεράσπιση της κομμουνιστικής κατεύθυνσης, την πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση και την αδικία, την υπεράσπιση των καταπιεσμένων. Ήταν ταυτόχρονα ο πιο ανοιχτόμυαλος όσον αφορά τα μέσα, την τακτική. Παράλληλα με το οξύτατο πολιτικό του κριτήριο, χτισμένο με πολλή δουλειά, που του επέτρεπε να διαβάζει τους πραγματικούς συσχετισμούς, τους αντικειμενικούς αλλά και τους υποκειμενικούς όρους, είχε μια ιδιαίτερη ικανότητα, με επιμονή και υπομονή, να διαμορφώνει έτσι το κλίμα ώστε κάθε σκέψη, κάθε εκτίμηση και κάθε διάθεση να εκφράζεται ανοιχτά. Δεν έκρυψε ποτέ τη μεγάλη εμπιστοσύνη στην Οργάνωσή μας, τις κατακτημένες θέσεις της, τον κόσμο της και τον κόσμο που τη στηρίζει. Αυτή η εμπιστοσύνη, μαζί με την εμπιστοσύνη στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις, τροφοδοτούσε τη χαρακτηριστική του τόλμη. Βαθιά πεισμένος για την αντίληψη της κοινής δράσης και ταυτόχρονα βαθιά πεισμένος για το δίκιο της εργατικής τάξης, το δίκιο του λαού, το δίκιο της επαναστατικής υπόθεσης, αποτελούσε έναν ακούραστο κινητήρα για κάθε είδους πρωτοβουλία, δράση και κίνηση.
Όλα αυτά ήταν πεντακάθαρα, ειδικά σε κρίσιμες φάσεις για το κίνημα και τον λαό. Πώς να ξεχάσουμε τον ρόλο που έπαιξε ο Αντρέας για τη στάση μας τον Δεκέμβρη του 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξη; Στις μεγάλες απεργιακές διαδηλώσεις ενάντια στα μνημόνια; Στις πλατείες την ίδια περίοδο; Απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τις αυταπάτες που συνόδευσαν την άνοδό του; Πώς να ξεχάσουμε την αγωνία του τις μέρες που θα έφτανε το πρώτο καράβι γεμάτο πρόσφυγες και μετανάστες, ώστε να υπάρχει εκεί ένα πανό και μια συγκέντρωση που θα λέει «Welcome!», «Καλωσήρθατε!»; Αλλά και το πώς αγωνιούσε για τους πιο ειδικούς αγώνες των εργαζόμενων και τη φροντίδα που έδειχνε για τους συντρόφους που έδιναν τη μάχη. Όπως για τους εκπαιδευτικούς, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την επιστράτευση. Ή στα πολύ πρόσφατα, για τους υγειονομικούς στις συνθήκες της πανδημίας.
Ο σύντροφος Αντρέας έδινε πάντα ιδιαίτερη βαρύτητα στο ζήτημα της συγκρότησης της Οργάνωσής μας και στην κατεύθυνση της συμβολής στο χτίσιμο του κομμουνιστικού κόμματος. Γι' αυτό και πάλεψε με σθένος, με επιμονή και με υπομονή ενάντια στη διάλυση, ενάντια στην ιδιώτευση, ενάντια στην υποταγή στο σύστημα και το θάμπωμα από τον ρεφορμισμό. Ήδη από τη δεκαετία του '80 και την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ(μ-λ) και μέχρι το τέλος. Γι' αυτό και δεν παρέλειπε ποτέ, με ειλικρίνεια, να θέτει το ζήτημα ότι ο δικός μας δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Και να επισημαίνει, να προετοιμάζει, να οικοδομεί σε κάθε του σύντροφο τους όρους για να βαδίσει και να συνεχίσει να βαδίζει αυτό τον δρόμο. Γι' αυτό και δεν υπήρξε ποτέ του αφοριστικός, γιατί είχε πάντα στο νου του, στη δράση και στις τοποθετήσεις του, τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στις εξελίξεις στο πεδίο της ταξικής πάλης και την επίδρασή τους στο κίνημα και στους αγωνιστές.
Για να κλείσω, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που δεν φρόντισα να μοιραστώ με τον ίδιο το σύντροφο Αντρέα. Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, σε κάποια μαζική συγκέντρωση και καθώς συγκροτούνταν τα μπλοκ στη Σταδίου, περιμένοντας να αρχίσει η διαδήλωση, βρέθηκα να κρατάω το πανό του ΚΚΕ(μ-λ). Με πλησίασε ένα παλληκάρι, μερικά χρόνια μεγαλύτερος από μένα, και μου είπε: «Είμαι ένας από τους τυχερούς που είχαν για δάσκαλο τον Αντρέα τον Βογιατζόγλου. Δεν ήταν απλά ο καθηγητής μου της Χημείας. Ήταν ο καλύτερος δάσκαλος που είχα ποτέ μου, δάσκαλος σε όλα τα επίπεδα. Και σκέψου ότι το λέω εγώ που μπήκα στη Νομική και έγινα δικηγόρος. Να είστε υπερήφανοι που τον έχετε κοντά σας».
Σύντροφε Αντρέα, είμαστε περήφανοι που σε είχαμε κοντά μας. Είμαστε υπερήφανοι που αφιέρωσες τη ζωή σου ολόκληρη στον δικό μας δρόμο. Είμαστε υπερήφανοι που η οργάνωσή μας είχε στις τάξεις της ανθρώπους σαν κι εσένα. Και υποσχόμαστε να συνεχίσουμε, όσο καλύτερα μπορούμε και με όλες μας τις δυνάμεις, να αγωνιζόμαστε στον δρόμο που κι εσύ, με πολύ κόπο και πολλές θυσίες, έστρωσες.
