Χημικός ευνουχισμός, θανατική ποινή, δημόσια διαπόμπευση, λιθοβολισμός και άλλα τέτοια. Από όλα έχει ο… «δημόσιος διάλογος». Άλλα λέγονται από επίσημα χείλη, άλλα «αφήνονται να λέγονται» για τη δημιουργία κλίματος. Όχι, δεν μιλάμε για τον δημόσιο διάλογο σε κάποιο «βαθύ Ισλαμιστικό κράτος» (όπως συνηθίζουν να τα αποκαλούν). Άλλωστε, πολλές από τις παραπάνω ποινές είναι πραγματικότητα και στις χώρες του...«αναπτυγμένου δυτικού κόσμου» (ΗΠΑ, Γερμανία κ.λπ.).
Μιλάμε για τον «δημόσιο διάλογο» που «άνοιξε» στη χώρα μας σε σχέση με το ζήτημα των ποινών. Αφορμή αποτέλεσε η υπόθεση του παιδοβιασμού της 12χρονης στον Κολωνό και είναι μια συζήτηση που συνεχίζεται από πέρσι, με την υπόθεση Πισπιρίγκου.
Κοινή βάση της συζήτησης -η οποία ξεκινάει πάντα με τους όρους των από πάνω- η παραδοχή ότι το σύστημα που ζούμε απεχθάνεται τα «εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας». Ότι αυτές οι πράξεις δεν έχουν πολιτικό χρώμα και δεν μπορούν να χρεώνονται σε πολιτικά κόμματα (πόσο μάλλον στις αξίες του συστήματος). Βέβαια, αυτό συμβαίνει μόνο σε περιπτώσεις που τέτοιες πράξεις θα τις «κάνει ένα παιδί του συστήματος». Σε περιπτώσεις αξιόποινων πράξεων κανενός μετανάστη τις έχουν έτοιμες... «τις κρεμάλες για το συνάφι τους», αφού «όλοι οι σκουρόχρωμοι τέτοια κάνουν».
Είναι πράγματι αξιοπρόσεκτο πώς το σύστημα που επιτρέπει και διευρύνει την παιδική εργασία και εκμετάλλευση, εμφανίζεται ως ο μεγαλύτερος υποστηρικτής των ανηλίκων. Μάλιστα, όσο πιο δεξιό είναι το στέλεχος του συστήματος που τοποθετείται, με τόσο πιο σκληρή ποινή συντάσσεται.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ζητάμε όπως και όλος ο -δίκαια- οργισμένος λαός να καταδικαστούν οι υπεύθυνοι σε αυτή την υπόθεση. Όπως και οργιστήκαμε όταν μάθαμε ότι ο εν ψυχρώ δολοφόνος (Κορκονέας) του (15χρονου) Αλέξη Γρηγορόπουλου αφέθηκε ελεύθερος 14 μόλις χρόνια μετά τη δολοφονία.
Είμαστε βέβαιοι, όμως, ότι αυτή η συζήτηση που διεξάγεται έχει άλλες επιδιώξεις. Και το βασικό σε αυτό είναι η μεγάλη συγκάλυψη. Όχι -απαραίτητα- του συγκεκριμένου, όπως ισχυρίζεται η αξιωματική αντιπολίτευση. Άλλωστε, το σύστημα είναι διατεθειμένο να θυσιάσει και μερικά δικά του παιδιά. Η μεγάλη συγκάλυψη αφορά στις κοινωνικές αιτίες και συνθήκες που γεννούν αυτού του είδους τα εγκλήματα. Και σε αυτό το κομμάτι μοναδικός κατηγορούμενος είναι ο καπιταλισμός, που έχει στον πυρήνα του την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γιατί μήπως δεν είναι στην πιο ακραία της μορφή εκμετάλλευση η εκπόρνευση, η χρησιμοποίηση γυναικών (πάντα πιο αδύναμων στρωμάτων), παιδιών κ.λπ. σαν εργαλεία για κάθε είδους διαστροφή;
Πάντα γίνονταν αυτά, θα πουν κάποιοι. Θα διορθώσουμε λέγοντας ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν και θα διευρύνονται όσο παραμένει η συνθήκη της εκμετάλλευσης.
