Η παράταση της σύγκρουσης και η μεγέθυνση των προβλημάτων και αδιεξόδων που προκαλεί στους πρωταγωνιστές της (ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και Ρωσία), οδηγούν στην αναθέρμανση των αναζητήσεων για μια έστω προσωρινή ανάπαυλα. Ταυτόχρονα σ΄ αυτή την φάση -και όσο μας επιτρέπει η πυκνή και ταχεία εξέλιξη των γεγονότων να δούμε- αυτή η αναθέρμανση δεν είναι ικανή να υπερκεράσει τις βασική πλευρά που παραμένει η κλιμάκωση της σύγκρουσης με επίκεντρο το έδαφος της Ουκρανίας, λόγω των μεγάλων διακυβευμάτων της.
Αναζητήσεις για ανάπαυλα
Οι δηλώσεις Μπάιντεν στη συνάντησή του με τον Μακρόν στην Ουάσιγκτον, σύμφωνα με τις οποίες ήταν έτοιμος να συναντήσει τον Πούτιν με τον «όρο» να επιθυμεί να τερματιστεί ο πόλεμος. Οι δηλώσεις Μακρόν πως «η Δύση θα πρέπει να εξετάσει πώς να αντιμετωπίσει την ανάγκη της Ρωσίας για εγγυήσεις για την ασφάλειά της, αν ο Ρώσος πρόεδρος συμφωνήσει σε διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία», που μάλιστα ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων από το καθεστώς του Κιέβου, τις Βαλτικές και την Πολωνία. Οι αντίστοιχες δηλώσεις -αν και πιο αιχμηρές και προσεκτικές- του Πούτιν, πως η Μόσχα είναι πάντα έτοιμη για διαπραγματεύσεις αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει ενόσω η Δύση παρατείνει τον πόλεμο εξοπλίζοντας το Κίεβο.
Φαίνεται πως η κρίση με την «ταυτότητα» του πυραύλου που έπεσε στην Πολωνία, έδειξε σε όλες τις πλευρές πόσο εύκολα θα μπορούσε να σπάσει το τεντωμένο σχοινί στο οποίο ακροβατεί επικίνδυνα αυτή η σύγκρουση. Αυτό ήταν το σημείο καμπής που αναθέρμανε ξανά τις εκατέρωθεν αναζητήσεις για τους πιθανούς όρους μιας προσωρινής ανάπαυλας ή (για τους πιο αισιόδοξους) μιας εκεχειρίας. Ταυτόχρονα, όχι απλά παρέμεναν ενεργές αλλά αυξάνονταν οι πιέσεις που έσπρωχναν εδώ και καιρό στην ίδια κατεύθυνση.
Οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με κάθε τρόπο συνέχιζαν να εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους για την συνέχιση του πολέμου, «από τον οποίο κερδίζουν οι ΗΠΑ και χάνει η Ευρώπη». Επιπρόσθετα, οι κινήσεις των ΗΠΑ στο οικονομικό επίπεδο με το νομοσχέδιο IRA, που αποτελεί μια στρατηγική κίνηση προστατευτισμού και ενίσχυσης των αμερικανικών επιχειρήσεων, στρίμωχνε ακόμα περισσότερο τα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά κράτη και συνολικά την ΕΕ, γεγονός που υπογράμμισε με έμφαση ο Μακρόν προς τον Μπάιντεν, ο οποίος έδωσε λίγες και αόριστες υποσχέσεις.
Έτσι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, που πρωτοστατεί στην υποστήριξη του αντιδραστικού καθεστώτος του Κιέβου, δίπλα τον αυξανόμενο προβληματισμό κέντρων του που θεωρούν ότι η γραμμή αυτή έχει φτάσει στα όριά της, είχε να αντιμετωπίσει την εντεινόμενη αγωνία του να μην σπάσει «η συνοχή της Δύσης», δηλαδή να ακυρωθεί η επιτυχία του να ευθυγραμμίσει του ευρωπαίους ιμπεριαλιστές στην αντιρωσική επιθετική του γραμμή.
