Είναι βαρύς ο πόνος από την απώλεια ενός ανθρώπου που όσο λίγοι άφησαν το αποτύπωμά τους στη ζωή μας. Είναι πολύ δύσκολο να χωρέσουν σε λέξεις ο σεβασμός, η εμπιστοσύνη και η αγάπη για τον σύντροφο. Είναι μεγάλη τιμή μα και μεγάλη ευθύνη να καλείσαι να μιλήσεις για έναν άνθρωπο σαν τον Αντρέα Βογιατζόγλου.
Όταν κάποιοι από εμάς γνωρίσαμε αυτόν τον παθιασμένο δάσκαλο, με τις κιμωλίες στις τσέπες των παντελονιών, τα αστεία και τα πειράγματα, την ένταση, τη ζωντάνια και την αμεσότητα με την οποία προσπαθούσε να μας μεταδώσει τη γνώση και το πάθος για την επιστήμη του, δεν είχαμε φανταστεί ότι ο αυτός ο άνθρωπος θα καθόριζε σε τόσο σημαντικό βαθμό τη ζωή μας.
Μετά τις καταλήψεις του ‘90-91, το μικρόβιο της αντίστασης είχε μπει μέσα μας και έψαχνε απαντήσεις. Ο Αντρέας ήταν εκεί και άκουγε πάντα με προσοχή. Μέσα στην τάξη, ανάμεσα σε άνθρακες, υδρογόνα και αλογόνα, προσπαθούσε να μπολιάσει τις ανησυχίες μας με τις επαναστατικές ιδέες. Είχε μια απίστευτη ικανότητα να βλέπει και να ακούει πέρα από τα προφανή. Έψαχνε και έβρισκε την πηγή της κάθε μας σκέψης και τελικά απαντούσε σε αυτό που πραγματικά μας απασχολούσε και μας μπέρδευε. Μας έδινε τα εφόδια για να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε τον κόσμο. Φώτιζε τις πλευρές που επιμελώς το σύστημα προσπαθούσε να κρύψει και ο ρεφορμισμός δεν τολμούσε να παραδεχτεί.
Θυμάμαι τον είχα νευριάσει πολύ, κάποια φορά. Μιλούσαμε για την επέτειο του Πολυτεχνείου και εγώ είχα απαξιώσει την παρουσία των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, στα τραπεζάκια γύρω από τον χώρο του Πολυτεχνείου. Ήταν η εποχή που το σύστημα διακήρυττε το Τέλος της Ιστορίας και μια μαθήτρια που ήθελε να υπερασπιστεί τους ήρωες του Πολυτεχνείου, αναπαρήγαγε την αστική αντίληψη χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Στο επόμενο μάθημα με κάλεσε σε μια εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ), με θέμα τον Φασισμό. Ομιλητής ήταν ο σύντροφος Γρηγόρης Κωνσταντόπουλος. Ακόμα θυμάμαι τον ενθουσιασμό και τη συγκίνησή μας. Ο Φασισμός, το μακρύ χέρι του Ιμπεριαλισμού και οι λαοί που παλεύουν και θα νικήσουν. Υπήρχαν απαντήσεις! Αυτή ήταν η αρχή της κοινής μας πορείας, που μετράει σχεδόν 30 χρόνια και για αυτό θα ευγνωμονώ για πάντα τον σύντροφο Αντρέα Βογιατζόγλου.
Πάντα ήταν συγκεκριμένος και ξεκάθαρος σε ό,τι μας έλεγε. Δάσκαλος μεγάλος και στο κίνημα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που κατέβηκα σε διαδήλωση, σε όλο τον δρόμο μου έκανε μάθημα. Γιατί πάμε, ποιος είναι ο στόχος μας, η αξία της διαδήλωσης και η ευθύνη των οργανωμένων δυνάμεων, πώς θα προστατευθούμε και πώς θα προστατεύσουμε τον υπόλοιπο κόσμο που θα πορευτεί. Η διαδήλωση είναι πολιτικό γεγονός, πολύ σημαντικό για την πάλη του λαού και όταν στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο για να διαδηλώσουμε, σαν μια φωνή υπερασπιζόμαστε το δίκιο του. Χωρίς βερμπαλισμούς και ακτιβισμούς, με εμπιστοσύνη στον λαό, μας μάθαινε πώς να υπηρετούμε την υποχρέωση να είμαστε πάντα δίπλα του.