Εδώ υπάρχει και μια άλλη παράμετρος στη συζήτηση. Την παραδέχονται και στελέχη του συστήματος: «Οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει», υπογραμμίζουν, «...μήπως όλα αυτά τα περιστατικά αποτελούν μια νέα διάσταση επακόλουθη μιας κοινωνίας ανθρώπινης εξαχρείωσης και αποκτήνωσης, όπου έχουν καταλυθεί και καταργηθεί κάθε κώδικας αρχών και αξιών απαραίτητων για την αρμονική και φυσιολογική κοινωνική συνύπαρξη;».
Τι εκφράζουν οι παραπάνω ανησυχίες; Το σύστημα με την επίθεσή του σκορπά εξαθλίωση και απόγνωση, διαλύει τις κοινωνικές σχέσεις και γεννά την ανθρωποφαγία. Και απέναντι σε αυτό προτάσσει και άλλη ανθρωποφαγία. Δεν το απασχολεί η ανθρώπινη ζωή, γι’ αυτό μιλάει τόσο εύκολα για τον θάνατο. Το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να συνεχίζει να διαιωνίζει την ύπαρξή του. Επειδή όμως ξέρει ότι αυτό γεννάει και άλλα προβλήματα, προσπαθεί να διαμορφώσει κοινωνίες που θα συνηθίζουν στον θάνατο. Κοινωνίες που θα μαζεύονται να παρακολουθούν μια εκτέλεση (λες και είναι αρένα μελλοθανάτων). Κοινωνίες στις οποίες θα κλέβεις ένα μήλο και θα σου κόβουν το χέρι.
Πρώτο θέμα για εβδομάδες στα κανάλια, η κακοποίηση που βίωνε το ανήλικο κορίτσι. Οι διάφοροι μάρτυρες, οι «ευυπόληπτοι οικογενειάρχες», ο «ρόλος της μητέρας» και συνολικά ο τρόπος που παρουσιάζονται τα γεγονότα οδηγούν στο συμπέρασμα πως τα εγκλήματα είναι γέννημα διεστραμμένων προσωπικοτήτων και όχι απότοκο της εκμεταλλευτικής φύσης του ίδιου του συστήματος. Η αστική προπαγάνδα ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο.
Σε συνέντευξη με αφορμή τις εξελίξεις στην υπόθεση βιασμού της 12χρονης, ο ακροδεξιός υπουργός Εσωτερικών, Βορίδης, τοποθετήθηκε σχετικά με τη συζήτηση που έχει ανοίξει για τις ποινές, λέγοντας πως «σε ορισμένες περιπτώσεις τα ισόβια πρέπει να είναι ισόβια». Το παράδειγμα, βέβαια, των «αμετανόητων ιδεολογικά τρομοκρατών», που επικαλέστηκε καθόλου τυχαία, καταδεικνύει απέναντι σε ποιους προσπαθεί να οχυρωθεί το σύστημα, όταν ζητάει πιο «ειδικές» και πιο αυστηρές ποινές για «ειδικά» εγκλήματα (βλ. τρομοκρατία).
Πίσω από κάθε έγκλημα, βρίσκεται η σαπίλα της εκμεταλλευτικής φύσης του ίδιου του συστήματος. Περισσεύει, λοιπόν, η υποκρισία των πολιτικών εκπροσώπων που ζητούν ενίσχυση της αστυνομίας ή των δικαστηρίων ως λύση, την ώρα που κάθε κύκλωμα που ξεσκεπάζεται απολαμβάνει από την κάλυψη ως και τη συμμετοχή τους. Καμία σχέση δεν έχει η αστική δικαιοσύνη, οι νόμοι της και η αυστηροποίηση των ποινών με τη δικαίωση των θυμάτων, με την αποτροπή αντίστοιχων εγκλημάτων ή τη δικαίωση της λαϊκής οργής. Στους αγώνες για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και για το χτίσιμο μιας δίκαιης κοινωνίας θα βρίσκει το δίκιο του ο λαός.
