Στις 15 Φλεβάρη οι εκπαιδευτικοί ύψωσαν τη γροθιά τους και το ανάστημά τους
Ο αγώνας μόλις ξεκίνησε!
Όταν ρώτησαν τον γνωστό ληστή τραπεζών Γουίλι Σάτον γιατί ληστεύει τράπεζες, απάντησε: «Γιατί εκεί βρίσκεται το χρήμα». Κι όταν εμάς μας ρωτάνε «γιατί να απεργήσουμε;» η αυτονόητη και ιστορικά επαληθευμένη απάντηση είναι: Γιατί στην απεργία βρίσκεται η δύναμη μας και στους δρόμους το δίκιο μας. Όταν η επίθεση του συστήματος παίρνει απειλητικές διαστάσεις για τη ζωή και τα δικαιώματά μας, ξέρουμε πως δεν έχουμε άλλη επιλογή. Οι «εναλλακτικές μορφές διαμαρτυρίας» αποδεικνύονται λόγια του αέρα και ο δρόμος του αγώνα γίνεται μονόδρομος.
Για την επίθεση στους εκπαιδευτικούς, αιχμή του δόρατος είναι και πάλι η αξιολόγηση, αυτή τη φορά με τη μορφή της «ατομικής αξιολόγησης», για την οποία κυβέρνηση και υπουργείο δηλώνουν ότι θα προχωρήσει κανονικά, ενώ ήδη από την περασμένη εβδομάδα οι αξιολογητές χτυπάνε τις πόρτες των σχολείων, αναζητώντας αρχικά τους πλέον ευάλωτους του κλάδου, τους νεοδιόριστους. Το «καρότο» της μονιμοποίησής τους δεν μπορεί να κρύψει το μαστίγιο και τις πραγματικές τους προθέσεις, που στόχο έχουν το γκρέμισμα των κατακτήσεων και της αξιοπρέπειας όλων ανεξαιρέτως των εκπαιδευτικών. Κι αυτό ο κλάδος το αντιλήφθηκε γρήγορα και στις 15 Φλεβάρη βγήκε από τις τάξεις και γέμισε τους δρόμους.
Η παρουσία χιλιάδων διαδηλωτών στο κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων δείχνει ότι όταν οι καιροί το απαιτούν, οι εκπαιδευτικοί ΜΠΟΡΟΥΝ να αναλάβουν την ευθύνη ενός δίκαιου αγώνα. Αντιλαμβάνονται ότι μόνο με τη μαζική τους παρουσία στον δρόμο μπορούν να υπερασπιστούν το δίκιο τους. Ότι δεν μπορούν να βασίζονται σε καμία άλλη φωνή και δύναμη εκτός από τη δική τους. Και είναι βέβαιο πως ένα συγκροτημένο σώμα αγωνιζόμενων ανθρώπων που με αποφασιστικότητα αντιστέκεται σε αυτό που το συνθλίβει και διεκδικεί τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά του, δεν θα αφήσει ασυγκίνητο τον υπόλοιπο λαό. Θα συμπαρασύρει και θα ενωθεί με άλλους αγωνιζόμενους κλάδους και θα κλείσει το στόμα κάθε καλοθελητή. Αλλά για να συμβούν αυτά, ο αγώνας των εκπαιδευτικών, όπως και κάθε αγώνας, πρέπει να έχει συνέχεια και συνέπεια.
