Ο σύντροφος Αντρέας δεν είναι πια μαζί μας και η απώλειά του μας δημιουργεί μεγάλο κενό και τεράστια θλίψη. Ο σύντροφος Αντρέας μας λείπει, μας έλειπε καιρό τώρα με την ασθένεια που τον βασάνιζε και θα μας λείψει πιο πολύ τις δύσκολες μέρες που έχουμε μπροστά μας. Ο σύντροφος Αντρέας δεν θα είναι μαζί μας σαν φυσική παρουσία στις διαδηλώσεις, στις απεργίες και τους αγώνες. Δεν θα μας πάρει τηλέφωνο να μας νουθετήσει, να μας καθοδηγήσει, να μας πει τα κενά και τις ελλείψεις που έχουμε να καλύψουμε, τα ζητήματα που έχουμε να ανοίξουμε και τις δουλειές που έχουμε να οργανώσουμε. Ούτε στις συνεδριάσεις μας θα είναι, για να τοποθετηθεί με τον δικό του ιδιαίτερο, απλό, καθαρό σαν κρύσταλλο τρόπο. Είχε, βλέπετε, και αυτή την ιδιαιτερότητα και όποιος τον είχε ζήσει το καταλάβαινε. O Αντρέας, όταν μίλαγε, εκτός από τον απλό τρόπο που είχε για να θέτει τα πιο σύνθετα ζητήματα, είχε και τη δυνατότητα να είναι πολύ ξεκάθαρος, στο πού θέλει να πάει η συζήτηση, πού θέλει να καταλήξει το πράγμα, χωρίς παλινωδίες και μισόλογα. Ποιότητα η οποία τον έκανε πλατύ, λαϊκό, πολιτικό και στα μάτια της νεολαίας, ξεκάθαρο. Θα μας λείψει η παρουσία του, η καθοδήγησή του, η εμπειρία του και ο αγνός και τόσο εκρηκτικός πολλές φορές χαρακτήρας του. Θα μας λείψει αυτή η αγχώδης επιμονή του να είναι πάντα η φωνή της λογικής σε κάθε κίνησή μας. Δεν θα ξεχάσουμε τα πειράγματά του και τα αστεία του και δεν θα ξεχάσουμε ότι πάντα ανησυχούσε και μας είχε έγνοια, όχι μόνο για συναισθηματικούς και συντροφικούς λόγους και γιατί πόναγε για τον κάθε νέο σύντροφο που με κόπο κερδίζαμε στις γραμμές μας, αλλά κυρίως γιατί, όπως έλεγε και πίστευε, η νέα γενιά, που δεν κουβαλά τη σκουριά της ήττας και της υποχώρησης, είναι ζωντάνια, μαχητικότητα και αναζωογόνηση για το κίνημα, για την οργάνωση για τα κομμουνιστικά ιδανικά. «Τη νεολαία, να ρίξουμε βάρος στη νεολαία, να την εξοπλίσουμε, να της μιλήσουμε, να της εξηγήσουμε, εκεί να στηριχτούμε».
Παρόλο που ο σύντροφος Αντρέας είχε πολύχρονη διαδρομή, έζησε μεγάλες ανατάσεις του λαϊκού κινήματος, έζησε και τις κρίσιμες καμπές και τις υφέσεις του. Δεν πτοήθηκε ούτε κουράστηκε από αυτή τη διαδρομή. Είχε περάσει την ήττα και τη διάλυση, αλλά δεν τις κουβάλαγε σαν βάρος. Όχι μόνο δεν τις κουβάλαγε, αλλά τόλμησε να πάει κόντρα στην αποδιοργάνωση και την υποχώρηση τις κρίσιμες δεκαετίες του ‘80 και του ‘90. Με ακλόνητη πίστη στην εργατική τάξη και τους λαούς, με πίστη στα επαναστατικά κομμουνιστικά ιδανικά, προχώρησε μαζί με άλλους και άφησε και αυτός το αποτύπωμά του στην ιστορία των αγώνων του λαού μας και της εργατικής τάξης.
Ακόμα και τον τελευταίο καιρό πριν το καλοκαίρι και πριν τη βαριά επιδείνωση της κατάστασής του και ενώ και τότε η υγεία του δεν του επέτρεπε να κάνει πολλά πράγματα, τηλεφωνούσε, ρωτούσε, ζητούσε ενημέρωση, ανησυχούσε για την οργάνωση, για τους συντρόφους, για τις πρωτοβουλίες, για τις πορείες, για τους αγώνες. Μαχητικός και αγωνιστής, με διώξεις από τη γειτονιά και τις κινητοποιήσεις για τα τοπικά ζητήματα μέχρι την πρόσφατη 6η Δεκέμβρη του 2020, πάντα μπροστά να δίνει το παράδειγμα.
Ο σύντροφος Αντρέας είναι εδώ, είναι μαζί μας, πιο ζωντανός και από τους ζωντανούς και όχι δεν υποκύψαμε στη μεταφυσική. Η θύμησή του, η στάση του, η άποψή του, το στυλ δουλειάς του είναι κτήμα πλέον του ΚΚΕ(μ-λ) και των συντρόφων μας, είναι «γραμμένος» στο DNA μας μαζί με τόσους άλλους που φύγανε πριν από αυτόν και τον επηρέασαν και τους επηρέασε. Θα είναι μαζί μας στην επόμενη συνεδρίαση του καθοδηγητικού οργάνου, στην επόμενη απεργία στις 9 του Νοέμβρη, στην επόμενη φοιτητική διαδήλωση, στην επόμενη συγκέντρωση στα δικαστήρια για τους συλληφθέντες από την 6η Δεκέμβρη, θα είναι στην επόμενη επέτειο του Πολυτεχνείου, θα είναι μαζί μας στην επόμενη απαγόρευση διαδήλωσης, στους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού. Γι’ αυτό, λοιπόν, σύντροφέ Αντρέα, δεν λέμε αντίο, αλλά λέμε στο επανιδείν και θα τα ξαναπούμε στην επόμενη μάχη, στον επόμενο αγώνα.