Μας θύμιζε πάντα τη μεγάλη αξία της συμπόρευσης, της συντροφικής και συναγωνιστικής σχέσης. Η εμπιστοσύνη στον κάθε σύντροφο και η ανάγκη για ομαδική δουλειά χαρακτήριζαν τη σκέψη και τη δράση του. Ήταν πρωτοπόρος και ακούραστος αγωνιστής.
Εκτός από την κοινή μας διαδρομή σαν σύντροφοι, στη ζωή και τη δράση της οργάνωσής μας βρεθήκαμε ξανά μαζί στις γειτονιές των δυτικών συνοικιών της Αθήνας. Η δράση μας στη γειτονιά ήταν για τον Αντρέα πολύ σημαντική. Σε όλους τους μεγάλους αγώνες που έδωσε ο λαός της περιοχής, ήταν εκεί. Στον αγώνα για την υπογειοποίηση του Προαστιακού, στις μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στη μεταφορά της λυματολάσπης και πολλές άλλες. Είχε πάντα αγωνία να βρεθούμε εγκαίρως, αποφασιστικά και με ξεκάθαρη άποψη όπου υπήρχε ανάγκη. Να καταγγείλουμε την κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική, να υπερασπιστούμε το δίκιο του λαού, να δώσουμε κουράγιο, να θέσουμε στόχους πάλης. Μαζί και με άλλες συναγωνιστικές δυνάμεις, όπου μπορούσε να υπάρξει κοινή δράση, να βοηθήσουμε ώστε να διαμορφωθούν όροι μαζικού, λαϊκού αγώνα. Να συγκροτήσουμε πρωτοβουλίες αγώνα, να απευθυνθούμε πλατιά στον λαό και παλέψουμε μαζί για τα καθημερινά προβλήματά του. Συνέβαλε καθοριστικά στη συγκρότηση του σχήματος των Δρόμων Αντίστασης στους Αγίους Αναργύρους και συμμετείχε στις δράσεις του όσο τον κρατούσαν ακόμα οι δυνάμεις του και αφού είχε επιβαρυνθεί αρκετά η υγεία του.
Όλα αυτά τα χρόνια που ο σύντροφος Αντρέας αφιέρωσε τη ζωή του στο κίνημα και στην οργάνωσή μας το ΚΚΕ(μ-λ), παρέμεινε πνεύμα ανήσυχο, που δεν βολευόταν πουθενά. Όχι από απόσταση, αλλά δίπλα μας σε κάθε στιγμή, σε κάθε νέα φάση, ερμήνευε τις πολιτικές εξελίξεις και χάραζε πολιτική γραμμή και στόχους πάλης. Φρόντισε όλα αυτά τα χρόνια να μοιραστεί μαζί μας τα εργαλεία του και να μας μάθει να τα χρησιμοποιούμε και εμείς. Με μεγάλη επιμονή υπερασπιζόταν την ανάγκη και την αξία της συλλογικής προσπάθειας. Η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, ο απολογισμός των μεγάλων επαναστάσεων, το προχώρημα της άποψής μας, οι προσπάθειες συγκρότησης αγώνων, οι απαντήσεις που έχουμε δώσει, έχουν όλα καταγραφεί στην εφημερίδα μας, την Προλεταριακή Σημαία, στην Αντίθεση, στα βιβλία που έχουν ως τώρα εκδοθεί και σε αυτά που έρχονται και μέσα σε όλα αυτά βρίσκεται και ο Αντρέας, όπως και πολλοί άλλοι σπουδαίοι σύντροφοί μας.
Είναι αλήθεια ότι θα μας λείψει το τηλεφώνημά του για να μας συμβουλεύσει, να μας παροτρύνει, να επισημάνει ανάγκες και να προτείνει λύσεις. Το μήνυμα πριν την αντιπολεμική πορεία, που θα λέει «σύντροφοι, όλοι σήμερα στη διαδήλωση, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για τον λαό που μακελεύεται». Όμως ο σύντροφός μας έκανε ό,τι μπορούσε για να μπορούμε να προχωρήσουμε και όταν δεν θα είναι δίπλα μας. Δεν έχουμε και δεν ψάχνουμε καμία δικαιολογία, δεν πρέπει να επιτρέψουμε καμία ολιγωρία. Στους δύσκολους καιρούς που έχουν έρθει, δεν μπορούμε παρά να τιμήσουμε τη μνήμη του συντρόφου Αντρέα Βογιατζόγλου συνεχίζοντας στον δρόμο του αγώνα. Προχωράμε! Όλοι μαζί! Με εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού!