Στην Μόσχα, μετά και τις ήττες της αποχώρησης από την περιοχή του Χάρκοβο και της Χερσώνας, η ηγεσία του ρώσικου ιμπεριαλισμού δέχθηκε για πρώτη φορά από την έναρξη του πολέμου τόσο ισχυρά «πυρά» αμφισβήτησης των επιλογών της (φήμες ακόμα και για παραμερισμό του Πούτιν), όχι μόνο προς την κατεύθυνση της σκλήρυνσης της στάσης της αλλά και προς την κατεύθυνση επιστροφής στην διπλωματία. Την τελευταία κατεύθυνση πριμοδοτούν και οι αυξανόμενες αντιρρήσεις Κίνας και Ινδίας (αλλά και του Καζακστάν) ως προς την παράταση του πολέμου, που σίγουρα παίρνει υπόψη της η ρωσική ηγεσία. Ιδιαίτερα ο κινέζικος ιμπεριαλισμός συνεχίζει να κρατά ισορροπιστική στάση, γιατί από την μια θέλει κι αυτός να υπονομεύσει τις επιδιώξεις των ΗΠΑ και από την άλλη χρειάζεται ακόμα χρόνο για να αντιστοιχήσει την στρατηγική του ισχύ στα μεγάλα οικονομικά του βήματα.
Φυσικά όλα αυτά δεν είναι ικανά να ανατρέψουν την βασική κατεύθυνση που συνεχίζει να είναι η παράταση και κλιμάκωση του πολέμου. Άλλωστε, την ίδια στιγμή που είχαμε αυτές τις εκφράσεις αναζήτησης των περιθωρίων επιστροφής στη διπλωματία, υπήρχαν απόλυτα ενεργές οι αντίθετες εκφράσεις. Άραγε τυχαία το «θρίλερ» με τον πύραυλο ήλθε μία μέρα μετά την συνάντηση στην Άγκυρα υψηλόβαθμων στελεχών των αμερικανικών και ρωσικών μυστικών υπηρεσιών με θέμα (επίσημο) τα πυρηνικά και (ανεπίσημο) την Ουκρανία; Ή το γεγονός πως στην πρόσφατη σύνοδο των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ, αμερικάνοι και ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, παρά τις διαφοροποιήσεις τους, διαβεβαίωσαν το Κίεβο πως θα συνεχιστεί ο εξοπλισμός του «για όσο χρειαστεί» και με την Πολωνία να ανοίγει την συζήτηση για αποστολή πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς (Patriot) στην Ουκρανία;
Στο πεδίο των μαχών
Στο πεδίο των μαχών, η κατάσταση εξελίσσεται σε μια άνευ προηγουμένου αλληλοσφαγή χωρίς τέλος. Στο Ανατολική Ουκρανία και στο μέτωπο του Μπαχμούτ (για τους Ρώσους Αρτεμόφσκ), η περιοχή έχει μετατραπεί σε μια μεγάλη παγίδα θανάτου για τις ουκρανικές δυνάμεις που συνεχίζουν να στέλνουν συνεχώς εφεδρείες. Στα υπόλοιπα «κέντρα» του μετώπου του Ντονιέτσκ, οι ρωσικές δυνάμεις προωθούνται αργά αλλά σταθερά, ενώ και στα βορειοανατολικά αποκρούουν επιτυχώς τις ουκρανικές αντεπιθέσεις. Πάντως στρατιωτικοί ανταποκριτές αναφέρουν βαρειές απώλειες κυρίως για τις ουκρανικές δυνάμεις αλλά όχι μόνο γι’ αυτές. Όσον αφορά την περιοχή της Χερσώνας που πρόσφατα εγκαταλείφθηκε από την Ρωσία, οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις κάνουν σαφές στην άλλη πλευρά, ότι αφού δεν μπορεί η Ρωσία να κατέχει την περιοχή και μέχρι να (ξανα)γίνει αυτό, δεν θα την έχει κανένας: οι συνεχείς βομβαρδισμοί της Χερσώνας και του Μικολάιφ έχουν καταστρέψει τις ενεργειακές υποδομές και την παροχή νερού, κάνοντας την ζωή των εναπομεινάντων κατοίκων αφόρητη.
Το αιματοβαμμένο σπιράλ αναβαθμίζει διαρκώς τους κινδύνους
Η σύγκρουση κλιμακώνεται και θα κλιμακώνεται λόγω των σημαντικών διακυβευμάτων της, που -αν και συνδέονται με τον έλεγχο της Ουκρανίας- ξεφεύγουν από το όρια της.