Είναι αλήθεια πως το σύστημα έχει θέσει σε εφαρμογή όλα τα εργαλεία συμμόρφωσης και τρομοκράτησης που διαθέτει. Από τη μια, με το γνωστό σύστημα «διαίρει και βασίλευε», η κυβέρνηση επιτίθεται στον κλάδο «με δόσεις», προσπαθώντας να τον διασπάσει για να κάνει ευκολότερα την επαχθή δουλειά της. Από την άλλη, τα γνωστά παπαγαλάκια επιδίδονται στις γνωστές αθλιότητες και στο τροπάρι «η κοινωνία είναι εναντίον σας», που ψέλνουν νυχθημερόν στα κανάλια. Και ενώ οι εκπαιδευτικοί δέχονται καθημερινές επιθέσεις, αυτοί που αναλαμβάνουν να απαντήσουν «για λογαριασμό τους» από τη συνδικαλιστική ηγεσία αδυνατούν να θέσουν καθαρά τα αιτήματα του κλάδου, αναλώνονται σε γκρίνιες και μισόλογα, επιζητούν μια «καλύτερη αξιολόγηση» και εσκεμμένα καλλιεργούν μια στάση συμβιβασμού και ηττοπάθειας. Η απεργία στις 15 Φλεβάρη έδειξε πως το σύστημα δεν είναι ανίκητο. Ο αγώνας μπορεί να μετατρέψει την οργή που ξεχειλίζει, σε θάρρος και αισιοδοξία. Είναι η αισιοδοξία που πηγάζει από την επίγνωση ότι στον δρόμο, η φωνή των εκπαιδευτικών ακούγεται δυνατά και χωρίς παρεμβολές:
- Άμεση μονιμοποίηση των νεοδιόριστων
- Ανατροπή της αξιολόγησης
- Αυξήσεις στους μισθούς
Αυτά είναι τα αιτήματα του κλάδου και είναι αδιαπραγμάτευτα.
Το πρώτο αυτό βήμα έδειξε τις δυνατότητες που υπάρχουν, αλλά δεν πρέπει να μείνει μετέωρο. Οι ηγεσίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ δεν δείχνουν διατεθειμένες να αξιοποιήσουν την αγωνιστική διάθεση των εκπαιδευτικών. Τρομαγμένες από την επιτυχία της απεργίας, καθυστερούν όσο περισσότερο μπορούν. Η ΟΛΜΕ προσανατολίζεται για νέα Γ.Σ. προέδρων στις 11 Μάρτη, ελπίζοντας ίσως πως στο μεταξύ το υπουργείο θα καταφύγει στις γνωστές μεθόδους των δικαστικών προσφυγών, για να τους δώσει άλλοθι και να τους απαλλάξει από τον κόπο να χαράξουν άμεσα νέα βήματα. Η καθυστέρηση δεν είναι αθώα. Αποτελεί πολιτική επιλογή με συγκεκριμένη στόχευση. Ο χρόνος που περνάει και η μόνιμη κατάστασης «αναμονής» για τη στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας δρα παραλυτικά και υπονομεύει τη δυνατότητα συγκρότησης μιας κεντρικής μάχης.
Ο κλάδος, όμως, δεν πρέπει να υποταχθεί στο παιχνίδι των καθυστερήσεων. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν πολλές φορές δώσει τα …διαπιστευτήριά τους και τα κόλπα τους είναι το πιο «κοινό μυστικό» σε όλα τα σχολεία. Οι εκπαιδευτικοί να μην περιμένουν άλλο! Να αναλάβουν οι ίδιοι δράση μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία τους και να επιβάλουν τον απαιτούμενο συντονισμό και την συγκρότηση της κεντρική μάχης ενάντια στην πολιτική του συστήματος, οργανώνοντας άμεσα:
- Νέες Γενικές συνελεύσεις στις τοπικές ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ. Όλος ο κλάδος με τη συμμετοχή των άμεσα εκβιαζόμενων νεοδιόριστων και αναπληρωτών να ζητήσει νέες διαδηλώσεις και Απεργία.
- Νέα Απεργία άμεσα και νέες διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.
- Επιτροπές Αγώνα που εμπλέκουν μαζικά τους συναδέλφους, στήνουν απεργιακά ταμεία και απευθύνονται σε γονείς και μαθητές.
Αυτό έδειξε η απεργία της 15ης Φλεβάρη. Ότι όταν ένας αγώνας είναι δίκαιος, πρέπει να συνεχίζεται. Ότι τα πυροτεχνήματα δεν είναι όπλα αποτελεσματικά. Ότι χωρίς επιμονή, χωρίς κόστος και με το άγχος της «νομικής κάλυψης», κανένα δικαίωμα ποτέ δεν κατακτήθηκε και ποτέ δεν διατηρήθηκε. Η μαζικότητα και η μαχητικότητα χτίζονται στον δρόμο, χτίζονται βήμα-βήμα και απαιτούν κλιμάκωση. Τώρα είναι η ώρα.