Αναφερόμαστε στο γεγονός ότι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός μέσα από την σύγκρουση αυτή στην οποία συμμετέχει άμεσα με την εισβολή του, θέτει επιτακτικά το ζήτημα της ασφάλειας του κράτους του αλλά και συνολικά την απαίτησή του να έχει λόγο στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αμφισβητώντας έτσι έμπρακτα τον «μονοπολικό κόσμο» των ΗΠΑ-Δύσης. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, που συμμετέχει στον πόλεμο όχι άμεσα αλλά δια μέσω του ενεργούμενού τους καθεστώτος του Κιέβου, παρέχοντας του υποστήριξη σε εξοπλισμό, άντρες, πληροφορίες και επιτελική καθοδήγηση σε πραγματικό χρόνο, υπογραμμίζει «δι’ αντιπροσώπου» την θέλησή του να συνεχίσει την περίσφιξη της Ρωσίας και παράλληλα την ανάγκη του να πειθαναγκάζει τους ευρωπαίους να στοιχίζονται κάτω από τις στρατηγικές του επιδιώξεις. Επιδιώξεις που έχουν επίκεντρο την αντιμετώπιση της σχετικής του αποδυνάμωσης, ως όρο για την διεκδίκηση του στόχου της παγκόσμιας κυριαρχίας/ηγεμονίας. Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, βρισκόμενοι ανάμεσα στις αμερικανορωσικές συμπληγάδες, παράλληλα με τις προσπάθειές τους να αναζητηθεί μια «λύση» -και μέχρι τότε- επιχειρούν να εκμεταλλευτούν την συμμετοχή τους στη δυτική συμμαχία για να προωθήσουν τις δικές τους ιδιαίτερες επιδιώξεις, πασχίζοντας να κρατηθούν μέσα στις παγκόσμιες εξελίξεις και τον άγριο ανταγωνισμό από τον οποίο αυτές χαρακτηρίζονται.
Με αυτά τα διακυβεύματα και ενόσω επιπλέον δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα μία «λύση» που να ικανοποιεί σχετικά τις δύο πλευρές (δύσκολο) ή μια «λύση» που θα επιβληθεί στο πεδίο των μαχών (όχι λιγότερο δύσκολο), σε πρώτο πλάνο παραμένει και θα παραμένει η κλιμάκωση του πολέμου, με όσα αιματηρά, εφιαλτικά έως και αδιανόητα, φέρνει αυτό.
Έτσι στους βομβαρδισμούς της ενεργειακής υποδομής της Ουκρανίας, το καθεστώς του Κιέβου απάντησε με ένα σημαντικό χτύπημα σε στρατηγικές βάσεις, βαθιά μέσα στο ρωσικό έδαφος (έως και 700 χιλιόμετρα από τα σύνορα Ουκρανίας- Ρωσίας!), όχι μία αλλά τρεις φορές. Αυτές οι άκρως τυχοδιωκτικές κινήσεις που εξόργισαν για μια ακόμη φορά την ρωσική ηγεσία, που δεν μπορεί να έγιναν χωρίς την έγκριση και την βοήθεια των ΗΠΑ (ο αμερικανός ΥΠΕΞ, Μπλίνκεν το διέψευσε βέβαια!), «απαντήθηκαν» αρχικά με ακόμα πιο σαρωτικούς βομβαρδισμούς, που συνεχίζουν να καταστρέφουν ολοένα και μεγαλύτερο μέρος των ενεργειακών υποδομών της Ουκρανίας, ενώ διατυπώνονται φόβοι για ακόμα πιο συντριπτικά χτυπήματα, με ανυπολόγιστες συνέπειες σε όλα τα επίπεδα.
Παράλληλα από την Ρωσία διακινούνται δημόσια σενάρια, είτε για διαμελισμό της δυτικής Ουκρανίας, μέρος της οποίας θα προσαρτηθεί στην Πολωνία, είτε για συνομοσπονδία Πολωνίας- Ουκρανίας που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες του ΝΑΤΟ για στρίμωγμα της Ρωσίας. Σενάρια που είναι χαρακτηριστικό δείγμα των ζητημάτων αλλαγής συνόρων που έχουν ανοίξει ξανά και με μεγάλη ένταση στην ευρωπαϊκή ήπειρο, μετά από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας από τους αμερικανονατοϊκούς φονιάδες. Επιπλέον, μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί η αποστολή εκατοντάδων αμερικανικών αρμάτων μάχης και τεθωρακισμένων στην Πολωνία και στην Ρουμανία, ενώ στις μεθορίους της Ουκρανίας, της Πολωνίας και των Βαλτικών με την Λευκορωσία η ένταση καλά κρατεί.
Το αιματοβαμμένο σπιράλ συνεχίζει λοιπόν να αλέθει κορμιά και να παράγει μεγάλους κινδύνους για τους λαούς όλου του κόσμου.
